“สถานที่ที่ดีแห่งหนึ่ง?”
เจียงเฉิงถามอย่างสงสัย
“ไปแล้วนายก็จะรู้เองน่ะ!”
ฮั่วหลิงหลงควงแขนของเจียงเอาไว้เฉิงโดยตรง เดินออกไปจากห้องตรวจ
ยังดีที่เจียงเฉิงยังมีฟางถิงถิงเป็นข้ออ้างได้ หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลก็ได้ไปที่ตระกูลฟางแล้ว เสิ่นปิงก็จะไม่ถามให้มากความ
รถที่ฮั่วหลิงหลงขับคือรถออดี้TT เป็นรถสปอตรุ่นที่แรงมาก เจียงเฉิงนั่งในรถประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรถก็ได้ถึงจุดหมาย
สถานที่แห่งนี้เป็นซอยที่มีกลิ่นอายของเจียงหนาน แผ่นหินปูเป็นทาง ยังมีบ้านกระเบื้อง เดินเข้ามาแล้วให้ความรู้สึกเป็นอย่างมาก
“ก็ที่นี่แหละ” ฮั่วหลิงหลงที่ควงแขนของเจียงเฉิงอยู่ พูดขึ้น
เจียงเฉิงเงยหน้าขึ้น มองไปยังบ้านสองชั้นที่อยู่ตรงหน้า กำแพงบ้านเลื้อยเต็มไปด้วยไม้เลื้อยสีเขียว มีกลิ่นอายของโบราณอย่างมาก
“พี่หลิงหลง พี่คงไม่ได้พาผมมาขายที่ซ่องนะ?” เจียงเฉิงยิ้มพร้อมกับพูด
“พี่จะขายนายไปให้ซ่องได้ไง ที่นี่เป็นร้านที่ออกแบบการแต่งกาย เป็นร้านที่เพื่อนพี่เปิด” ขณะพูดฮั่วหลิงหลงก็ได้ดึงตัวของเจียงเฉิงเดินเข้าไปข้างใน
“บ้านหลังนี้น่าจะเก่าแก่มากแล้วใช่มั้ย ใช้บ้านแบบนี้มาเปิดร้านออกแบบบคลิกภาพและทรงผม มันจะฟุ่มเฟือยไปมั้ย” เจียงเฉิงพูดอย่างเสียดาย
ด้วยน้ำเสียงที่เบา “เพราะงานเลี้ยงในคืนนี้ ต้องการให้นานช่วยสร้างหน้าตาให้กับพี่หน่อย อย่างน้อยการแต่งกายต้องห้ามแย่จ้า”
เจียงเฉิงก้มหน้ามองตัวเองไปแวบหนึ่ง เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาสวมใส่แต่เสื้อผ้าราคาถูกมาโดยตลอด หากต้องไปร่วมงานเลี้ยงที่เป็นทางการ มันก็ไม่เหมาะสมจริงๆ
“หลิงหลิง เธอมาเร็วจัง!”
เจียงเฉิงเพิ่งจะเข้ามา ก็เห็นผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวคนหนึ่ง เดินลงมาจากบันได เนื่องจากเสื้อเชิ้ตค่อนข้างหลวม ดังนั้นจึงผูกปมปลายเสื้อ ร้างอยู่บนเอว ทำให้เห็นเอวบางที่ขาวผ่อง
อีกอย่างคอเสื้อของผู้หญิงคนนี้ได้ปลดกระดุมไว้สองเม็ด จากคอเสื้อเผยให้เห็นเนินอกเล็กน้อย ราวกับเนินภูเขาหิมะ และแขนเสื้อก็ถูกม้วนขึ้นมาพอสมควร เผยให้เห็นแขนสีขาวราวกับหิมะ
กล่าวโดยสรุปก็คือเธอเป็นผู้หญิงที่เจริญเติบโตได้อย่างสมบูรณ์ แต่ไม่เหมือนกับฮั่วหลิงหลงที่เซ็กซี่และร้อนแรง เธอดูเป็นแนวอบอุ่น
เมื่อผู้หญิงคนนี้ลงมาถึง ก็ไปเดินเข้ามาจับมือของฮั่วหลิงหลงทันที
“น้องสาว ไม่เจอกันตั้งนาน” ฮั่วหลิงหลงก็ยิ้มแล้วพูดกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า
“ใช่ค่ะ” ผู้หญิงคนนี้มองไปทางเจียงเฉิง แล้วถามอย่างสงสัย “คนนี้คือ?”
“เขาชื่อเจียงเฉิง เป็นน้องที่ฉันเพิ่งรู้จัก” ฮั่วหลิงหลงมองไปที่เจียงเฉิงแล้วพูด “เธอคือรุ่นน้องที่เคยมหาวิทยาลัยเดียวกัน ชื่อเซี่ยยี่จิง”
“เป็นสาวสวยจริงๆด้วย ชื่อก็ไพเราะเช่นกัน” เจียงเฉิงยื่นมือไปหาเซี่ยยี่จิง “ช่างพูดเก่งจริงๆ นายก็อาศัยคารมแบบนี้ในการเอาใจพี่หลิงหลิงใช่มั้ย? เซี่ยยี่ที่จับมือกับเจียงเฉิงอยู่ ยิ้มพร้อมกับพูด
เจียงเฉิงยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร เซี่ยยี่จิงก็รีบพูดขึ้น “เอาล่ะ ขึ้นไปข้างบนเถอะ เสื้อผ้าได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”
เจียงเฉิงพูดอย่างแปลกใจเล็กน้อย“ ไม่ต้องวัดขนาดก่อนเหรอ?”
“ขนาดเหรอ พี่หลิงหลงได้ฉันแล้ว” เซี่ยยี่จิงยิ้มกล่าว
“ให้แล้วเหรอ?”
“ใช่ ครั้งก่อนตอนเต้นรำ พี่ก็พอจะกะขนาดร่างกายของนายได้แล้ว” ฮั่วหลิงหลงที่ดึงแขนของเจียงเฉิงเอาไว้พูดขึ้น
เจียงเฉิงเพิ่งจะรู้ว่า ครั้งก่อนที่ฮั่วหลิงหลงล้อมรอบกายเขา ทั้งกอดทั้งเต้น ที่แท้ไม่ใช่เพราะเต้นอย่างเดียว แต่เพราะต้องการวัดขนาดร่างกายของเขา พี่หลิงหลงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
เมื่อถึงชั้นบน เจียงเฉิงเห็นเสื้อผ้าชายหญิงมากมายก่ายกอง ดีไซน์ประณีตอย่างมาก และมีเอกลักษณ์อย่างมากเช่นกัน
“นั่งตรงนี้แหละ” เซี่ยยี่จิงชี้ไปที่เก้าอี้แล้วพูด
“ครับ” เจียงเฉิงตอบกลับ แล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้
เซี่ยยี่จิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเจียงเฉิง ในมือถือกรรไกรและหวีเอาไว้ มองสำรวจอย่างละเอียด เหมือนกำลังจะคิดแบบทรงผม ทำท่าพิจราณาเป็นระยะ
เจียงเฉิงเงยหน้าขึ้น ระดับสายตาอยู่ตรงหน้าอกที่อวบอิ่มของเซี่ยยี่จิงพอดี อีกอย่างเซี่ยยี่จิงก็เข้าใกล้แบบรู้ตัวและไม่รู้ตัว ทำให้หน้าอกที่อวบอิ่มน่าดึงดูด ห่างจากเจียงเฉิงเพียงสิบกว่าเซ็นเท่านั้น
คอเสื้อของเซี่ยยี่จิงที่ติดกระดุมไว้เพียงสองเม็ด องศาแบบนี้ ทำให้เจียงเฉิงสามารถมองเข้าไปในเสื้อได้ มองเห็นหน้าอกที่อวบอิ่มเกือบจะทั้งหมด
ความอวบอิ่มนี้ พร้อมกับการเคลื่อนไหวของเซี่ยยี่จิง เจียงเฉิงรู้สึกเพียงหัวใจของตัวเองก็เต้นตามไปด้วย
หลังจากที่ออกแบบทรงผมเสร็จอย่างไม่ง่ายนัก เซี่ยยี่จิงก็ได้หยิบเสื้อผ้าออกมา แล้วพูดกับเจียงเฉิง “เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
“เปลี่ยนตรงนี้?” เจียงเฉิงถาม
“ใช่ ฉันจะดูว่ามีตรงไหนที่ปรับแก้ จะได้แก้ได้เลย” เซี่ยยี่จิงพูด “ยังไง? หรือว่าจะให้ฉันช่วยคุณถอดเสื้อผ้าเหรอ?”
“ได้สิ” เจียงเฉิงหัวเราะแล้วพูด
“ใครกลัวใครกันแน่!”
เซี่ยยี่จิงพูดอย่างยิ้มเยาะ แล้วก็เดินเข้าไปช่วยเจียงเฉิงถอดเสื้อผ้า หลังจากที่ถอดเสื้อผ้าของเจียงเฉิงออก เซี่ยยี่จิงก็เห็นร่องซิกแพคที่ชัดเจน เห็นได้ชัดว่าได้ผ่านการฝึกฝนมาเป็นพิเศษถึงจะมีได้
เห็นหุ่นแบบนี้แล้ว สีหน้าของเซี่ยยี่จิงก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นทำเป็นพูดอย่างเรียบเฉย “เอาล่ะ คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”
เซี่ยยี่ขณะพูดก็คิดจะเดินไป เพียงแต่ว่าเจียงเฉิงได้ค้วาข้อมือของเซี่ยยี่จิงเอาไว้แล้วพูด “คุณถอดเสื้อผ้าของผมแล้ว ตามมารยาทแล้ว ผมก็ควรที่จะถอดเสื้อผ้าของคุณ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง