ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 140

“ถูกไล่ออกมา!”

เจียงเฉิงมองฮั่วหลิงหลงอย่างแปลกใจ

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่อยากเอ่ยถึงแล้ว” ฮั่วหลิงหลงพูดด้วยน้ำเสียงที่บางเบา

แม้ปากของฮั่วหลิงหลงจะพูดแบบนี้ แต่ในใจเธอยังคงรู้สึกไม่สบายใจนัก หากสามารถที่จะไม่ไปร่วมงาน เธอนั้นไม่อยากจะไปร่วมงานอะไรนี้เลย แต่เธอมีเหตุให้ที่จำเป็นต้องมา

เจียงเฉิงเห็นฮั่วหลิงหลงไม่อยากจะพูด ก็ไม่ได้ถามต่อ ถึงอย่างไรทุกคนล้วนมีความลับที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้

รถแล่นไปตลอดทาง ไม่ช้าก็ได้มาถึงหน้าประตูโรงแรมที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

พนักงานบริการที่อยู่ในเครื่องแบบก็เข้ามาทันที และฮั่วหลิงหลงก็มอบกุญแจให้โดยตรง

“ดูเหมือนว่าจะมีคนใหญ่คนโตมากันไม่น้อยเลยทีเดียว” เจียงเฉิงมองไปยังรถที่จอดอยู่รอบๆ และมีรถหรูจอดอยู่ตั้งมากมาย เมื่อมองแวบเดียว ก็รู้ว่าคนในครอบครัวของฮั่วหลิงหลงมีคนสนับสนุนไม่น้อยเลยทีเดียว

“ใช่ เข้าไปกันเถอะ” แขนเรียวยาวของฮั่วหลิงหลงควงไปแขนของเจียงเฉิง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ภายในห้องจัดเลี้ยง ในเวลานี้เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย มีคนใหญ่คนโตมารวมตัวกันไม่น้อย ต่างคนต่างยกแก้วใส่กัน พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“คุณชายฮั่ว คุณได้นำอัญมณีดวงดาวแห่งความหวังนี้มาประมูลการกุศลที่เมืองหลูหยาง ช่างเป็นเกียรติของพวกเราจริงๆ” ชายวัยกลางคนหัวล้านที่พาภรรยามาด้วย กล่าวกับชายคนหนึ่งด้วยรอยยิ้ม

ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าคุณชายฮั่ว ชื่อว่าฮั่วเซาฟง เป็นลูกชายคนโตของตระกูลฮั่ว สวมชุดสูทสีขาว ใบหน้าที่ขาวมีความหยิ่งทะนงตามธรรมชาติ

“ท่านเมิ่งเกรงใจไปแล้ว ของเล็กน้อยแบบนี้ จะเอาไปประมูลที่ไหนก็ได้ เพียงแต่ผมมาจากหนานเจียง มันใกล้กับเมืองหลูหยางเท่านั้นเอง” ฮั่วเซาฟงพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ได้ยินมาคุณได้เชิญนักเปียโนที่มีชื่อเสียงของเมืองหลวงอย่างคุณหลิงหลิงมาด้วย?” ท่านเมิ่งถามอย่างตื่นเต้น

ที่เขาตื่นเต้นขนาดนี้ ก็เพราะว่าหลิงหลิงนั้นไม่เพียงแต่เล่นเปียโนเก่ง แต่รูปร่างหน้าตาก็งดงามอย่างหาที่ติไม่ได้ ถ้าหากสามารถเห็นตัวจริงในงาน มันช่างเป็นเกียรติอย่างมาก

“ดูคุณพูดเข้าสิ ผู้หญิงที่คุณชายฮั่วของเราต้องการให้มาร่วมงาน จะไม่มาได้อย่างไร?”

ข้างกายฮั่วเซาฟง ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดเดรสสีขาวเหลือบมองท่านเมิ่งไปหนึ่งที “ช่างไม่รู้เรื่องเลย！”

ท่านเมิ่งหน้าจืดเล็กน้อย อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนี้ก็เป็นคนข้างกายของฮั่วเซาฟง เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

“ถงถง ห้ามไร้มารยาท！”

ฮั่วเซาฟงมองถงถงไปหนึ่งที จากนั้นก้พูดกับท่านเมิ่ง “ท่านเมิ่งก็รอดูละกัน ผมขอตัวก่อนครับ”

ขณะที่พูดฮั่วเซาฟงก็โอบเอวบางของถงถงทันที แล้วเดินไปทางอื่น

“คุณชายฮั่ว พี่สาวที่ถูกไล่ออกจากตระกูล วันนี้จะมาที่งานมั้ย?”

ถงถงที่อยู่ข้างการคุณชายฮั่วถามอย่างออดอ้อน

“ต้องมาอย่างแน่นอน เพราะว่าอัญมณีดวงดาวแห่งความหวังเม็ดนี้ สำหรับเธอแล้ว มันสำคัญมาก” ฮั่วเซาฟงกล่าวอย่างจริงจัง เขาก็อยากจะเห็นพี่สาวที่ไม่ได้เจอมาหลายปีแล้วอย่างอดใจไม่ไหว

“พี่หลิงหลง นี่มันเหมือนงานประมูบการกุศลเลย” เจียงเฉิงที่เห็นข้อความบนป้ายโฆษณา ก็ต้องเดาออกเป็นธรรมดา

“ใช่ เป็นเพชรเม็ดหนึ่ง ชื่อว่าดวงดาวแห่งความหวัง” ฮั่วหลิงหลงพูดเบาๆ

“เพชรเม็ดนี้ มันสำคัญกับพี่มากมั้ย?”

“สำคัญมาก แม้ต้องใช้เงินทั้งหมดที่พี่มี พี่ก็ต้องเอามันมาให้ได้” ฮั่วหลิงหลงพูดอย่างจริงจัง

“อุ๊ย นี่มันพี่สาวที่รักของผมใช่มั้ย?”

“แกเป็นใคร ที่ตรงนี้มีไว้ให้แกพูดเหรอ?” ถงถงได้ยิน ก็รีบสวนกลับเจียงเฉิงอย่างโกรธเคือง

“ประจำเดือนของคุณไม่ปกติ สี่ห้าเดือนก็ไม่มาหนึ่งครั้ง เป็นอย่างนี้ประจำ อีกทั้งยังปวดท้องเป็นประจำ อันนี้เป็นอาการที่แสดงออกมา หากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ อาจจะไม่สามารถมีลูกได้ หนักก็จะถึงขั้นเป็นอัมพาต

เจียงเฉินยิ่งพูดสีหน้าของถงถงยิ่งแย่ เพราะว่าเธอพบว่าอาการของเธอเหมือนกับที่เจียงเฉิงพูดทุกประการ

“แกพูดบ้าอะไร ฉันไม่เชื่อแกหรอก” ถงถงกัดฟันกล่าว

“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ แต่ขอเตือนไว้เลย ในหนึ่งสัปดาห์อย่างทำหลายครั้ง ทำเรื่องแบบนั้นให้มันน้อยหน่อย ไม่เช่นนั้นอาการมีแต่จะแย่ลง” เจียงเฉิงพูดต่อ

“เช้อ！”

ฮั่วเซาฟงที่ได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง ก็หัวเราะเยาะโดยตรง “พูดมั่วซั่วไปได้ เรามีอะไรกันแค่เดือนละครั้งสองครั้งเอง จะให้เขาทำน้อยได้ยังไง? จะโม้ก็ยังโม้ไม่ถูกอีก”

“มันเป็นข้อแนะนำที่ผมให้เธอ ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณแน่ใจเหรอว่าเธอจะมีกับคุณคนเดียว?” เจียงเฉิงพูดอย่างเย้ยหยัน

ฮั่วเซาฟงได้ยินคำพูดนี้ ก็อึ้งไปในทันที เขารีบหันไปมองหน้าถงถง เห็นถงถงในเวลานี้มีความประหม่าจริงๆด้วย

“คุณชายฮั่ว คุณอย่าไปฟังมันพูดไปเรื่อย” ฉันมีแค่คนเดียว ถงถงรีบอธิบาย

“งั้นเหรอ แล้วเธอตื่นเต้นอะไร?”

“ฉันไม่ได้ตื่นเต้น................”

เจียงเฉิงเห็นเขาสองคนทะเลาะเถียงกัน ก็พาฮั่วหลิงหลงเดินไปจากที่นี่ ฮั่วหลิงหลงอดที่จะขำไม่ได้ “น้องรัก ขอบคุณที่ช่วยแก้ไขสถานการณ์”

“พูดขอบคุณก็จบแล้วเหรอ? จะไม่ขอบคุณผมด้วยวิธีอื่นเหรอ?” เจียงเฉิงยิ้มพูดกับฮั่วหลิงหลง