ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 177

ณ วินาทีนี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนตกตะลึงกันถ้วนหน้า ติงหวู่ตี๋มาที่นี่อย่างครึกโครมขนาดนี้ แท้จริงแล้วไม่ใช่เพื่อมาสะสางหนี้แค้นกับเจียงเฉิง แต่มาเพื่อแสดงความภักดีต่อเจียงเฉิงต่างหาก

ทว่านี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน? ต้องรู้ไว้ว่าติงหวู่ตี๋เป็นถึงขาใหญ่แห่งวงการใต้ดินของหลูหยางเชียวนะ แม้จะขอถวายตัวรับใช้ ก็จะต้องคุยกันแบบส่วนตัว ไม่มีทางจะเอิกเกริกขนาดนี้ได้

ฟันทองที่ล้มลงบนพื้นเองก็อึ้งกับภาพตรงหน้าถึงขีดสุด เดิมทีเขานึกว่าพี่อู๋ตี๋เป็นแบคหนุนหลังที่ใหญ่ที่สุดของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะมาถวายตัวเป็นลูกน้องซะงั้น

รปภ.ที่คิดจะแจ้งความเมื่อกี้นี้ เพิ่งจะรู้สึกตกตะลึงโดยสิ้นเชิง ที่แท้ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ของบริษัทพวกเขาก็เก่งกาจขนาดนี้นี่เอง แม้แต่ติงหวู่ตี๋ยังมาแสดงความภักดีด้วยตัวเอง

“พี่อู๋ตี๋ นี่พี่หมายความว่ายังไงกัน?”

เจียงเฉิงมองติงหวู่ตี๋ แล้วปริปากถามเสียงเรียบ

“เกรงใจไปแล้วๆ!”

ติงหวู่ตี๋ยังคงโค้งตัวอยู่เล็กน้อย ท่าทางนอบน้อมมากๆ สายตามองเห็นเพียงปลายนิ้วเท้าของเจียงเฉิงเท่านั้น เขาเองก็มีประสบการณ์ล้มลุกคลุกคลานมาหลายปีแล้ว ย่อมต้องมีสัญชาตญาณและไหวพริบที่ฉับไว รอบตัวของผู้ชายคนนี้ล้อมรอบไปด้วยคนใหญ่คนโตมากมายของเมืองหลูหยาง อีกทั้งยังสามารถโค่นสยบผึ้งนักฆ่ากับไท่หลงได้อย่างง่ายดาย ไม่เห็นจี้เจ๋อกับฮั่วเซาฟงอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่พิสูจน์ว่า ชายหนุ่มตรงหน้ามีเบื้องหลังที่ลึกลับและแข็งแกร่ง ตอนนี้เมื่อมาถึงตรงหน้าเจียงเฉิงแล้วจริงๆ เขาจึงจะรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของคนคนนี้

“คุณเจียง ผมรู้ดีว่าเรื่องบางเรื่องที่ตัวเองทำได้ล้ำเส้นต้องห้ามของคุณไปแล้ว ทว่าผมเองก็ถูกไอ้จี้เจ๋อนั่นยุยง ตอนนี้ไม่ว่าคุณเจียงจะให้อภัยผมหรือไม่ ผมก็จะขอโทษอยู่ดี ถือว่าแสดงความจริงใจของผม” ติงหวู่ตี๋เป็นฝ่ายมาหาเขาก่อน ก็เพราะกลัวว่าเจียงเฉิงจะสืบเจอว่าเขาเคยลงมือมาก่อน ถึงตอนนั้นเขาก็อาจจะไม่สามารถสู้กลับได้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงไม่ตอบสนองอะไร ติงหวู่ตี๋ก็พลันตะโกนว่า “เอาตัวมันมา!”

เห็นเพียงผึ้งนักฆ่าถูกคนของติงหวู่ตี๋มัดไว้แล้วเอาตัวมา ตอนที่ผึ้งนักฆ่าเห็นเจียงเฉิง เขาก็ตื่นตระหนกถึงขีดสุด เพราะเขาเคยประมือกับเจียงเฉิงมาก่อน ย่อมรู้ดีถึงความน่ากลัวของเจียงเฉิง

“คุณเจียง ผมรู้ว่ามันเคยสร้างปัญหาให้คุณมาก่อน เพราะฉะนั้นผมจึงเอาตัวมันมามอบให้คุณจัดการ” ติงหวู่ตี๋เอ่ย

“ถือว่าจริงใจไม่เลว” เจียงเฉิงเดาได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่าผึ้งนักฆ่าคนนี้อาจจะเป็นคนที่จะลงมือกับสวี่ฉิง ตอนนี้ติงหวู่ตี๋สามารถเอาตัวมามอบให้ได้ ก็แสดงว่าอีกฝ่ายค่อนข้างจริงใจ

“งั้นแสดงว่า คุณเจียงยอมรับผมเป็นลูกน้องแล้วใช่ไหม?” ตั้งแต่ที่ติงหวู่ตี๋เห็นเจียงเฉิงจัดการไท่หลงได้อย่างง่ายดาย ก็เชื่อมั่นแล้วว่านี่ไม่ใช่คนที่เขาจะมีเรื่องด้วยได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจมาขอโทษก่อนที่เจียงเฉิงจะลงมือกับเขา

“พิจารณาได้ หมอนี่อยู่ที่นี่ ส่วนนายก็พาคนอื่นๆกลับไปเถอะ ฉันไม่ชอบให้เอิกเกริกขนาดนี้” เจียงเฉิงเอ่ย

“ครับ” ติงหวู่ตี๋ได้ยินดังนั้นก็จึงจะหยัดตัวตรง จากนั้นก็มองไปที่ฟันทองที่ล้มอยู่บนพื้น เอ่ยว่า “คนคนนี้จะจัดการยังไง?”

ฟันทองจึงจะเพิ่งรู้ตัว ว่าตัวเองไปมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วยเสียแล้ว แม้แต่ติงหวู่ตี๋ยังเคารพชายหนุ่มคนนี้ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เขากล้าเหิมเกริมแบบนั้นได้ยังไงกัน รนหาที่ตายชัดๆ

“ลูกพี่ ลูกพี่ ผมขอโทษ ผมมันมีตาหามีแววไม่ พี่อย่าถือสาผผู้น้อยอย่างผมเลยนะ”

ฟันทองก้มกราบไปพลาง อ้อนวอนไปพลาง ในใจรู้สึกเสียใจภายหลังสุดๆ ไม่ควรมาสร้างปัญหาที่นี่เลย

“นายจัดการเองเถอะ” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

“เอาตัวมันไปซะ!”

ติงหวู่ตี๋เอ่ยเสียงเย็น รีบพาฟันทองกลับไปทันที

“พวกผู้หญิงอยู่ที่นี่กันก่อน” เจียงเฉิงเอ่ยกับผู้หญิงที่ฟันทองพามา

“ลูกพี่ เราไม่เป็นไร เรารู้สึกว่ามีสิวขึ้นบนใบหน้าก็ดูดีเหมือนกันนะ ใช่ไหม?” แฟนของฟันทองเอ่ยกับผู้หญิงข้างๆ

“ใช่แล้วๆ สิวพวกนี้ดูสวยอยู่นะ” ผู้หญิงข้างๆเองก็เอ่ยอย่างเห็นด้วย

เดิมทีพวกเธอต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง ทว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่แม้แต่ติงหวู่ตี๋ยังไม่กล้ามีเรื่องด้วย นับประสาอะไรกับพวกเธอที่ยิ่งไม่กล้ามีเรื่องกับเจียงเฉิง

เจียงเฉิงหมดคำพูด ผู้หญิงพวกนี้กลับกลอกเกินไปแล้ว

“สิวบนใบหน้าพวกเธอไม่ได้เกิดจากเครื่องสำอาง แต่เป็นลมพิษเฉียบพลัน เดี๋ยวฉันจะช่วยรักษาพวกเธอเอง ไม่นานก็เสร็จ” เจียงเฉิงเอ่ย

“จริงเหรอ?”

พวกผู้หญิงได้ยินดังนั้นก็เผยท่าทางดีใจกันทันที

“เมื่อกี้ใครแจ้งความ?”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากที่ไกลๆ

เจียงเฉิงหันศีรษะ ก็เห็นมู่หรงเสวี่ยที่อยู่ในชุดตำรวจเดินมาทางนี้ เมื่อกี้มีรปภ.เห็นว่าติงหวู่ตี๋พาคนมามากมาย ก็เลยรีบแจ้งความทันที มู่หรงเสวี่ยได้รับแจ้งก็รีบตามมา

ตอนที่มู่หรงเสวี่ยเห็นเจียงเฉิง สีหน้าเธอเองก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ภรรยา เธอพาพวกเธอเข้าไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปรักษา” เจียงเฉิงเอ่ยกับสวี่ฉิง

สวี่ฉิงพยักหน้าเบาๆ แล้วพาผู้หญิงกลุ่มนั้นเข้าไปข้างในกับสวี่จื้อจุน ตอนนี้จึงเหลือเพียงผึ้งนักฆ่า เจียงเฉิง และมู่หรงเสวี่ย

“ฉันแจ้งความเอง จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เธอ” เจียงเฉิงพูดแล้วก็ผลักผึ้งนักฆ่าไปตรงหน้ามู่หรงเสวี่ย

“ผึ้งนักฆ่า?”

มู่หรงเสวี่ยเห็นเขาแล้วก็รู้สึกตกตะลึงด้วยเช่นกัน เพราะครั้งก่อนเธอพลาดท่าให้ฆาตกรคนนี้แล้ว

“นายจับเขาได้ยังไง?” มู่หรงเสวี่ยถามอย่างตกตะลึง

“จับได้ยังไงไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเธอกลับไปปิดคดีได้แล้ว” เจียงเฉิงยิ้มเอ่ย

มู่หรงเสวี่ยเห็นเจียงเฉิงแล้วก็เผยแววตาที่ค่อนข้างซับซ้อน แม้จะรู้ว่าครั้งก่อนเจียงเฉิงจะไม่ได้ทำอะไรกับเธอ ทว่าเจ้าหมอนี่ต้องเห็นร่างกายเธอจนหมดเปลือกแล้วแน่ ๆ

ที่สำคัญที่สุดคือ เจียงเฉิงเคยลวนลามเธอหลายครั้งแล้ว

“อยากขอบคุณฉันยังไง? ถ้าจะตอบแทนด้วยร่างกายก็ช่างเถอะ ฉันมีเมียแล้ว” เจียงเฉิงลูบจับจมูกตัวเอง แล้วยิ้มเอ่ยกับมู่หรงเสวี่ย

“ไปตายซะ!”

มู่หรงเสวี่ยกลอกตามองบนใส่เจียงเฉิง เจ้าหมอนี่ก็รู้จักแต่จะเอาเปรียบเธอ จากนั้นเธอก็ใส่กุญแจมือให้ผึ้งนักฆ่า เอ่ยว่า “อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะขอบคุณนาย”

มู่หรงเสวี่ยพูดแล้วก็พาผึ้งนักฆ่าขึ้นรถตำรวจ

เจียงเฉิงมองแผ่นหลังของมู่หรงเสวี่ย พลันอดคิดถึงภาพเมื่อครั้งก่อนไม่ได้ ไม่อาจไม่พูดได้เลยว่า เรือนร่างของผู้หญิงคนนี้ขาวมากจริงๆ

เจียงเฉิงเข้าไปในบริษัท แล้วเอายาทามาผสมคนกันจนเป็นเนื้อโคลน จากนั้นก็พูดกับผู้หญิงที่สิวขึ้นบนใบหน้าว่า “เสร็จแล้ว เอายานี่ทาบนใบหน้าพวกเธอ ไม่นานก็จะหายดี”

พวกผู้หญิงมองดูยาที่ดำขมุกขมัว แม้ในใจจะรู้สึกเคลือบแคลง แต่ก็ยังคงเอายาไปทาหน้าแต่โดยดี หลังจากที่พวกเธอล้างหน้าเสร็จ ก็พลันพบว่าสิวหายไปแล้วจริงๆ อีกทั้งผิวเองก็เรียบเนียนขึ้นด้วย

“มหัศจรรย์สุดๆ มหัศจรรย์เกินไปแล้ว” พวกผู้หญิงล้วนส่งเสียงอุทาน

“ขอโทษจริงๆนะ ก่อนหน้านี้พวกฉันเข้าใจบริษัทพวกคุณผิดไปแล้ว” พวกผู้หญิงรีบขอโทษสวี่ฉิงทันที

“ไม่เป็นไร เพียงแค่พวกเธอสามารถใช้ผลิตภัณฑ์ของบริษัทเราต่อก็พอแล้ว” สวี่ฉิงเองก็ยิ้มเอ่ย หลังจากคุยกันอีกสักพักก็ส่งผู้หญิงกลุ่มนี้จากไป

เมื่อเจียงเฉิงกับสวี่ฉิงมาถึงโรงพยาบาล พวกเขาก็บังเอิญเห็นสวี่จื้อกั๋วที่หน้าประตูพอดี สวี่ฉิงเห็นเขาแล้วก็เอ่ยอย่างตกตะลึงทันทีว่า “ลุงใหญ่? มาทำอะไรที่นี่คะ?”