ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 724

จู่ ๆ เฉินเสียนก็รู้สึกอยากร้องไห้ น้ำตาคลอเบ้า เธอพูดด้วยเสียงแหบ "ซูเจ๋อ ในที่สุดท่านก็เป็นของข้าอย่างสมบูรณ์แล้ว"

ต่อมา ซูเจ๋อก้มลงกดไปที่หูของเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ต่อไปเราเป็นสามีภรรยากัน"

เฉินเสียนถาม "ยังรู้สึกหนาวไหม? ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง? ที่นี่มีผ้าห่มจัดเตรียมไว้ ท่านปล่อยข้า เดี๋ยวข้าไปหยิบมาให้"

"ไม่ปล่อย ท่านอบอุ่นกว่าผ้าห่มนั่นอีก"

เมื่อเวลาค่ำแล้ว โคมไฟใต้ชายคาพระราชวังก็สว่างไสวขึ้นทีละดวง ๆ ไฟในท้องพระโรงสว่างไสว

นอกจากขุนนางในราชสำนักแล้ว ยังมีการจัดเลี้ยงโต๊ะสำหรับขุนนางข้าราชการทั้งหลายอีกด้วย

มีเหลียนชิงโจวนั่งที่โต๊ะเตี้ยกับภรรยาและลูก ๆ ของเขา ลูกชายของเขาอายุมากกว่าหนึ่งขวบแต่ยังพูดได้ไม่กี่คำ แต่เขาก็กระตือรือร้นและมีชีวิตชีวามาก

ถัดจากเขาคือแม่นมซุยและเสี่ยวเฮอ และยังมีหมอหลวงหญิงฝูหลิง และรวมไปถึงบ่าวในเรือนเก่าของซูเจ๋อที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาร่วมงานเลี้ยงเฉลิมฉลองในครั้งนี้ ทุกคนต่างรู้จักกัน พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันไปมา ช่างมีความสุขมาก

หลังจากนั้นอวี้เยี่ยนก็มาที่แม่นมซุยเพื่อพบปะพูดคุย

แม่นมซุยเหลือบมองนางด้วยรอยยิ้ม จากนั้นมองไปที่เฮ่อโยวที่นั่น แล้วเหล่ไปที่อวี้เยี่ยนแล้วกล่าวว่า "ใต้เท้าเฮ่ออยู่ตรงนั้น ทำไมเจ้าไม่ไปนั่งกับเขาล่ะ?"

อวี้เยี่ยนเขินหน้าแดงและกล่าวว่า "ข้าไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย จะมีสิทธิ์อะไรไปนั่งกับเขา ก็รู้สึกแปลกอยู่นะ"

แม่นมซุยกล่าว "เจ้าดูเขาไว้ดี ๆ ก็แล้วกัน ตอนนี้ใต้เท้าเฮ่อยังไม่แต่งงาน ขุนนางในราชสำนักหลายคนคงจะเล็งไว้ให้ลูกสาวอยู่บ้างแล้ว"

อวี้เยี่ยนกล่าว "เขาอยากจะแต่งกับใคร ก็ให้เขาแต่งไปสิ"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อวี้เยี่ยนไปที่บ้านของเฮ่อโยวเป็นเวลาเกือบสองปี แต่ทั้งสองกลับไม่มีอะไรคืบหน้า เฮ่อโยวเกิดมาหน้าตาหล่อเหลา และตอนนี้เขารอบคอบและมั่นคง หากไม่เป็นที่ถูกใจของสาว ๆ นั่นล่ะถึงเรียกว่าแปลก

ถ้าอวี้เยี่ยนไม่ได้คิิดอะไรกับเขาจริง ๆ ละก็ ถูกแม่นมซุยพูดถึงเขาไม่กี่คำนางก็มีอาการหน้าแดง ยังจะปากแข็งปฏิเสธว่าไม่มีใจให้

ภายในท้องพระโรงนั้น นอกจากจะมีคนของต้าฉู่แล้ว ยังมีบรรดาทูตจากเป่ยเซี่ยอีกด้วย

เพื่อปกปิดความเคอะเขินซึ่งกันและกัน บรรดาทูตของเป่ยเซี่ยและขุนนางข้าราชบริพารของต้าฉู่ก็สลับสับเปลี่ยนกันที่นั่งกันไปมา จักรพรรดินีมีคำสั่ง ต้องดูแลแขกจากเป่ยเซี่ยเป็นอย่างดี

ขุนนางราชสำนักต่างได้ยินมาว่า ครั้งที่แล้วที่เป่ยเซี่ย เฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวถูกขุนนางของเป่ยเซี่ยมอมเหล้าจนเมามาย

เนื่องจากเป็นคำสั่งของจักรพรรดินี การต้อนรับจึงต้องได้รับการปฏิบัติอย่างดี ดังนั้นเหล่าขุนนางของต้าฉู่จึงยิ้มแย้มให้ทูตของเป่ยเซี่ยมากขึ้น งานเลี้ยงเฉลิมฉลองยังไม่เริ่ม แต่ในใจกลับกำลังคิดเกี่ยวกับการจะมอมเหล้า!

เหลียนชิงโจวเป็นคนใจกว้าง และนำเหล้าทั้งหมดที่สะสมไว้ในบ้านของเขามาที่ท้องพระโรงเพื่อดื่มให้หมด

องค์หญิงจาวหยางก็เป็นแขกผู้มีเกียรติคนหนึ่งจากเป่ยเซี่ย นางฉลาดและสวยงามมาก และนางก็ไม่ระมัดระวังเหมือนผู้หญิงธรรมดา เมื่อนางมาที่ท้องพระโรง นางเป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่ขุนนางที่ยังไม่แต่งงานของต้าฉู่

แต่ซูเซี่ยนอยู่กับนางตลอดเวลา และแม้ว่าเหล่าขุนนางจะมีวิธีการใด ๆ ก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าหาอย่างโจ่งแจ้งได้

อย่ามองว่าซูเซี่ยนที่ดูสีหน้าเย็นชาแบบนั้น แต่ในใจก็ดูแลท่านอาคนนี้เป็นอย่างดี แลละไม่ยอมให้นางไปนั่งร่วมโต๊ะกับทูตเป่ยเซี่ย และอยู่ในหมู่ผู้ชาย เพื่อป้องกันผู้ชายเหล่านั้นให้นางดื่มเหล้า และแอบถูกเนื้อต้องตัวนาง

ทันทีที่องค์หญิงจาวหยางเข้ามาในท้องพระโรง ดวงตาของนางเป็นประกายไปทุกหนทุกแห่ง และในที่สุดนางก็จับตำแหน่งของเขาบนฉินรูเหลียงที่ค่อนข้างโดดเดี่ยวที่ข้างในของท้องพระโรง และกล่าวกับซูเซี่ยนอย่างอย่างไม่กะพริบตาว่า "หลานชาย พวกเรานั่งตรงไหนหรือ?"

ซูเซี่ยนมองตามสายตาของนาง และเห็นว่านางมองฉินหรูเหลียงอยู่ และกล่าวว่า "ท่านอยากไปนั่งกับเขามากใช่ไหม?"