ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 704

ซูเจ๋อต้องการที่จะเดินต่อไป เฉินเสียนจึงรีบพูดขึ้นว่า“เอาอย่างนี้ ท่านให้ข้ากลับเรือนก่อน ให้ได้ไปทักทายกับซูเซี่ยนสักหน่อยเป็นอย่างไร？ถ้าข้ากลับไปช้าเขาคงจะต้องเป็นกังวลแน่！”

ซูเจ๋อเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วเอ่ยว่า“ก็ได้ ช่วงเวลานี้งานเลี้ยงพระราชวังก็คงจะเลิกแล้ว อาเซี่ยนก็คงจะกลับแล้วล่ะ”

“ปล่อยข้าลง ข้าเดินเองได้”เฉินเสียนพูดขู่ว่า“ที่เรือนข้ามีทหารรักษาพระองค์อยู่ด้านนอก ถ้าท่านอุ้มข้าไว้เช่นนี้มันจะดูไม่ดี ไม่ว่าจะอย่างไร ไม่ว่าจะอย่างไรข้าก็เป็นจักรพรรดินีของต้าฉู่ ！”

ซูเจ๋อกระตุกคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยว่า“อือ ท่านพูดดูมีเหตุผล”

เขาจึงยอมปล่อยเฉินเสียนลง ดังนั้นเฉินเสียนจึงก้าวเดินไปด้านหน้า ซูเจ๋อก็เดินตามไปด้านหลังอย่างใจเย็น

ทั้งสองคนกำลังเดินเข้าไปในเรือนมีคนหนึ่งเดินอยู่ด้านหน้า ส่วนอีกคนเดินตามอยู่ด้านหลัง เฉินเสียนเงยหน้าไปเห็นห้องนอนยังมีแสงสว่างอยู่จึงอดดีใจไม่ได้ เธอรีบก้าวเท้าไปข้างหน้า เคาะประตูแล้วถามขึ้นว่า“อาเซี่ยน เจ้ากลับมาแล้วหรือ？”

เธอใช้มือผลักประตูก็พบว่าผลักเข้าไปไม่ได้ เพราะประตูนั้นถูกใส่กุญแจเอาไว้จากด้านใน

เสียงของซูเซี่ยนดังออกมาจากด้านในว่า“ใช่แล้ว ข้ากลับมานานแล้ว”

เฉินเสียนหันไปมองซูเจ๋อที่ยืนเอ้อระเหยอยู่ภายใต้แสงจันทร์อย่างระมัดระวัง แล้วรีบพูดขึ้นว่า“เปิดประตูให้แม่หน่อย แม่จะเข้าไปนอนแล้ว”

เฉินเสียนจึงรออยู่สักครู่หนึ่ง ซูเซี่ยนก็ไม่มาเปิดประตูให้

ซูเซี่ยนกล่าวอย่างไม่รีบร้อนว่า“ท่านพ่อข้าไม่ได้ขอให้ท่านแม่อยู่ต่อหรือ？”

หางตาของเฉินเสียนกระตุก เธอฝืนใจพูดขึ้นว่า“เขาไม่ได้รั้งให้แม่อยู่ต่อ”

ซูเซี่ยนกล่าว“แต่ในงานเลี้ยงพระราชวังท่านพ่อปฏิบัติเช่นนั้นกับท่าน ข้าคิดว่าเขาคงอยากจะให้ท่านอยู่ต่อ ท่านแม่ลองไปหาท่านพ่อดูก่อน”

เฉินเสียนยังคงเคาะประตูต่อไป แล้วพูดว่า“เอ้ย เจ้าเป็นลูกเจ้าไม่ควรทำเช่นนี้นะ เจ้าจะให้แม่นอนข้างนอกหรืออย่างไร？มีลูกที่ไหนกันที่ไม่ยอมให้แม่เข้าไปนอนข้างใน แล้วยังไม่รู้จักอะไรถูกอะไรผิดคิดจะขุดหลุมฝังแม่ของเจ้าอีกหรือ เจ้ารู้หรือไม่เช่นนี้เขาเรียกกันว่าอกตัญญู ข้าขอเตือนเจ้า……”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ข้างในห้องก็เป่าลมดับไฟลงเสียแล้ว

เฉินเสียนยืนอยู่ด้านนอกอย่างกระวนกระวาย ได้ยินเสียงของซูเซี่ยนพูดออกมาอย่างไม่ยินดียินร้ายว่า“ข้าจะนอนแล้ว”

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาใส่กลอนประตูห้องกับข้า！”เฉินเสียนอารมณ์เสียอยู่ด้านนอก “อาเซี่ยน！เจ้าน่องน้อย！”

ไม่ว่าเธอจะเรียกเขาว่าอะไร ซูเซี่ยนที่อยู่ด้านในก็ไม่สนใจเธอ

เฉินเสียนโกรธมากจนถีบไปที่ประตูครั้งหนึ่ง พูดอย่างเป็นทุกข์ว่า“โตแล้วเลยคิดจะไม่เชื่อฟังแม่รึ！”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่อบอุ่นดังขึ้นมาจากด้านหลัง“มองแล้วถ้าคืนนี้ข้าไม่รับท่านไว้ เกรงว่าท่านคงจะได้นอนข้างนอกเป็นแน่”

เฉินเสียนหันหลังกลับไปอย่างแข็งทื่อ และรู้สึกได้ว่าท่าทางจะไม่ค่อยดีแล้ว

ซูเจ๋อก้าวเดินขึ้นบันไดมาอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางที่สุขุมสงบนิ่ง เหมือนกับเฉินเสียนจะไม่มีที่พึงที่อื่นแล้วนอกจากที่เรือนของเขา

ซูเจ๋อจะยื่นมาจูงมือของเฉินเสียน แต่เฉินเสียนนั้นก็เอามือทั้งสองไพล่ไปด้านหลัง แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า“ลูกอกตัญญูไม่เปิดประตูห้องให้ ข้าไปเข้าทางหน้าต่างเอาก็ได้”

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวภายในห้องดังขึ้นมา ซูเซี่ยนพลิกตัวปีนขึ้นบนเตียง จากนั้นก็ได้ยินเสียงดัง“ปัง”ขึ้นมาเขาลุกไปปิดหน้าต่างเอาไว้จากด้านใน แล้วยังพูดอีกว่า“อย่าเสียแรงเลย ข้าปิดหน้าต่างเอาไว้หมดแล้ว”

เฉินเสียน “……”

ซูเจ๋อค่อยๆโน้มตัวลงไปเอื้อมมือโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน แล้วสัมผัสกับมือที่อยู่ด้านหลังเอวของเธอ เพียงแค่เขาขยับเข้าใกล้ เฉินเสียนก็ใจสั่นแล้ว ไม่กล้าที่จะส่งเสียงดังแล้วจับมือไว้อยู่ด้านหลังอย่างแน่น แต่ก็ถูกเขาจูงมือออกไปได้

ซูเจ๋อจับกุมที่ฝ่ามือของเธอเอาไว้ พาเธอเดินลงบันได แล้วเดินออกจากเรือนไป เขาพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างแผ่วเบาว่า“ไปกันเถิด ลูกไม่อยากให้ท่านเข้าห้อง ท่านจะยืนรอข้างนอกก็คงไม่ได้ ห้องของข้ายังมีพื้นที่ว่างสำหรับท่าน”

เมื่อเดินออกจากเรือนไปจนถึงทางแยก เฉินเสียนก็หยุดเดินแล้วพูดเสนอแนะว่า“หรือว่าข้าจะไปนอนเบียดที่เรือนของเหลียนชิงโจวกับเฮ่อโยวดี？”

เขาสองคนนอนเบียดอยู่ห้องเดียวกัน น่าจะพอมีห้องว่างสักห้องให้เธอได้นอนสักหนึ่งคืน