ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 177

ณ วินาทีนี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนตกตะลึงกันถ้วนหน้า ติงหวู่ตี๋มาที่นี่อย่างครึกโครมขนาดนี้ แท้จริงแล้วไม่ใช่เพื่อมาสะสางหนี้แค้นกับเจียงเฉิง แต่มาเพื่อแสดงความภักดีต่อเจียงเฉิงต่างหาก

ทว่านี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน? ต้องรู้ไว้ว่าติงหวู่ตี๋เป็นถึงขาใหญ่แห่งวงการใต้ดินของหลูหยางเชียวนะ แม้จะขอถวายตัวรับใช้ ก็จะต้องคุยกันแบบส่วนตัว ไม่มีทางจะเอิกเกริกขนาดนี้ได้

ฟันทองที่ล้มลงบนพื้นเองก็อึ้งกับภาพตรงหน้าถึงขีดสุด เดิมทีเขานึกว่าพี่อู๋ตี๋เป็นแบคหนุนหลังที่ใหญ่ที่สุดของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะมาถวายตัวเป็นลูกน้องซะงั้น

รปภ.ที่คิดจะแจ้งความเมื่อกี้นี้ เพิ่งจะรู้สึกตกตะลึงโดยสิ้นเชิง ที่แท้ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ของบริษัทพวกเขาก็เก่งกาจขนาดนี้นี่เอง แม้แต่ติงหวู่ตี๋ยังมาแสดงความภักดีด้วยตัวเอง

“พี่อู๋ตี๋ นี่พี่หมายความว่ายังไงกัน?”

เจียงเฉิงมองติงหวู่ตี๋ แล้วปริปากถามเสียงเรียบ

“เกรงใจไปแล้วๆ!”

ติงหวู่ตี๋ยังคงโค้งตัวอยู่เล็กน้อย ท่าทางนอบน้อมมากๆ สายตามองเห็นเพียงปลายนิ้วเท้าของเจียงเฉิงเท่านั้น เขาเองก็มีประสบการณ์ล้มลุกคลุกคลานมาหลายปีแล้ว ย่อมต้องมีสัญชาตญาณและไหวพริบที่ฉับไว รอบตัวของผู้ชายคนนี้ล้อมรอบไปด้วยคนใหญ่คนโตมากมายของเมืองหลูหยาง อีกทั้งยังสามารถโค่นสยบผึ้งนักฆ่ากับไท่หลงได้อย่างง่ายดาย ไม่เห็นจี้เจ๋อกับฮั่วเซาฟงอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่พิสูจน์ว่า ชายหนุ่มตรงหน้ามีเบื้องหลังที่ลึกลับและแข็งแกร่ง ตอนนี้เมื่อมาถึงตรงหน้าเจียงเฉิงแล้วจริงๆ เขาจึงจะรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของคนคนนี้

“คุณเจียง ผมรู้ดีว่าเรื่องบางเรื่องที่ตัวเองทำได้ล้ำเส้นต้องห้ามของคุณไปแล้ว ทว่าผมเองก็ถูกไอ้จี้เจ๋อนั่นยุยง ตอนนี้ไม่ว่าคุณเจียงจะให้อภัยผมหรือไม่ ผมก็จะขอโทษอยู่ดี ถือว่าแสดงความจริงใจของผม” ติงหวู่ตี๋เป็นฝ่ายมาหาเขาก่อน ก็เพราะกลัวว่าเจียงเฉิงจะสืบเจอว่าเขาเคยลงมือมาก่อน ถึงตอนนั้นเขาก็อาจจะไม่สามารถสู้กลับได้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงไม่ตอบสนองอะไร ติงหวู่ตี๋ก็พลันตะโกนว่า “เอาตัวมันมา!”

เห็นเพียงผึ้งนักฆ่าถูกคนของติงหวู่ตี๋มัดไว้แล้วเอาตัวมา ตอนที่ผึ้งนักฆ่าเห็นเจียงเฉิง เขาก็ตื่นตระหนกถึงขีดสุด เพราะเขาเคยประมือกับเจียงเฉิงมาก่อน ย่อมรู้ดีถึงความน่ากลัวของเจียงเฉิง

“คุณเจียง ผมรู้ว่ามันเคยสร้างปัญหาให้คุณมาก่อน เพราะฉะนั้นผมจึงเอาตัวมันมามอบให้คุณจัดการ” ติงหวู่ตี๋เอ่ย

“ถือว่าจริงใจไม่เลว” เจียงเฉิงเดาได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่าผึ้งนักฆ่าคนนี้อาจจะเป็นคนที่จะลงมือกับสวี่ฉิง ตอนนี้ติงหวู่ตี๋สามารถเอาตัวมามอบให้ได้ ก็แสดงว่าอีกฝ่ายค่อนข้างจริงใจ

“งั้นแสดงว่า คุณเจียงยอมรับผมเป็นลูกน้องแล้วใช่ไหม?” ตั้งแต่ที่ติงหวู่ตี๋เห็นเจียงเฉิงจัดการไท่หลงได้อย่างง่ายดาย ก็เชื่อมั่นแล้วว่านี่ไม่ใช่คนที่เขาจะมีเรื่องด้วยได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจมาขอโทษก่อนที่เจียงเฉิงจะลงมือกับเขา

“พิจารณาได้ หมอนี่อยู่ที่นี่ ส่วนนายก็พาคนอื่นๆกลับไปเถอะ ฉันไม่ชอบให้เอิกเกริกขนาดนี้” เจียงเฉิงเอ่ย

“ครับ” ติงหวู่ตี๋ได้ยินดังนั้นก็จึงจะหยัดตัวตรง จากนั้นก็มองไปที่ฟันทองที่ล้มอยู่บนพื้น เอ่ยว่า “คนคนนี้จะจัดการยังไง?”

ฟันทองจึงจะเพิ่งรู้ตัว ว่าตัวเองไปมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วยเสียแล้ว แม้แต่ติงหวู่ตี๋ยังเคารพชายหนุ่มคนนี้ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เขากล้าเหิมเกริมแบบนั้นได้ยังไงกัน รนหาที่ตายชัดๆ

“ลูกพี่ ลูกพี่ ผมขอโทษ ผมมันมีตาหามีแววไม่ พี่อย่าถือสาผผู้น้อยอย่างผมเลยนะ”

ฟันทองก้มกราบไปพลาง อ้อนวอนไปพลาง ในใจรู้สึกเสียใจภายหลังสุดๆ ไม่ควรมาสร้างปัญหาที่นี่เลย

“นายจัดการเองเถอะ” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

“เอาตัวมันไปซะ!”

ติงหวู่ตี๋เอ่ยเสียงเย็น รีบพาฟันทองกลับไปทันที

“พวกผู้หญิงอยู่ที่นี่กันก่อน” เจียงเฉิงเอ่ยกับผู้หญิงที่ฟันทองพามา

“ลูกพี่ เราไม่เป็นไร เรารู้สึกว่ามีสิวขึ้นบนใบหน้าก็ดูดีเหมือนกันนะ ใช่ไหม?” แฟนของฟันทองเอ่ยกับผู้หญิงข้างๆ

“ใช่แล้วๆ สิวพวกนี้ดูสวยอยู่นะ” ผู้หญิงข้างๆเองก็เอ่ยอย่างเห็นด้วย

เดิมทีพวกเธอต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง ทว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่แม้แต่ติงหวู่ตี๋ยังไม่กล้ามีเรื่องด้วย นับประสาอะไรกับพวกเธอที่ยิ่งไม่กล้ามีเรื่องกับเจียงเฉิง

เจียงเฉิงหมดคำพูด ผู้หญิงพวกนี้กลับกลอกเกินไปแล้ว