ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 136

เจียงเฉิงอุ้มมู่หรงเสวี่ยเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้ววางเธอลงบนเตียง มู่หรงเสวี่ยที่ใช้พละกำลังไปจนเกือบหมด ในตอนนี้ได้หมดสติไปโดยสิ้นเชิง

“ยังดีที่ห้ามใจเอาไว้ได้” หลังจากที่เจียงเฉิงห่มผ้าให้กับมู่หรงเสวี่ยเรียบร้อยแล้ว ถึงได้โล่งอก ยัยผู้หญิงคนนี้ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน เกือบจะห้ามใจไม่ไหวแล้วเชียว

อย่างไรก็ตามเจียงเฉิงนั้นรู้ดี สวี่ฉิงเป็นคนให้เขามาปกป้องมู่หรงเสวี่ย หากเขาห้ามใจไม่ไหวจนมีอะไรกับมู่หรงเสวี่ย งั้นตัวเขาก็จะผิดต่อสวี่ฉิงแล้วจริงๆ

เจียงเฉิงคิดไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงได้ขับรถจากไป กลับไปที่บ้านของตัวเอง

“เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”

สวี่ฉิงรีบถามอย่างห่วงใย

“เธอนั้นตกเป็นเป้าของผึ้งนักฆ่าจริง หากผมไปไม่ทันล่ะก็ เรื่องมันคงจะยุ่งยากมากทีเดียว” เจียงเฉิงกล่าว

สวี่ฉิงถึงได้โล่งใจ แล้วพูดขึ้น “โชคดีที่ไม่เป็นอะไร”

“ผมไปอาบน้ำแล้ว” ขณะพูดเจียงเฉิงก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

เจียงเฉิงถอดเสื้อผ้าออก ใช้น้ำเย็นราดร่างกายของตัวเอง บีบบังคับให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้เห็นเรือนร่างของมู่หรงเสวี่ย มันช่างให้อารมณ์ที่ยั่วยวนเหลือเกิน

เจียงเฉิงยังสามารถควบคุมตัวเองได้ นับว่าเก่งมากแล้ว แต่ปฏิกิริยาบนร่างกายของเขา มันก็เป็นไปโดยสัญชาตญาณ

หลังจากที่เจียงเฉิงอาบน้ำออกมา เห็นสวี่ฉิงนอนหลับอยู่บนเตียงแล้ว เขาก็เอนกายนอนลงไป

นอนไปได้สักพัก เจียงเฉิงรู้สึกได้ว่าสวี่ฉิงนั้นพลิกตัว จากนั้นก็มีเต้าที่อวบอิ่มสองเต้ากดทับอยู่ที่แผ่นหลังของเจียงเฉิง แขนที่เรียวยาวของสวี่ฉิงก็มากอดว่าที่เอวของเจียงเฉิง

เจียงเฉิงก็ไม่รู้ว่าสวี่ฉิงไม่รู้ว่าหลับแล้วถึงทำแบบนี้ หรือว่ายังไม่หลับ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ก็ให้สวี่ฉิงกอดเขาไว้อย่างนั้น

สโมสรเขาชิงเฉิน สร้างเพื่อล้อมรอบเขาชิงเฉิน เป็นหนึ่งในสโมสรระดับไฮเอนด์ของเมืองหลูหยาง เป็นธุรกิจที่สำคัญของติงหวู่ตี๋ โดยปกติแล้วเขาจะอยู่ในห้องวีไอพีระดับสูงสุดของสโมสรแห่งนี้

ในเวลานี้ติงหวู่ตี๋ที่กำลังเสพสวาทกับผู้หญิงสองคน อยู่ๆโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

“ใครน่ะ?” ติงหวู่ตี๋พลางรับสาย พลางเสพสุขจากบริการที่คู่แฝดจัดให้

“พี่หวู่ตี๋ ผมเองจื่อฟง(ไอ้ผึ้ง)！”

เสียงที่เจ็บปวดทรมานของผึ้งนักฆ่าถูกส่งมาจากปลายสาย

“นายเป็นอะไร?”

ติงหวู่ตี๋ไม่เคยได้ยินเสียงลักษณะการพูดแบบนี้ของผึ้งนักฆ่ามาก่อนเลย

“แขนของผมขาดไปหนึ่งข้าง ตอนนี้ก็ไปโรงพยาบาลไม่ได้ด้วย”

“ใครเป็นคนทำ？”

“เจียงเฉิง！”

ติงหวู่ตี๋รีบส่งสัญญาณมือให้พี่น้องฝาแฝดออกไป แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “นายว่าอะไรนะ? เจียงเฉิงเป็นคนทำ?”

“ใช่ มันก็คือสามีของสวี่ฉิง ฝีมือเหนือกว่าผม”

“เป็นไปไม่ได้ จี้เจ๋อเคยพูดแล้ว เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหน เป็นแค่เขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง จะเก่งขนาดนั้นได้ไง”

“จริงๆพี่ เขาสามารถฆ่าผมได้ในพริบตาเดียว” ตอนนี้น้ำเสียงของผึ้งนักฆ่ายังคงมีความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่

เดิมติงหวู่ตี๋ยังคิดว่าเจียงเฉิงก็คือคนที่ไม่เอาไหน เขาไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลย แต่ครั้งนี้มันทำให้เขาต้องให้ความสนใจกับคนผู้นี้แล้ว

“นายมาที่เขาชิงเฉินก่อน มาซ่อนตัว อย่าให้คนอื่นเห็น” ติงหวู่ตี๋พูดจบก็วางสายไปโดยตรง

ติงหวู่ตี๋ลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ตรงมุมหน้าต่าง ครุ่นคิดอย่างจริงจัง ก่อนหน้านั้นเขาก็รู้แล้ว ไอ้หัวโล้นที่เขาจัดการไม่ได้สักที กลับไปเป็นลูกน้องของเจียงเฉิง เดิมเขายังคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกสิ้นดี มองดูสถานการณ์ตอนนี้แล้วน่าจะเป็นเรื่องจริง

“รองหัวหน้าเซียว วันนี้ฉันมีธุระ จะถึงสถานีตำรวจช่วงสายๆ” มู่หรงเสวี่ยกล่าว

“โอเคค่ะ สืบเรื่องของผึ้งนักฆ่า ต้องระวังตัวให้ดีนะ” เซียวเฉียนพูดอย่างห่วงใย

“ทราบแล้วค่ะ” มู่หรงเสวี่ยตอบรับ แล้วก็วางสาย

หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาแล้ว มู่หรงเสวี่ยก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ขับรถไปยังโรงพยาบาลเมืองหลูหยางที่หนึ่ง เธออยากจะไปถามเจียงเฉิงให้เครีย ได้ทำอะไรกับตัวเองหรือเปล่า

ขณะที่ขับรถ มู่หรงเสวี่ยก็มีความสงสัยเล็กน้อย ตอนที่เธอกลับถึงบ้าน ผึ้งนักฆ่าก็ได้รอตัวเองอยู่ในบ้านแล้ว ผึ้งนักฆ่าทำไมถึงรู้ว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหนล่ะ?

เมื่อคิดถึงสภาพที่ย่ำแย่ของตัวเองในเมื่อคืน มู่หรงเสวี่ยในตอนนี้ก็รู้นึกหน้าแดงเล็กน้อย เธอนั้นเป็นคนเยือกเย็นมาโดยตลอด แต่ว่าเมื่อคืนกลับเป็นคนเข้าหาเจียงเฉิงเอง มันช่างน่าเกลียดนัก

ขณะคิดมู่หรงเสวี่ยก็ได้เพิ่มความเร็วของรถ

“ด้วยสถานการณ์ของคุณ ให้จัดยาตามนี้ กลับไปกินสักสองสามวันก็หายแล้ว” เจียงเฉิงยื่นรายการยาให้กับคุณผู้หญิงท่านหนึ่ง

“ขอบคุณหมอเจียง” ขอบคุณค่ะ คุณผู้หญิงกล่าวขอบคุณแล้วเดินออกไป

“ท่านต่อไป!”

เจียงเฉิงพลางดูข้อมูลคนไข้ พลางพูด เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาหนึ่งที ปืนสั้นด้ามหนึ่งก็ถูกกระแทกลงบนโต๊ะทำงานของเจียงเฉิง

เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นมู่หรงเสวี่ยยืนอยู่ตรงประตู ใช้แรงของเท้า ปิดประตูของเจียงเฉิงโดยตรง จากนั้นก็เดินมาหาเจียงเฉิงด้วยท่าทางที่ดุดัน

“คุณทำอะไร?”

“ฉันทำอะไร?”

มู่หรงเสวี่ยโน้มตัวลงสองมือทุบไปที่โต๊ะอย่างเต็มกำลัง มองเจียงเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชาแล้วถาม “เมื่อคืนนายทำอะไรกับฉัน?”