ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 729

ฉินหรูเหลียงคิดว่าตัวเองนั้นได้พูดทุกอย่างออกมาอย่างชัดเจนแล้ว เมื่อตอนที่เขากำลังจะเดินจากไป จาวหยางก็ดึงชายเสื้อของเขาไว้แล้วพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อน”

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างหมดความอดทนว่า“ท่านต้องการอะไรอีก？”

ใครจะคิดว่าทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดนั้น จู่ๆจาวหยางก็เขย่งเท้าขึ้น ทำให้กลิ่นหอมสดชื่นของสาวน้อยนั้นลอยขึ้นปะทะที่หน้าเขา

เธอจูบไปที่ริมฝีปากบางของฉินหรูเหลียงด้วยท่าทางที่สะลึมสะลือ เป็นการจูบที่นุ่มนวลคล้ายกับแมลงปอที่โบยบินแตะอยู่บนผิวน้ำอย่างเบาๆ

ฉินหรูเหลียงนั้นตกตะลึงขึ้นมาทันที

จาวหยางกล่าว “ข้าจาวหยางไม่ใช่คนที่จะคอยตามตอแยท่านตลอดไป การจูบท่านเช่นนี้ ถือว่าเป็นสิทธิที่ข้าจะได้คืนจากการที่ท่านทำให้ข้าเป็นทุกข์ ต่อไปนี้ก็ถือว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาข้าปฏิบัติต่อท่านเหมือนกับการเลี้ยงสุนัขที่ชื่นชอบไปหนึ่งตัวก็แล้วกัน ”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังเดินกลับไปทางโรงเตี๊ยมหลวง

ฉินหรูเหลียงรู้สึกไม่เข้าใจ เขาไม่เคยทำปฏิบัติตัวเกินเลยกับเธอเลย เรื่องทุกอย่างทั้งหมดนั้นเป็นเธอสิ่งที่คิดตัดสินใจอยู่ฝ่ายเดียว แล้วทำไมเธอยังต้องมาจูบเพื่อชดเชยด้วย？！

แต่นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ที่จะไม่ต้องเห็นเธอมาก่อกวนใจอีกต่อไป

หลังจากนั้นจาวหยางก็ไม่ได้คอยตามไปก่อกวนใจฉินหรูเหลียงในทุกๆที่เหมือนแต่ก่อนแล้ว เธอมักจะเข้ามาอยู่ในวังเป็นเพื่อนเล่นกับซูเซี่ยน แต่เธอนั้นก็กลับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บางครั้งเธอก็เหม่อลอยขณะที่พบเจอกับซูเจ๋อและเฉินเสียน

ซูเจ๋อยื่นถ้วยชาร้อนที่อยู่ในมือให้กับจาวหยาง

จาวหยางใช้มือสองข้างถือถ้วยชานั้นเอาไว้ หมอบลงกับขอบหน้าต่างแล้วค่อยๆจิบชา

ซูเจ๋อเก็บรวบเสื้อขึ้นแล้วนั่งลงไปข้างๆเธอ ใช้นิ้วเคาะไปบนโต๊ะเพื่อเรียกให้เธอได้สติกลับมาพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นว่า “ไม่กี่วันมานี้อยู่เที่ยวในฉู่จิงไม่มีความสุขหรือ？”

จาวหยางเอ่ยอย่างไม่ได้ใส่ใจว่า“มีความสุขสิ ข้ามีความสุขมากๆเลย”

ซูเจ๋อกระตุกคิ้ว แล้วก็เอ่ยขึ้นอีกว่า“ท่านแม่ทัพฉินทำให้ท่านน้อยใจหรือ？”

จาวหยางรู้สึกน้ำตาจะไหล ได้แต่เอามือคลำไปที่จมูกด้วยท่าท่างที่เฉยเมย แล้วพูดขึ้นว่า“เขาจะสามารถทำให้ข้าน้อยใจได้อย่างไร ท่านเห็นว่าข้าเป็นคนที่จะถูกคนอื่นทำให้น้อยใจหรืออย่างไร？”

ซูเจ๋อพยักหน้า พูดขึ้นอย่างอบอุ่นขึ้นว่า“มีผู้ชายบางคนก็เป็นเช่นนี้ ตอนที่มีไว้ในครอบครองก็ไม่เห็นคุณค่า แต่เมื่อสูญเสียไปก็เพิ่งจะมาเสียใจทีหลัง”

จาวหยางหันไปมองหน้าเขา พูดเสียงหลงขึ้นว่า“แล้วท่านเป็นเช่นนั้นหรือไม่？”

ซูเจ๋อกล่าว“ยังมีอีกประการหนึ่งก็คือการที่รู้ตัวเองว่าต้องการอะไรตั้งแต่ในตอนแรก และด้วยเหตุนี้ถึงแม้จะไม่ได้ครอบครองแต่ยิ่งต้องรักษาทะนุถนอมมันเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าข้าเป็นอย่างประการที่สอง”

จาวหยางทำท่าเป็นทุกข์ แล้วเอ่ยขึ้นว่า“ถ้าเขาเหมือนกับท่านก็คงจะดี”

ซูเจ๋อพูดอย่างครุ่นคิดว่า“เรื่องของความรักความผูกพันธ์นั้นไม่ควรที่จะวิ่งไล่ตาม ท่านต้องถอยออกมาก่อนเพื่อที่จะได้ก้าวเข้าไปใกล้ รอวันที่เขาจะวิ่งตามท่าน แล้ววันนั้นเขาก็จะเป็นของท่านไปโดยปริยายและเขาจะไม่มีทางหายไปไหน”

เฉินเสียนปรากฏกายอยู่ด้านหลังของซูเจ๋อ พูดขึ้นมาทันทีว่า“โอ้？ถ้าเป็นตามอย่างที่ท่านพูด เมื่อก่อนท่านก็ถอยเพื่อที่จะก้าวเข้าใกล้ใช่หรือไม่？”

ซูเจ๋อเงียบไปอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหลังกลับมา เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า“เรื่องราวเมื่อก่อนข้าจะไปจำได้อย่างไร ข้าความจำเสื่อมไปแล้ว”

จาวหยางลุกขึ้นอย่างเงียบๆเตรียมที่จะเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ข้ามันหมาหัวเน่าเสียจริง ข้าไม่ควรที่จะอยู่เป็นกางขว้างคอของพวกท่าน”

ทั้งสองหันหน้ามองเข้าหากันที่หน้าต่าง แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเงียบๆกันอยู่ครู่ใหญ่

เฉินเสียนก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้ ใช้สองมือกอดเอวของเอาไว้ ซุกใบหน้าให้แนบชิดกับเสื้อแล้วกอดเขาไว้เบาๆพร้อมเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า“ข้าปรับตำรับยาให้ท่านใหม่แล้ว ประเดี๋ยวค่อยนำไปให้หมอผีที่สำนักหมอหลวงดูว่ามันเหมาะสมหรือไม่”

เฉินเสียนหวนนึกขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า“เมื่อก่อนท่านก็เหมือนกับไม่รีบร้อนวิ่งตามข้าจริงๆ ท่านค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ทีละนิดๆนำตัวเองเข้ามาอยู่ในหัวใจของข้า แล้วทำให้ข้าต้องเป็นฝ่ายที่เดินตามท่านไป”

เขายิ้มบางแล้วเอ่ยว่า“เมื่อก่อนข้าเจ้าเล่ห์มากขนาดนั้นเลยรึ？”

“เจ้าเล่ห์ ช่วงเวลานั้นท่านเจ้าเล่ห์มาก ชอบยั่วยุให้คนโมโห ข้ามักจะถูกท่านตอกหน้าให้หงายจนไปต่อไม่เป็นกันเลยทีเดียว”

หมอผีย้ายเข้าไปอยู่ในสำนักหมอหลวงเพื่อที่จะได้ทำการรักษาสุขภาพร่างกายของซูเจ๋อได้สะดวกขึ้น และเมื่อเขาเข้าไปอยู่ในสำนักหมอหลวงก็ได้รู้จักกับฝูหลิง เด็กสาวผู้ที่มีทักษะเชี่ยวชาญทางการแพทย์

จากการที่ได้รู้จักกับฝูหลิงนั้น ก็ทำให้เขารู้ว่าปู่ของฝูหลิงนี่เองที่เป็นคนสอนวิชาการแพทย์ทั้งหมดให้กับเฉินเสียน เดิมทีหมอผีนั้นต้องการที่จะหาเพื่อนร่วมสายอาชีพเดียวกันอยู่แล้ว เขาจึงปรารถนาที่จะไปคำนับกับปู่ของฝูหลิงสักครั้งหนึ่ง

ดังนั้นฝูหลิงจึงใช้ช่วงเวลาวันหยุดปลายปี พาหมอผีไปยังที่กระท่อมยาบ้านของตัวเอง

ใครจะไปคิดว่าเพียงเมื่อเขาได้พบกับปู่ของเธอ แล้วได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันเกี่ยวกับทักษะวิชาการแพทย์ต่างๆ ผู้เฒ่าทั้งสองต่างก็รู้สึกได้ว่าพวกเขานั้นพบเจอกันช้าไป

หมอผีไม่อยากที่จะอยู่ในสำนักหมอหลวงต่อไปแล้ว เขาอยากจะไปสร้างกระท่อมยาอยู่ข้างๆบ้านปู่ของฝูหลิง เพื่อที่ผู้เฒ่าทั้งสองคนจะได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นกันได้ในทุกๆวัน

ดังนั้นเฉินเสียนจึงต้องนำใบสั่งยาที่ปรับเปลี่ยนแล้วไปส่งให้กับหมอผีที่นั่น เมื่อหมอผีดูแล้วก็ไม่มีอะไรที่จะต้องแก้ เพียงแต่เมื่อกินยาตำรับนี้ไปจนถึงช่วงหนึ่งก็ต้องค่อยมาปรับเปลี่ยนตำรับยาใหม่อีกครั้งก็พอแล้ว

ถึงหมอผีอยู่ในวังก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องทำ เขาจึงอยากจะย้ายออกไปอาศัยอยู่นอกวัง เฉินเสียนได้รับปากกับหมอผีที่จะสร้างกระท่อมยาให้กับเขา ในวันถัดไปจึงส่งคนไปสร้างกระท่อมยาให้เขาได้อยู่ข้างๆบ้านปู่ของฝูหลิงใหม่อีกหนึ่งหลัง

หลังจากปีใหม่ผ่านไปไม่นาน มีอยู่วันหนึ่งอวี้เยี่ยนก็วิ่งกลับมายังวัง เพียงได้เห็นหน้าเฉินเสียนและแม่นมซุย ก็รีบวิ่งโผเข้าไปกอดทั้งสองคนเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่พูดอะไร

ตอนนี้อวี้เยี่ยนอาศัยอยู่ในจวนของเฮ่อโยว ผู้เฒ่าเฮ่อนั้นเฝ้ารอคอยที่จะได้เห็นหลานออกมาวิ่งเล่น แต่คิดไม่ถึงว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาจนมาถึงตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนนั้นก็ยังคงใจเย็นและสงบนิ่ง

อวี้เยี่ยนปิดปากไม่เอ่ยถึงเรื่องการกลับเข้าวัง เฮ่อโยวก็ปิดปากไม่เอ่ยเรื่องสู่ขอเธอแต่งงาน

หลังจากร้องไห้เสร็จแล้ว อวี้เยี่ยนก็สะอึกสะอึ้นเช็ดน้ำตาแล้วฝืนยิ้มออกมา พร้อมกับพูดขึ้นว่า“ฝ่าบาท เอ้อร์เหนียง ในที่สุดข้าก็จะได้กลับมาอยู่กับพวกท่านแล้ว”

เฉินเสียนถาม“นี่มันเรื่องอะไรกัน？”

อวี้เยี่ยนกล่าว“ตอนแรกที่ฝ่าบาทสงสัยในตัวเฮ่อโยวคิดว่าเขาไม่จงรักภักดีต่อฝ่าบาท สองปีที่บ่าวคอยจับจ้องดูเขาอย่างใกล้ชิด ขอให้ฝ่าบาทวางใจได้ เขาไม่มีจิตใจที่ไม่ซื่อสัตย์ และบ่าวคิดว่าหน้าที่ของบ่าวเสร็จสมบูรณ์แล้ว สามารถจะกลับมาได้แล้วใช่หรือไม่เพคะ？”

“เดี๋ยวก่อน”เฉินเสียนเรียกเขาให้หยุดเดิน

เขาหันหลังกลับมาน้อมคำนับแล้วเอ่ยว่า“ฝ่าบาทมีเรื่องอะไรจะรับสั่งหรือพ่ะย่ะค่ะ？”

เฉินเสียนถามเขา“ข้าให้อวี้เยี่ยนไปอยู่ที่จวนเจ้าเป็นเวลาสองปีแล้วนะ เจ้าตั้งใจจะสู่ของนางเมื่อไรกันรึ？ถ้าเกิดว่าพวกเจ้าสองคนไม่ได้มีความรักความผูกพันธ์ต่อกัน ก็ไม่จำเป็นต้องรั้งนางเอาไว้ ข้าก็จะไปหาลูกเขยดีๆสักคนให้แก่นางเอง”

เฮ่อโยวตั้งสติแล้วลองเอ่ยถามขึ้นว่า“นางอยู่กับฝ่าบาทใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ？”

เฉินเสียนเลิกคิ้วพร้อมกับเอ่ยว่า“ได้ยินมาว่าเจ้าชอบดื่มเหล้าชิงซิ่งมากเลยรึ？”

เฮ่อโยวฝืนยิ้ม“ข้าไม่ได้โกรธเคืองอะไรนาง เป็นนางเองที่ไม่ยอมปล่อยวาง แล้ววิ่งร้องไห้หนีออกไปจากจวน เวลานั้นข้ารู้สึกกลัดกลุ่มใจอยู่จึงวิ่งออกมาตามนางช้าไป”

เฉินเสียนนำมือไพล่หลัง แล้วก้าวเดินไปยังพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะพร้อมกับเอ่ยอย่างเฉยชาว่า“ในใจของเจ้า ชิงซิ่งนั้นคงจะสำคัญมากเลยใช่หรือไม่？ถ้าเกิดว่านางสำคัญมาก เจ้าก็ควรจะปล่อยอวี้เยี่ยนไป ข้าจะไม่ฝืนใจของเจ้า”

เฮ่อโยวกล่าว“นั่นมันเป็นเรื่องที่ผ่านไปนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่า ผู้หญิงที่ชื่นชอบผู้ชายคนคนหนึ่งนั้น เธอไม่อยากที่จะให้เขามีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนอื่นเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วการที่เจ้าชอบดื่มเหล้าที่มีชื่อเดียวกับผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้เช่นกัน”

เฮ่อโยวใช้ความคิด แล้วพูดอย่างจริงจังว่า“เรื่องชิงซิ่งข้าอาจจะไม่มีทางลืมได้ แต่ข้าก็ได้ปล่อยวางลงไปนานแล้ว และข้าก็รู้ว่าคนที่ข้าควรจะรักทะนุถนอมนั่นก็คือคนที่อยู่ข้างกายของข้าเอง”

เฉินเสียนเม้มปากแล้วเอ่ยว่า“ดีมาก”

เมื่อสิ้นคำพูดนั้น เฮ่อโยวก็ยกชายเสื้อขึ้นแล้วนั่งคุกเข่าลงไปที่พื้นพร้อมกับเอ่ยว่า“อวี้เยี่ยนคือคนของฝ่าบาท ไม่ว่าจะอย่างไรกระหม่อมขอวิงวอนฝ่าบาทโปรดประทานอนุญาตยกนางให้แต่งงานกับกระหม่อม กระหม่อมจะดูแลเธอให้ดีไปตลอดชีวิตพ่ะย่ะค่ะ”

อวี้เยี่ยนรู้สึกไม่สบายใจ ดวงตาที่แดงก่ำนั้นคอยชำเลืองมองออกไปผ่านช่องประตูอยู่ตลอดเวลา

เห็นเฮ่อโยวนั่งลงไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะในระยะไกล พูดคุยอะไรกันนั้นเธอก็ไม่ได้ยิน

เธอเพียงเห็นแค่เฉินเสียนโบกมือให้กับเฮ่อโยว เฮ่อโยวจึงลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก แล้วรีบหันหลังเดินกลับออกไป

อวี้เยี่ยนกระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธอนั้นเป็นห่วงเฮ่อโยวว่าเข่าของเขาจะได้รับบาดเจ็บจากการที่นั่งลงไปบนพื้นหิมะที่เย็นยะเยือก แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วยังรีบลุกออกไปอย่างมีความสุข！

เขาคงปรารถนาที่ต่อไปนี้จะไม่ต้องให้เธอไปยุ่งวุ่นวายกับเขาอีกแล้วสินะ

เมื่อเฉินเสียนกลับมา อวี้เยี่ยนก็ทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง พูดด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า“เขาไปแล้วหรือเพคะ？”

“อืม เขาไปแล้ว หรือว่าเจ้าอยากจะให้ข้าชวนเขาอยู่กินข้าวด้วยกันล่ะ？”

อวี้เยี่ยนกล่าว“ทำไมเขาถึงเป็นเช่นนี้？ฝ่าบาทว่ากล่าวเขาไปแล้ว ทำไมเขายังจะรีบกลับไปอีก……ข้ารู้ว่าเรื่องนี้ข้าเป็นคนผิด เป็นข้าเองที่ใจแคบเกินไป……”

เฉินเสียนกล่าว“ปวดใจรึ？เฮ่อโยวเขาเป็นคนดีมากนะ ถ้าเกิดเจ้ามีโอกาสอีกครั้ง เจ้าก็ควรจะรักษาทะนุถนอมเขาไว้ให้ดี”