ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 146

ได้ยินสวี่ฉิงพูดดังนั้น เจียงเฉิงก็พลันใจกระตุกวูบ ก่อนจะรีบสูดดมร่างกายตัวเอง เอ่ยว่า “ไม่หรอกมั้ง?”

ในใจเจียงเฉิงรู้สึกตระหนกทันที ก่อนหน้านี้ฮั่วหลิงหลงนั่งคร่อมบนตัวเขานานมาก เดาว่ากลิ่นก็น่าจะติดมาจากตอนนั้น

“เป็นกลิ่นเดียวกับครั้งก่อนที่นายไปซื้อเหล้ากลับมา” สวี่ฉิงเอ่ยเสียงเบา

เจียงเฉิงใจกระตุกวูบอีกครั้ง ที่แท้สวี่ฉิงก็ได้กลิ่นตั้งแต่ครั้งก่อนแล้วงั้นเหรอ

ครั้งก่อนฮั่วหลิงหลงนั่งบนตักเจียงเฉิงนานมาก ตอนนั้นเจียงเฉิงนึกว่าสวี่ฉิงไม่ได้กลิ่นเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะได้กลิ่นนานแล้ว เพียงแต่ไม่ได้พูดก็เท่านั้น

“อันนี้ คือฉัน......”

“เจียงเฉิง นายไม่ต้องอธิบายกับฉัน ตอนที่เราสองคนแต่งงานก็ตกลงกันไว้แล้ว ฉันไม่สนว่านายอยู่ข้างนอกมีผู้หญิงกี่คน เพียงแต่นายอย่าให้พ่อกับแม่รู้ก็พอ” สวี่ฉิงเอ่ยกับเจียงเฉิงด้วยสีหน้าเย็นชา

“อ้อ โอเค” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างจนใจ

จริงๆเลย ฉันให้นายไม่ต้องอธิบายนายก็ไม่อธิบายงั้นเหรอ? ผู้ชายเลว!

“คืนนี้นายนอนพื้นเถอะ ฉันอยากนอนคนเดียว” สวี่ฉิงพูดเสียงเย็นแล้วปิดไฟซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มทันที พลันหันหลังให้เจียงเฉิง

แม้สวี่ฉิงจะนอนอยู่บนเตียงนานแล้ว ทว่าเธอก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ดี เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกหึงหวง

แต่ก่อนเจียงเฉิงเองก็เคยกลับมาดึก ทว่าออกไปแล้วกลับมาด้วยน้ำหอมกลิ่นเดียวกันถึงสองครั้ง งั้นก็แสดงว่าเขาออกไปเจอกับผู้หญิงคนเดียวกัน นี่มันนอกใจกันชัดๆ

ระหว่างที่สวี่ฉิงกำลังครุ่นคิด เธอก็ได้ยินเสียงเจียงเฉิงอาบน้ำออกมาแล้ว เจียงเฉิงไปเอาฟูกในตู้เสื้อผ้าออกมา แล้วปูพื้นนอนตามที่เธอพูดจริงๆ

นี่มันชักจะเกินไปแล้ว ให้นายนอนพื้นนายก็นอนพื้น ไม่รู้จักง้อเมียเลยหรือไง? ห่วยแตกชะมัด!

“หึ!”

สวี่ฉิงจงใจแค่นเสียง

เจียงเฉิงได้ยินสวี่ฉิงแค่นเสียง ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอบอกว่าเธอไม่แคร์ไม่ใช่หรือไง? แล้วทำไมถึงดูเหมือนโกรธ?

“......เมื่อวาน มีคุณชายจากตระกูลลึกลับในเมืองหลวง ปรากฏตัวที่งานประมูลการกุศลแห่งหนึ่ง คนคนนี้ไม่เพียงแค่มีฐานะสูงส่ง แต่ยังสามารถเอาชนะคุณหลิงหลิงได้ด้วยเพลงบรรเลงเปียโนนิรนาม น่าเสียดายที่นักข่าวของเราไม่สามารถถ่ายรูปของคนคนนี้ไว้ได้ เห็นเพียงแผ่นหลังเท่านั้น ข่าวบันเทิงล่าสุดเมืองหลูหยาง......”

สวี่จื้อจุนกำลังกินข้าวเช้า เมื่อเห็นข่าวแบบนี้ก็พลันแค่นยิ้ม เอ่ยว่า “รายงานข่าวสมัยนี้น่ะนะ มีอะไรนิดๆหน่อยๆก็เพ้อเจ้อไร้สาระ คุณชายลึกลับจากเมืองหลวงอะไรกัน คนแบบนั้นจะมาเมืองเล็กๆแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

สวี่ฉิงเห็นแผ่นหลังในทีวี ก็พลันจับจ้องไปยังเจียงเฉิงทันที

“นั่นสิ พ่อพูดถูก” เจียงเฉิงพูดอย่างเห็นด้วย

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ สวี่ฉิงตะโกนเข้าไปในบ้านว่า “พ่อ แม่ พวกหนูไปทำงานกันแล้วนะคะ”

“จ้า” สวี่จื้อจุนตอบ

“นายกลายเป็นคุณชายลึกลับจากเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?” สวี่ฉิงนั่งที่นั่งข้างคนขับ แล้วหันไปถามเจียงเฉิง

“คุณชายอะไร?” เจียงเฉิงแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

“วันนี้ถึงขั้นออกข่าวในทีวีแล้ว พ่อดูไม่ออก แต่ฉันเห็นแค่แวบแรกก็รู้ ว่านั่นคือแผ่นหลังของนาย” สวี่ฉิงเอ่ย

เจียงเฉิงเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็ปิดบังต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ จึงเอ่ยว่า “โอเค งั้นฉันเล่าเรื่องเมื่อวานให้เธอฟังอย่างละเอียดดีกว่า”

เจียงเฉิงขับรถไปพลาง เล่าเรื่องของฮั่วหลิงหลงให้สวี่ฉิงฟังไปพลาง ถือว่าอธิบายเรื่องน้ำหอมบนตัวเขาไปด้วย เพียงแต่บางอย่างที่คลุมเครือเจียงเฉิงก็ตัดทิ้งไม่พูด

“ที่แท้ฮั่วหลิงหลงคนนั้น ก็มีอดีตที่น่าเศร้าขนาดนี้ด้วยงั้นเหรอ” สวี่ฉิงถอนหายใจเล็กน้อย

“ก็มี?”

เจียงเฉิงได้ยินสวี่ฉิงพูดคำนี้ก็รีบถามทันที

“ไมมีอะไร” สวี่ฉิงรีบเอ่ย