ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 167

แม้ว่าฮั่วหลิงหลงจะพูดแบบนี้ แต่ลึกๆในใจเธอก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เจอพ่อแท้ๆ ของเธอ ท้ายที่สุดแล้วนั่นคือคนที่แม่ของเธอจำไม่เคยลืมมาก่อน

“ครั้งที่แล้วที่คุณกลับบ้าน เป็นอย่างไรบ้าง” ฮั่วหลิงหลงเปลี่ยนเรื่องและถามเจียงเฉิง

“ครั้งที่แล้วที่กลับบ้าน?”

“ภรรยาของคุณไม่ได้ลงโทษคุณเหรอ?” ฮั่วหลิงหลงถามด้วยรอยยิ้ม

เจียงเฉิงตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจทันที ที่แท้แล้วฮั่วหลิงหลงจงใจเข้าใกล้ตัวเอง แล้วทิ้งกลิ่นน้ำหอมติดตัวเองกลับไป

“นอนบนพื้นไปทั้งคืน” เจียงเฉิงกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

“คุณนี่จริงๆเลย ฐานะที่เป็นผู้ชาย หลังจากที่ได้กุ๊กกิ๊กกับผู้หญิงอื่นแล้ว กลับบ้านต้องกำจัดกลิ่นที่ติดตัวไป คถุณไม่รู้เหรอ?” ฮั่วหลิงหลงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

เจียงเฉิงยิ่งหมดหนทาง เขาไม่ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์อะไรกับฮั่วหลิงหลงเลย เธอเองต่างหากที่เข้ามาใกล้ตัวเขาเอง

ขณะที่เจียงเฉิงและฮั่วหลิงหลงเข้าไปในรถพร้อมพูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนาน และตอนที่ขับรถออกไปจากที่นั่น มีร่างเงาแอบมองมาทางพวกเขาอย่างลับๆ

“นายท่าน ชายที่ชื่อเจียงเฉิงไปกับคุณหนูอีกแล้ว” เสียงหญิงสาวกระซิบใส่เครื่องส่งรับวิทยุที่อยู่ข้างหู

“แน่ใจหรือว่าเขาไม่ใช่ภัยคุกคามต่อหลิงหลง” เสียงชายที่แหบห้าวและทุ้มลึกดีงมาจากเครื่องส่งรับวิทยุ

“ยังไม่แน่ใจ” หญิงสาวพูดเบาๆ

“ปกป้องเธอให้ดี มิฉะนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แกเองก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่เหมือนกัน” เสียงแหบห้าวของเขามีความโกรธแฝงเล็กน้อย หลังจากพูดจบเขาก็วางสาย

ผู้หญิงคนนั้นออกมาจากที่มืด เธอสวมชุดกีฬา ใบหน้าของเธองดงามละเอียดอ่อน เธอคือเซี่ยยี่จิง ที่รับผิดชอบทำชุดราตรีให้กับเจียงเฉิง

เธอไม่แน่ใจว่าเจียงเฉิงเข้าใกล้ฮั่วหลิงหลงด้วยความหวังดีหรือปองร้าย อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีความประทับใจที่ดีต่อเจียงเฉิงเท่าไหร่นัก ครั้งที่แล้วเธออยู่ในห้องแต่งตัว เขาเกือบจะถอดเสื้อผ้าเธอออกหมด

ณ สโมสรเขาชิงเฉิน ในห้องของติงหวู่ตี๋

“พี่อู๋ตี๋ ทางจีเจ๋อมีการเคลื่อนไหวแล้ว” ลูกน้องรีบวิ่งเข้ามาที่ห้องของติงหวู่ตี๋เพื่อรายงาน

“ฮั่วเซาฟงและจี้เจ๋อหาคนได้เท่าไหร่?” ติงหวู่ตี๋เล็มเล็บของเขาอยู่ และถามด้วยเสียงเบา

"แค่หนึ่งคน!"

“มีแค่คนเดียวเหรอ?” ติงหวู่ตี๋ถามและขมวดคิ้วทันที

“ใช่ มีแค่คนเดียว ผมเห็นกับตา” ลูกน้องรีบรายงาน

“รู้ไหมว่าเป็นใคร”

“ไม่รู้ แต่คนของเราติดตั้งเครื่องดักฟังไว้ในรถของจี้เจ๋อ” ลูกน้องกล่าว

“ดีเลย ต่อสายบันทึกเสียงมาหาฉันเดี๋ยวนี้” ติงหวู่ตี๋สั่งอย่างรวดเร็ว

"ครับ!"

ติงหวู่ตี๋รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการทดสอบเจียงเฉิง หลังจากคืนนี้เขาจะรู้ว่าเขาควรเลือกอยู่ในทีมไหน

“นายแน่ใจหรือว่าสามารถรอเจียงเฉิงที่นี่ได้?” ฮั่วเซาฟงถามขณะนั่งอยู่ในรถและมองออกไปข้างนอก

“คุณชายฮั่ว ไม่ต้องห่วง ผมสืบมาแล้ว ทุกครั้งที่ทางฮั่วหลิงหลงมีเหล้าใหม่เข้ามา มันก็จะมาเอาทุกครั้ง” จี้เจ๋อพูดกับฮั่วเซาฟงด้วยรอยยิ้ม

ฮั่วเซาฟงพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ดี วันนี้ฉันจะส่งเด็กนั่นไปตายซะ และถึงเวลานั้นภรรยาของเขาจะเป็นของนาย”

“ครับ ครับ คุณชายฮั่วพูดถูก” จี้เจ๋อพูดตามน้ำ และในขณะเดียวกัน เขาก็หันศีรษะและเหลือบมองด้านหลัง

มีชายสวมแว่นกันแดดนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง สวมแว่นกันแดดตอนกลางคืน ทำให้เขาดูแปลกๆ

“คราวนี้ ไอ้หนุ่มนั้นถึงวาระแล้ว” ติงหวู่ตี๋บ่นทันที แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเจียงเฉิงเก่งในการต่อสู้ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับนักฆ่าตัวจริงประเภทนี้แล้ว มันเป็นเหมือนการต่อสู้สำหรับเด็กๆ

“เตรียมตัวให้พร้อม คืนนี้ไปที่คฤหาสน์ของจี้เจ๋อ” ติงหวู่ตี๋สั่งลูกน้องของเขาทันที

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเจียงเฉิงเป็นคุณชายของครอบครัวตระกูลใหญ่ที่แฝงตัวมา สามารถประจบได้ แต่คืนนี้ยังไงเขาก็ต้องตาย ฉะนั้นเขาเลือกประจบจี้เจ๋อจะดีกว่า

“น่าทึ่งมาก คุณชายฮั่ว คุณสามารถเชิญคนระดับนี้มาได้” จี้เจ๋อพูดกับฮั่วเซาฟงอย่างรวดเร็ว

“แค่มีเงินแม้แต่ผีก็สั่งได้” ฮั่วเซาฟงพูดเบาๆ

“แต่ก็ต้องสามารถเข้าถึงด้วย” จี้เจ๋อเข้าใจดี คนโหดเหี้ยมอย่างไท่หลง คนธรรมดาไม่มีทางติดต่อกับเขาได้ เห็นได้ชัดว่าการพึ่งพาตระกูลใหญ่ ก็จะสามารถเข้าหาคนได้ทุกประเภท

“วันนี้มีคุณไท่หลงอยู่ เจียงเฉิงตายแน่” จี้เจ๋อพูดอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อฮั่วเซาฟงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะอย่างภาคภูมิใจในทันที และทันใดนั้นเขาก็เห็นลัมโบร์กีนีกำลังขับรถเข้ามา

“ คุณชายฮั่ว นี่คือรถของเจียงเฉิง” จี้เจ๋อรู้จักรถของเจียงเฉิง เขาเร่งตะโกนบอกทันที

“โอเค ฉันรู้แล้ว” ฮั่วเซาฟงพยักหน้าและลงจากรถ จี้เจ๋อก็เดินตาม

“พี่สาวที่แสนดีของผม ทำไมวันนี้ไม่ใส่เสื้อผ้าที่เซ็กซี่แล้วล่ะ?” ฮั่วเซาฟงเดินไปหาฮั่วหลิงหลง

“นายนี่เอง? นายมาหาฉันอีกทำไม?” ฮั่วหลิงหลงเจอฮั่วเซาฟง และสีหน้าของเธอก็ไม่พอใจในทันที

“ทำไมน่ะเหรอ? ถ้าเป็นไปได้ผมอยากมีอะไรกับคุณน่ะสิ” ฮั่วเซาฟงมองดูร่างกายเซ็กซี่ของฮั่วหลิงหลง

"นายนี่มัน..."

ฮั่วหลิงหลงยังไม่ได้พูดอะไร เจียงเฉิงก็ดึงแขนเธอเอาเธอไปอยู่ข้างหลังตัวเอง เขามองไปที่ฮั่วเส้าฟงด้วยความเย็นชา และบอกว่า “ ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ นายจะได้จากไปอย่างมีเกียรติ”