ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 517

แต่เป็นเธอผู้เดียวที่หน้าแดงใจเต้นระรัว กระสับกระส่าย ก็ไม่ถูกต้องเท่าไหร่นะ

ยังพูดไม่ทันจบ เฉินเสียนก็เบิกตาโพรงขึ้น เธอถูกซูเจ๋อยกมือประคองที่ท้ายทอย แล้วกดลงที่แผ่นอกของตัวเอง

ภายในห้องเงียบไร้เสียงชั่วขณะ

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ท่านฟังดู”

ภายในแววตาของเฉินเสียนค่อยๆเปล่งประกายออกมา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างอบอุ่นว่า “ได้ยินหรือไม่ อัตราการเต้นของหัวใจข้า”

อัตราการเต้นของหัวใจเขา มันเร็วมาก

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ไม่ใช่ท่านผู้เดียวที่รู้สึกจิตใจว้าวุ่นราวกับเสียวซ่าน ข้าก็ยากที่จะคุ้นชิน แต่ข้าไม่ต้องการที่จะคุ้นชินกับมัน”

ซูเจ๋อก้มศีรษะลง ริมฝีปากบางแฉลบผ่านข้างหูของเธอ แล้วจูบสัมผัสลงที่จอนผมของเธอ และกล่าวว่า “ท่านอาจจะไม่รู้ ท่านอยู่ภายในห้องของข้า นอนบนเตียงของข้า มันทำให้ข้าตื่นเต้นอย่างไม่สามารถหยุดยั้งได้เลย”

บนใบหน้าของเฉินเสียนค่อยๆร้อนวูบขึ้นมา

“เมื่อก่อนข้าตัวคนเดียว ตอนนี้เป็นสองคนแล้ว” ซูเจ๋อกล่าว “ข้าไร้ประสบการณ์ ตอนนี้ข้ายังไม่เชี่ยวชาญว่าทั้งสองคนควรจะเข้าหากันอย่างไร แต่ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถแยกจากกันได้ นอกจากนี้เพื่อที่จะดูแลท่านให้ดี ข้าต้องเก็บอารมณ์อาการที่ตื่นเต้นกระสับกระส่ายนี้ไว้ ไม่อย่างนั้นท่านจะคิดว่า ชายหนุ่มที่มีความรู้สึกต่อหญิงสาวเป็นเช่นไร”

เขาดมกลิ่นหอมที่คอของเธอ กล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “นั่นเป็นเพราะทุกเวลาข้าต้องการกดท่านลงที่เตียงแล้วนอนด้วยกัน หากข้าไม่สงบจิตสงบใจ ท่านยังจะสามารถลงจากเตียงได้หรือ? ”

อัตราการเต้นของเขาทำให้เฉินเสียนสั่นไหวจนในสมองอื้ออึงมึนงง

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้ามิได้เฉยชาอย่างที่ท่านคิดหรอก หากท่านมิได้ฟังด้วยตัวเอง ท่านก็มิอาจรู้ได้ว่าภายในใจของข้านั้นมีคลื่นพัดซัดโหมกระหน่ำอย่างไร ตอนที่ท่านเข้าใกล้ข้า ข้าก็มีความรู้สึกประหม่าตื่นเต้นเช่นกัน หัวใจของข้าก็เต้นระรัว เพราะฉะนั้นประสบการณ์ที่ท่านมีนั้น ข้าก็มีมันเหมือนกับท่านมี”

เฉินเสียนกอดที่เอวของเขาไว้แน่น มุดศีรษะอยู่ที่ชุดของเขา ยิ้มที่มุมปากแล้วกล่าวอย่างกลัดกลุ้มใจว่า “รู้สึกได้ว่าเราทั้งสองคนนั้น คล้ายดั่งคนโง่เขลาเลย”

นอกเหนือจากตัวพวกเขาทั้งสองคนแล้ว เรื่องความรู้สึกในโลกนี้ล้วนว่างเปล่า

แต่ความรู้สึกที่รักคนผู้หนึ่งเป็นเช่นนี้ ข้ารักท่าน แน่นอนว่าก็ปรารถนาให้ท่านรักข้าด้วย เวลามีความสุขโมโหเศร้าสลดใจของข้าล้วนมีท่านเป็นส่วนเกี่ยวข้อง และข้าก็ปรารถนาว่ามีความสุขโมโหเศร้าสลดใจของท่านล้วนจะมีข้าเป็นส่วนเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน

แขกที่มาบนเรือเมื่อคืนนี้ จนถึงตอนสุดท้ายล้วนไม่มีผู้ที่รอดชีวิตมาได้เลย แม้แต่เรือก็ถูกไฟเผาไหม้จนเหลือไว้เพียงซากสีดำขลับ ลอยแตกกระจายอยู่บริเวณใกล้คลองเรียบแม่น้ำหยางชุน

พอถึงวันนี้ เหล่าอาณาประชาราษฎร์ล้วนรู้เรื่องนี้โดยทั่วกัน แต่ไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าไฟที่แผดเผาไหม้ผู้คนจำนวนมากนี้ แท้ที่จริงแล้วสาเหตุเกิดจากอะไร

แขกบนเรือไม่น้อยเป็นลูกหลานครอบครัวของคนร่ำรวย ในนั้นก็มีลูกหลานข้าราชการขุนนางด้วย เวลานี้ภายในเมืองหลวงได้มีการไว้อาลัยเศร้าโศกกัน

เมื่อคืนนี้กลางดึก รอหลังจากแม่น้ำหยางชุนสงบลงแล้ว องครักษ์หลวงกับทหารรักษาพระองค์ก็ได้เดินทางกลับเข้าไปรายงานในพระราชวัง

องค์หญิงจิ้งเสียนกับบุคคลชุดดำที่จับตัวเธอไป เมื่อคืนนี้อยู่บนเรือนั่นจริง นักดาบหลวงที่อยู่บนเรือพบเห็นเสื้อเปื้อนเลือดของคนชุดดำ เวลานั้นเรือกำลังเตรียมขับลงแม่น้ำ เพื่อหลบหนีออกจากเมืองหลวงไป

แต่การปฏิบัติงานร่วมมือกันขององครักษ์หลวงกับทหารรักษาพระองค์ ทุกคนที่อยู่บนเรือทั้งหมดที่เป็นพยานล้วนไม่เก็บไว้ทั้งสิ้น เรือลำนั้นก็เลยถูกเผาไหม้วอดวายด้วย

ก็หมายความว่า องค์หญิงจิ้งเสียนกับบุคคลชุดดำนั่นก็ถูกไฟแผดเผาตายอยู่บนเรือ

องค์จักรพรรดินั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร นอนไม่หลับมาตลอด สีหน้าแปลกใจ พระองค์เงียบอยู่เป็นเวลานาน

บรรยากาศในท้องพระโรง เวลาต่อมาพระองค์ประคองที่หน้าผาก โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้ทหารองครักษ์กับทหารรักษาพระองค์ออกไปได้แล้ว