ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 107

“โทษทีนะ นายไม่คู่ควรจะรู้ว่าฉันคือใคร” ฟางหลันหลันกลอกตาบนใส่หยวนห้าว “ไป เราไปเลือกหินกันเถอะ”

มือของหยวนห้าวค้างอยู่กลางอากาศอย่างน่าขายหน้าเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อเห็นฟางหลันหลันกอดแขนของเจียวเฉิงไว้อย่างสนิทสนม ในใจก็ยิ่งรู้สึกอิจฉาริษยา แม่งเอ้ย ผู้หญิงดีๆถูกผู้ชายห่วยแตกทำเสียของหมด

เจียงเฉิงเองก็รู้สึกจนใจ เด็กคนนี้เล่นละครเก่งชะมัด ทำเหมือนกับว่าตัวเองเป็นแฟนเขาจริงๆยังไงอย่างงั้น

“เป็นไง? ฉันช่วยรักษาหน้านายแล้วใช่ไหมล่ะ?” ฟางหลันหลันเอ่ยเสียงเบา

“ก็โอเค” เจียงเฉิงพูดเสียงเรียบ

“ชิ!”

ฟางหลันหลันเห็นท่าทางเย็นชาของเจียงเฉิงก็แค่นเสียงเย็น

“อย่าเพิ่งไปสิครับ” หยวนห้าวรีบพูด

“คุณทำอะไรน่ะ? ฉันยังอยู่นี่นะ” เจี่ยงหยุนเห็นท่าทางลุ่มหลงของหยวนห้าวก็รีบดึงเขาไว้

หยวนห้าวมองเจี่ยงหยุนแวบหนึ่งอย่างรังเกียจ แล้วหันไปพูดกับฟางหลันหลันว่า “คนสวย คนเลิศเลอแบบคุณอยู่กับสวะแบบนี้ดูเสียรสนิยมไปนิดหนึ่งจริงๆนะครับ”

ฟางหลันหลันไม่สนใจคำพูดของหยวนห้าวเลยสักนิด ส่วนเจียงเฉิงก็ก้มเอาหินที่หน้าตาดูไม่ค่อยดี ทว่ากลับมีประกายแสงสีเขียวแวววาวที่เขาเห็นเมื่อกี้นี้ขึ้นมา

“ก้อนหินขยะแบบนี้ยังจะแสร้งเก๊กดูอีกงั้นเหรอ? นายรู้ไหมว่าอะไรคือพนันหยก?” หยวนห้าวพูดระคนยิ้มเย็น

หยวนห้าวเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการพนันหยกมานาน เขาก็ย่อมรู้ดีอยู่แล้ว ว่าหินหยกที่วางเรียงรายบนแผงลอยข้างนอกแบบนี้ ร้อยละเก้าสิบเก้าล้วนเป็นขยะที่หลอกคนทั้งนั้น มีเพียงหินหยกที่ประมูลขายในเคาน์เตอร์ด้านใน จึงจะมีความเป็นไปได้ที่จะเจอหยกเนื้อดี

“หินหยกก้อนนี้ราคาเท่าไหร่?” เจียงเฉิงถามเจ้าของแผงลอย

“สองหมื่น!”

“ตกลง!”

เจียงเฉิงตกลงซื้อทันทีอย่างไม่ลังเล

“นายบ้าไปแล้วเหรอ? หินหยกก้อนนี้ฉันยังรู้สึกว่าไม่ดี นายยังจะกล้าซื้อสองหมื่นอีกเหรอ?” ฟางหลันหลันมองเจียงเฉิงอย่างตกตะลึง

เดิมทีเจ้าของแผงลอยก็เสนอราคาขายไปงั้นโดยไม่ได้คิดอะไร โดยปกติแล้วคนทั่วไปก็จะต่อราคา เหมือนอย่างหินหยกหน้าตาแบบนี้ แค่กี่ร้อยหยวนยังแทบจะขายไม่ออก แต่พ่อหนุ่มที่ยอมจ่ายสองหมื่นคนนี้กลับไม่ต่อราคาเลยด้วยซ้ำ

“ได้ ๆ ๆ ตกลง” เจ้าของแผงลอยกลัวเจียงเฉิงกลับคำพูด พลันรีบตอบตกลง เพราะสำหรับเขาแล้ว คนโง่แบบนี้ไม่ได้พบเห็นบ่อยๆหรอกนะ

“สมองไม่เต็มบาท!”

หยวนห้าวสบถด่าเสียงเย็น แล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ด้านในที่อยู่ข้างหลัง

“นายพนันหยกไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ก็ยังต้องดูฉันเป็นตัวอย่าง” ฟางหลันหลันมองเจียงเฉิงแล้วส่ายหัวอย่างจนใจ ก่อนจะพาเจียงเฉิงเข้าไปที่เคาน์เตอร์เช่นกัน

ณ ตอนนี้ ชั้นโชว์บนเคาน์เตอร์มีก้อนหยกดิบวางเอาไว้ หน้าตาดูดีมากๆ ลวดลายบนผิวชัดเจน สีเขียวชอุ่ม ดูก็รู้ว่าเป็นหยกดิบชั้นดี

“ทุกท่าน นี่คือหยกดิบชั้นดีชิ้นสำคัญของเจ้านายเรา ราคาประมูลเริ่มต้นสามแสน ทุกครั้งจะเพิ่มราคาได้ต่ำสุดหนึ่งหมื่น คนที่เสนอราคาสูงสุดจะได้หยกดิบก้อนนี้ไป” ผู้หญิงที่สวมชุดกี่เพ้าคนหนึ่งพูดยิ้มๆอยู่หน้าเคาน์เตอร์

“ดูจากความวาวนี่ เป็นไปได้มากเลยนะว่าจะได้เจอหยกเขียว”

“ใช่แล้ว ลวดลายชัดเจนขนาดนี้ ต้องเป็นหยกชั้นเลิศแน่ ๆ”

“โอเค สามล้านหนึ่งครั้ง”

“สามล้านสองครั้ง!”

หยวนห้าวเห็นว่าไม่มีคนเรียกราคาอีก ก็พลันมองไปที่ฟางหลันหลันอย่างอดได้ใจไม่ได้ ราวกับว่าอยากจะอวดว่าตัวเองรวยมากยังไงอย่างงั้น

“สามล้านหนึ่งหมื่น!”

เจียงเฉิงตะโกนขึ้นมากะทันหัน

“คุณผู้ชายคนนี้เสนอราคาสามล้านหนึ่งหมื่น สามล้านหนึ่งหมื่นหนึ่งครั้ง” พิธีกรสาวมองเจียงเฉิงอย่างมีความสุขแล้วตะโกน

“ดัดจริต” เจี่ยงหยุนมองเจียงเฉิงด้วยสายตาเย็นเยือก เธอไม่เชื่อหรอกว่าเจียงเฉิงจะมีเงินสามล้าน

หยวนห้าวเองก็มองไปที่เจียงเฉิงอย่างโกรธเกรี้ยว เรียกเพิ่มแค่หนึ่งหมื่น ดูเหมือนว่าไอ้หมอนี่จะแข่งกับเขาสินะ

ส่วนเจียงเฉิงก็พยักหน้าให้หยวนห้าวเล็กน้อย แสดงถึงความเป็นมิตร

“หกล้าน!”

หยวนห้าวตะโกนเอ่ยเสียงเย็น เขาไม่เชื่อหรอกว่าเจียงเฉิงจะมีเงินมากขนาดนี้

“หกล้านหนึ่งหมื่น” เจียงเฉิงเอ่ยต่อ

หยวนห้าวได้ยินดังนั้นก็โกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน นี่มันจงใจจะเพิ่มทีละหมื่นมาเหยียบหัวเขาชัดๆ