ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 168

“ไอ้หนุ่ม นายกำลังจะตาย ยังกล้าดีมาทำตัวหยิ่งยะโสอีกเหรอ?” จี้เจ๋อพูดกับเจียงเฉิงด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“คุณเจียง ส่งเพชรดวงดาวแห่งความหวังมา และพี่สาวฉันด้วย ฉันจะไว้ชีวิตนาย ดีไหม?” แม้ว่าฮั่วเซาฟงจะไม่กลัวเจียงเฉิง แต่ถ้าสามารถไม่ทำให้ชายผู้ลึกลับโกรธ มันก็จะถือว่าเป็นเรื่องที่ดีอยู่...

“ฮั่วเซาฟง ครอบครัวนายทำลายชีวิตฉันและแม่ฉันไป ทำให้เธอตายด้วยโรคซึมเศร้า นายยังต้องการอะไรอีก?”

ฮั่วหลิงหลงกำหมัดแน่น และดวงตาที่สวยงามของเธอมองจ้องไปที่ฮั่วเซาฟงด้วยความโกรธแค้น

“ฉันคิดจะทำอย่างไรน่ะหรอ? เพราะฉันเห็นว่าพี่สาวเนี่ยดูน่าดึงดูดและเซ็กซี่ และฉันก็เลยอยากจะดูแลพี่ให้ดีๆสักหน่อยไงล่ะ” ฮั่วเซาเฟิงกวาดสายตามองฮั่วหลิงหลงด้วยสายตาที่น่าลามก

“ไอ้สารเลว!”

ฮั่วหลิงหลงโกรธเคืองจนถึงขั้นสุดจริงๆ

“เธออยากแก้แค้นเขาไหม?”

เจียงเฉิงหันไปมองฮั่วหลิงหลงและถาม

"ฉัน……"

เมื่อฮั่วหลิงหลงได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง เธอลังเลในใจ เธอเองก็อยากจะแก้แค้นตระกูลฮั่ว ที่ทำให้เธอและแม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก

แต่มันมีปมในใจของฮั่วหลิงหลงอยู่มานาน นั่นคือเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้คนของตระกูลฮั่ว เธอทำได้เพียงหลบหนี และด้วยเหตุนี้เองเธอและแม่จึงหนีมาที่หลูหยางในตอนนั้น

ดังนั้นแม้ว่าฮั่วหลิงหลงจะโกรธมาก แต่เธอก็ไม่กล้าทำอะไรกับฮั่วเซาฟงจริงๆ

เมื่อฮั่วหลิงหลงลังเลใจ เธอก็ได้ยินเสียงดังชัด

เพี๊ยะ!

จากนั้นฮั่วหลิงหลงก็รู้สึกเจ็บที่ก้น เธออุทานอย่างอ่อนโยน ขมวดคิ้วและหันไปมองเจียงเฉิงที่อยู่ข้างๆ เธอ " นายตีฉันทำไม?”

“นี่คือการลงโทษเธอทำไมพอเผชิญหน้ากับบุคคลที่สมควรถูกแก้แค้น แต่เธอกลับไม่มีความกล้าหาญ” เจียงเฉิงรู้สึกถึงความนุ่มนวลที่มือได้สัมผัส อย่าว่าไปนะ ก้อนของฮั่วหลิงหลงสัมผัสดีเหมือนกันนะเนี่ย

“แค่นายก็ไม่จำเป็นต้องตีขนาดนั้นนะ!” ฮั่วหลิงหลงบ่นพึมพำเล็กน้อยและเอามือจับบั้นท้าย ตีลงก้นแรงขนาดนี้ มันต้องมีรอยมือหลงเหลือแน่ๆ

“ในเมื่อเธอไม่มีความกล้าที่จะแก้แค้น ฉันจะช่วยเธอเอง!”

เจียงเฉิงกล่าวและหันไปมองฮั่งเซาฟง

“ไอ้หนุ่มสารเลว กล้าดียังไงม่เล่นสนิทสนมกับพี่สาวฉันต่อหน้าฉัน” ฮั่วเซาฟงก็เห็นเจียงเฉิงตีก้นของฮั่วหลิงหลง เขาหึงหวงขึ้นมาทันที

“อย่าหาว่าฉันไม่ได้ให้โอกาสนายนะ” เจียงเฉิงขี้เกียจเกินกว่าจะพูดเรื่องไร้สาระกับคนสองคนนี้ ถ้าไม่สั่งสอนพวกมันสักหน่อย พวกมันก็คงไม่กลับใจรู้สึกผิดหรอก

“หาเรื่องใส่ตัว!”

ขณะฮั่วเซาฟงพูดเขาก็หันกลับไปและกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณไท่หลงเชิญครับ!”

ประตูเปิดออก และคุณไท่หลงซึ่งสวมแว่นกันแดดก็ก้าวลงจากรถ

ไท่หลงไม่ได้สูงมากนัก แต่เขาแข็งแกร่งมาก และแผลเป็นบนใบหน้าที่เป็นเหลี่ยมก็น่ากลัวมาก

เจียงเฉิงเห็นไท่หลง เขารู้สึกได้ถึงอันตรายเล็กน้อย ซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน และเขาก็รู้แล้วว่าชายคนนี้ไม่ธรรมดา

นี่คือออร่าที่จะมีเฉพาะคนที่ได้ฆ่าคนมาจำนวนมากเท่านั้น ไท่หลงมองไปที่เจียงเฉิง เขายังไม่ทันได้เดินออกมา กลิ่นอายของเจตนาฆ่าในร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งขึ้น

“นี่คือไท่หลงเหรอ?” ติงหวู่ตี๋ เห็นภาพนี้ในคลับของตนผ่านวิดีโอคอลของลูกน้อง

ติงหวูตี๋อยู่ในวงการมาก็นานแล้ว แน่นอนว่าเขาสามารถดูออกได้ว่า ไท่หลงเป็นยอดฝีมืออย่างแท้จริง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ เมื่อเทียบกับคนนี้ ลูกน้องของเขาเหมือนเป็นไก่ที่เจอกับนกอินทรี

ฮั่วหลิงหลงก็รู้สึกถึงออร่าที่อันตราย และคนตรงหน้าเธอก็ดูคุ้นหน้าอย่างมาก