ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 180

หลินเซิ่งเหวินอยู่ด้านนอกห้องเรียนสอนเต้น พลางถือดอกไม้หนึ่งช่อไว้ในมือ ได้ยินเฉินเหยาพูดดังนั้นก็ไม่รู้สึกกังวลเลยแม้แต่น้อย

“คุณครูเฉินเหยา ถึงคุณแจ้งความผมก็ไม่กลัว ผมเอาดอกไม้มาสารภาพรักกับคุณ โจ่งแจ้งขนาดนี้ ตำรวจไม่สนใจหรอก” หลินเซิ่งเหวินเอ่ยอย่างได้ใจ

“ฉันบอกแล้ว ว่าฉันมีแฟนแล้ว นายอย่ามาตื๊อฉันอีกเลย” ตอนนี้เฉินเหยาเริ่มรู้สึกกลัวแล้วจริงๆ

เพราะเฉินเหยาเพิ่งเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ ว่าหลินเซิ่งเหวินมักจะชอบตามจีบคุณครูผู้หญิงในโรงเรียน แต่ก่อนก็เคยจีบคุณครูผู้หญิงคนหนึ่ง ปรากฏว่าอีกฝ่ายไม่ตอบตกลง หลินเซิ่งเหวินก็พาคนบุกเข้าไปในห้องทำงาน แล้วย่ำยีคุณครูคนนั้นในห้อง

เฉินเหยานึกถึงเหตุการณ์แบบนั้น ในใจก็รู้สึกถึงแต่ความหวาดกลัว ถ้าเธอเองก็ต้องถูกคนขืนใจ งั้นเธอยอมกระโดดตึกฆ่าตัวตายซะยังจะดีกว่า

“คุณครูเฉินเหยา อย่ามาหลอกผมเลยน่า ผมรู้นะว่าคุณไม่มีแฟน เมื่อความรักมาถึงก็อย่าปฏิเสธเลย” หลินเซิ่งเหวินมองเข้าไปในห้องสอนเต้นไปพลาง ยิ้มเอ่ยไปพลาง

ตอนนี้เฉินเหยาเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าคนเลวนี่คงไม่มีทางจากไป ตอนนี้ก็ทำได้เพียงต้องรอเจียงเฉิงปรากฏตัวแล้ว

“เป็นไงบ้าง?”

หลินเซิ่งเหวินมองดูลูกน้องที่กำลังสะเดาะกลอนประตู พลันรีบเอ่ยถาม

“อีกนิดแล้ว พี่เหวิน” ลูกน้องคนนี้จับลวดเหล็กเสียบเข้าไปในรูกุญแจ พลางรีบตอบกลับ

ขณะที่พูด ก็ได้ยินเสียงแกรกของกลอนประตู หลินเซิ่งเหวินเห็นดังนั้นก็เปิดประตูห้องเรียนบุกเข้าไปทันที

เฉินเหยานึกว่าล็อกประตูแล้วอีกฝ่ายจะเข้ามาไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าจะบุกเข้ามาได้ง่ายๆแบบนี้

“นาย......นายออกไปนะ” เฉินเหยาตกใจจนรีบจับไม้ถูข้างๆไว้หมับ แล้วชี้ไปที่หลินเซิ่งเหวิน

“วันนี้คุณครูเฉินเหยาแต่งตัวสวยจังครับ” หลินเซิ่งเหวินมองเฉินเหยาด้วยสายตาหื่นกาม พลางยิ้มเอ่ย

ก็จริง เดิมทีเฉินเหยาก็เรียนเต้นอยู่แล้ว รูปร่างดีออร่าจับ วันนี้เธอตั้งใจแต่งตัวสวย กลับคิดไม่ถึงว่าจะตกเป็นเป้าหมายของหลินเซิ่งเหวิน

“เมื่อกี้ฉันแจ้งความไปแล้วจริงๆ นายไปตอนนี้ก็ยังทัน” เฉินเหยาถอยหลังไปพลาง พูดเตือนไปพลาง

หลินเซิ่งเหวินแค่นยิ้มเสียงเย็น เขากวาดตามองห้องสอนเต้นรอบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเอ่ยว่า “ไม่เลว กระจกเยอะใช้ได้ ถ้าทำอะไรกันตรงนี้ต้องเร้าใจมากแน่ ๆ”

“ไปถอดเสื้อเธอซะ” หลินเซิ่งเหวินเองก็ไม่อยากยืดเยื้อแล้ว พลันตะโกนเอ่ยทันที

ได้ยินหลินเซิ่งเหวินพูดดังนั้น ลูกน้องของเขาก็รีบไปล้อมตัวเฉินเหยาเอาไว้

คราวนี้เฉินเหยากลัวแล้วจริงๆ เธอรีบเหวี่ยงไม้ถูในมือทันที ทว่าเธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่นานไม้ถูก็ถูกแย่งไป ก่อนที่พวกผู้ชายจะดึงตัวเฉินเหยาเอาไว้

“ไอ้สารเลว ปล่อยฉัน!”

เฉินเหยาดิ้นรนไม่หยุด เพราะดิ้นรนรุนแรงเกินไป จนกระดุมเสื้อตรงหน้าอกหลุด พลันเผยหน้าอกอวบอิ่มออกมาไม่น้อย ทำให้สายตาของหลินเซิ่งเหวินยิ่งหื่นกามมากขึ้น

“ฮ่า ๆ คนที่ต้องตาฉัน ยังไม่มีใครสามารถหนีรอดไปได้” หลินเซิ่งเหวินยิ้มร้ายไปพลาง ยื่นมือไปยังหน้าอกของเฉินเหยาไปพลาง

เฉินเหยาไม่อยากถูกคนแปดเปื้อนจริงๆ เธอเห็นว่าหลินเซิ่งเหวินจะลงมือกับเธอ ก็พลันยิ่งดิ้นรนอย่างสุดชีวิต เพียงครู่หนึ่งเธอก็ขืนตัวออกจากลูกน้องข้างๆ ขณะเดียวกันก็ตวัดขาเรียวยาวเตะไปยังจุดสำคัญของหลินเซิ่งเหวิน

อ้าก—

หลินเซิ่งเหวินกรีดร้องทันที แล้วใช้มือกุมด้านล่างของตัวเองเอาไว้

“พี่เหวิน พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ลูกน้องคนหนึ่งรีบถามหลินเซิ่งเหวิน

“ไม่เป็นไรแม่แกสิ แกมาลองดูไหม” หลินเซิ่งเหวินตะโกนเสียงอย่างอดกลั้นความเจ็บปวด

เดิมทีเฉินเหยาอยากจะวิ่งไปที่ประตู ทว่าตรงประตูเองก็ลูกน้องของหลินเซิ่งเหวิน เธอจึงทำได้เพียงเดินไปที่ริมหน้าต่างทีละก้าว

“ยังยืนบื้อทำอะไรอีก ไปจับตัวไว้ซะ แม่งเอ้ย พูดด้วยดีๆไม่เอาต้องให้ใช้กำลัง ฉันไม่เพียงแค่จะย่ำยีมัน แต่จะถ่ายรูปโพสต์ลงในอินเทอร์เน็ตด้วย” หลินเซิ่งเหวินมองเฉินเหยาอย่างโกรธเกรี้ยว