ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 181

เฉินเหยาตกใจกลัวแทบแย่ ถึงยังไงเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงอายุยี่สิบกว่าปีมาฝึกงาน ผลสรุปกลับต้องมาประสบพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ สำหรับเธอมันถือว่าเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก

เธอไม่ได้ลงมาจากบนตัวของเจียงเฉิง และไม่รู้สึกว่ามือของเจียงเฉิงอยู่ผิดที่ด้วย เธอระบายความเสียใจออกมาทั้งแบบนี้เลย

เจียงเฉิงเองก็สัมผัสได้ว่าเฉินเหยาตกใจจริงๆ แต่ความรู้สึกที่เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนคือ หน้าอกหน้าใจของเฉินเหยากดทับที่แผ่นอกของตัวเองอยู่

“พอแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”เจียงเฉิงปลอบโยนเฉินเหยาที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“อืม”

เฉินเหยาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จากนั้นเธอถึงได้ลงจากแผ่นอกของเจียงเฉิง แล้วลุกขึ้นยืน

พอดีกับตอนนี้หลินเซิ่งเหวินพาคนวิ่งลงมาจากด้านบน เดิมทีหลินเซิ่งเหวินร้อนใจจนอยากจะวิ่งหนีไปอย่างนี้เลย เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเฉินเหยาจะกล้ากระโดดตึกลงมา

กระโดดลงมาจากชั้นหก อาจจะตายได้ พอถึงตอนนั้นเขาก็พัวพันกับคดีฆาตกรรมแล้ว ต่อให้ครอบครัวตัวเองมีเส้นสาย ก็ไม่สามารถจัดการคดีเกี่ยวกับคนตายได้อย่างราบรื่นหรอก

เดิมทีหลินเซิ่งเหวินนึกว่าเฉินเหยาตกลงมาตายแล้วแน่ๆ แต่พอมาถึงด้านล่าง คิดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นเฉินเหยายืนปกติไม่มีบาดแผลอยู่ อีกทั้งข้างกายของเธอยังมีผู้ชายยืนอยู่ด้วยคนหนึ่ง

“เชี่ยมันไม่ตาย กูตกใจหมดเลย”หลินเซิ่งเหวินก่นด่าออกมาเงียบๆ ทันใดนั้นก็รีบวางมาดทันที

“ไอ้บ้า มึงไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงคนนี้กูชอบพอถูกใจ? ไสหัวไปตอนนี้เลย”หลินเซิ่งเหวินเดินสาวเท้าก้าวอาจๆมาทางเจียงเฉิง แม้แต่พวกลูกน้องของเขาเหล่านั้น พอเห็นว่าคนมีชีวิตรอดอยู่ ก็ต่างพากันทยอยเหิมเกริมขึ้นมา

นอกจากหลินเซิ่งเหวินจะชอบกลั่นแกล้งรังแกผู้หญิงแล้ว ยังมีงานอดิเรกอีกอย่างคือกลั่นแกล้งคนอ่อนแอกว่า เจียงเฉิงตัวคนเดียว อีกอย่างมองดูแล้วไม่ใช่คนแข็งแกร่งอะไร เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก

“แกชอบถูกใจผู้หญิงคนนี้เหรอ?”

เจียงเฉิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดว่า“เวลาแกปฏิบัติกับผู้หญิงที่แกชอบ แกก็คือต้องบีบบังคับจนเธอต้องกระโดดตึกใช่ไหม?”

“ใครบอกมึงว่ากูบังคับมันกระโดดตึก เป็นตัวมันเองที่ไม่ระมัดระวังตกลงไป ”หลินเซิ่งเหวินพูดกับเจียงเฉิงด้วยสายตาเย็นชา ส่วนพวกลูกน้องของเขาก็ล้อมรอบเฉินเหยากับเจียงเฉิงไว้ตรงกลางแล้ว

“แกพูดซี้ซั้ว ชัดเจนว่าแกบังคับเข้าไปในห้องเรียน แกอยากจะบังคับฝืนใจฉัน ฉันถูกบีบบังคับจนต้องกระโดดลงตึก”

เฉินเหยาปฏิเสธตอบโต้ พร้อมกับมองบริเวณโดยรอบ เห็นคนมารายล้อมตั้งมากมาย เจียงเฉิงตัวคนเดียว เธอหวาดกลัวจับที่แขนของเจียงเฉิงไว้แน่นขนัด

“ได้ยินแล้วใช่ไหม?เธอไม่ได้อยากอยู่กับแก อีกอย่าง ฉันเป็นแฟนของเธอ ถ้าหากแกยังกล้ามาวอแวเธออีก ฉันจะทำให้แกเป็นผู้ชายไม่ได้อีกเลย ไสหัวไป”เจียงเฉิงสบถด่าอย่างเย็นชา

เฉินเหยาที่เกาะรัดแขนของเจียงเฉิง พอได้ยินเจียงเฉิงบอกว่าเป็นแฟนของตัวเอง เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที

หลินเซิ่งเหวินได้ยินคำพูดตรงทื่อของเจียงเฉิง เลยไม่พอใจทันที เขาเป็นคนข่มขู่คนอื่นตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ยังไม่มีคนกล้าข่มขู่เขาแบบนี้เลย

“ไอ้บ้าเอ๊ย เดิมทีมึงไสหัวไปแบบว่านอนสอนง่ายมันก็ไม่มีอะไรแล้วนะ วันนี้ไม่สั่งสอนมึงสักหน่อย มึงคงไม่รู้จริงๆว่าทำไมเลือดออกมาเยอะ จัดการมันให้กู”หลินเซิ่งเหวินร้องตะโกนขึ้น

เฉินเหยาเห็นสถานการณ์นี่ คิดจะดึงลากเจียงเฉิงวิ่งหนี แต่เธอเพิ่งจะหันหน้า ก็ไม่เห็นเจียงเฉิงแล้ว

เธอรู้สึกแค่ว่ามีลมพัดผ่าน ลูกน้องเหล่านั้นที่หลินเซิ่งเหวินพามาต่างพากันเปล่งเสียงร้องอาโอ๊ยโอดโอยดังมา

เจียงเฉิงสะบัดฝ่ามือข้างหนึ่ง ก็ทำให้คนลอย จนปากกลบเลือดนอนอยู่บนพื้นได้ เวลาเพียงแค่ประเดี๋ยวเดียว คนสิบกว่าคนก็นอนโอดโอยอยู่บนพื้นแล้ว

“แค่ร่ำรวยมีเงินทอง ก็รังแกคนแบบนี้ อยากดูถูกเหยียดหยามครู อีกนิดหนึ่งเกือบจะเอาชีวิตคนแล้ว เดนสังคมแบบพวกแก ไม่คู่ควรจะเป็นคน”เจียงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เพราะความวุ่นวายทางด้านนี้ คนที่ยังไม่ได้ไปจำนวนมากต่างพากันมามุงดู ได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง ถึงได้รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนจำนวนมากเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอัดคลิปบันทึกภาพ และพากันทยอยตำหนิหลินเซิ่งเหวิน

เฉินเหยาเห็นสถานการณ์แบบนี้ ดวงตาคู่สวยมีความตื่นตันแฉลบผ่าน เธอรู้ว่าฝีมือทางการแพทย์ของเจียงเฉิงเก่งสุดยอด แต่คิดไม่ถึงว่าสู้กับคนก็เก่งด้วย คิดไม่ถึงว่าคนคนเดียวจะสู้ตีกับคนสิบคนจนล้มลงได้

ที่เฉินเหยาไม่มีแฟนมาตลอด เพราะว่าเธอยังไม่เจอคนที่เหมาะสมถูกใจ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าในที่สุดก็ได้เจอเจ้าชายขี่ม้าขาวที่เหมาะสมคู่ควรแล้ว

 “กลิ้งออกไป!”

เจียงเฉิงพูดกับหลินเซิ่งเหวินด้วยน้ำเสียงดุดันเย็นชา

หลินเซิ่งเหวินอดกลั้นความเจ็บปวดคลานลุกขึ้นมาจากพื้น หลังจากนั้นพวกลูกน้องเขาก็จะออกไปด้วย

“หยุด!”

เจียงเฉิงตะโกนขึ้นมา

“อะไรเหรอ?”

“ฉันบอกพวกแกกลิ้ง ใครบอกให้พวกแกเดินเหรอ?”เจียงเฉิงมองหลินเซิ่งเหวินด้วยสายตาเย็นชา

สังคมเดนขยะแบบนี้ แน่นอนว่าจะต้องสั่งสอนให้พวกเขาจดจำ ไม่อย่างนั้นต่อไปจะไม่จำไม่สำนึก

 “มึง——”

หลินเซิ่งเหวินได้ยินก็รีบต่อต้าน แต่พอนึกถึงฝีมือที่น่ากลัวของเจียงเฉิงเมื่อกี้นี้ เลยจำใจต้องกลืนคำพูดลงไป

“เริ่มกลิ้งได้!”

เจียงเฉิงพูดรีบก็ถีบไปที่ก้นของหลินเซิ่งเหวินหนึ่งครั้ง เขาจำใจจะต้องกลิ้งตีลังกาออกไป ส่วนลูกน้องคนอื่นของเขาเห็นก็มึงงง จะต้องกลิ้งจริงๆนะเหรอ

“กลิ้งออกไปทีละคน อย่าวุ่นวาย”เจียงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พอแบบนี้ คนสิบกว่าคนเลยต้องกลิ้งตีลังกาจากด้านในโรงเรียนออกไปทางด้านนอกโรงเรียน คนจำนวนไม่น้อยที่เห็นพากันชี้ไม้ชี้มือ หัวเราะคิกคัก

เฉินเหยาที่เดิมทีหวาดกลัวพอได้เห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ได้ระบายความโกรธแล้วใช่ไหม?”

เจียงเฉิงมองเฉินเหยาแล้วถาม

“ดีขึ้นมากแล้ว”เฉินเหยาเบิกตาโพลงกว้างมองเจียงเฉิง ตั้งแต่เมื่อกี้ที่เจียงเฉิงกอดเธอ เธอก็รู้สึกว่าประตูหัวใจของเธอเปิดออกแล้ว เหมือนกับว่าชั่วประเดี๋ยวเดียวก็ตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

“ขอบคุณนะคะ ก่อนหน้านี้คุณเพิ่งจะช่วยน้องชายฉัน ตอนนี้คุณก็มาช่วยฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงดี”เฉินเหยาพูดและมองเจียงเฉิงด้วยความละอายใจ

“ไม่ต้องเกรงใจครับ ใครใช้ให้น้องสาวของผมชอบคุณขนาดนั้นล่ะ”เจียงเฉิงพูดอย่างไม่ยี่หระ ความเป็นจริงแล้วเจียงหลายชอบวิชาสอนเต้นของเธอมาก

“เดิมอยากจะแต่งชุดนี้ไปรับน้องชาย แต่ตอนนี้กระดุมดันหลุดแล้ว เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่”เฉินเหยาพูดด้วยความกลัดกลุ้มใจ

 “เอาอย่างนี้ไหมคะคุณส่งฉันกลับบ้านก่อน ฉันจะไปเปลี่ยนชุด จากนั้นค่อยไปรับน้องชายฉันที่โรงพยาบาล”เฉินเหยาพูดกับเจียงเฉิง

“ก็ดี ถึงยังไงก็ไม่ได้ไกลมาก”เจียงเฉิงพูดจบก็พาเฉินเหยามาขึ้นรถของตัวเอง

เมื่อก่อนเฉินเหยาก็เห็นว่ารถที่เจียงเฉิงขับเป็นรถสปอร์ตหรูแล้ว เธอก็ไม่ได้พูดอะไร ถึงยังไงเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ติดหรูยึดติดกับสิ่งของ แต่เจียงเฉิงที่เป็นแบบนี้ ทั้งหล่อ ทั้งมีเงิน และยังเป็นผู้ชายที่ต่อสู้เก่ง มีเสน่ห์มากเลย

เมื่อกลับมาถึงห้องเล็กๆของเฉินเหยา เธอก็เข้าไปเปลี่ยนชุด ไม่นานก็เปลี่ยนชุดใหม่เดินออกมา

เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกเปลี่ยนออก เธอสวมใส่เสื้อกล้ามสีชมพูบริเวณหน้าอกมีลายดอกไม้ปักอยู่ หน้าอกอวบอิ่ม ส่วนเรียวขายาวสวมใส่กางเกงยีนส์

เจียงเฉิงกวาดสายตามองหน้าอกของเฉินเหยา แวบหนึ่งก็นึกถึงครั้งก่อนขึ้นมาได้ เฉินเหยาบอกอยากตอบแทนเขา เธอถอดออกหมดต่อหน้าเขา แต่เขากลับไม่ได้มองดีๆ ตอนนี้คิดขึ้นมารู้สึกเสียดายแล้ว

“ชุดนี้ของฉันเป็นอะไรเหรอคะ?”เฉินเหยาหน้าแดงก่ำถามขึ้น