ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 150

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าหาใครครับ?”

เจียงเฉิงเดินไปทักทายหญิงสาว

หญิงสาวจึงจะหันตัวมา เมื่อเจียงเฉิงเห็นเธอก็ตาเป็นประกายทันที

ผู้หญิงคนนี้ตัวสูงผึ่งผาย เธอสวมเดรสทรงสูท ขาวเรียวยาวถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำ ขับเน้นรูปร่างของเธอให้ดูเด่นชัดมากยิ่งขึ้น

ใบหน้าของเธอเองก็งดงามมากๆ ทว่าที่สิ่งที่ดึงดูดสายตายิ่งกว่าคือขาเรียวยาวคู่นั้นที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำ

“ฉันมาหาคุณหมอเจียงเฉิง” เสียงของหญิงสาวหยดย้อยเสนาะหู

“ผมเองครับ”

“คุณเองเหรอ?”

หญิงสาวเผยรอยยิ้มทันที แล้วยื่นมือเอ่ยว่า “ฉันชื่อเซียวเย่หรัน เป็นผู้อำนวยการจิวองชี่สาขาประเทศจีน”

แบรนด์จิวองชี่

จู่ ๆเจียงเฉิงก็นึกถึงคุณเคนที่เขาเคยรักษาอาการป่วยให้เมื่อก่อนหน้านี้ เพราะไม่ชินกับสภาพแวดล้อมเลยทำให้ระบบไหลเวียนเลือดไม่ดี ตอนนั้นเจียงเฉิงยังเคยมีเรื่องขัดแย้งกับหยวนห้าวที่ร่วมมือกับจิวองชี่ด้วย

“สวัสดีครับ” เจียงเฉิงยื่นมือไปเช็กแฮนด์กับเซียวเย่หรัน มือของผู้หหญิงคนนี้นุ่มมาก ทว่าเจียงเฉิงจับเพียงครู่เดียวก็ปล่อย แล้วยิ้มเอ่ยว่า “เข้ามาคุยเถอะครับ”

เมื่อเข้ามาในห้องทำงาน เจียงเฉิงก็เทน้ำให้เซียวเย่หรันแก้วหนึ่ง เอ่ยว่า “ครั้งนี้ที่คุณเซียวมา คงไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณเคนหรอกนะครับ?”

“ขอบคุณค่ะ”

เซียวเย่หรันรับแก้วน้ำมาจากเจียงเฉิง ยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ใช่หรอกค่ะ เพียงแต่ครั้งก่อนคุณเคนมีประชุมด่วน ยังไม่ทันได้แสดงความขอบคุณ ฉันเองก็ออกมาทำงานพอดี ก็เลยมาขอบคุณคุณที่นี่”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก รักษาคนไข้เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว” เจียงเฉิงนั่งลงข้างเซียวเย่หรันแล้วพูด

“ไม่หรอกค่ะ คุณเคนบอกว่าถ้าไม่ใช่คุณ เขาก็อาจจะพลาดดีลครั้งสำคัญไปแล้ว เพราะฉะนั้นก็เลยบอกให้ฉันต้องขอบคุณคุณให้ได้” เซียวเย่หรันพูดแล้วก็เอากล่องขอบทองเล็กๆที่ดูประณีตออกมากล่องหนึ่ง

“หวังว่าคุณหมอเจียงจะไม่รังเกียจ”

เซียวเย่หรันวางกล่องลงบนโต๊ะทำงานของเจียงเฉิง

เจียงเฉิงเปิดกล่องดูตามมารยาท พลันแสบตาจนตาแทบบอด เพราะนี่คือแหวนเพชรทองคำขาวสามกะรัต ไม่ว่าจะดูจากดีไซน์ของเพชร การเจียระไน หรือความบริสุทธิ์ นี่ก็ถือเป็นแหวนเพชรระดับท๊อปของโลก

เดิมทีเจียงเฉิงอยากจะดูตามมารยาท แล้วค่อยหาเหตุผลปฏิเสธ

ทว่าเมื่อเจียงเฉิงเห็นว่าเป็นแหวนเพชร เขาก็อยากเก็บไว้ทันที เพราะตอนนี้มือของสวี่ฉิงยังขาดแหวนเพชรที่เหมาะสมวงหนึ่ง บางทีแหวนวงนี่ก็อาจจะเหมาะสมพอดี

“นี่มีค่าเกินไปแล้วล่ะครับ” เจียงเฉิงปิดกล่องแล้วพูด

“คุณหมอเจียงไม่รังเกียจก็พอแล้วล่ะค่ะ” เซียวเย่หรันยิ้มเอ่ย

“งั้นหากผมปฏิเสธก็คงไม่ดี” เจียงเฉิงเองก็ยิ้มตอบ

“ในเมื่อคุณรับของขวัญไว้แล้ว หน้าที่ของฉันเองก็ถือว่าเสร็จสิ้น ฉันยังมีธุระ ก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ” เซียวเย่หรันพูดแล้วก็จะลุกขึ้นยืน

ในขณะที่เซียวเย่หรันลุกขึ้นยืน เธอก็เผลอชนแก้วน้ำที่วางไว้บนโต๊ะจนหก น้ำร้อนพลันสาดโดนขาของเซียวเย่หรันทันที

“อะ—“

เซียวเย่หรันถูกน้ำร้อนลวกจนอุทานเสียงเจ็บปวด

“คุณทนไว้ครู่หนึ่ง!”

เจียงเฉิงเห็นดังนั้นก็รีบฉีกถุงน่องของเซียวเย่หรันทันที หากถุงน่องเปียกน้ำร้อน แล้วปล่อยให้ถุงน่องแนบผิว ก็จะทำให้เกิดแผลน้ำร้อนลวกซ้ำสอง ดังนั้นจึงต้องฉีกถุงน่องออกทันที

เซียวเย่หรันเองก็เข้าใจ พลันเอนกายไปด้านหลัง ปล่อยให้เจียงเฉิงฉีกถุงน่องบนขาเรียวสวยของตัวเอง

“พูดเรื่องสำคัญ!”

เจียงเฉิงไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับหวังเฉียง

“อ้อ คือแบบนี้ครับ ลูกน้องผมสืบมาได้ว่าช่วงนี้ติงหวู่ตี๋เหมือนจะเจียมตัวลงไปมาก ไม่ได้วางแผนทำร้ายลูกพี่ต่ออีก”

“งั้นเหรอ?”

“ไม่ผิดแน่ ๆ มีครั้งหนึ่งตอนที่ลูกน้องผมเดินผ่านห้องทำงานของติงหวู่ตี๋ ก็ได้ยินว่าเขาไม่รับแม้แต่สายของจี้เจ๋อแล้ว” พี่หัวโล้นเอ่ยอย่างจริงจัง

เจียงเฉิงพยักหน้าเบาๆ เอ่ยว่า “โอเค ฉันรู้แล้ว”

“ครับ ลูกพี่ งั้นผมไปก่อนนะ” พี่หัวโล้นเอ่ย

“รอเดี๋ยว ครั้งหน้าก่อนเข้ามาก็เคาะประตูด้วย” เจียงเฉิงเอ่ย

“เข้าใจครับๆ ห้ามขัดลูกพี่ทำธุระอีก” พี่หัวโล้นพูดจบก็ปิดประตูห้องทำงานของเจียงเฉิงทันที

เจียงเฉิงรู้สึกจนใจ คราวนี้ถูกเข้าใจผิดไปเต็มๆแล้ว

ทว่าเจียงเฉิงเองก็ดูออก ว่าพี่หัวโล้นก็ถือว่าใช้ได้เหมือนกัน

เจียงเฉิงเอากล่องแหวนเพชรที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา กะจะส่งไปที่ห้องทำงานของสวี่ฉิง ปรากฏว่าเมื่อมาถึงห้องทำงานของสวี่ฉิง เจียงเฉิงก็จึงจะรู้ว่าเธอไม่อยู่

“สวี่ฉิง? เธอไปไหนแล้วงั้นเหรอ?” เจียงเฉิงรีบโทรหาสวี่ฉิงทันที

“เพื่อนฉันกลับมาจากเมืองนอกมาหาฉัน เธอชวนฉันไปชอปปิงด้วยกัน ฉันก็เลยออกไป มีอะไรงั้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่มีของขวัญอยากให้เธอน่ะ” เจียงเฉิงมองกล่องขอบทองในมือ

“โอเค เดี๋ยวฉันส่งพิกัดให้นาย นายมาเถอะ เพื่อนฉันเองก็อยากเจอนายพอดี” สวี่ฉิงเอ่ยผ่านโทรศัพท์