ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 176

“ไสหัวไปซะ เครื่องสำอางของเราไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น พาคนออกไปที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ!” สวี่ฉิงเอ่ยเสียงเย็น รู้สึกเอือมระอากับคนที่น่าขยะแขยงแบบนี้มาก

“เครื่องสำอางของพวกเธอไม่มีปัญหา?”

ผู้หญิงที่สวมกระโปรงสั้นก้าวไปข้างหน้าแล้วถอดหน้ากากออก เอ่ยว่า “ดูสิวบนหน้าฉันสิ กลายเป็นแบบนี้ก็เพราะใช้เครื่องสำอางของพวกเธอที่หยางหมี่เป็นพรีเซนเตอร์นั่นแหละ”

“ไม่มีทาง เครื่องสำอางนั้นไม่มีทางเกิดปัญหาอะไรทั้งนั้น” สวี่ฉิงเอ่ยอย่างจริงจัง

เธอรู้ดี ว่าครีม BB นั่นเป็นสูตรยาของเจียงเฉิง เป็นเครื่องสำอางที่ทำมาจากยาสมุนไพรจีน ผลลัพธ์มีประสิทธิภาพมากๆ อีกทั้งราคาก็ถูกมากอีกต่างหาก ไม่มีทางจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นได้แน่ ๆ

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? ดูหน้าฉันสิ ตอนนี้ควรทำยังไง?” ผู้หญิงกระโปรงสั้นเอ่ยอย่างไม่พอใจ

“อย่ามาหาข้ออ้างแก้ตัวหน่อยเลย” ฟันทองพูดแล้วก็จะก้าวไปดึงแขนของสวี่ฉิง หากสามารถพาสาวสวยแบบนี้ไปทำความสนิทสนมกันได้ งั้นวันนี้ที่มาอาละวาดที่นี่ก็ถือว่าคุ้มแล้ว

เดิมทีฟันทองก็แค่อยากจะหลอกเอาเงินนิดหน่อย ตอนนี้พอเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ เขาก็พลันเปลี่ยนความคิดทันที

ในขณะที่มือของฟันทองจะแตะโดนสวี่ฉิง จู่ ๆก็มีมือข้างหนึ่งจับข้อมือของเขาไว้หมับ ก่อนที่ความเจ็บปวดจะลุกลามมาจากแขนของเขา

“โอยๆ ๆ เจ็บๆ ๆ” ฟันทองตะโกนไปพลาง ดิ้นรนไปพลาง ทว่ากลับไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น

“ใครให้ความกล้าแก มาสร้างปัญหาที่ถิ่นของเรา?” เจียงเฉิงมองฟันทองพลางถามเสียงเรียบ

“แกปล่อยมือฉันซะ” ฟันทองตะคอกใส่เจียงเฉิง “ยืนบื้อทำอะไรกันอยู่ ขย้ำไอ้หมอนี่ซะ”

ทันใดนั้น ลูกน้องของฟันทองก็พุ่งโจมตีใส่เจียงเฉิง

“เจียง......”

สวี่จื้อจุนเห็นดังนั้นก็รีบจะเข้าไปขัดขวางทันที ทว่ากลับถูกสวี่ฉิงรั้งเอาไว้ เอ่ยว่า “พ่อ เขาไม่เป็นไร”

“คนเยอะขนาดนี้ เขาจะไม่เป็นไรได้ยังไง” สวี่จื้อจุนเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล แม้เขาจะรู้ว่าช่วงหลังๆเจียงเฉิงจะเปลี่ยนไปมาก ทว่าเรื่องทะเลาะเบาะแว้งนั้นมันไม่เหมือนเรื่องอื่น

ในขณะที่สวี่จื้อจุนกังวลใจ เจียงเฉิงก็โค่นพวกลูกน้องของฟันทองจนหมอบลงบนพื้นกันหมด แต่ละคนล้วนส่งเสียงโอดครวญ

“นี่มัน......” สวี่จื้อจุนเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

แม้แต่รปภ.ตรงหน้าประตูเองก็ตกตะลึงเช่นกัน ไหนว่ากันว่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านของท่านประธานเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงเก่งขนาดนี้ได้?

“ขอโทษซะ!” เจียงเฉิงบิดแขนของฟันทอง แล้วกดเขาลงบนพื้น พลางเอ่ยเสียงเย็น

“แกกล้าลงมือกับฉันได้ยังไง รู้ไหมว่าฉันคือคนของใคร?” ฟันทองตะคอกเสียงเย็นใส่เจียงเฉิง

“ไม่ว่าแกจะเป็นใคร แต่วันนี้แกหาเรื่องเมียฉันก็ต้องขอโทษซะ!” เจียงเฉิงพูดแล้วเพิ่มแรงบิดในมือ

ฟันทองรู้สึกว่าแขนตัวเองจะหักแล้ว พลันกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เอ่ยว่า “ฉันยอมแล้วๆ ขอโทษๆ”

“ไสหัวไปซะ!”

เจียงเฉิงปล่อยแขนของฟันทองออก แล้วสบถเสียงเย็น

“แม่งเอ้ย ฉันคือคนของพี่อู๋ตี๋ บังอาจมีเรื่องแม้แต่กับฉัน ฉันจะไปเรียกพี่อู๋ตี๋มาจัดการแกเดี๋ยวนี้” ฟันทองพูดแล้วก็เอาโทรศัพท์ออกมา กำลังจะโทรหาพี่อู๋ตี๋

เพราะเขากับพี่อู๋ตี๋มีความสัมพันธ์ที่ดีมากๆ นั่นคือขาใหญ่อันดับหนึ่งของเมืองหลูหยางเชียวนะ และก็เป็นคนที่ฟันทองเคารพนับถือมากที่สุด

“พี่ ดูนั่น!”

“หุบปาก ฉันกำลังเรียกคนมาอยู่” ฟันทองเอ่ย

“ไม่ใช่ พี่อู๋ตี๋ พี่อู๋ตี๋มาแล้ว” ลูกน้องของฟันทองเอ่ย

ฟันทองเงยหน้ามองไป พลันเห็นพี่อู๋ตี๋พาคนเป็นฝูงเดินมาที่คังรุ่ยกรุ๊ปจริงๆ

“แม่งเอ้ย พอดีเลย ไม่ต้องโทรหาพี่อู๋ตี๋แล้ว” ฟันทองเก็บโทรศัพท์ทันที แล้วหันไปมองเจียงเฉิงอย่างได้ใจ “บังอาจมีเรื่องกับฉัน ถ้าวันนี้แกไม่ตาย ฉันจะใช้นามสกุลเดียวกับแก”

“ติงหวู่ตี๋?”

เจียงเฉิงเองก็เห็นคนเป็นฝูงเดินมาจากที่ไกลๆ เขารู้จักคนคนนี้มานานแล้ว เพียงแต่น่าเสียดายที่ไม่เคยประจันหน้ากันมาก่อน วันนี้ถือว่าเป็นการพบกันครั้งแรก

เคยได้ยินหวังเฉียงพูดมาก่อน ว่าติงหวู่ตี๋คือขาใหญ่ที่มีอิทธิพลครอบคลุมทั้งเมืองหลูหยาง ทั้งวงการบนดินและใต้ดินล้วนแต่ให้ความเกรงใจกับเขามากๆ เจียงเฉิงจำได้ว่าแต่ก่อนเหมือนจะเคยลงมือกับเขาด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าเขายังไม่ทันไปหา อีกฝ่ายก็มาหาเขาเสียเองแล้ว

“ติงหวู่ตี๋จริงๆด้วย คราวนี้จบเห่แล้วแน่ ๆ” รปภ.เห็นสถานการณ์ดังนั้นก็พลันผวาจนเหงื่อผุดหน้าผาก

“ทำไมถึงมีคนมากันเยอะขนาดนี้? นี่ไปขัดใจเขามายังไงกันแน่?” รปภ.อีกคนเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรแล้วเช่นกัน

“ซวยแล้ว ฟันทองเป็นคนของติงหวู่ตี๋จริงๆด้วย” สวี่จื้อจุนคลุกคลีอยู่ในหลูหยางมานานขนาดนี้ เขาย่อมต้องรู้ถึงความน่ากลัวของคนคนนี้อยู่แล้ว อำมหิตโหดเหี้ยมถึงขีดสุด คนทั่วไปไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับเขา

สวี่ฉิงเองก็เริ่มกังวลใจ เธอมาที่ข้างกายของเจียงเฉิง เอ่ยว่า “ฉันแจ้งความดีกว่า”

สวี่ฉิงรู้ว่าเจียงเฉิงต่อสู้เก่งมากๆ ทว่าติวหวู่ตี๋พาคนมาเยอะมากจริงๆ อย่างต่ำก็น่าจะนับร้อยคน อีกทั้งยังเอาอาวุธมาอีกต่างหาก แต่ละคนล้วนดูโหดเหี้ยมดุร้าย แม้จะต่อสู้เก่งขนาดไหน ก็ไม่มีทางต่อกรกับคนมากมายขนาดนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว

“ไม่เป็นไร มีฉันอยู่” เจียงเฉิงมองสวี่ฉิงแล้วยกยิ้มเบาๆ

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเจียงเฉิง ใจของสวี่ฉิงที่เดิมทีรู้สึกกังวลถึงขีดสุดก็พลันสงบลงทันที เธอรู้ดี ว่าเจียงเฉิงมักจะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยได้เสมอ เพียงแค่มีเขาอยู่ เธอก็ไม่มีอะไรให้ต้องกัวงลใจแล้ว

ติงหวู่ตี๋เดินนำฝูงคนมาถึงตรงหน้าเจียงเฉิง พวกรปภ.ตระหนกจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว แม้แต่สวี่จื้อจุนที่เผชิญกับคนมากมายขนาดนี้เองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

“พี่อู๋ตี๋” ฟันทองเดินไปประจบติงหวู่ตี๋ทันที

“จินหยา? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?” ติงหวู่ตี๋เอ่ยถามเสียงเรียบ

“พี่อู๋ตี๋ พี่ไม่รู้ ว่าเครื่องสำอางของบริษัทนี้หลอกลวงขนาดไหน ทำให้ผู้หญิงของผมเสียโฉมหมด” ฟันทองเอ่ยเสียงเย็น

“โดยเฉพาะผู้ชายเมื่อกี้นี้ บังอาจมาลงมือกับผม อีกทั้งยังด่าพี่อีกต่างหาก บอกว่าพี่อู๋ตี๋ก็เป็นแค่เศษสวะเท่านั้น” ฟันทองชี้ไปที่เจียงเฉิง พลางพูดใส่ร้ายป้ายสี

“เหรอ? เขาพูดแบบนี้จริงเหรอ?”

ติงหวู่ตี๋เลิกคิ้วขึ้น แล้วมองไปที่เจียงเฉิง

“แน่นอนสิ ไอ้หมอนี่เหิมเกริมสุดๆ พี่มาพอดีเลย วันนี้ต้องฆ่าไอ้หมอนี่ทิ้งซะ แล้วย่ำยีผู้หญิงนั่นให้สาสม” ฟันทองยิ้มเย็นพลางมองไปที่เจียงเฉิง คนที่กล้ามีเรื่องกับเขาไม่เคยมีใครมีจุดจบที่ดีได้สักคน

ในขณะที่ฟันทองนึกว่าตัวเองจะได้แก้แค้นเจียงเฉิง แล้วย่ำยีผู้หญิงของมัน จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าใบหน้าของเขาถูกฝ่ามือตบอย่างจัง

เพียะ!

ติงหวู่ตี๋ฟาดฝ่ามือเต็มแรง ฟันทองถูกตบจนล้มลงบนพื้น

“พี่......พี่อู๋ตี๋?” ฟันทองมองติงหวู่ตี๋ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

ติงหวู่ตี๋มองฟันทองด้วยแววตาเย็นเยือก เอ่ยว่า “เขาพูดถูก เทียบกับเขา ฉันมันก็แค่เศษสวะ”

เจียงเฉิงเห็นดังนั้นเองก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย ติงหวู่ตี๋จะทำอะไรกันแน่

ติงหวู่ตี๋ไม่สนใจฟันทอง กลับเดินไปตรงหน้าเจียงเฉิงอย่างนอบน้อม แล้วโค้งตัวตะโกนว่า “ติงหวู่ตี๋ ยอมถวายชีวิตให้คุณเจียงครับ ผมขอสาบานว่าจะติดตามคุณเจียงไปจนวันตาย!”

“สาบานว่าจะติดตามคุณเจียงไปจนวันตาย!”

คนนับร้อยที่อยู่ด้านหลังติงหวู่ตี๋เองก็โค้งตัวกันอย่างพร้อมเพรียงกัน ตามมาด้วยเสียงที่สนั่นไปทั่วทั้งบริเวณนี้