ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 148

“นี่......” เกาจินหมิงร้อนรนใจจนพูดอะไรไม่ออก ก่อนหน้านี้ก็เขาเป็นคนพูดเอง ว่าถึงแม้ลูกชายเขาต้องตาย เขาก็ไม่มีทางให้เจียงเฉิงรักษาลูกชายเขา

ทว่ารองผู้อำนวยการเจี่ยพูดทั้งทีแล้ว ว่าวิธีการรักษาด้วยยันต์ฮู้แบบนี้คือวิชาจู้โหยว นั่นต้องรักษาลูกชายเขาให้หายดีได้แน่ ๆ

“หมอเทวดา เมื่อกี้เป็นความผิดสามีฉันเอง ได้โปรดอย่าถือสาเลย คุณต้องช่วยลูกชายฉันนะคะ” หญิงชนชนั้นสูงอ้อนวอน

“ไม่ต้องขอร้องฉัน ฉันเองก็อยากช่วยคนเหมือนกัน แต่ที่นี่มีคนบอกว่าฉันไม่มีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ ฉันจะกล้าช่วยคนสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไงกันล่ะ” เจียงเฉิงเหลือบมองหลี่เฟยแวบหนึ่งแล้วเอ่ย

เกาจินหมิงหันขวับไปมองหลี่เฟยทันที “นายเป็นคนพูดเหรอ?”

หลี่เฟยได้ยินดังนั้นก็งุนงง ก่อนจะพูดกับเกาจินหมิงว่า “พี่เกา ก็พี่เป็นคนบอกให้ฉันตรวจสอบที่นี่เองไม่ใช่เหรอ บอกว่าที่นี่ไม่มีใบอนุญาต?”

“เพ้อเจ้อ ฉันเคยพูดตอนไหน รีบขอโทษซะ” เกาจินหมิงคะคอกใส่หลี่เฟย

หลี่เฟยเผยสีหน้ากระอักกระอ่วนทันที เดิมทีเพราะเขาเชื่อคำพูดของเกาจินหมิง ก็เลยมาตรวจสอบและยึดคลินิกนี้ ปรากฏว่าจู่ ๆดันมาบอกว่าไม่ใช่ซะแล้ว

“ขอโทษ” แม้หลี่เฟยจะไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดใจเกาจินหมิง เพราะเกาจินหมิงมีญาติอยู่ในกรมอนามัย อีกทั้งยังร่ำรวยในระดับหนึ่ง หลี่เฟยเป็นเพียงหัวหน้าตำแหน่งเล็กๆ ย่อมไม่กล้าขัดใจเขาอยู่แล้ว

“หมอเทวดา ก่อนหน้านี้ผมพูดจาเสียมารยาทใส่คุณ ผมขอโทษครับ เพียงแต่คุณต้องช่วยลูกชายผมนะครับ” เกาจินหมิงรู้สึกเสียใจภายหลังมากๆ หากให้เจียงเฉิงรักษาลูกชายเขาตั้งแต่เมื่อกี้ ตอนนี้ลูกชายเขาก็อาจจะหายดีแล้วก็ได้

“หมอเจียง ฉันกลับมาแล้ว ฉันซื้อยันต์ฮู้แบบที่นายพูด แล้วก็ชาดแดงกับพู่กันขนหมาป่า” หลินหยุนเอ๋อถือยันต์สีเหลืองวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ดี” เจียงเฉิงรับยันต์ฮู้มา พลันเริ่มวาดคาถาแปลกๆบนยันต์

อันที่จริงเจียงเฉิงไม่ได้ประชดไม่อยากรักษาเด็ก เพียงแต่กำลังรอหลินหยุนเอ๋อซื้อของกลับมา พร้อมทั้งถือโอกาสสั่งสอนชายหนุ่มที่เหิมเกริมคนนี้ด้วย

“ยันต์แบบนี้รักษาอาการป่วยได้ด้วยเหรอ? นี่มันไม่ใช่หมอผีหรือไง?”

หลี่เฟยเห็นดังนั้น ก็พลันบ่นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“หุบปากซะ!” เกาจินหมิงรีบตวาดเสียงทันที

หลี่เฟยแค่นเสียงเย็น เขาไม่เชื่อของพวกนี้หรอกนะ รอเจียงเฉิงหน้าแตกเมื่อไหร่ เขาจะต้องให้หมอนี่เจอดีแน่ ๆ

เจียงเฉิงวาดยันต์เสร็จก็เผาจนกลายเป็นขี้เถ้า ก่อนจะเอาไปผสมชงกับน้ำในชาม แล้วยื่นให้ชายหนุ่ม เอ่ยว่า “เอาล่ะ ดื่มลงไปซะ ยาถึงโรคหาย”

เกาจินหมิงมองดูน้ำขี้เถ้ายันต์ที่ดำขมุกขมัว ในใจก็ยังคงลังเลเล็กน้อย ทว่าเมื่อเห็นลูกป่วยหนักขนาดนี้ เขาเองก็ไม่กล้าชักช้า พลันรีบป้อนให้ลูกกินลงไปทันที

“น้ำสีดำๆอันนี้รักษาโรคได้เหรอ? พ่อหนุ่มคนนี้จะไหวไหม?”

“ก็แค่ขี้เถ้ากระดาษไม่ใช่หรือไง? ให้หมอหยางรักษายังจะดีกว่าอีก พึ่งพาไม่ได้เลยจริงๆ”

คนไข้รอบข้างเองก็พากันหารือออกความเห็น พวกเขาก็ยังคงเชื่อใจหมอหยางมากกว่า เพราะหมอหยางอายุเยอะกว่า อีกทั้งวิธีแบบนี้ของเจียงเฉิง พวกเขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ย่อมต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว

เด็กชายดื่มน้ำยันต์ลงไป สักพัก จู่ ๆร่างกายที่ชักกระตุกก็นิ่งสงบลง

“หายแล้ว หายแล้วจริงๆด้วย!” เกาจินหมิงเห็นดังนั้นก็รู้สึกดีใจ

ทว่ายังไม่ทันสิ้นเสียงเกาจินหมิง จู่ ๆเด็กชายกลับอ้วกอย่างรุนแรง พลันกระอักเลือดออกมาทีเดียว

“นี่......นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีก?”

เกาจินหมิงตะโกนถามอย่างตื่นตระหนก

“ดูสิ ฉันว่าแล้วว่าคนคนนี้เป็นพวกหลอกลวง คราวนี้เด็กตายแน่ ๆ!” หลี่เฟยเห็นดังนั้นก็พลันตำหนิเจียงเฉิงทันที

เกาจินหมินได้ยินดังนั้นก็ปรี๊ดแตก เขาเชื่อหมอผิดคนจริงๆด้วย ดื่มอะไรก็ไม่รู้ลงไป กระอักเลือดไม่หยุดแบบนี้ ลูกชายเขาไม่รอดแล้วแน่ ๆ

โทสะบนใบหน้าของเกาจินหมิงหดหายเป็นปลิดทิ้ง พลันเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้ม เอ่ยกับเจียงเฉิงว่า “ขอบคุณหมอเท......”

“ไม่จำเป็น คราวหลังอาการป่วยของคนในบ้านนาย ฉันจะไม่รักษาอีก เชิญพวกนายออกไปจากที่นี่ซะ!” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเย็น

ผู้ชายที่แยกแยะความจริงไม่ออกแล้วพาลใส่คนอื่นไปทั่วแบบนี้ เป็นคนประเภทที่เจียงเฉิงเกลียดมากที่สุด อีกทั้งเจียงเฉิงเองก็โอกาสเขาครั้งที่สองแล้ว เขาไม่รู้จักรักษาไว้เอง นั่นก็โทษเจียงเฉิงไม่ได้

“หมอเท......”

“ฉันบอกให้นายออกไป!”

เจียงเฉิงมองเกาจินหมิงด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

“ชิ ไม่รักษาก็ไม่รักษา ทำเป็นเก่งอะไรกัน!” เกาจินหมิงเองก็โต้กลับอย่างโมโห

หญิงชนชั้นสูงเห็นดังนั้นก็รีบลากเกาจินหมิงออกไปจากที่นี่ทันที

“นายจะแก้นิสัยแย่ๆแบบนี้ของนายได้เมื่อไหร่? วันนี้เกือบฆ่าลูกเราถึงสองครั้งแล้วนะ” หญิงชนชั้นสูงตะคอกใส่เกาจินหมิงเสียงเย็น

“ฉันรู้ ก็ฉันเป็นห่วงลูกชายไง” เกาจินหมิงเอ่ย

“เป็นห่วงบ้าบออะไรกัน ด่าคนแล้วมีประโยชน์อะไร? ตอนนี้เป็นไงล่ะ ดันไปทำให้รองผู้นวยการเซี่ยไม่พอใจอีก นี่คราวหลังถ้าที่บ้านเจออาการป่วยแปลกๆอะไร ก็ไม่มีหมอให้ไปหาแล้ว”

เกาจินหมิงได้ยินดังนั้น ในใจเองก็รู้สึกเสียใจภายหลัง ก็จริงที่เขามุทะลุเกินไป แต่เขาไม่เชื่อหรอกว่าครอบครัวเขาจะมีอาการป่วยแบบนี้อีก

“ในเมื่อไม่เป็นไรแล้ว งั้นเราก็ไปกันเถอะ” หลี่เฟยเห็นลูกชายของเกาจินหมิงหายดีแล้ว ก็เอ่ยอย่างรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย

“จะไปก็ได้ แต่ใบสั่งยึดนี่ นายอยากกินยังไง?” เจียงเฉิงมองหลี่เฟยแล้วเอ่ยเสียงเรียบ