ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 178

“ลุงใหญ่?”

เจียงเฉิงขมวดคิ้วมองไปที่สวี่จื้อกั๋วทันที

อันที่จริงเจียงเฉิงเคยเจอกับสวี่จื้อกั๋วตั้งแต่คราวก่อนแล้ว อีกทั้งยังเป็นเพราะอาการป่วยของน้องชายครูคนสวยเฉินเหยาอีกต่างหาก ตอนนั้นเขาเคยตบหน้าสวี่จื้อกั๋วเต็มแรงอย่างไม่ไว้หน้า

แม้ตอนนั้นเจียงเฉิงจะรู้ว่าคณบดีเสิ่นปิงเรียกคนคนนี้ว่าศาสตราจารย์สวี่ แต่เขาคาดคิดไม่ถึง ว่าคนคนนี้จะเป็นญาติกับสวี่ฉิง ซึ่งเป็นลุงใหญ่ของสวี่ฉิง ทำไมเขาถึงไม่เคยได้ยินตระกูลสวี่พูดถึงมาก่อนเลย

“หึ” สวี่จื้อกั๋วได้ยินเจียงเฉิงเอ่ยเสียงสงสัยก็พลันขมวดคิ้วมองไปที่เจียงเฉิงทันที เขาไม่ชอบเจียงเฉิงมากๆ เป็นลูกเขยไร้น้ำยาแต่งเข้าบ้านตระกูลสวี่ไม่พอ ซ้ำยังชอบทำแต่อะไรที่นอกรีตแปลกประหลาด

“สวี่ฉิง ครั้งนี้ที่ฉันมาหลูหยาง อย่างแรกคือเพื่อมาทำวิจัย อย่างที่สองคือมีเรืองส่วนตัวกับพ่อเธอนิดหน่อย อย่าจะนัดเขามากินข้าวด้วยกัน” สวี่จื้อกั๋วมองสวี่ฉิงและเอ่ยอย่างจริงจัง

“ลุงใหญ่ พ่อฉันค่อนข้างยุ่งในวันปกติน่ะ น่าจะไม่มีเวลา” สวี่ฉิงกลับเอ่ยปฏิเสธทีเดียวด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรเล็กน้อย

เพียงครู่หนึ่งเจียงเฉิงก็มองออกแล้ว ว่าแม้สวี่ฉิงจะเรียกสวี่จื้อกั๋วว่าลุงใหญ่ ทว่ากลับไม่ได้ชอบเขามากนัก

“สวี่ฉิง ไม่ว่ายังไงก็เป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าทะเลาะกันจนตึงเกินไปจะดีกว่า ไม่งั้นครอบครัวพวกเธอ คงไม่มีวันจะกลับมาในตระกูลได้อีก” สวี่จื้อกั๋วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“เหอะๆ ตระกูลแบบนั้น ไม่กลับไปก็ได้” สวี่ฉิงพูดจบก็เข้าไปในโรงพยาบาล

เจียงเฉิงกำลังจะเข้าไป สวี่จื้อกั๋วกลับเอ่ยว่า “นายชื่อเจียงเฉิงสินะ?”

“ครับ” เจียงเฉิงดูออกว่าสวี่ฉิงไม่ได้ชอบลุงคนนี้มากนัก ดังนั้นจึงไม่ได้เรียกอีกฝ่ายว่าลุงใหญ่

“ถ้านับตามรุ่น นายควรจะเรียกฉันว่าลุงใหญ่ แต่ฉันไม่ชอบนายมากๆ” สวี่จื้อกั๋วเอ่ยเสียงเย็น

“บังเอิญจังเลยครับ ผมเองก็ไม่ชอบคุณ” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

“นาย—“

สวี่จื้อกั๋วคิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิงจะกล้าเถียงเขาแบบนี้ เพราะเขาได้ยินมาว่าเจียงเฉิงเป็นคนที่ห่วยแตกมากๆ ตอนนี้ดูแล้วไม่น่าจะเป็นแบบนั้น

“ฉันรู้ว่านายคือลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่สวี่ฉิงขอ แล้วรู้ด้วยว่าแต่ก่อนนายห่วยแตกขนาดไหน คนอย่างนายไม่เหมาะสมกับสวี่ฉิง ฉันอยากให้นายไปจากเธอโดยเร็ว” สวี่จื้อกั๋วเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง

“ทำไม?”

“ไม่ทำไม แม้สวี่จื้อจุนจะไปจากตระกูลสวี่แล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังคงเป็นคนของตระกูลสวี่อยู่ดี การแต่งงานของลูกสาวเขา ก็ย่อมต้องให้ตระกูลสวี่ตัดสินใจ” สวี่จื้อกั๋วเอ่ยเสียงเย็น

เจียงเฉิงจึงจะเข้าใจ ที่แท้สวี่จื้อกั๋วก็มาเพราะเรื่องของสวี่ฉิงนี่เอง เพราะเขารู้สึกว่าเจียงเฉิงไม่เหมาะสมกับเธอ

“ถ้าเป็นเรื่องนี้ คุณคงต้องมาเสียเที่ยวแล้วล่ะ เพราะผมไม่มีทางไปจากสวี่ฉิง เธอเองก็ไม่มีทางไปจากผม” เจียงเฉิงพูดจบก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล

“นาย......”

สวี่จื้อกั๋วกำลังจะพูดอะไรอีกสักหน่อย จู่ ๆก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลอดมาจากด้านนอก

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยได้”

เจียงเฉิงกับสวี่จื้อกั๋วหันศีรษะ ก็เห็นชายกำยำเสื้อดำคนหนึ่งอุ้มเด็กหนุ่มที่เลือดอาบตัววิ่งเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น?”

สวี่จื้อกั๋วเห็นแล้วก็รีบตรงดิ่งไปหาทันที เพราะตอนนี้เขากำลังทำวิจัยที่นี่ หากเกิดเรื่องขึ้นก็ต้องคอยช่วยเหลือดูแล

“เขา......”

“เด็กหนุ่มคนนี้น่าจะประสบอุบัติเหตุรถยนต์ที่ค่อนข้างรุนแรง ดูจากสถานการณ์แล้วกระดูกขาหักทั้งสองข้าง ศีรษะได้รับบาดเจ็บ ซี่โครงหัก อาการค่อนข้างสาหัส” เจียงเฉิงมองดูอาการของเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยทันที

อีกทั้งเจียงเฉิงรู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้คุ้นตามาก เหมือนจะเป็นเด็กหนุ่มในบอยกรุ๊ปหนึ่งที่น้องสาวเขาชอบ ชื่อ ไห่หยางบอยส์

“นายเพ้อเจ้ออะไรน่ะ ยังไม่ผ่านการตรวจมาก่อน นายกล้าพูดจาส่งเดชได้ยังไง?” สวี่จื้อกั๋วตะคอกใส่เจียงเฉิงทันที เพราะเขามาในฐานะศาสตราจารย์ จะยอมให้เจียงเฉิงแย่งซีนได้ยังไงกัน