ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 709

ซูเจ๋อถอนหายใจเบาๆ "มีคนเคียงหมอนนั้นดีจริงๆ เมื่อได้ลิ้มลองรสชาตินั้นแล้ว วันหลังก็ไม่อยากนอนคนเดียวอีก"

เฉินเสียนเม้มปาก กล่าวว่า "ไหนเลยจะลิ้มลองได้ทุกวัน"

โชคดีที่สีหน้าซูเจ๋อไม่ได้ย่ำแย่ การทำภารกิจเมื่อคืนไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขามากนัก ถึงกระนั้นก็ยังคงเป็นผู้ป่วยเพิ่งหายดี ควรผ่อนเบากับเรื่องพรรค์นี้จะดีกว่า

ตอนที่เธอเตรียมจะไปเก็บอาภรณ์ของตน ซูเจ๋อก็เอื้อมมือดึงเธอกลับมา

เฉินเสียนเงยหน้าไปมองก็ก้มไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

ติ่งหูเธอรู้สึกร้อนไม่หยุด ได้ยินซูเจ๋อกล่าวว่า "ไม่ได้ลิ้มลองทุกวันข้าก็จะกอดท่านนอนทุกคืน"

ใบหน้าด้านข้างเฉินเสียนแอบอิงกับหน้าอกแกร่งของเขา ได้ยินเขาเอ่ยประโยคนนี้ หัวใจก็พองโตสั่นระริก ใบหน้าแดงระเรื่อไม่มีทีท่าจางหาย

เฉินเสียนรู้สึกดูแคลนตัวเอง ทั้งๆที่ไม่ใช่ข้าวใหม่ปลามัน แต่ยังจะรู้สึกเช่นนี้อีก

"ท่านตื่นเมื่อใด?" เฉินเสียนถาม

"คงตื่นเช้ากว่าท่าน"

"ท่านปล่อยข้า ข้าจะกลับไป หากชักช้าเกรงว่าทุกคนต้องรู้ว่าเมื่อคืนข้าค้างคืนที่นี่"

"ท่านกลัวเหรอ?"

เฉินเสียนใคร่ครวญ กล่าวว่า "ไม่กลัว แค่รู้สึก……เกรงใจเล็กน้อย อย่างไรเสียที่นี่ก็เป็นถิ่นฐานเป่ยเซี่ย"

ซูเจ๋อจับศีรษะของเธอ ก้มหน้าจูบที่หูเธออีกครั้ง กล่าวว่า "ต่อจะทั้งใต้หล้าก็ต้องรู้ว่าท่านพักห้องข้าทุกคืน"

ลมหายใจของเขารดใส่หูเธอ เฉินเสียนก็อดตัวสั่นเบาๆอีกครั้งไม่ได้ เธอดิ้นรนเพื่อลุกขึ้น กล่าว "ข้าต้องกลับแล้วจริงๆ พวกเหลียนชิงโจวยังรอข้าร่วมเดินทางพร้อมกันอยู่ ท่าน ท่านนอนต่ออีกหน่อยเถอะ"

บุรุษผู้นี้มีพิษ หากเธอยังไม่ไปก็อย่าหวังจะได้ลงจากเตียงเลย

ซูเจ๋อกล่าว "พึ่งเอาข้าหมาดๆ ท่านก็รีบร้อนกลับต้าฉู่แล้วหรือ?"

เฉินเสียนหันหน้าจ้องเขม็งเขาด้วยดวงตางดงามแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก "ท่านเป็นคนเอาข้าแท้ๆ" เห็นเขาแอบยิ้มก็หยุด แล้วกล่าวต่อ "ข้ารีบกลับต้าฉู่เพื่อจะได้พาตัวท่านกลับไปโดยเร็ววัน ยามนี้ข้าต้องกลับไปชำระกายที่พักก่อน ก่อนเดินทางข้าย่อมมาอำลากับท่านอยู่แล้ว"

ซูเจ๋อไม่ได้รั้งเธอ กล่าวเสียงเบาบาง "ใส่เสื้อเถอะ ท่านไม่ต้องมาลาข้าหรอก ประเดี๋ยวข้าจะไปร่วมทานข้าวเช้ากับท่านด้วย"

เฉินเสียนเอ่ยเสียง "อืม" แบบชื่นฉ่ำหนึ่งคำ

ซูเจ๋อลุกขึ้นช่วยเธอใส่เสื้อชั้นนอก เธอสวมใส่ด้วยความเร่งรีบเสร็จสรรพ ขณะที่ลุกจากเตียงระหว่างสองขาก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อย ของเหลวอุ่นๆค่อยๆไหลลงมาจากขาหนีบ ชั่วพริบตานั้นติ่งหูเธอแดงซ่าน สองขาเริ่มอ่อนแรง

ความรู้สึกเช่นนี้แรงกว่าตอนระดูเธอมาเสียอีก เฉินฉุกคิดได้ว่าของเหลวที่เขาฝากไว้ในร่างกายเธอ เหตุใดจึงมากมายเพียงนี้ หรือมอบทั้งหมดที่สั่งสมมาหลายปีให้เธอ……

เฉินเสียนจับขอบเตียงลุกขึ้น ที่ไหนได้ ไม่เพียงแต่สองขาอ่อนยวบเท่านั้น บริเวณเอวบางก็ปวดเหนื่อยไปหมด ชั่วขณะนี้เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ยังไม่ทันลุกขึ้นก็ล้มลงไปอย่างไม่มีพละกำลัง

ซูเจ๋อเอื้อมมือประคองเธอ เธอจับเอวของตน พลางมองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเขา กล่าวว่า "ไม่ต้องมาเสแสร้งเลย"

ซูเจ๋อยิ้ม กล่าวว่า "ทำไมเป็นเสแสร้งไปได้ ข้าจริงใจมากนะ"

"หากจริงใจเหตุใดเมื่อคืนไม่เบามือเสียหน่อย……"

"หิวโหยมานานก็จะกินอย่างตะกละตะกลามเฉกเช่นหมาป่ากับราชสีห์ หวังว่าท่านคงเข้าใจ"

หลังเรือนคล้ายจะได้ยินเสียงฝีเท้า เฉินเสียนไม่อาจคำนึกถึงขาที่อ่อนแรงกับเอวที่ปวดเมื่อย เธอผลักซูเจ๋อออก หันกายเดินออกไปด้านนอก

ซูเจ๋อใส่เสื้อด้านในเสร็จสรรพพลันคลุมเสื้อด้านนอกอย่างขอไปที มีความขี้คร้านสองส่วน เขาพิงอยู่ที่หัวเตียง มองเงาเธอที่มีความหลวมตัวเล็กน้อย กล่าวเสียงอ่อนนุ่มว่า "ไม่ต้องกลัว อย่างไรเสียข้าเป็นคนยั่วยวนท่านเอง"

"ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก"

"อืม ก็ใช่อยู่"

เมื่อคืนซูเจ๋อจูบเฉินเสียนกลางงานเลี้ยงในวังอย่างดุเดือด ไม่เพียงทำให้ขุนนางเป่ยเซี่ยตะลึงพรึงเพริดเท่านั้น ยังทำให้จักรพรรดิเป่ยเซี่ยนอนไม่หลับทั้งคืนด้วย

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยรู้ดีว่าซูเจ๋อคงอยากให้เหล่าขุนนางทราบความสัมพันธ์ของเขากับจักรพรรดิแห่งต้าฉู่

เมื่อครุ่นคิดดูแล้ว จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตัดสินใจมาถามไถ่เขาให้แน่ชัดด้วยตัวเอง

เมื่อมาถึงจวนเห็นนางกำนัลเฝ้าอยู่ด้านนอก จักรพรรดิเป่ยเซี่ยพลันถามหนึ่งประโยค "ท่านอ๋องรุ่ยตื่นหรือยัง?"