ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 166

“พี่หลิงหลง มีเรื่องอะไรเหรอครับ?”

เจียงเฉิงได้ยินเสียงของปลายสายก็รู้สึกปวดหัวแล้ว เพราะฮั่วหลิงหลงคนนี้สวยหยาดเยิ้มเกินไปแล้ว ใกล้ชิดกับเธอจะต้องป้องกันตัวตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ถูกเธอจับกิน

“ทำไม? ไม่มีธุระโทรหาไม่ได้เหรอ?”ฮั่วหลิงหลงพูดอ่อนช้อยออดอ้อน

“ได้สิ ได้!”เจียงเฉิงรีบพูดขึ้นทันที

“พูดขอผ่านไปทีเกินไปละ พี่ก็แค่รู้สึกว่าเหล้าครั้งก่อนที่นายเอาไปน่าจะดื่มหมดแล้ว พอดีกับทางนี้เหล้ามาแล้ว เพราะฉะนั้นพี่เลยคิดถึงนายเป็นอันดับแรกเลยล่ะ”ฮั่วหลิงหลงพูดขึ้น

เจียงเฉิงคิดอยู่สักพักหนึ่ง เหล้าของพ่อตาตัวเองที่อยู่บ้านนั้นดื่มใกล้จะหมดแล้วจริงๆ น่าจะซื้อมาอีกได้แล้ว

“ได้ เดี๋ยวผมจะไปหาพี่”เจียงเฉิงพูดกับคนปลายสาย

“ได้จ้า เดี๋ยวพี่อาบน้ำ นายมารับพี่ที่บ้านพี่นะ”ฮั่วหลิงหลงพูดแล้วก็ตัดสายไปเลย

เดิมเจียงเฉิงอยากไปที่ร้านของฮั่วหลิงหลงเลย แบบนั้นเขาก็ไม่ต้องกังวลใจว่าจะถูกยั่วยวน ผลสรุปตอนนี้ฮั่วหลิงหลงจะให้เขาไปที่บ้านของเธอ แล้วเธอยังอาบน้ำอีก นี่ไม่ใช่เป็นการบอกเป็นนัยๆอะไรเหรอ?

ครั้งก่อนสวี่ฉิงได้กลิ่นน้ำหอมของฮั่วหลิงหลงบนตัวของเจียงเฉิง เจียงเฉิงเลยได้นอนบนพื้น ถ้าครั้งนี้ได้กลิ่นอีก นั่นยิ่งวุ่นวายกันไปใหญ่เลย

เจียงเฉิงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา สัญญาไปแล้ว เลยจำใจจะต้องขับรถไปหาฮั่วหลิงหลงตรงที่เธอพักอาศัย

“ทางนี้!”

เจียงเฉิงเพิ่งจะลงรถ เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นฮั่วหลิงหลงใส่ชุดนอนสีแดงโบกมือให้เขาแล้ว

เจียงเฉิงพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในตึก

“น้องรัก เข้ามาเถอะจ้า!”

ฮั่วหลิงหลงเปิดประตูออก ยิ้มและพูดกับเจียงเฉิง

เวลานี้ฮั่วหลิงหลงสวมใส่ชุดนอนลายลูกไม้สีแดง ชุดนอนที่คล้ายกับโปร่งใสเผยให้เห็นเรือนร่างอันเซ็กซี่และร้อนแรงของเธออย่างไม่มีอะไรหลงเหลือ ส่วนบนของชุดคลุมเผยให้เห็นความอวบอิ่มขาวผ่องของเธอครึ่งหนึ่ง เอวเล็กคอดเรียวยาวมีเชือกสีแดงผูกรอบเอวของเธอไว้ แค่กระตุกเชือกเส้นนี้ ชุดนอนบนตัวของเธอก็จะลื่นไหลลงมา และขาที่เรียวยาวของเธอก็ปรากฏอยู่ใต้กระโปรงเลือนรางมองเห็นไม่ชัดเจน

เรือนร่างของผู้หญิงคนนี้ไม่มีจุดไหนเลยที่ไม่ดึงดูดคน

“พี่หลิงหลง พี่เปลี่ยนชุด แล้วพวกเราไปเอาเหล้าที่ร้านกันเถอะ ตอนนี้ก็สายแล้ว”เจียงเฉิงพูดกลืนน้ำลายลงคอลำบาก

“โอ๊ย รีบร้อนอะไร เข้ามา”ฮั่วหลิงหลงเอื้อมมือไปดึงเจียงเฉิงเข้ามา

หลังจากเจียงเฉิงเข้ามาแล้ว พบว่าภายในห้องของฮั่วหลิงหลงเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้หญิง มีภาพวาดเปลือยของหญิงงามแบบตะวันตกจำนวนมากแขวนอยู่บนผนัง โซฟาและเฟอร์นิเจอร์มีสไตล์ยุโรปตะวันตกที่อย่างลึกซึ้ง

“ดื่มน้ำชาก่อนสิ”ฮั่วหลิงหลงเทน้ำชามาหนึ่งจอก วางลงตรงหน้าเจียงเฉิง เธอนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเจียงเฉิง ขาเรียวยาวใต้กระโปรงนั่งไขว่ห้างเข้าหากัน

“ไม่ต้องหรอก ผมไม่ดื่ม”เจียงเฉิงพูด

“นายจะระมัดระวังตัวขนาดนี้ทำไม?หรือนายกลัวว่าพี่จะกินนาย?”ฮั่วหลิงหลงยิ้มอย่างอ่อนโยนถามเจียงเฉิง

เจิงเฉิงกลัวจริงๆ แต่ไม่ได้กลัวกินตัวเอง มีความน่าจะเป็นว่ากินตรงจุดอื่น แบบนั้นก็ทนไม่ไหวแล้วนะ?

“ไม่ใช่ ผมแค่กลัวตัวเองจะทนไม่ไหว แล้วกินพี่หลิงหลง”เจียงเฉิงยิ้มให้กับฮั่วหลิงหลง

ฮั่วหลิงหลงได้ยินเจียงเฉิงพูด กลั้นขำไว้ไม่ได้ คนทั้งคนหัวเราะอย่างมีความสุข

“พี่จะถือว่าคำพูดนี้ของนายคือชมว่าพี่สวยนะ”ฮั่วหลิงหลงยิ้มพูดกับเจียงเฉิง”ที่จริงพี่เรียกนายมา ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

“พี่อยากจะถามนายว่า ช่วงนี้ไม่มีคนมาหาเรื่องวุ่นวายนายใช่ไหม?”ฮั่วหลิงหลงหุบยิ้ม ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ไม่นะ ทำไมเหรอ?”เจียงเฉิงถาม

ฮั่วหลิงหลงสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดว่า“ ฮั่วเซาฟงเป็นคนที่มีความแค้นจะต้องชำระ ครั้งก่อนนายทำให้เขาขายหน้าอย่างนั้น เขาอาจจะต้องหาโอกาสแก้แค้น เพราะฉะนั้นพี่เลยเรียกนายมา ดูว่าสรุปนายเป็นอะไรไหม”

“ถ้านายเป็นเพราะช่วยพี่เลยมีหายนะมาแผ่วพลาญ อย่างนี้พี่รู้สึกละอายแก่ใจมาก”ฮั่วหลิงหลงพูดอย่างจริงจังตั้งใจ

เจียงเฉิงเพิ่งจะรู้ มิน่าล่ะฮั่วหลิงหลงถึงได้รีบเรียกเขามา ที่แท้เป็นเพราะห่วงความปลอดภัยของตัวเองนี่เอง

“พี่หลิงหลง พี่วางใจ ผมไม่มีทางเป็นอะไร อีกอย่างผมก็ไม่มีทางให้พี่เป็นอะไรไปด้วย”เจียงเฉิงพูดด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

ดวงตาคู่สวยของฮั่วหลิงหลงมองเจียงเฉิง เธอสัมผัสได้ว่า คำพูดของเขาจริงจังเป็นที่สุด

จู่ๆภายในใจของฮั่วหลิงหลงก็มีความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมา หลังจากเธอออกมาจากตระกูลฮั่วมา ก็ไม่เคยได้รับสายตาสายตาจริงใจจากผู้ชายอย่างนี้มาก่อนเลย สายตาผู้ชายทุกคนที่มองเธอ มีเพียงความรู้สึกเดียวคือความปรารถนา

“เพราะอะไร? หรือว่าเพราะเหล้าไม่กี่ขวดของพี่ซื้อนายได้อย่างนั้นเหรอ?”ฮั่วหลิงหลงยิ้มอย่างราบเรียบ

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ผมรู้สึกว่าพี่หลิงหลงเป็นคนดี อีกอย่างดีกับผมด้วย”เจียงเฉิงพูดแบบตั้งใจ และภายในใจของเขารู้สึกค่อนข้างชอบฮั่วหลิงหลงด้วย

“พี่ยังมีของอื่นๆที่ดีมากนะ อยากจะดูอย่างละเอียดไหมล่ะ?”

ฮั่วหลิงหลงพูดแล้วลุกขึ้นยืน มือเล็กดึงเชือกที่อยู่ตรงเอว ราวกับว่าจะปลดชุดนอนของตัวเองที่ผูกติดอยู่ออก

“พี่หลิงหลง ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น “เจียงเฉิงรีบหันหน้าหนี เดิมบรรยากาศในห้องนี้ก็ล่อแหลมคลุมเครืออยู่แล้ว ถ้านี่ต้องเห็นเรือนร่างอันเซ็กซี่เย้ายวนของฮั่วหลิงหลงเข้าอีก เขาไม่รับประกันตัวเองนะว่าจะสามารถควบคุมได้

“โอ๊ย น้องชายทำไมถึงน่ารักขนาดนี้ พี่อยากจะกัดนายสักที!”

“พี่หลิงหลงอยากจะกัดตรงไหนเหรอครับ?”เจียงเฉิงยิ้มแล้วถาม

ฮั่วหลิงหลงเดินมาตรงหน้าเจียงเฉิง หยิกแก้มของเขา พูดขึ้นมา“ไม่เลวนี่ กล้ามาล้อเล่นกับพี่ พี่จะไปเปลี่ยนชุด แล้วไปเอาเหล้าเป็นเพื่อนนาย”

พูดแล้วฮั่วหลิงหลงก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง จากนั้นปิดประตู

เจียงเฉิงหมดคำพูด ฮั่วหลิงหลงกำลังเล่นกับไฟจริงๆ ถ้ามีครั้งไหนที่ยั่วตัวเองจนควบคุมไม่ได้ นั่นเธอก็ตกอยู่ในอันตรายจริงๆแล้ว

“เสร็จแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”ฮั่วหลิงหลงเปลี่ยนเป็นชุดเดรสกระโปรงเรียบง่ายเดินออกมา ผมหยักเป็นลอนปล่อยสยายลงมา

เจียงเฉิงรีบลุกขึ้น จากนั้นทั้งสองคนเลยเดินออกจากห้อง

“พี่หลิงหลง เพชรดวงดาวแห่งความหวังของพี่อันนั้น เหมือนมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่เชียวนะ”เจียงเฉิงลงจากตึก พร้อมกับพูดแล้วมองฮั่วหลิงหลง

“เหรอ? อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจ”ฮั่วหลิงหลงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ครั้งก่อนตอนอยู่ทางด้านเซียวเย่หรัน เจียงเฉิงได้ยินประวัติของเพชรดวงดาวแห่งความหวัง ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ประวัติอันยาวนานของเพชรหรอก ด้วยเหตุนี้เขาเลยพูดให้ฮั่วหลิงหลงฟัง

“เหรอ? คิดไม่ถึงว่าเพชรนั้นจะมีมาตั้งนานแล้ว?”ฮั่วหลิงหลงเองก็ประหลาดใจ

“เพราะฉะนั้นผมเลยกำลังคิดว่า พ่อของพี่สามารถเอาเพชรที่ล้ำค่านี้เป็นของขวัญแทนใจเพื่อยืนยันว่ารักกันให้แม่พี่ได้ ไม่แน่ว่าพ่อของพี่ก็อาจไม่ธรรมดานะ”เจียงเฉิงพูดเบาๆ

ฮั่วหลิงหลงได้ยินเจียงเฉิงพูดถึงพ่อตัวเอง จู่ๆใจก็เต้นระรัว แต่ไม่นานก็กลับสู่สภาวะปกติ พูดว่า“ฉันไม่สนใจคนที่ทอดทิ้งฉันกับแม่หรอก”