ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 135

“ช่วย.....ช่วยฉันด้วย ใครก็ได้......”

มู่หรงเสวี่รู้สึกว่าร่างกายเองก็หมดเรี่ยวแรงด้วยเช่นกัน พลันล้มลงบนเตียงแล้วพูดเสียงพึมพำ

“เธอคิดว่าจะมีคนมาช่วยเธอเหรอ?” ผึ้งนักฆ่าเดินไปฉีกคอเสื้อของมู่หรงเสวี่ย เผยก้อนเนื้ออวบอิ่มที่ถูกหุ้มด้วยชุดชั้นในสีม่วง

“ไสหัวไปซะ!”

มู่หรงเสวี่ยผลักผึ้งนักฆ่าออกอย่างยากลำบาก ทว่ากลับไม่มีผลอะไรเลยสักนิด

“ตอนนี้เธอผลักฉันออก เดี๋ยวเธอจะเป็นคนร้องขอฉันเอง” ผึ้งนักฆ่ามองดูเรือนร่างที่บิดส่ายไปมาของมู่หรงเสวี่ย เขาชอบทรมานผู้หญิงด้วยวิธีแบบนี้ที่สุดแล้ว

“.......ไม่......ไม่เอา......”

แม้มู่หรงเสวี่ยจะพยายามควบคุมตัวเองสุดชีวิต ทว่ามือของเธอก็ยังคงอดดึงทึ้งเสื้อผ้าตัวเองไม่ได้ เธอรู้สึกว่าสติของตัวเองเริ่มค่อยๆเลือนราง

หากจะถูกคนแบบนี้ย่ำยี ขอตายไปทั้งแบบนี้ยังจะดีกว่า

ทว่า ณ ตอนนี้มู่หรงเสวี่ยกลับทำอะไรไม่ได้แม้แต่ฆ่าตัวตาย

ผึ้งนักฆ่าเห็นดังนั้น ก็รู้ดีแล้วว่าได้เวลาอันสมควรแล้ว พลันยื่นมือไปปลดเข็มขัดทันที

“มีเพียงต้องแบบนี้แล้วงั้นเหรอ?”

มู่หรงเสวี่ยคิดได้ดังนั้นก็เลิกขัดขืน ทำได้เพียงต้องยอมรับชะตากรรม หางตาของเธอมีน้ำตาไหลรินลงมา

“ใคร?”

ในขณะที่ผึ้งนักฆ่ากำลังปลดเข็มขัด จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายอันตราย เขารีบเอียงหัวหลบทันที เห็นเพียงไม้เสียบที่มีกลิ่นเนื้อแกะบาดแก้มเขา ก่อนจะทิ่มเข้าไปในกำแพงตรงหัวเตียง

“แกเองงั้นเหรอ!”

ผึ้งนักฆ่าเห็นเจียงเฉิงที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนก็พลันเบิกตาโพลงทันที

“ฉันเอง ฉันมาส่งแกะย่างให้เธอน่ะ ไม่ได้ไปขัดอะไรนายหรอกใช่ไหม?”

เจียงเฉิงใช้ไม้จิ้มฟันแคะร่องฟันไปพลาง พูดเสียงเรียบกับผึ้งนักฆ่าไปพลาง

“เขางั้นเหรอ?”

มู่หรงเสวี่ยเห็นเงาร่างของเจียงเฉิง ในใจก็เริ่มรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

“น้องชาย เราสองคนไม่เคยมีหนี้แค้นอะไรกันมาก่อน อย่าสร้างปัญหาเลยจะดีกว่า เป็นไง?” ผึ้งนักฆ่าพูดอย่างใจเสาะเล็กน้อย

“ไม่เคยมีหนี้แค้นอะไรกันมาก่อน?”

เจียงเฉิงยิ้มเย็นทีหนึ่ง เอ่ยว่า “นายสะกดรอยตามเมียฉันยังไม่ถือว่าเป็นหนี้แค้นอีกเหรอ?”

ผึ้งนักฆ่าจึงจะเพิ่งเข้าใจ ถึงว่าทำไมเจ้าหมอนี่ถึงอยู่กับสวี่ฉิงตลอด ที่แท้เขาก็เป็นผัวของสวี่ฉิงนี่เอง หรือก็คือผู้ชายที่ชื่อเจียงเฉิง

เดิมที คำสั่งที่ผึ้งนักฆ่าได้รับก็คือต้องฆ่าเจียงเฉิงทิ้งก่อน จากนั้นก็ค่อยลักพาตัวสวี่ฉิง ทว่าผึ้งนักฆ่าสนใจในตัวผู้หญิงมากๆ ดังนั้นจึงตัดสินใจลักพาตัวสวี่ฉิงก่อนค่อยฆ่าเจียงเฉิง

แม่งเอ้ย ตอนนี้ดูจากท่าทางของเจียงเฉิงแล้ว ใช่ที่เขาสามารฆ่าได้สักที่ไหนกันล่ะ?

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นแกก็ตายซะเถอะ!”

ผึ้งนักฆ่านเผยแววตาเย็นเยือก พลันรีบก้มตัวเอาปืนของมู่หรงเสวี่ยที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แกจะเก่งขนาดไหน ก็สู้กระสุนไม่ได้หรอก

ผึ้งนักฆ่าเก็บปืนแล้วก็เล็งปากระบอกปืนใส่เจียงเฉิง ก่อนจะชักไกปืน

พรวด!

เจียงเฉิงเห็นดังนั้นก็ถ่มไม้จิ้มฟันในปากทิ้ง ไม้จิ้มฟันพลันทิ่มไปข้างในข่องปากกระบอกปืน

ปัง!

ปืนระเบิดทันที

“อ้าก—“