ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 137

“เห็นมั้ยล่ะ ผมก็บอกว่าแล้วว่ามันใหญ่สักขนาดนั้น ยังไงก็ต้องเกิดเรื่อง เมื่อคืนเกือบจะโดนแล้วใช่มั้ย?”

เจียงเฉิงกวาดสายตาไปที่หน้าอกอันอวบอิ่มของมู่หรงเสวี่ยแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างยิ้มๆ

มู่หรงเสวี่ยก้มหน้ามองไปแวบหนึ่ง วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูป อีกอย่างเธอโน้มตัวตบโต๊ะแบบนี้ มันยิ่งทำให้ดูใหญ่กว่าเดิม

“ไอ้สารเลว！”

มู่หรงเสวี่ยรีบยืนตัวตรง มองเจียงเฉิงด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

“คุณปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณของคุณแบบนี้เหรอ?”

เจียงเฉิงกล่าวอย่างเรียบเฉย

“ใครบอกว่านายคือผู้มีพระคุณของฉัน？”

มู่หรงเสวี่ยมองเจียงเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชา “ฉันถามนาย เมื่อคืนนายได้ทำอะไรฉันมั้ย?”

“ทำแล้ว！“

เจียงเฉิงมองตาของมู่หรงเสวี่ยแล้วกล่าว

“อันธพาล ฉันคิดไว้ไม่ผิด” มู่หรงเสวี่ยจะลงมือกับเจียงเฉิงในทันที

“คุณแน่ใจนะว่าจะทำร้ายผม?”

“นาย————”

มู่หรงเสวี่ยจนปัญญา เธอก็รู้ว่าตัวเองนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจียงเฉิง

“ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”

เจียงเฉิงกล่าวอย่างเรียบเฉย “เอาล่ะ ผมยังต้องทำงาน ได้โปรดอย่ารบกวนผม”

“ไม่ได้ทำ?”

มู่หรงเสวี่ยรีบถามด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด “แล้วทำไมฉันถึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้า และนายก็ทะลึ่งเสียขนาดนั้น จะเป็นไปได้ไงที่ไม่ทำอะไรฉัน?”

“ผู้กองมู่หรง ตกลงคุณอยากให้ผมทำ หรือไม่อยากให้ผมทำ?”

เจียงเฉิงยักไหล่อย่างทำอะไรไม่ได้ หากตัวเองพูดว่าทำแล้ว ยัยผู้หญิงคนนี้ก็ไม่พอใจ หากบอกไม่ทำ เธอก็ยังคงไม่พอใจ เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย?

มู่หรงเสวี่ยก็ถูกคำถามของเจียงเฉิงทำให้อึ้งไปครู่หนึ่ง เธอก็ต้องไม่อยากจะที่มีอะไรกับเจียงเฉิงอยู่แล้ว แต่ว่าสภาพตัวเองก็แบบนั้นแล้ว เจียงเฉิงยังสามารถควบคุมตัวเองได้ เป็นเพราะเธอมีเสน่ห์ไม่พอใช่มั้ย?

“ฉันไม่สน เพราะไม่ว่านายจะทำหรือไม่ทำ แต่ร่างกายของฉันก็ถูกนายเห็นหมดแล้ว！”

มู่หรงเสวี่ยหันหลังไม่มองเจียงเฉิง กล่าวอย่างเย็นชา

“มันก็ใช่ พูดก็พูดเถอะ ทั้งใหญ่ทั้งขาว น่ามองมาก” เจียงเฉิงที่พูดถูกชักนำกลับไปยังภาพของเมื่อคืน

“ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว！”

มู่หรงเสวี่ยที่ได้ยินคำพูดปรโยคนี้ ทั้งโกรธทั้งอาย แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเจียงเฉิงได้ ทำได้เพียงใช้ขยับปากเพื่อคลายความโกรธ

“ที่คุณมาเซ้าซี้เรื่องนี้ไม่ยอมปล่อย อยากให้ผมรับผิดชอบคุณใช่มั้ย?” เจียงเฉิงเขยิบเข้าไปใกล้มู่หรงเสวี่ย ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วถาม “คุณคงไม่ได้ชอบผมนะ?”

“ชอบนาย?”

มู่หรงเสวี่ยยิ้มเยาะ แล้วกล่าว “ฝันไปเถอะ！”

ขณะพูดก็หันหลังเดินออกไปจากห้องตรวจของเจียงเฉิง

เมื่อเห็นมู่หรงเสวี่ยออกไปแล้ว เจียงเฉิงถึงได้โล่งอก ดูแล้วถ้าต้องการจะจัดการกับยัยผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผลชอบใช้กำลัง ก็ต้องอันธพาลหน่อย ไม่งั้นก็คงโดนเซ้าซี้จนน่วมแน่

“ท่านต่อไป！”

เจียงเฉิงตะโกนออกไปนอกประตู

“น้องชาย สถานที่ทำงานของนายไม่เลวเลยนะ” เสียงพูดที่มาพร้อมกับเสียงก้าวเดินของรองเท้าส้นสูง เสียงที่ออดอ้อนถูกส่งมายังรูหูของเจียงเฉิง

“ฮั่วหลิงหลง？”

เจียงเฉิงมองไปยังผู้หญิงที่แต่งตัวเผ็ดร้อนดั่งไฟที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

การแต่งตัวของฮั่วหลิงหลงยังคงเซ็กซี่และร้อนแรง ชุดกระโปรงเกาะอกเข้ารูปพร้อมผ้าคลุมไหล่ลูกไม้สีแดงเพลิง ทำให้คนทั้งคนเต็มไปด้วยเสน่ห์และเซ็กซี่ บิดสะโพกและเดินมาตรงหน้าของเจียงเฉิง

“ทำไม? เห็นพี่สาวไม่ดีใจเหรอ?”

“พี่หลิงหลง พี่คงไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดเรื่องนี้กับผมใช่มั้ย?”

เจียงเฉิงรู้แล้ว ที่ฮั่วหลิงหลงพูดว่าหัวใจไม่สบายนั้น ล้วนเป็นเพราะพูดเล่นกับเขา แต่อยากจะหยอกล้อตัวเองนั้นถึงจะเป็นเรื่องจริง

“ก็ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว พี่ไม่ได้ว่างขนาดนั้น” ฮั่วหลิงหลงมองเจียงเฉิงแล้วพูด พี่มาเพื่อต้องการให้นายช่วยจริงๆ

“เรื่องอะไรครับ? พี่หลิงหลงว่ามาได้เลย”

“พี่จะไปร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ ต้องการคู่ควงหนึ่งคน คิดไปคิดมา มีแต่นายที่เหมาะสมที่สุด ฮั่วหลิงหลงพูดโดยมองมาที่เจียงเฉิง

“งานเลี้ยง?”

“ใช่ นายคงจะช่วยพี่นะ？”

“ไม่มีปัญหา ผมจะไปกับพี่ เจียงเฉิง”ตอบตกลงในทันที

ฮั่วหลิงหลงดีกับเจียงเฉิงมาโดยตลอด เอาเหล้าชั้นดีของเธอมาตั้งเยอะ เจียงเฉิงก็ต้องรับปากอยู่แล้ว

“พี่รู้ ยังไงนายก็ต้องรับปาก”ขณะที่พูด ฮั่วหลิงหลงก็ได้จูบลงบนแก้มของเจียงเฉิงโดยตรง

“พี่หลิงหลง พี่………” เจียงเฉิงรีบเช็ดหน้าอย่างเก้อเขิน นี่มันเป็นจูบแรกของเขา สวี่ฉิงก็ยังไม่เคยจูบเขาเลย ดันถูกฮั่วหลิงหลงพลากไปเสียแล้ว

“ทำไม? รังเกียจพี่เหรอ?”

“ไม่ใช่ ก็แค่รู้สึกมันไม่ค่อยดี”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ถือเสียว่าเป็นรางวัลของพี่ มีผู้ชายมากมายที่ต้องการยังไม่ได้เลย”

ข้อนี้ฮั่วหลิงหลงไม่ได้โกหก ผู้ชายที่จีบเธอมีถมเถไป ไม่รู้ว่ามีคนต้องการจูบของเธอตั้งกี่คน แต่ยังไม่ได้ เจียงเฉิงกลับรู้สึกว่าไม่ดี ถ้าผู้ชายคนอื่นรู้ คงจะโกรธจนกระอักเลือก

“เอาล่ะ ไปเถอะ！”

ฮั่วหลิงหลงลุกขึ้นยืน มองไปที่เจียงเฉิงแล้วพูด

“กลางคืนไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ไปทำอะไร?” เจียงเฉิงถาม

“พี่จะพานายไปสถานที่ที่ดีแห่งหนึ่ง！” ฮั่วหลิงหลงยิ้มอย่างมีเลศนัย