ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 147

“ถ้าลูกชายฉันถูกหมอเถื่อนนี่ฆ่าตาย นอกจากใช้กำลังแล้วจะยังมีวิธีอะไรอีก?” ชายหนุ่มตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าโกรธจัดจนเสียการควบคุมไปแล้ว

“ตราบใดที่ยังมีฉัน ลูกชายนายก็ยังไม่ตาย” เจียงเฉิงดึงเก้าอี้ในมือของชายหนุ่มลงมา พลันเอ่ยเสียงขรึม

“งั้นดี นายรักษาลูกฉันเดี๋ยวนี้ซะ ถ้าไม่หายก็อย่าหวังว่าจะหนีไปได้สักคน” ชายหนุ่มตวาดเสียงโมโห

“แม่ แม่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หลินหยุนเอ๋อวิ่งเข้ามาข้างใน พลันรีบกอดหยางเหมยเอาไว้

“ไม่เป็นไรๆ” หยางเหมยเห็นลูกสาวตัวเองมาแล้วก็เอ่ยถามว่า “คนคนนี้คือ?”

“คือหมอที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลหนู แม่วางใจเถอะ เขารักษาให้หายได้แน่ ๆ” หลินหยุนเอ๋อมองเจียงเฉิงอย่างเชื่อมั่นสุดใจ

เจียงเฉิงเดินไปจับชีพจรของเด็กคนนี้ ชีพจรของเด็กไม่เต้นแล้ว ทว่ายังมีชีวิตอยู่ เจียงเฉิงรีบปล่อยหลิงชี่เข้าไปในร่างกายของเด็กทันที

“หือ?”

เจียงเฉิงพลันรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ทว่าแทบจะในขณะเดียวกัน จู่ ๆเด็กชายก็ตื่นขึ้นมาทันที

“พ่อ ผมหายดีแล้ว” เด็กชายมองเจียงเฉิงด้วยสายตาหวาดกลัว

“หายแล้วจริงๆเหรอ?” ชายหนุ่มรีบถามอย่างดีใจ

“เขายังไม่หาย ลูกชายนายน่าจะโดนของสกปรก ต้องดื่มน้ำยันต์ฮู้ถึงจะหายดี” เจียงเฉิงรีบเอ่ยทันที

“น้ำยันต์ฮู้? นายเป็นหมอหรือเป็นมิจฉาชีพกันแน่?”

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็โมโหทันที ก่นด่าว่า “คลินิกเถื่อนแบบนี้ควรเจ๊งจริงๆด้วย ฉันเรียกคนมาแล้ว พวกแกก็รอเจ๊งเถอะ”

พูดจบ ชายหนุ่มก็จะอุ้มลูกชายไปจากที่นี่

“ถ้านายอยากให้ลูกชายนายตายก็อุ้มไปได้เลย” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

“เหลวไหล ถึงลูกชายฉันจะตายก็ไม่มีทางให้พวกแกรักษาเด็ดขาด อัปมงคลชะมัด” ชายหนุ่มก่นด่าแล้วอุ้มลูกชายตัวเองออกไปจากคลินิกทันที

“หมอเจียง เด็กคนนั้นคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง? ฉันเห็นตอนนี้ก็ยังดูปกติดีอยู่เลย” หลินหยุนเอ๋อเอ่ย

เจียงเฉิงได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้า เอ่ยว่า “ไม่ใช่ เด็กคนนั้นน่าจะโดนของสกปรก ทำให้ชี่พิฆาตเข้าไปในร่างกาย ที่หายดีชั่วคราว เพราะฉันคลายเส้นลมปราณของเด็ก กระตุ้นชี่พิฆาตนั้น ชี่พิฆาตต้องปกป้องตัวเอง จึงไม่ได้ดูดกลืนพลังชีวิตของเด็กต่อ เด็กก็เลยแสดงออกเหมือนหายดีแล้ว เพียงแต่ถ้าไปจากที่นี่ก็จะกำเริบอีกแน่ ๆ อีกทั้งยังจะสาหัสกว่าเดิมด้วย”

ชายหนุ่มอุ้มเด็กเดินมาถึงหน้าคลินิก รถของกรมอนามัยก็ขับมาพอดี

“พี่เกา นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? เรียกผมมาอย่างรีบร้อนขนาดนี้” ขายคนหนึ่งที่สวมชุดยูนิฟอร์มลงจากรถ ก่อนจะเอ่ยถามชายหนุ่ม

ชายชุดยูนิฟอร์มคนนี้ก็คือหัวหน้ากรมอนามัย หลี่เฟย

“เสี่ยวหลี่ อย่าให้พูดถึงอีกเลย ที่นี่มีคลินิกเถื่อน อีกนิดเกือบทำลูกชายฉันตายแล้ว โชคดีที่ลูกฉันดวงแข็ง ตอนนี้ก็เลยไม่เป็นไร นายรีบตรวจสอบที่นี่เดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว มีพวกหมอเถื่อนด้วย เดาว่าน่าจะปลอมใบอนุญาต นายรีบไปตรวจสอบเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น

“ไป เข้าไปดูกัน!”

หลี่เฟยรีบพาลูกน้องอีกสองคนเข้าไปในคลินิกทันที

“ไม่เป็นไรนะลูก เรากลับบ้านกัน ลูกอยากกินอะไรพ่อซื้อให้หมดเลย” ชายหนุ่มเอ่ยกับลูกชายอย่างรักใคร่

สิ้นเสียง จู่ ๆเด็กชายก็พลันเบิกตาโพลงแล้วตาเหลือก ร่างกายเองก็ชักกระตุกอย่างรุนแรง น้ำลายฟูมปาก อาการครั้งนี้สาหัสกว่าครั้งก่อนไปมาก

“ลูก? ลูกเป็นอะไรไปน่ะ?”

แม่งเอ้ย ต้องเป็นเพราะหมอเถื่อนพวกนั้นแน่ ๆ ชายหนุ่มกำลังคิดดังนั้น จู่ ๆรถเล็กซัสคันหนึ่งก็จอดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม