ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 730

จากนั้นเฉินเสียนให้หลิวอีกว้าหาฤกษ์งามยามดี เตรียมสินสมรส แล้วออกพระราชโองการถึงจวนตระกูลเฮ่อ เพื่อพระราชทานสมรสให้แด่เฮ่อโยวกับอวี้เยี่ยน

ซึ่งงานมงคลสมรสของทั้งสองจัดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์

เฉินเสียนกำชับเป็นพิเศษว่าต้องจัดหาแม่สื่อที่ดีที่สุดในเมือง

สำหรับเรื่องจะใส่ส่วนผสมอื่นในสุราที่ใช้แลกถ้วยดื่มกันระหว่างบ่าวสาวนั้น……มันทำให้เฉินเสียนนึกถึงค่ำคืนที่ทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับซูเจ๋อ แค้นเก่าพวกนั้น หากไม่แก้แค้นเวลานี้จะรอถึงเมื่อไหร่?

บรรยากาศในงานพิธีสมรสที่จวนตระกูลเฮ่อครึกครื้นยิ่งนัก

เฉินเสียนเปลี่ยนจากฉลองพระองค์ของจักรพรรดิมาเป็นชุดสบายๆ โดยเดินทางไปร่วมเฉลิมฉลองกับซูเจ๋อและอาเซี่ยน

องค์หญิงจาวหยางย่อมเข้าร่วมด้วยอยู่แล้ว เมื่อถึงเวลานั่ง ครอบครัวเฉินเสียนสามคนกับครอบครัวเหลียนชิงโจวนั่งโต๊ะเดียวกัน ซึ่งจะเหลือเพียงองค์หญิงจาวหยางกับฉินหรูเหลียงสองคนเท่านั้นที่ไม่สะดวกเข้าแทรกระหว่างพวกเขา ดังนั้นทั้งคู่จึงนั่งใกล้กัน

เพียงแต่ระหว่างนั้นต่างฝ่ายต่างไม่มีคุยกันเลยสักคำ

ช่วงนี้นางไม่ได้ตามตื้อฉินหรูเหลียงอีกต่อไป เพราะนางได้ข้อคิดจากซูเจ๋อ

นึกถึงญาติผู้พี่กับพี่สะใภ้แยกจากกันหลายปี สุดท้ายก็ได้มาอยู่ด้วยกัน หากมีวาสนาต่อกันก็จะไม่แคล้วกัน หากไม่ใช่ของนาง งั้นก็ต่างฝ่ายต่างมีชีวิตสุขสำราญก็เพียงพอ

นอกจากไม่พูดคุยกับฉินหรูเหลียงแล้ว องค์หญิงจาวหยางก็คุยกับอาเซี่ยนและเฉินเสียนอย่างร่าเริง

เห็นเฮ่อโยวกับอวี้เยี่ยนกำลังทำพิธีคารวะฟ้าดินอยู่ในห้องโถงสิริมงคล องค์หญิงจาวหยางจึงกล่าวกับเฉินเสียนด้วยแรงโหยหา "พี่สะใภ้เพคะ ช่วยข้าหาเจ้าบ่าวด้วยสิเพคะ"

เฉินเสียนกล่าว "เจ้าอยากได้แบบไหนล่ะ?"

องค์หญิงจาวหยางไตร่ตรองชั่วครู่พลันกล่าวว่า "ไม่เรียกร้องสูง แค่รูปงามเป็นพอ" พูดพลางมองฉินหรูเหลียงแวบหนึ่ง "เพราะบุรุษต้าฉู่ที่ต้องตาข้าในแวบแรกก็เห็นว่ารูปงามเท่านั้นเอง"

เฉินเสียนหรี่ตามองฉินหรูเหลียงแวบหนึ่ง กล่าวว่า "ข้าจะคอยช่วยดูให้นะ"

เดิมที่คิดว่าฉินหรูเหลียงจะเงียบตลอดงาน คาดไม่ถึงว่าเขากลับเม้มปาก กล่าวขมวดคิ้วว่า "ท่านควรดูด้านคุณธรรมเป็นหลัก ไม่ใช่ให้ความสำคัญที่หน้าตา"

องค์หญิงจาวหยางตอบไปตามสถานการณ์ "เกี่ยวอะไรกับท่าน ข้าจะหาสามี ไม่ใช่ท่านหาเสียหน่อย จุ้นจ้านเกินควรแล้ว"

ฉินหรูเหลียงกล่าวเสียงเย็นเยียบ "พูดเพราะหวังดี ท่านไม่ฟังก็ช่างกระไร ผู้ที่เสียหายก็เป็นตัวท่านเอง"

องค์หญิงจาวหยางกล่าว "ข้ายินดี"

เฉินเสียนมององค์หญิงจาวหยางกับฉินหรูเหลียงสลับกันไปมา พลางยิ้มแต่ไม่พูดกระไร

พอเจ้าสาวถูกส่งตัวไปยังเรือนหอ ด้านหน้าเรือนก็เริ่มเฉลิมฉลอง ซึ่งเฮ่อโยวกับผู้เฒ่าเฮ่อเริ่มดื่มคารวะขอบคุณแขกเหรื่อก่อน

เหลียนชิงโจวไหนเลยจะปล่อยเฮ่อโยวไปง่ายๆ เขาถือโอกาสมอมเหล้าเฮ่อโยวไปหลายถ้วย

แขกที่มาร่วมยินดีย่อมหนีไม่พ้นเพื่อนร่วมงานในราชสำนักอยู่แล้ว บุตรีของพวกเขาถึงวัยออกเรือน เมื่อเห็นเฮ่อโยวเป็นฝั่งเป็นฝาก็รู้สึกเสียดายในใจ

บุรุษโสดน้อยไปอีกหนึ่งคนแล้ว

หลังเริ่มงาน ซูเจ๋อคีบอาหารให้เฉินเสียน เฉินเสียนดูแลอาเซี่ยน ส่วนอีกมุมหนึ่ง เหลียนชิงโจวคีบอาหารให้หว่านเอ๋อร์ หว่านเอ๋อร์ก็ดูแล้วบุตรชายของตน เหลืองเพียงองค์หญิงจาวหยางกับฉินหรูเหลียงที่ส่งสายตาเย็นเยียบต่อกัน ต่างคนต่างยุ่งกับการกินของตัวเอง

เลือกมานั่งโต๊ะเดียวกับครอบครัวสุขสันต์เช่นนี้ สำหรับทั้งคู่แล้วช่างเป็นทำร้ายตัวเองโดยแท้

เฮ่อโยวดื่มขอบคุณแขกตรงลานบ้านเสร็จสรรพ เมื่อถึงเพลาเข้าเรือนหอก็รู้สึกว่าเขากับอวี้เยี่ยนรู้จักกันมาสองปีกว่า ต่างฝ่ายต่างคุ้นชินจนเป็นกันเองแล้ว แต่ตอนนี้กลายเป็นสามีภรรยากัน เขาก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา

อวี้เยี่ยนนั่งคลุมผ้าเจ้าสาวสีแดงที่ขอบเตียง ประสานมือด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน

ที่แท้ความรู้สึกสมรสกับคนรักเป็นอย่างนี้นี่เอง

เฮ่วโยวถือไม้สิริมงคลแน่น แล้วใช้เปิดผ้าคลุมหัวของอวี้เยี่ยนอย่างคอแห้ง ทั้งสองประสานตากันชั่วครู่ อวี้เยี่ยนเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความเก้อเขิน เฮ่อโยวกระแอมเสียงเบาๆ