ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 708

ซูเจ๋อยังคงข่มอารมณ์ใคร่กล่าว "งั้นท่านก็อย่ารัดข้าแน่นเกินไปสิ"

เขาไล่จูบตั้งแต่บริเวณคอ ใบหู กระดูกไหปลาร้าของเธอ มือบนเอวเธอย้อนกลับขึ้นมาพลันขย้ำเนินเขาของเธออย่างไม่เกรงใจ

เวลานี้เธอขดตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยความว้าวุ่น

เธอเปรียบดั่งบุปผาให้ซูเจ๋อเชยชมช่วงที่ผลิดอกบานสะพรั่งอย่างงดงาม

ซูเจ๋อค่อยๆกดทับเอวของเธอ ค่อยๆเคลื่อนลงไปด้านล่างจวบจนเธอกลืนกินเขาทั้งหมด

ซูเจ๋อไม่ได้ขยับแรง ค่อยๆรอเธอได้อารมณ์จนเปียกแฉะ เธอสัมผัสได้ว่าความแข็งที่คล้ายศิลาและคล้ายเหล็กร้อนกำลังกวัดแกว่งเข้าออกอยู่ในร่างกายเธอ หลอมเธอกลายเป็นธารน้ำยามวสันตฤดูเสียแล้ว

ทว่าเธอก็ยังไม่อาจดับเปลิวไฟแห่งโหยหาได้ หากแต่ยิ่งลุกโชนมากขึ้น

"ยังเจ็บอยู่ไหม?" ซูเจ๋อกัดหูเธอ พลางถามขึ้นมา

การขานตอบคือเสียงครวญครางที่เสนาะหูของเธอ

ซูเจ๋อจึงจับร่างกายเธอแล้วเริ่มเข้าสำรวจในส่วนที่ลึกบ้าง ตื้นบ้างอย่างเป็นจังหวะ

ความรู้สึกดังกล่าวประหนึ่งการดึงดูดและสำรวจซึ่งกันและกัน ต่อมาก็กระแทกกันอย่างเต็มใจ ช่างทำให้ร่างกายและจิตใจสุขสำราญยิ่งนัก

เฉินเสียนก้มหน้าเกยอยู่บนบ่าซูเจ๋อ ร่างกายเคลื่อนไหวตามท่าทางของเขา ถึงแม้บัดนี้จะถูกเขาครอบครอง เธอก็ยังรู้สึกระทึกใจยิ่ง

"ซูเจ๋อ……" เฉินเสียนขานชื่อเขาด้วยเสียงอู้อี้ที่ขี้คร้านและเย้ายวน หางตายังคงมีคราบน้ำตาอยู่

"หืม?"

เฉินเสียนเรียกชื่อเขาต่อ "ซูเจ๋อ……"

เหมือนเธอจะชอบเรียกชื่อของเขามาก เรียกซ้ำๆซากๆอย่างไม่เบื่อหน่าย

ซูเจ๋อจูบริมฝีปากเธอ จูบคางของเธอแล้วต่อเนื่องมาถึงไหล่ กล่าวเสียงหอบเบาๆว่า "ระดูมาเมื่อใด?"

เฉินเสียนคล้องคอเขาพลันยิ้มเบาๆอย่างมีเสน่ห์

เขายังคงเป็นเขาคนนั้น เวลานี้ยังไม่ลืมถามระดูของเธออีก

เฉินเสียนแนบติดเขาอย่างนุ่มนิ่ง เงยหน้าจูบคอเขา ดวงตาคู่สับสนตรึกตรอง กล่าวว่า "อีกประมาณสามถึงห้าวัน……"

ไม่ใช่ช่วงระยะตั้งครรภ์ง่าย เช่นนั้นเขาก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้ว

ซูเจ๋อเคลื่อนลูกกระเดือกลงมาอยู่ที่เอวบางของเธอกะทันหัน พลางใช้แรงเข้าส่วนที่ลุ่มลึกของเธอแรงๆ เวลาเดียวกันก็อ้าปากดูดดื่มเนิ่นอกเธอ

ชั่วพริบตา เฉินเสียนรู้สึกสมองขาวโพลน

การปลุกเร้าที่เสียวซ่านกะทันหันนี้ทำให้เธอรับมือไม่ไหว ทว่าซูเจ๋อกลับไม่คิดจะเลิกรา รุกล้ำเข้าร่างกายเธอด้วยความดุเดือดและลึกล้ำครั้งแล้วครั้งเล่า

สองขาของเธอรัดอยู่ที่เอวของซูเจ๋ออย่างไร้เรี่ยวแรง สมองของเธอราวกับมีดอกไม้ไฟจุดประกายแสงอย่างละลานตา เธอกัดที่บ่าของซูเจ๋อ พลางส่งเสียงครางไม่หยุด

ความเคลิบเคลิ้มตรงอุโมงค์ลึกแผ่กระจายไปทั่ว ประหนึ่งใยไหมที่พันตัวเธอเหมือนตัวไหม ทำให้เธอจมปรักอยู่ในนั้นยากจะถอนตัว

เธอคล้ายกับได้กลิ่นไม้กฤษณาบนอาภรณ์ซูเจ๋อ

เหนือศีรษะคือมุ้งเตียงที่สั่นคลอน เธอถูกซูเจ๋ออุ้มมาวางบนเตียง ซูเจ๋อทิ้งตัวลงมาทาบร่างพลันกอดคอแล้วทำศึกอย่างเต็มที่

แสงเทียนบนโต๊ะพริ้วไหวเบาๆ ทำให้บังเกิดภาพงดงามเต็มห้อง