ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 703

เฉินเสียนน้ำตาคลอ จิตใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ได้ยินซูเจ๋อพูดขึ้นอย่างเสียงแหบอีกว่า“ท่านคิดว่าข้าไม่สนใจเรื่องผู้ชายวังหลังของท่านหรือ？ท่านไม่รู้หรือว่าข้าต้องการท่านและอยากจะครอบครองท่านไว้เพียงผู้เดียว”

“อยากที่จะครอบครองท่านมากเสียจนในตอนแรกข้านั้นคิดวางแผนว่าจะจัดการกับพวกเขาอย่างไรอยู่ตลอดเวลา”

เฉินเสียนยิ้มหัวเราะออกมาอย่างไม่มีเสียง น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

ซูเจ๋อเลียที่ริมฝีปากของเธอ นัยน์ตาที่ดำมืดสนิท แสดงถึงความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้สำหรับเธอ เขาเอ่ยว่า“ทำไมท่านถึงได้จูบหอมหวานเช่นนี้ ข้าจูบอย่างไรก็ไม่เคยพอ”

เฉินเสียนซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา หยิบเสื้อของเขามาเช็ดน้ำตาตัวเองให้แห้ง แล้วหัวเราะเยาะออกมา

วิธีที่จะระบายอารมณ์ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายในใจนั้นต้องทำเช่นไรหรือ？เธอเองก็ไม่รู้

วินาทีนั้นเธอเพียงต้องการที่จะตอบสนองด้วยสัญชาตญาณของร่างกาย ไม่อยากจะเก็บซ่อนเอาไว้อีกต่อไปแล้ว

เฉินเสียนจึงเงยหน้าแล้วเขย่งเท้าขึ้น มือทั้งสองข้างเกี่ยวไว้กับลำคอของเขา แล้วจูบตอบกลับเข้าไปที่ริมฝีปากของเขา เธอกระซิบว่า“ถ้ามันเป็นจูบหอมหวาน แล้วท่านอยากจูบข้าก็จะให้ท่านจูบให้พอ”

เมื่อสิ้นเสียงนั้น เธอก็เริ่มเคลื่อนไหวไปตามโครงร่างริมฝีปากของเขา ยอมรับว่ามันผ่านมาหลายปีแล้วที่ไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันแบบนี้ เธอเองก็รู้สึกไม่คุ้นชินและรู้สึกอย่างเก้งก้าง

แต่เมื่อเธอเข้าจู่โจมก็ทำให้เขารู้สึกสั่นสะเทือน ทันใดนั้นเขาก็โผเข้าไปกดเธอให้แนบชิดไปกับกำแพง แล้วก็พัวพันจูบกับเธออย่างดุเดือดเฉกเช่นหมาป่าผู้หิวโหย

เฉินเสียนสัมผัสเข้ากับลิ้นของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ร่างกายของเธอแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา มันถูกกระตุ้นทำให้ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้

เธอครางออกมาเสียงต่ำว่า “ข้าไม่มีสนมชาย คนเหล่านั้นไม่ใช่คนวังหลังของข้า……ข้าไม่รู้จักพวกเขา……”

ซูเจ๋อตอบเธอว่า “ข้ารู้”

เธอก็ยังพูดตอบกลับเขาเบาๆอีกว่า“ในคืนวันนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น……”

“ข้าก็รู้”

ซูเจ๋อเข้าใจทุกอย่างอย่างแจ่มแจ้ง เฉินเสียนเองนั้นรู้อยู่แก่ใจว่าเขาออกไปรับซูเซี่ยน แล้วยังจะนัดพบกับคนอื่นในห้องอย่างลับๆได้อย่างไรกัน และเย่ซวิ่นก็รู้ว่าตัวเองนั้นถูกเขาเฝ้าจับจ้องมองอยู่ตลอดเวลา แล้วยังจะวิ่งไปหาเฉินเสียนที่เรือนนั้นอีก นั่นก็แสดงว่าเย่ซวิ่นจงใจที่จะทำให้เขาเห็นทุกอย่างที่เขาทำ

น้ำตาของเฉินเสียนหลั่งไหลออกมาอย่างไม่หยุด ช่างเถิด เธอเองก็ไม่ได้อยากจะควบคุมตัวเองเอาไว้แล้ว เธอพูดอย่างน้อยใจว่า “แล้วทำไมคืนนั้นท่านถึงได้หันหลังเดินกลับไป ทำไมถึงไม่หันกลับมากอดข้า……ข้าคิดว่าท่านคงตัดสินว่าข้าเป็นคนใจง่ายไปแล้ว เพราะแม้แต่คำอธิบายท่านก็ไม่อยากที่จะฟังข้าอธิบายเลยด้วยซ้ำ……”

“ข้าอยากจะรอจัดการเรื่องของข้าให้เสร็จเรียบร้อยก่อนแล้วค่อยกลับมากอดท่านอย่างสุขใจ คำพูดของท่านทุกคำพูดข้าตั้งใจที่จะฟังอยู่แล้ว ถ้าเกิดว่าไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ท่านคิดว่าข้าจะจากไปหรือ ข้ามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่พัวพันอยู่กับท่านทั้งคืนด้วยซ้ำไป”

เฉินเสียนพูดด้วยน้ำเสียงที่อู้อี้อยู่ในจมูก พึมพำถามเขาอยู่ในลำคอว่า“แล้วเหยื่อที่ท่านล่ามาได้มันคุ้มค่าหรือไม่？มันเพียงพอที่จะทำให้ท่านกลับมาอยู่ข้างกายข้าได้หรือยัง？”

ซูเจ๋อยิ้มออกมาอย่างไม่สบายใจ เสียงนั่นราวกับเหมือนเป็นคลื่นเล็กๆที่ไปทุบตีหัวใจอยู่เป็นระลอก เขาพูดขึ้นว่า“ถ้าเกิดว่าท่านยินยอมร่วมมือกับข้า บางทีมันก็อาจจะคุ้มค่าก็ได้”

เฉินเสียนกล่าว“ข้าเข้าใจแล้ว”

เธอพบว่าซูเจ๋อนั้นก็มีจูบที่หอมหวาน เธอจูบเท่าไรก็ไม่เคยเพียงพอ

ร่างกายของเธอถูกซูเจ๋อกอดเอาไว้ในอ้อมแขน ทำให้ร่างกายของทั้งคู่ประกบแนบชิดกันอยู่ภายใต้แสงจันทร์ ไม่รู้ว่าจูบนั้นยาวนานแค่ไหนแล้ว จึงทำให้การจูบที่ไม่คุ้นเคยของเธอค่อยๆกลายเป็นการจูบเขาอย่างเชี่ยวชาญ

เฉินเสียนพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่สัมผัสโดนลิ้นของซูเจ๋อ เธอพยายามข่มตัวเองไม่ให้ร้องครางออกมาอย่างน่าอาย แต่เมื่อซูเจ๋อเปลี่ยนจากการรับเป็นการโจมตี ไม่ว่าจะกี่ครั้ง เธอก็ยังพ่ายแพ้ต่อเขาเหมือนอย่างเคย

หลังจากนั้นทางด้านข้างของพื้นที่ป่า ก็มีแสงสว่างสลัวๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนน่าจะเป็นกองทหารลาดตะเวนในช่วงเวลากลางคืน

เฉินเสียนกลัวที่จะถูกจับได้ จึงผลักซูเจ๋อออกอย่างเบาๆ แต่ซูเจ๋อนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร

เธอพึมพำออกมาว่า“มีคนมาแล้ว”

“กลัวถูกจับได้หรือ？”

“อือ……”

“เช่นนั้นเราก็เปลี่ยนสถานที่กัน”