ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 169

ฮั่วหลิงหลงตกใจจนหลับตาแน่นเมื่อเจียงเฉิงและไท่หลงปะทะหน้ากัน และลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงกระดูกแตก

จากนั้นเธอก็ได้รู้ว่า เจียงเฉิงยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอโดยไม่สะทบสะท้านอะไร แต่คนที่ถูกโจมตีจนกระเด็นออกไปคือไท่หลง

“นี่...เป็นไปได้ยังไง?”

จี้เจ๋อและฮั่วเซาฟงทั้งสองสีหน้าตะลึงอย่างมาก เดิมพวกเขาคิดว่าเจียงเฉิงคงจะตายอย่างน่าอนาถ แต่ไม่คาดคิดว่าไท่หลง จะถูกโจมตีจนกระเด็นออกไปไกล

"นี่...นี่มัน...?"

ไท่หลงรู้สึกหวาดกลัวตอนที่เขาล้มลงบนพื้น แววตาที่เดิมโหดเหี้ยมของเขาเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว เขามองไปที่แขนขวาของตนอย่างสยอง ตอนนี้แขนของเขาแตกหักออกเป็นชิ้นๆ ทั้งแขนของเขากระดูกแตกหักอย่างระเอียด

พลังอันทรงพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ของเจียงเฉิงในเมื่อสักครู่นี้ ทุ่มลงไปที่แขนเขาทั้งหมด

“เมื่อสักครู่นายบอกว่า จะหักแขนขาฉันทิ้งซะ ตอนนี้ฉันหักแขนนายทิ้งแล้ว ตอนนี้ถึงตาขานายแล้ว” เจียงเฉิงกล่าวขณะที่เขาเดินไปหาไท่หลง

เมื่อไท่หลงเห็นแววตาการจ้องมองของเจียงเฉิง เขากลัวจนเข่าทรุด และคุกเข่าลงกับพื้น

"ได้โปรดยกโทษ ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ!"

ตอนนั้นเองที่ไท่หลงตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างตนและเจียงเฉิง เขาไม่มีทางสู้บุคคลนี้ได้เลย

“จะให้ฉันไว้ชีวิตนายก็ได้ ถ้านายหักแขนขาของสองคนนั้นออก ฉันจะปล่อยนายไป” เจียงเฉิงกล่าวด้วยความเฉยชา

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง ไท่หลงไม่ลังเลเลย เขามองตรงไปที่จี้เจ๋อและฮั่วเซาฟงด้วยแววตาที่โหดเหี้ยม

"นี่มัน……"

ฮั่วเซาฟงและจี้เจ๋อไม่คาดคิดว่าแม้แต่ไท่หลง ก็สู้เจียงเฉิงไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงหันหลังกลับและวิ่งหนีไปทันที

แต่ฮั่วเซาฟงและจี้เจ๋อยังไม่ทันได้วิ่งหนีไปไกล พวกเขาก็รู้สึกถึงพลังอย่างแรงกล้าที่เหยียบอยู่บนขาของพวกเขา และในขณะเดียวกัน แขนของพวกเขาก็ถูกไท่หลงหักด้วยมือตัวเอง

“อ๊าก ขาฉัน”

จี้เจ๋อและฮั่วเซาฟงต่างก็ทรุดตัวลงกับพื้นและกรีดร้อง

"ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยเถิด!"

ไท่หลงทนต่อความเจ็บ เขาคุกเข่าลงกับพื้น เขากราบและพูด เพราะเขาเองเข้าใจดีว่า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของตน

ไท่หลงกราบอย่างแรง และมันแรงซะจนพื้นที่อยู่ใต้เท้าเจียงเฉิงเหมือนจะสั่นสะเทือน

"ไสหัวไป!"

เจียงเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไท่หลงไม่มีความไม่พอใจเลยแม้แต่น้อย เขารีบหันหลังและจากไปโดยไม่สนว่าจะมีเลือดออกที่หน้าผากของตน

ติงหวู่ตี๋ซึ่งอยู่ที่สโมสรเขาชิงเฉิน ก็รู้สึกทึ่งกับภาพดังกล่าวในหน้าจอวิดีโอ

เขาไม่คาดคิดว่าชายผู้โหดเหี้ยมดุร้ายอย่างไท่หลง จะถูกเจียงเฉิงสั่งสอนซะจนเสียหน้าเช่นนี้

“เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่”

ติงหวู่ตี๋พึมพำ

“พี่อู๋ตี๋ ไอ้เจียงเฉิงมันเป็นยังไงบ้าง? โดนจัดการไปแล้วเหรอ?” ผึ้งนักฆ่าเข้ามาและถาม

ติงหวู่ตี๋เห็นผึ้งนักฆ่ามีผ้าพันแผลอยู่ที่แขน เขาหรี่ตาลงทันที

“มีอะไรเหรอ?” ผึ้งนักฆ่าถามด้วยความสงสัย

“มัดมันเอาไว้!” ติงหวู่ตี๋พูดอย่างเย็นชา

คนที่อยู่นอกประตูเข้ามาทันทีและมัดผึ้งนักฆ่าเอาไว้ ผึ้งนักฆ่าถามด้วยความสงสัย “พี่อู๋ตี๋ พี่หมายความว่าอย่างไร”

ทันทีที่ฮั่วเซาฟงพูดจบ เขาก็ถูกตบหน้าอีกครั้ง

“ที่ตบไปเมื่อสักครู่เพื่อแม่ฉัน ครั้งนี้เพื่อตัวฉันเอง” ฮั่วหลิงหลงกล่าวอย่างเย็นชา หันหลังและจากไป

เจียงเฉิงตามฮั่วหลิงหลงกลับไปที่ร้านไวน์ของเธอ

“เจียงเฉิง ขอบคุณสำหรับวันนี้มากนะ” ดวงตาที่สวยงามของฮั่วหลิงหลงจ้องไปที่เจียงเฉิงด้วยดวงตาที่จริงใจ

นี่เป็นครั้งที่สองที่เจียงเฉิงได้ช่วยเธอ ครั้งแรกที่ได้ช่วยเธอคือเอาสิ่งของของแม่กลับคืนมา ครั้งที่สองคือเอาศักดิ์ศรีที่เสียไปมาคืนให้เธอ

ตอนแรกฮั่วหลิงหลงอยากจะใช้ร่างกายของตนตอบแนเจียงเฉิง แต่ตอนนี้แม้ว่าเขาจะมอบตัวเพื่อตอบแทน มันก็ยังคงไม่มากพอที่จะตอบแทนบุญคุณที่เขามีให้

“ไม่ต้องหรอก พี่หลิงหลง เราคนกันเอง” เจียงเฉิงมองดูฮั่วหลิงหลงแล้วยิ้ม จากนั้นก็พูด

“ฉันพูดจริงจัง ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงดี” ฮั่วหลิงหลงเข้าหาเจียงเฉิงและพูดอย่างเคร่งขรึ

“ถ้าพูดแบบนั้นอีก ผมจะตีก้นคุณอีกนะ” เจียงเฉิงหวนนึกถึงช็อตที่แล้ว ความยืดหยุ่นของก้นเธอนั้นดีจริงๆ

เมื่อได้ยินเจียงเฉิงพูดถึงเรื่องนี้ ฮั่วหลิงหลงก็นึกถึงที่ถูกตีเมื่อสักครู่นี้ เหมือนว่าตอนนี้ยังเจ็บก้นอยู่เล็กน้อย

“น้องเลว ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่รู้สึกว่านายร้ายขนาดนี้” ฮั่วหลิงหลงมองบนใส่เจียงเฉิง

“ผมแค่อยากจะตีให้คุณตื่น” เจียงเฉิงแตะจมูกและพูด “เอาล่ะ ค่ำแล้ว ผมหยิบเหล้าไปแล้วจะกลับแล้ว”

ฮั่วหลิงหลงเร่งเตรียมเหล้าไว้ให้ฮั่วหลิงหลง หลังจากที่เจียงเฉิงได้เหล้าไปเขาก็กลับบ้าน

ฮั่วหลิงหลงหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นอีกครั้ง วันนี้ได้ลงมือตบฮั่วเซาฟง นั่นแสดงว่าเธอได้ประกาศศึกกับตระกูลฮั่วอย่างเป็นทางการ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ฮั่วหลิงหลง เธอไปที่ห้องน้ำและล้างหน้า สงบสติอารมณ์ตัวเอง เธอรู้สึกถึงความเจ็บที่ก้น ฮั่วหลิงหลงถอดกางเกงในอย่างระมัดระวัง แล้วส่องดูก้นด้วยกระจก

“ไอ้คนชั่ว ไม่รู้จักถนุดถนอมผู้หญิงเลย” ฮั่วหลิงหลงเห็นรอยฝ่ามือจาง ๆ ผ่านกระจก

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง