ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 80

เมื่อฉินหรูเหลียงหันหน้ากลับมา เขาโกรธจนเส้นเอ็นปูดขึ้นมาบนขมับ แต่เขากลับไม่ได้ปล่อยเฉินเสียนเป็นอันดับแรก

เฉินเสียนแสยะยิ้มขึ้นที่มุมปาก พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "คอยดูว่าใครจะขายหน้ากว่ากัน!"

ในตอนแรกมีหลายคนที่หยุดเดินเพื่อจะดูเรื่องวุ่นวายนี้ แต่กลับไม่เห็นการกระทำทารุณกรรมของฉินหรูเหลียง ผู้คนจึงพากันแยกย้ายจากไป หลังจากนั้นฉินหรูเหลียงก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือทำร้ายร่างกายเฉินเสียนอีกเลย

เฉินเสียนพาอวี้เยี่ยนเดินๆ หยุดๆ ชมตลาดยามเช้าไปตลอดทาง

ฉินหรูเหลียงที่เดินตามหลังเธอมาด้วยอดทน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : "ชายชู้ก็คงเป็นเหลียนชิงโจวสินะ?"

"หา?"

ฉินหรูเหลียงสายตาลุกโชน : "ท่านกับเขาแอบแทงข้างหลังข้าตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่?" พูดจบจู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา เขาเกลียดชังจนสรรหาคำพูดที่หยาบคายที่สุดเพื่อใช้เปรียบเปรยเฉินเสียน : "ข้านึกไม่ถึงเลยว่า ตอนที่ท่านยังเป็นคนเดิมที่โง่เขลา ท่านเองได้กระทำเรื่องที่น่ารังเกียจเยี่ยงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว!"

"มือหนึ่งขอร้องวิงวอนฝ่าบาทเพื่อจะขอแต่งงานกับข้า อีกมือหนึ่งกลับกระทำเรื่องไร้ยางอายกับชายผู้อื่น หญิงเจ้าเล่ห์มารยาจิตใจโสโครกโสมมแบบท่าน นอกจากท่านแล้วคงไม่มีผู้อื่นอีก เฉินเสียน!"

เฉินเสียนสีหน้าสงบ ในแววตาไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น พูดขึ้นว่า : "ท่านรู้หรือไม่ว่าสีหน้าท่าทางเวลาที่ท่านด่าผู้อื่น มันน่าขยะแขยงแค่ไหน อย่าทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดว่าท่านกำลังสนใจข้า"

พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินไปข้างหน้าต่อ

ฉินหรูเหลียงพูดตามหลังว่า : "เป็นอะไรไป? กล้าทำแต่กลับกลัวคนอื่นจะว่างั้นรึ? ท่านมันเจ้าเล่ห์มารยาและจิตใจโสโครกโสมม ท้องโตขนาดนี้กลับไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ยังจะกล้าไปค้างแรมบ้านชายชู้ไม่ยอมกลับบ้าน! ผู้หญิงแบบท่าน คนธรรมดาคงจะไม่สามารถสนองความใคร่ของท่านได้ ผีสางรู้ว่าเมื่อคืนท่านได้ทำอะไรลงไปบ้าง คงจะมัวแต่ไปเสพสุขจนไม่ได้สนใจไยดีท้องโตๆ นั่นสินะ?"

เฉินเสียนหยุดเดิน

อวี้เยี่ยนโกรธจัด กำลังจะหันกลับไปด่า แต่ถูกเฉินเสียนดึงเอาไว้ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ข้าเคยบอกว่ายังไง เวลาถูกหมากัด เราจะกัดตอบหรือ?"

เฉินเสียนหันกลับมาช้าๆ ฟังฉินหรูเหลียงหัวเราะเย้ยหยัน : "ท่านบอกว่าข้าสนใจท่านงั้นรึ? ท่านจะนอนกับผู้ชายสักกี่คน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า? ท่านคิดว่าข้าจะเปลี่ยนใจไปชอบท่านอย่างงั้นรึ? แล้วเรื่องอะไรจะให้ท่านมาทำลายภาพลักษณ์ของจวนแม่ทัพ? ท่านคู่ควรหรือ?"

เฉินเสียนหัวเราะ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ท่านรีบร้อนอยากจะสวมเขาขนาดนี้ ข้าเองไม่ถือ เดี๋ยวกลับไปแล้วข้าจะสวมให้ท่านอย่างแน่นอน"

คำพูดที่ฉินหรูเหลียงพูดมา ราวกับว่าไม่ได้เข้าหูเธอเลยสักนิด เสียงพูดที่ค่อนข้างเบา และไม่สามารถให้คนทั้งถนนมาได้ยินด้วย

ผู้คนที่สัญจรไปมาต่างพากันเหลียวหลังกลับมาดู แต่เพียงแค่รู้สึกว่าสองสามีภรรยากำลังทะเลาะกันเท่านั้น

เขาเพียงแค่ต้องการให้เฉินเสียนอับอายขายหน้า เขาไม่ได้สุขใจจึงไม่ยอมให้เฉินเสียนได้สุขใจด้วย เพียงแค่ต้องการให้เธอได้รู้สึกถึงความอับอายและความอัปยศอดสู เท่านี้เขาก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว!

อย่างไรก็ตาม เฉินเสียนเป็นผู้หญิงที่หน้าหนายิ่งกว่าผนังกำแพงเหล็ก

เฉินเสียนออกนอกบ้านทั้งที เพื่อที่หลีกเลี่ยงการเจอหน้าที่มีความเสี่ยงค่อนข้างสูง ที่ข้างหูจึงคล้องผ้าปิดหน้าไว้

จู่ๆ ฉินหรูเหลียงก็ยื่นมือมาปลดผ้าปิดหน้าของเธอออก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นถูกเปิดเผยต่อสายตาผู้คนกลางถนน

ฉินหรูเหลียงเบียดจนเธอเข้าไปในซอกหลืบ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "เจ้าหน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนี้ มีสิทธิ์อะไรไปให้ท่าผู้ชาย?" เขามองใบหน้าของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม แสยะยิ้มขึ้นที่มุมปาก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน : "ใช้เรือนร่างนี่รึ?"

เฉินเสียนแววตามืดสนิท ถึงแม้ว่าจะมีแสงสว่างจ้าสาดส่องลงมาจากชายคา แต่ก็มิอาจส่องสว่างให้แววตาที่มืดมิดนี้ได้

ผู้คนที่สัญจรไปมาจำนวนหนึ่งหยุดเดินเพื่อดูเหตุการณ์นี้

เฉินเสียนยืนอยู่ตรงหน้าฉินหรูเหลียง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา

ไม่นานนัก จู่ๆ เธอก็ยื่นมือออกมา กำผมที่ประบ่าของฉินหรูเหลียง แล้วดึงลงมาสุดแรง

กระดูกที่มือของเธอนูนขึ้นเล็กน้อย มือคู่ที่แข็งแรงม้วนเส้นผมที่เรียงรายชัดเจน ราวกับกำลังถอนหญ้าไม่มีผิด เธอออกแรงดึงสุดแรงเกิด จนถอนโคนผมของฉินหรูเหลียงออกมาด้วย

การกระทำที่ค่อนข้างรวดเร็วจนเขาไม่ทันจะตั้งตัว ฉินหรูเหลียงคิดไม่ถึงเลยแม้แต่นิดว่าเธอจะกล้าลงไม้ลงมือท่ามกลางผู้คนแบบนี้ ราวกับว่าได้ทำสำเร็จแล้ว เขาจำเป็นต้องก้มหน้าลงตามแรงดึงของเธอโดยปริยาย แล้วจ้องมองเฉินเสียนตาเขม็ง : "ปล่อย"