ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 167

แม้ว่าฮั่วหลิงหลงจะพูดแบบนี้ แต่ลึกๆในใจเธอก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เจอพ่อแท้ๆ ของเธอ ท้ายที่สุดแล้วนั่นคือคนที่แม่ของเธอจำไม่เคยลืมมาก่อน

“ครั้งที่แล้วที่คุณกลับบ้าน เป็นอย่างไรบ้าง” ฮั่วหลิงหลงเปลี่ยนเรื่องและถามเจียงเฉิง

“ครั้งที่แล้วที่กลับบ้าน?”

“ภรรยาของคุณไม่ได้ลงโทษคุณเหรอ?” ฮั่วหลิงหลงถามด้วยรอยยิ้ม

เจียงเฉิงตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจทันที ที่แท้แล้วฮั่วหลิงหลงจงใจเข้าใกล้ตัวเอง แล้วทิ้งกลิ่นน้ำหอมติดตัวเองกลับไป

“นอนบนพื้นไปทั้งคืน” เจียงเฉิงกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

“คุณนี่จริงๆเลย ฐานะที่เป็นผู้ชาย หลังจากที่ได้กุ๊กกิ๊กกับผู้หญิงอื่นแล้ว กลับบ้านต้องกำจัดกลิ่นที่ติดตัวไป คถุณไม่รู้เหรอ?” ฮั่วหลิงหลงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

เจียงเฉิงยิ่งหมดหนทาง เขาไม่ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์อะไรกับฮั่วหลิงหลงเลย เธอเองต่างหากที่เข้ามาใกล้ตัวเขาเอง

ขณะที่เจียงเฉิงและฮั่วหลิงหลงเข้าไปในรถพร้อมพูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนาน และตอนที่ขับรถออกไปจากที่นั่น มีร่างเงาแอบมองมาทางพวกเขาอย่างลับๆ

“นายท่าน ชายที่ชื่อเจียงเฉิงไปกับคุณหนูอีกแล้ว” เสียงหญิงสาวกระซิบใส่เครื่องส่งรับวิทยุที่อยู่ข้างหู

“แน่ใจหรือว่าเขาไม่ใช่ภัยคุกคามต่อหลิงหลง” เสียงชายที่แหบห้าวและทุ้มลึกดีงมาจากเครื่องส่งรับวิทยุ

“ยังไม่แน่ใจ” หญิงสาวพูดเบาๆ

“ปกป้องเธอให้ดี มิฉะนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แกเองก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่เหมือนกัน” เสียงแหบห้าวของเขามีความโกรธแฝงเล็กน้อย หลังจากพูดจบเขาก็วางสาย

ผู้หญิงคนนั้นออกมาจากที่มืด เธอสวมชุดกีฬา ใบหน้าของเธองดงามละเอียดอ่อน เธอคือเซี่ยยี่จิง ที่รับผิดชอบทำชุดราตรีให้กับเจียงเฉิง

เธอไม่แน่ใจว่าเจียงเฉิงเข้าใกล้ฮั่วหลิงหลงด้วยความหวังดีหรือปองร้าย อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีความประทับใจที่ดีต่อเจียงเฉิงเท่าไหร่นัก ครั้งที่แล้วเธออยู่ในห้องแต่งตัว เขาเกือบจะถอดเสื้อผ้าเธอออกหมด

ณ สโมสรเขาชิงเฉิน ในห้องของติงหวู่ตี๋

“พี่อู๋ตี๋ ทางจีเจ๋อมีการเคลื่อนไหวแล้ว” ลูกน้องรีบวิ่งเข้ามาที่ห้องของติงหวู่ตี๋เพื่อรายงาน

“ฮั่วเซาฟงและจี้เจ๋อหาคนได้เท่าไหร่?” ติงหวู่ตี๋เล็มเล็บของเขาอยู่ และถามด้วยเสียงเบา

"แค่หนึ่งคน!"

“มีแค่คนเดียวเหรอ?” ติงหวู่ตี๋ถามและขมวดคิ้วทันที

“ใช่ มีแค่คนเดียว ผมเห็นกับตา” ลูกน้องรีบรายงาน

“รู้ไหมว่าเป็นใคร”

“ไม่รู้ แต่คนของเราติดตั้งเครื่องดักฟังไว้ในรถของจี้เจ๋อ” ลูกน้องกล่าว

“ดีเลย ต่อสายบันทึกเสียงมาหาฉันเดี๋ยวนี้” ติงหวู่ตี๋สั่งอย่างรวดเร็ว

"ครับ!"

ติงหวู่ตี๋รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการทดสอบเจียงเฉิง หลังจากคืนนี้เขาจะรู้ว่าเขาควรเลือกอยู่ในทีมไหน

“นายแน่ใจหรือว่าสามารถรอเจียงเฉิงที่นี่ได้?” ฮั่วเซาฟงถามขณะนั่งอยู่ในรถและมองออกไปข้างนอก

“คุณชายฮั่ว ไม่ต้องห่วง ผมสืบมาแล้ว ทุกครั้งที่ทางฮั่วหลิงหลงมีเหล้าใหม่เข้ามา มันก็จะมาเอาทุกครั้ง” จี้เจ๋อพูดกับฮั่วเซาฟงด้วยรอยยิ้ม

ฮั่วเซาฟงพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ดี วันนี้ฉันจะส่งเด็กนั่นไปตายซะ และถึงเวลานั้นภรรยาของเขาจะเป็นของนาย”

“ครับ ครับ คุณชายฮั่วพูดถูก” จี้เจ๋อพูดตามน้ำ และในขณะเดียวกัน เขาก็หันศีรษะและเหลือบมองด้านหลัง

มีชายสวมแว่นกันแดดนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง สวมแว่นกันแดดตอนกลางคืน ทำให้เขาดูแปลกๆ