ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 111

มู่หรงเสวี่ยได้ยินเสียงนี้ ก็พลันหันไปมองทันที เห็นเพียงเจียงเฉิงเดินออกมาจากฝูงคน

“นายเองงั้นเหรอ!”

มู่หรงเสวี่ยเห็นเจียงเฉิง สีหน้าก็พลันกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที แน่นอนว่าเธอย่อมต้องจำผู้ชายคนนั้นที่เคยหยอกล้อเธอในห้องสอบสวนได้อยู่แล้ว คนคนนั้นก็คือเจียงเฉิงนั่นเอง

“คุณตำรวจคนสวย เราเจอกันอีกแล้ว” เจียงเฉิงยิ้มเอ่ยเสียงเรียบ

เดิมทีเจียงเฉิงไม่ได้ชอบหยอกล้อผู้หญิง เพียงแต่มู่หรงเสวี่ยคนนี้มักจะชอบหาเรื่องเขา เจียงเฉิงจึงทำได้เพียงต้องต่อต้านด้วยวิธีแบบนี้แล้ว

“เดี๋ยวฉันค่อยสั่งสอนนายอีกที!”

มู่หรงเสวี่ยถลึงตาใส่เจียงเฉิง แล้วหันไปกำลังจะผายปอดให้หญิงชราต่อ

“ฉันบอกแล้ว ว่าเธอผายปอดให้คนไข้ไม่ได้”

เจียงเฉิงเดินเข้าไปจับไหล่ของมู่หรงเสวี่ยเอาไว้

“บัดซบ!”

เดิมทีครั้งก่อนที่มู่หรงเสวี่ยถูกเจียงเฉิงทับบนกำแพงด้วยท่าที่ดูคลุมเครือขนาดนั้น ในใจเธอก็ยังรู้สึกโกรธไม่หาย

ครั้งนี้เจ้าหมอนี่ยังกล้ามาขัดขวางเธอช่วยคนอีก ไม่ใช่แค่โรคจิต แต่เลวทรามมากอีกต่างหาก

“ไสหัวไปซะ!”

มู่หรงเสวี่ยลุกขึ้นแล้วผลักเจียงเฉิงออก จากนั้นก็ชักปืนที่พกติดตัวออกมา แล้วเล็งไปที่เจียงเฉิง

เจียงเฉิงเองก็คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะอารมณ์ร้อนขนาดนี้ ถึงขั้นพกปืนติดตัวอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งตอนนี้ยังเล็งปากกระบอกปืนมาหาเขาอีกต่างหาก

“เจ้าหมอนี่สมองมีปัญหาหรือเปล่า? คนอื่นเขาเป็นตำรวจ จะไม่รู้ว่าวิธีช่วยคนได้ยังไง มาทำให้วุ่นวายเพิ่มทำไมกัน”

“นั่นสิ วัยรุ่นสมัยนี้นะ ไม่มีความรู้ความสามารถอะไรเลย กระตือรือร้นขนาดนี้ทำไมไม่ไปช่วยคนล่ะ?”

“เฮ้อ สังคมเรายิ่งอยู่ยิ่งตกต่ำลงทุกวัน คนไม่ได้เรื่องก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะขึ้น”

คนรอบข้างต่างตำหนิเจียงเฉิง เจียงเฉิงเห็นดังนั้นก็รู้สึกจนใจ

แม้เขาจะไม่กลัวมู่หรงเสวี่ยที่ถือปืนไว้เลยสักนิด ทว่าจะมีเรื่องขัดแย้งกับเธออีกก็ไม่ดีเหมือนกัน ไม่งั้นก็จะเจอข้อหาทำร้ายตำรวจแน่ ๆ

“เธอจัดการเถอะ!” เจียงเฉิงยกมือขึ้นอย่างจนใจแล้วพูดเสียงเบา

มู่หรงเสวี่ยไม่กล้าชักช้าเลยแม้แต่น้อย พลันรีบเอามือวางบนหน้าอกของหญิงชราแล้วเริ่มปั๊มหัวใจอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งผายปอดให้หญิงชราไปด้วย

หลังจากผายปอดและปั๊มหัวใจซ้ำๆ การหายใจของหญิงชราก็ค่อยๆดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก

“เห็นหรือยัง คุณตำรวจรู้ว่าควรทำยังไง นี่ก็ดีขึ้นแล้วไม่ใช่หรือไง?”

“นั่นสิ โชคยังดีที่ไม่ได้ฟังคำพ่อหนุ่มคนนี้ ไม่งั้นคุณยายก็คงจบสิ้นแน่ ๆ”

คนรอบข้างเห็นว่าอาการของหญิงชราเริ่มดีขึ้น สายตาที่มองไปที่เจียงเฉิงก็พลันยิ่งเผยแววเหยียดหยาม

มู่หรงเสวี่ยเห็นดังนั้นเองก็ถอนหายใจโล่งอก ทว่าขณะที่มู่หรงเสวี่ยกำลังจะผายปอดให้หญิงชรา จู่ ๆหญิงชราก็ไออย่างรุนแรง ก่อนจะกระอักเลือดออกมาทีเดียว ร่างกายของหญิงชราเองก็ชักอย่างรุนแรงด้วยเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้น?”