ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 518

ซูเจ๋อเลิกคิ้วราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น กล่าวว่า “หากมิได้ เช่นนั้นแม่ทัพโฮ้วยกธงตั้งขึ้น เหตุใดถึงได้รับเสียงขานรับสนับสนุนจากเหล่าอาณาประชาราษฎร์นับไม่ถ้วนเลยเล่า ? สำหรับเหล่าอาณาประชาราษฎร์ปุถุชนคนธรรมดาทั่วไป ผู้ใดจะมาใส่ใจว่าองค์จักรพรรดิเป็นชายหรือหญิง เพียงแค่สามารถทำให้พวกเขาสงบสุข และผู้คนเหล่านั้นที่ตำหนิว่าอาเสียนเป็นหญิง เป็นเพราะว่าไร้ความสามารถมิได้ทำผลงานอันใด แต่ทว่าคิดหวังเพ้อเจ้ออยู่เหนืออำนาจของหญิง เวลานี้ท่านจำเป็นต้องใช้อำนาจที่เด็ดขาดบดพวกเขาให้แตกละเอียด ”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างสง่าว่า “เพราะฉะนั้น องค์จักรพรรดิเป็นชายหรือหญิง ไม่ได้สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือตอนเริ่มต้นองค์จักรพรรดิต้องนำตัวเองวางไว้บนที่สูง บนตำแหน่งที่สูงที่สุด และเหล่าขุนนางในราชสำนัก กับอาณาประชาราษฎร์จะไม่แยกจากไป”

เฉินเสียนแสยะริมฝีปากขึ้น“ข้าพบว่า‘ฟังคำที่ท่านพูดแล้วรู้สึกว่ามีประโยชน์ กว่าที่ตัวเองร่ำเรียนมา’ประโยคนี้ วางอยู่ที่ตัวของท่าน ไม่เกินไปเลยสักนิดหนึ่ง ความคิดของท่าน นำผู้คนที่อยู่ยุคสมัยนี้อย่างน้อยที่สุดร้อยกว่าปีเลยนะ ”

ซูเจ๋อยิ้ม กล่าวว่า “เพียงเปิดใจคุยกันกับท่านสองประโยค ดีเช่นนั้นเชียวหรือ?”

เฉินเสียนยิ้มแล้วกล่าวตอบว่า “จนถึงเพลานี้ข้ายังไม่รู้เลยว่าท่านมีสิ่งอันใดที่ไม่ดี ”เธอเอียงศีรษะกล่าวกับเขาอย่างแผ่วเบาว่า“ซูเจ๋อ เห็นชัดเจนว่าท่านสามารถแทนที่ข้าได้ ท่านทำได้ดีกว่าข้าอย่างแน่นอน หากว่าเป็นท่าน ข้าจะยินยอมพร้อมใจที่จะเสริมให้โดดเด่นขึ้น”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ต้าฉู่แซ่เฉิน มิใช่แซ่ซู หากข้าแทนที่ท่าน ทั้งหมดผู้ชนะพูดสิ่งใดก็นับว่าถูกต้องเพราะฉะนั้นไม่ว่าท่านจะเป็นคนเลวหรือเป็นผู้ยิ่งใหญ่ รุ่นหลังก็จะรู้ว่าท่านเป็นผู้ที่เข้มแข็งและมีอำนาจ”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ราชบัลลังก์อำนาจเปลี่ยนเจ้าของเปลี่ยนแซ่ นั่นไม่ใช่เรื่องปกติหรือ ประวัติศาสตร์มีผู้เขียนไว้ ไม่ว่าจะขุนนางทรยศที่คิดก่อกบฏ ยังคงเป็นจักรพรรดิที่เฉลียวฉลาดสถาปนาบ้านเมือง เพราะฉะนั้นทั้งหมดผู้ชนะพูดสิ่งใดก็นับว่าถูกต้อง ไม่ว่าจะเป็นคนเลวหรือเป็นผู้ยิ่งใหญ่ รุ่นหลังก็จะรู้ว่าเป็นผู้ที่เข้มแข็งแข็งแกร่งและมีอำนาจที่ไหนกัน ตั้งแต่สมัยโบราณแต่ไหนแต่ไรมามีไม่กี่คนหรอกที่สามารถทนการยั่วยวนของอำนาจนี้ได้ ซูเจ๋อ ท่านไม่ตื่นเต้นหรือ?ท่านไม่ชอบอำนาจหรือ ไม่ชอบอำนาจงามตระการตาหรือ?”

ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้น แล้วชำเลืองมองเธอ ยิ้มอย่างบางเบาแล้วกล่าวว่า “อำนาจ บ้านเมือง จะดีกว่าท่านที่ไหนกันล่ะ”

เฉินเสียนชะงักงัน เธอยอมรับว่าเธอตื้นตันใจกับคำพูดของซูเจ๋อ เบ้าตาร้อนผ่าวเล็กน้อย แต่ทว่ากลับหัวเราะเยาะ กล่าวว่า “หรือว่าหยอกให้ข้ามีความสุข ? ข้ามีอะไรดีหรือ”

ซูเจ๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ไม่เกี่ยวกับว่ามีอะไรดีหรอก การเกิดการตายหมุนเป็นวงล้อข่มกันอยู่ เพิ่มพูนมากขึ้น โดยส่วนใหญ่เพราะท่านข่มข้าไว้ได้”

เพราะว่าเขาถูกเธอข่มไว้แล้ว ในสมองแม้ว่ามีความโหดเหี้ยม ความปารรถนามากมายหลากหลาย ก็มีเพียงไว้ผลักดันเธอ

เป็นเวลานาน เฉินเสียนเลยกล่าวอย่างจริงจังว่า“ข้าไม่อยากข่มท่าน อยากให้ท่านมีชีวิตยาวนานร้อยปี ซูเจ๋อ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะพยามอย่างสุดความสามารถ ปกป้องท่านให้มีชีวิตสุขสันต์ร่มเย็น ไร้ความกังวล”

เธอสามารถใช้ความพยายามทั้งหมดของตัวเองมาปกป้องต้าฉู่บ้านเมืองนี้ เพราะว่าในบ้านเมืองนี้ มีเขา

ซูเจ๋อเบิกตาจ้องมองเล็กน้อย ระหว่างคิ้วและตาฉายแววความอบอุ่น เขายิ้มและกล่าวว่า “ใช่หรือ เช่นนั้นข้าจะตั้งตารอนะ”

ไม่นานองค์จักรพรรดิก็พบว่า ฉินหรูเหลียงก็หายไป ข้ารับใช้บ่าวในจวนฉินทุกระดับชั้นได้กระจัดกระจายพอประมาณหนึ่งแล้ว เหลือไว้เพียงแค่ห้องกว้างที่ว่างเปล่า

ตั้งแต่วันนั้นที่เฉินเสียนกับเฮ่อโยวแต่งงานกันหลังจากที่ฉินหรูเหลียงไปที่สุสาน ก็เหมือนกับว่าไม่พบร่องรอยเขาอีกเลย

เขาสาบสูญไร้ร่องรอย กับเฉินเสียนที่ถูกบังคับขู่เข็ญ มันเกิดขึ้นประจวบเหมาะเช่นนี้ หรือว่าฉินหรูเหลียงเตรียมการเรื่องนี้อย่างลับๆ?

ไม่ใช่ว่าเขาถูกทำให้มือสองข้างพิการแล้วหรือ จะยังมีศิลปะการต่อสู้ได้อย่างไรกัน? องค์จักรพรรดินึกได้ ราวกับว่ามีช่วงหนึ่งที่เฉินเสียนหมกมุ่นกับการดูดวงชะตา เธอกับฉินหรูเหลียงเคยไปที่เรือลำนั้น พอคิดมาอย่างนี้ ฉินหรูเหลียงก็น่าสงสัยมาก แต่ตอนนี้เฉินเสียนถูกเผาวอดวายไปแล้ว หากผู้ที่บังคับขู่เข็ญเธอไปเป็นฉินหรูเหลียงจริง เช่นนั้นทุกอย่างก็จบสิ้นแล้ว ตายแล้วไร้การตรวจสอบ

เรือลำใหญ่บนแม่น้ำหยางชุนไหม้แล้ว ผู้คนตายโหงมากมาย ตักซากศพซากกระดูกและซากปรักหักพังที่ไฟไม่สามารถเผาไหม้ได้ขึ้นมาจากน้ำ หน้าตาไม่สามารถดูได้แล้ว เลยไม่สามารถจำแนกวินิจฉัยได้

ทั้งสองฝั่งของแม่น้ำหยางชุน มีเสียร้องไห้เศร้าโศกของญาติพี่น้องดังมา กระดาษเงินกระดาษทองลอยเต็มท้องฟ้า เดิมที่ที่เป็นแม่น้ำเงียบสงบ ชั่วพริบตาเดียวได้กลายเป็นสถานที่อ้างว้างหนาวยะเยือก

และข่าวคราวกองกำลังทหารในเขตใต้ที่จะสู้รบได้แพร่ในเมืองหลวงแล้ว ทำให้อาณาประชาราษฎร์ตื่นตระหนกมาก

องค์จักรพรรดิยังไม่ได้ประกาศเรื่องที่องค์หญิงจิ้งเสียนชิ้นพระชนม์ แต่ทว่าในเมืองหลวงได้มีข่าวลือเกิดขึ้น