ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 134

“ผึ้งนักฆ่า?”

มู่หรงเสี่ยเบิกตาโพลง เธอคิดไม่ถึงว่าเจ้าคนชั่วนี่จะเหิมเกริมได้ถึงขนาดนี้ ถึงขั้นกล้าสะกดรอยตามเธอมาถึงบ้านตัวเอง

“ใช่แล้ว ฉันเอง” ผึ้งนักฆ่าลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหามู่หรงเสวี่ย เอ่ยว่า “เดิมทียังอยากจะดูโชว์เปลื้องผ้าของเธอสักหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะไหวพริบดีขนาดนี้ เจอฉันเข้าจนได้”

“นายมาได้พอดีเลย ประหยัดเวลาฉันไปหานาย!”

มู่หรงเสวี่ยเผยสีหน้าเย็นเยือก ก่อนจะชักปืนออกมาจากด้านหลัง แล้วเล็งไปที่ผึ้งนักฆ่า

ผึ้งนักฆ่าเห็นดังนั้น สีหน้าก็พลันจริงจังขึ้นมาทันที เขาขยับเท้าแล้วยกขาเตะปืนที่อยู่ในมือมู่หรงเสวี่ยให้กระเด็นออกไป

ขณะเดียวกัน ผึ้งนักฆ่าก็ไม่ได้หยุดชะงัก พลันเตะขาไปยังศีรษะของมู่หรงเสวี่ยต่อทันที

“เร็วมาก!”

มู่หรงเสวี่ยคิดไม่ถึงว่าผึ้งนักฆ่าจะว่องไวขนาดนี้ พลันรีบยกแขนสกัดที่ข้างๆ

ปัง!

พลังหนักหน่วงกระแทกร่างของมู่หรงเสวี่ยจนกระเด็นออกไป แล้วขนกับตู้ไวน์ที่อยู่ข้างหลัง กระจกตู้ส่งเสียงแตกหัก ร่างกายของมู่หรงเสวี่ยเองก็ล้มลงบนพื้น

“คนคนนี้แข็งแกร่งมากจริงๆด้วย”

เลือดสีสดไหลออกมาจากมุมปากของมู่หรงเสวี่ย พลางเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก จ้องมองคนร้ายเหี้ยมโหดที่อยู่ตรงหน้า

“ไม่เลว ยังยืนขึ้นได้ ดูเหมือนว่าถ้าอยู่บนเตียงก็น่าจะแรงเยอะไม่เบา” ผึ้งนักฆ่าหรี่ตามองมู่หรงเสวี่ย

มู่หรงเสวี่ยเผยสีหน้าเย็นเยือก พลันสปริงตัวลุกขึ้นยืนจากพื้น เธอกำหมัดไว้แน่นแล้วพุ่งหมัดไปยังผึ้งนักฆ่า พร้อมทั้งใช้ขาเตะไปด้วย

“แบบนี้สิถึงจะดูเข้าท่าหน่อย” ผึ้งนักฆ่าสกัดกั้นหมัดและขาของมู่หรงเสวี่ยอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าไม่เห็นมู่หรงเสวี่ยอยู่ในสายตาเลยสักนิด

ผึ้งนักฆ่าพลันใช้โอกาสจับกำปั้นทั้งสองข้างของมู่หรงเสวี่ยไว้หมับ แล้วยิ้มเอ่ยว่า “มือนุ่มดีนี่ ไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นยังไงบ้าง”

“ไปตายซะ!”

มู่หรงเสวี่ยเผยสีหน้าเย็นเยือก ก่อนจะใช้ศีรษะกระแทกสันจมูกของผึ้งนักฆ่า

สันจมูกของผึ้งนักฆ่าพลันเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขาปล่อยมือของมู่หรงเสวี่ยออกทันที มู่หรงเสวี่ยต่อยไปยังหน้าท้องของผึ้งนักฆ่าอย่างฉับพลัน ผึ้งนักฆ่างอตัวอย่างเจ็บปวด มู่หรงเสวี่ยเห็นดังนั้นก็ใช้หัวเข่ากระแทกศีรษะของผึ้งนักฆ่าทันที

ผึ้งนักฆ่าถูกกระแทกจนล้มหงายลงกับพื้น

“นางแพศยา!”

ผึ้งนักฆ่าเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากจมูก พลางจ้องมองมู่หรงเสวี่ยอย่างโกรธเกรี้ยว

มู่หรงเสวี่ยเองก็รู้ ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนคนนี้เลยด้วยซ้ำ เธอจึงรีบพุ่งตัวไปเอาปืนที่หล่นลงบนพื้นเมื่อกี้นี้ทันที ในขณะที่มือเธอจะแตะโดนปืน จู่ ๆเธอก็พลันรู้สึกได้ถึงลางอันตรายบางอย่าง

มู่หรงเสวี่ยรีบชักมือกลับทันที เห็นเพียงกริชแหลมคมเล่มหนึ่งปักบนตำแหน่งของปืนเมื่อกี้นี้ หากไม่ใช่ว่ามู่หรงเสวี่ยชักมือกลับได้ทันเวลา ไม่งั้นก็คงถูกกริชเล่มนี้ทิ่มมือแล้ว

ทว่าเพียงพริบตาเดียว ผึ้งนักฆ่าก็พุ่งหมัดต่อยไปยังศีรษะของมู่หรงเสวี่ยอย่างโกรธจัด

มู่หรงเสวี่ยรีบหลบทันที เห็นเพียงผึ้งนักฆ่าต่อยโดนตู้ไวน์ที่อยู่ด้านหลัง จนตู้ไวน์ถูกต่อยเป็นรูโหว่

“หึ!”

มู่หรงเสวี่ยเองก็ไม่ใช่คนที่นิ่งรอตาย พลันยกขาเตะไปที่เอวของผึ้งนักฆ่าทันที ทว่าผึ้งนักฆ่ากลับไม่ตอบสนอง แต่ปล่อยหมัดมาแทน

มู่หรงเสวี่ยกัดฟันพูด “ถ้าแกกล้าแตะตัวฉัน แกจะต้องชดใช้อย่างเจ็บปวด!”

“เพียงเพราะเธอเป็นตำรวจงั้นเหรอ? ฉันไม่กลัวหรอก ฉันย่ำยีผู้หญิงมามากมาย ยังไม่เคยย่ำยีตำรวจสาวมาก่อนเลย ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง” ผึ้งนักฆ่าพูดไปพลาง ถอดเสื้อไปพลาง เผยรอยแผลบนร่างกายที่น่ากลัว

มู่หรงเสวี่ยเห็นดังนั้นก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ พลันนึกถึงคำพูดของเจียงเฉิงที่เคยบอกว่า อย่าดูถูกผู้ชายคนนี้ มอบหมายให้คนอื่นดำเนินคดีแทน

ทว่ามู่หรงเสวี่ยเป็นคนดื้อรั้น เธอไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆ เพียงแต่ ณ เวลานี้ แม้จะยอมแพ้ก็สายไปแล้ว

มู่หรงเสวี่ยอยากจะดิ้นรน ทว่าร่างกายเธอในตอนนี้ไม่สามารถทำได้เลยด้วยซ้ำ ถูกหมัดหนักหน่วงแบบนั้นต่อยท้อง ทำให้เธอรู้สึกว่าเหมือนอวัยวะภายในเป็นตะคริว ไม่สามารถขยับได้โดยสิ้นเชิง

“ฉันไม่ชอบขืนใจผู้หญิง เพราะฉะนั้น ฉันจะให้เธอกินของดีล่วงหน้า” ผึ้งนักฆ่าพูดแล้วก็เอายาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง

มู่หรงเสวี่ยย่อมรู้อยู่แล้วนี่คือยาอะไร สีหน้าเธอแปรเปลี่ยนไปทันที “แกอย่าหวังจะให้ฉันกินลงไปได้”

“เธอไม่มีทางเลือกหรอกนะ!”

ผึ้งนักฆ่ายื่นมือไปจับผมสั้นของมู่หรงเสวี่ยไว้หมับ มู่หรงเสวี่ยรู้สึกเจ็บแปลบ จนเผลออ้าปากเล็กน้อย

ผึ้งนักฆ่ายัดยาเม็ดใส่ปากของมู่หรงเสวี่ยทันที ขณะเดียวกันก็ตบคอเธอทีหนึ่ง ทำให้เธอไอออย่างรุนแรงแล้วกลืนยาลงไป

“เอาล่ะ ให้ฉันดูหน่อยสิว่าตำรวจสาวร่านขึ้นมาแล้วจะเป็นยังไง” ผึ้งนักฆ่ามองมู่หรงเสวี่ยด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

ณ วินาทีนี้ มู่หรงเสวี่ยกลัวแล้วจริงๆ เธอเป็นตำรวจสาวที่เย็นชามาโดยตลอด เธอไม่อยากให้ตัวเองเผยด้านที่อ่อนแอ ทว่าตอนนี้เธอไม่มีหนทางอะไรเลยสักนิด

เพียงครู่เดียว มู่หรงเสวี่ยก็รู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มรุ่มร้อนขึ้น พลันเสียดขาไปมาอย่างดูฝืนเล็กน้อย เห็นได้ชัด ว่าฤทธิ์ยาเริ่มออกแล้ว

“ผู้หญิงน่ะ แค่อยู่บ้านดีๆแล้วนอนอ้าขารอก็พอแล้ว จะเป็นตำรวจไปทำไม รนหาที่ตายชัดๆ!” ผึ้งนักฆ่ามองมู่หรงเสวี่ยที่อยู่ตรงหน้าอย่างได้ใจ