ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 138

“สถานที่ที่ดีแห่งหนึ่ง?”

เจียงเฉิงถามอย่างสงสัย

“ไปแล้วนายก็จะรู้เองน่ะ！”

ฮั่วหลิงหลงควงแขนของเจียงเอาไว้เฉิงโดยตรง เดินออกไปจากห้องตรวจ

ยังดีที่เจียงเฉิงยังมีฟางถิงถิงเป็นข้ออ้างได้ หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลก็ได้ไปที่ตระกูลฟางแล้ว เสิ่นปิงก็จะไม่ถามให้มากความ

รถที่ฮั่วหลิงหลงขับคือรถออดี้TT เป็นรถสปอตรุ่นที่แรงมาก เจียงเฉิงนั่งในรถประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรถก็ได้ถึงจุดหมาย

สถานที่แห่งนี้เป็นซอยที่มีกลิ่นอายของเจียงหนาน แผ่นหินปูเป็นทาง ยังมีบ้านกระเบื้อง เดินเข้ามาแล้วให้ความรู้สึกเป็นอย่างมาก

“ก็ที่นี่แหละ” ฮั่วหลิงหลงที่ควงแขนของเจียงเฉิงอยู่ พูดขึ้น

เจียงเฉิงเงยหน้าขึ้น มองไปยังบ้านสองชั้นที่อยู่ตรงหน้า กำแพงบ้านเลื้อยเต็มไปด้วยไม้เลื้อยสีเขียว มีกลิ่นอายของโบราณอย่างมาก

“พี่หลิงหลง พี่คงไม่ได้พาผมมาขายที่ซ่องนะ?” เจียงเฉิงยิ้มพร้อมกับพูด

“พี่จะขายนายไปให้ซ่องได้ไง ที่นี่เป็นร้านที่ออกแบบการแต่งกาย เป็นร้านที่เพื่อนพี่เปิด” ขณะพูดฮั่วหลิงหลงก็ได้ดึงตัวของเจียงเฉิงเดินเข้าไปข้างใน

“บ้านหลังนี้น่าจะเก่าแก่มากแล้วใช่มั้ย ใช้บ้านแบบนี้มาเปิดร้านออกแบบบคลิกภาพและทรงผม มันจะฟุ่มเฟือยไปมั้ย” เจียงเฉิงพูดอย่างเสียดาย

ด้วยน้ำเสียงที่เบา “เพราะงานเลี้ยงในคืนนี้ ต้องการให้นานช่วยสร้างหน้าตาให้กับพี่หน่อย อย่างน้อยการแต่งกายต้องห้ามแย่จ้า”

เจียงเฉิงก้มหน้ามองตัวเองไปแวบหนึ่ง เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาสวมใส่แต่เสื้อผ้าราคาถูกมาโดยตลอด หากต้องไปร่วมงานเลี้ยงที่เป็นทางการ มันก็ไม่เหมาะสมจริงๆ

“หลิงหลิง เธอมาเร็วจัง！”

เจียงเฉิงเพิ่งจะเข้ามา ก็เห็นผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวคนหนึ่ง เดินลงมาจากบันได เนื่องจากเสื้อเชิ้ตค่อนข้างหลวม ดังนั้นจึงผูกปมปลายเสื้อ ร้างอยู่บนเอว ทำให้เห็นเอวบางที่ขาวผ่อง

อีกอย่างคอเสื้อของผู้หญิงคนนี้ได้ปลดกระดุมไว้สองเม็ด จากคอเสื้อเผยให้เห็นเนินอกเล็กน้อย ราวกับเนินภูเขาหิมะ และแขนเสื้อก็ถูกม้วนขึ้นมาพอสมควร เผยให้เห็นแขนสีขาวราวกับหิมะ

กล่าวโดยสรุปก็คือเธอเป็นผู้หญิงที่เจริญเติบโตได้อย่างสมบูรณ์ แต่ไม่เหมือนกับฮั่วหลิงหลงที่เซ็กซี่และร้อนแรง เธอดูเป็นแนวอบอุ่น

เมื่อผู้หญิงคนนี้ลงมาถึง ก็ไปเดินเข้ามาจับมือของฮั่วหลิงหลงทันที

“น้องสาว ไม่เจอกันตั้งนาน” ฮั่วหลิงหลงก็ยิ้มแล้วพูดกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

“ใช่ค่ะ” ผู้หญิงคนนี้มองไปทางเจียงเฉิง แล้วถามอย่างสงสัย “คนนี้คือ？”

“เขาชื่อเจียงเฉิง เป็นน้องที่ฉันเพิ่งรู้จัก” ฮั่วหลิงหลงมองไปที่เจียงเฉิงแล้วพูด “เธอคือรุ่นน้องที่เคยมหาวิทยาลัยเดียวกัน ชื่อเซี่ยยี่จิง”

“เป็นสาวสวยจริงๆด้วย ชื่อก็ไพเราะเช่นกัน” เจียงเฉิงยื่นมือไปหาเซี่ยยี่จิง “ช่างพูดเก่งจริงๆ นายก็อาศัยคารมแบบนี้ในการเอาใจพี่หลิงหลิงใช่มั้ย? เซี่ยยี่ที่จับมือกับเจียงเฉิงอยู่ ยิ้มพร้อมกับพูด

เจียงเฉิงยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร เซี่ยยี่จิงก็รีบพูดขึ้น “เอาล่ะ ขึ้นไปข้างบนเถอะ เสื้อผ้าได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”

เจียงเฉิงพูดอย่างแปลกใจเล็กน้อย“ ไม่ต้องวัดขนาดก่อนเหรอ?”

“ขนาดเหรอ พี่หลิงหลงได้ฉันแล้ว” เซี่ยยี่จิงยิ้มกล่าว

“ให้แล้วเหรอ?”

“ใช่ ครั้งก่อนตอนเต้นรำ พี่ก็พอจะกะขนาดร่างกายของนายได้แล้ว” ฮั่วหลิงหลงที่ดึงแขนของเจียงเฉิงเอาไว้พูดขึ้น

เจียงเฉิงเพิ่งจะรู้ว่า ครั้งก่อนที่ฮั่วหลิงหลงล้อมรอบกายเขา ทั้งกอดทั้งเต้น ที่แท้ไม่ใช่เพราะเต้นอย่างเดียว แต่เพราะต้องการวัดขนาดร่างกายของเขา พี่หลิงหลงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

เมื่อถึงชั้นบน เจียงเฉิงเห็นเสื้อผ้าชายหญิงมากมายก่ายกอง ดีไซน์ประณีตอย่างมาก และมีเอกลักษณ์อย่างมากเช่นกัน