ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 143

ลิฟต์เลื่อนค่อยๆเลื่อนขึ้นมา หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมชุดราตรีสีขาวและกำลังบรรเลงเปียโนค่อยๆปรากฏต่อหน้าผู้คน

ชุดสีขาวบริสุทธิ์งดงาม ประกอบกับเสียงเพลงไพเราะที่ถูกบรรเลงออกมาจากปลายนิ้วของเธอ เสนาะหูจับใจผู้ฟังทุกคน

คนสวยแบบนี้ ประกอบกับออร่าแบบนี้ ทำให้เธอเปรียบเสมือนนางฟ้าที่ดึงดูดสายตาของทุกคนให้มองไปที่เธอโดยไม่รู้ตัว

“คุณเจียง คุณมีคอนเนคชั่นกว้างขวางขนาดนี้ เดาว่าก็คงต้องเข้าใจเกี่ยวกับเปียโนด้วยสินะ? คุณคิดว่าเพลงบรรเลงเปียโนนี้เป็นยังไงบ้าง?” ฮั่วเซาฟงมองเจียงเฉิงแล้วถาม

เจียงเฉิงไม่สนใจฮั่วเซาฟง ทำเพียงฟังเสียงเปียโนเงียบๆ

ฮั่วเซาฟงรู้สึกเหมือนถูกหักหน้า จึงทำได้เพียงหุบปากไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเพลงจบลง หลิงหลิงก็ลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับ

ทุกคนล้วนปรบมือชื่นชม

“ไม่เลว เสนาะหูจริงๆเลย เหมือนเสียงสวรรค์ที่หาฟังได้ยากบนโลกมนุษย์”

“นั่นสิ ไพเราะเกินไปแล้ว ถ้ามีโอกาส ก็จะต้องไปชมการแสดงของเธอที่เมืองหลวงให้ได้สักครั้ง”

หลิงหลิงเหมือนจะคุ้นชินกับเสียงชื่นชมแบบนี้ของฝูงคนแล้ว แม้เธอจะยังแค่อายุยี่สิบปี ทว่าก็ถูกยกย่องว่าเป็นเจ้าหญิงแห่งเปียโน เคยได้รับรางวัลด้านเปียโนมานับไม่ถ้วน เพียงแค่เธอบรรเลงจบหนึ่งบทเพลง ก็ไม่มีผู้ชมคนไหนที่จะไม่ปรบมือให้เธอ

“หืม?”

จู่ ๆหลิงหลิงก็สังเกตเห็น ว่าการแสดงครั้งนี้มีคนคนหนึ่งที่ไม่ปรบมือให้เธอ ซึ่งก็คือเจียงเฉิงนั่นเอง

หลิงหลิงขมวดคิ้วทันที เธอคือคนที่ทะนงตนมากๆ ดังนั้นจึงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งกับการกระทำของเจียงเฉิงที่ไม่เคารพเธอ

“ทำไมหลิงหลิงถึงเดินลงจากเวที?”

“นี่คือจะไปไหนงั้นเหรอ?”

หลิงหลิงเดินมาตรงหน้าเจียงเฉิง พลันเอ่ยอย่างโมโหเล็กน้อยว่า “ทำไมนายถึงไม่ปรบมือ? หรือฉันเล่นเปียโนได้ไม่ดีงั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

“นี่ท่าทางอะไรของนาย?” หลิงหลิงตะคอกเสียงอย่างไม่พอใจ เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะถูกคนเอาใจยกย่องมาโดยตลอด ไม่มีใครเคยเย็นชาขนาดนี้กับเธอมาก่อน

ฮั่วเซาฟงเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็พลันผุดความคิดบางอย่างขึ้นมาในหัว

“เจียงเฉิง หลิงหลิงลงมาแล้วทั้งที นายลองติชมเปียโนของเธอหน่อยสิ” ฮั่วเซาฟงยิ้มเอ่ย

“ใช่ นายติชมมาสิ บอกมาว่ามีตรงไหนไม่ดีกันแน่?” หลิงหลิงถามเสียงเย็น

“ที่แท้ก็ลงมาเพราะแบบนี้นี่เอง เพลงที่ไพเราะขนาดนี้ จะบอกว่าไม่ดีได้ยังไงกัน”

“นั่นสิ เดาว่าก็คงลืมปรบมือล่ะมั้ง น่าจะฟังแล้วอินเกินไป”

คนรอบข้างซุบซิบหารือกันเสียงเบา ยังไม่พูดถึงว่าหลิงหลิงมีชื่อเสียงมากที่เมืองหลวง ถึงขั้นถูกยกย่องว่าเป็นเจ้าหญิงแห่งเปียโน ที่มากไปกว่านั้นคืออาจารย์ของเธอเองก็เป็นถึงนักเปียโนที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก ไม่เคยมีใครกล้าพูดว่าหลิงหลิงเล่นเปียโนได้ไม่ดี

เจียงเฉิงเงยหน้ามองหญิงสาวจอมเย่อหยิ่งตรงหน้า แล้วเอ่ยถามว่า “เธออยากให้ฉันวิจารณ์จริงๆเหรอ?”

หลิงหลิงกอดอกที่ยังไม่ค่อยอวบอิ่มของตัวเอง เอ่ยว่า “เอาสิ ฉันอยากจะเห็นจริงๆว่านายจะวิจารณ์ยังไง”

“เพลงที่บรรเลงเมื่อกี้นี้ ไม่ต่างอะไรจากขี้หมา!” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

สิ้นเสียง ทั้งงานเลี้ยงก็พลันตกอยู่ในความเงียบสงัด

ทุกคนล้วนมองไปที่เจียงเฉิงด้วยสีหน้าตกตะลึงอย่างพร้อมเพรียงกัน

“แม่เจ้า เจ้าหมอนี่บ้าไปแล้วหรือไง? กล้าบอกว่าเพลงของคุณหลิงหลิงไม่ต่างอะไรจากขี้หมาได้ยังไงกัน?”

“ถึงจะพอมีตำแหน่งบ้างในหลูหยาง แต่ยังไงก็เทียบคุณหนูจากเมืองหลวงไม่ได้นี่ นี่มันเกินไปแล้วหรือเปล่า?”

“เฮ้อ ก็ยังเด็กมากเกินไปอยู่ดี คราวนี้ทำให้คุณหลิงหลิงที่เอาแต่ใจไม่พอใจ เจ้าหมอนี่ลำบากแน่”