ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 182

 “ไม่มีอะไรครับ ชุดที่คุณใส่สวยดี”เจียงเฉิงรีบเก็บความรู้สึกตัวเองไว้ พูดขึ้นแล้วยิ้มออกมา

“โอเค พวกเราไปกันเถอะ”เฉินเหยาเห็นเจียงเฉิงมองเธออย่างนี้ เธอรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย

เจียงเฉิงขับรถรับส่งเฉินเหยา ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล เมื่อเห็นเฉินเจินที่ตัวเองรักษาหายเมื่อครั้งก่อน ครั้งนี้เขาดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าครั้งก่อน ครั้งก่อนเขาถูกหนอนกู่แพร่เชื้อให้ คนทั้งคนเลยไปลมสลบไป

“พี่ ทำไมพี่เพิ่งมาล่ะ ผมรอจนร้อนใจแล้ว”เฉินเจินเห็นเฉินเหยาเพิ่งจะมา เลยพูดตำหนิเล็กน้อย

 “เมื่อกี้เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย เลยทำให้ล่าช้า”เฉินเหยายิ้มและเดินมาข้างหน้า เธอชี้ไปที่เจียงเฉิงและพูดว่า“เขาคือคนที่พี่เคยพูดถึงกับแก เป็นหมอที่รักษาโรคของแกหาย อีกอย่างเขาช่วยพี่หลายครั้งด้วย”

 “ที่แท้คุณก็คือเจียงเฉิง ดูแล้วคุณหล่อไม่ธรรมดาเลย สนใจจะเป็นพี่เขยผมไหมครับ? พี่สาวผมอายุเยอะขนาดนี้แล้ว ยังโสดอยู่เลยครับ”เฉินเจินมองพิจารณาเจียงเฉิง แล้วหัวเราะพูดขึ้น

 “ไอ้เด็กบ้า พูดจาเลอะเทอะอะไร!”

เฉินเหยาได้ยินประโยคนี้ เลยรีบเอื้อมมือไปเคาะที่หัวของน้องชายตัวเอง

 “ผมพูดความจริง แค่ดูสายตาของพี่ ผมก็รู้แล้วว่าพี่ชอบพี่เจียงเฉิง”เฉินเจินลูบศีรษะที่เจ็บเพราะเพิ่งจะถูกเคาะแล้วพูดขึ้น

 “ยังจะพูดอีก ถ้าแกพูดอีกต่อไปพี่จะไม่ทำกับข้าวให้แกแล้ว”เฉินเหยาได้ยินหน้ายิ่งแดงมากขึ้น

เจียงเฉิงที่อยู่ด้านข้างเห็นสองพี่น้องถกเถียงกัน ในใจก็รู้สึกดีใจขึ้นมา แต่เขาก็รีบถามขึ้นว่า“เฉินเหยา น้องชายของคุณเคยทำให้ใครไม่พอใจไหม?”

“ไม่นะคะ ปกติน้องชายฉันอยู่ในโรงเรียนเป็นเด็กดีมาก ทำไมคุณถึงถามอย่างนั้นล่ะคะ?”เฉินเหยาขมวดคิ้วเป็นปมถาม

 “หนอนกู่ในร่างกายของเขา ต้องเป็นคนที่มีฝีมือเก่งนะถึงทำเรื่องอย่างนี้ได้ หากไม่ได้ทำให้ใครไม่พอใจล่ะก็ ผมคิดไม่ออกจริงๆว่าเพราะอะไร”เจียงเฉิงหาพวกเบาะแสบางอย่างเจอ การเอาหนอนกู่เข้าไปในร่างกายแบบนี้ เหมือนว่าจะเป็นหมอมดถึงจะได้ทำกลอุบายแบบนี้ออกมาได้

เฉินเหยาได้ยินเลยรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา เธอคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ก็ยังส่ายศีรษะตอบว่า“น้องชายของฉันไม่น่าจะไปทำให้คนไม่พอใจได้นะ”

 “ไม่เป็นไร คุณก็ไม่ต้องเครียด ผมแค่ถามไปอย่างนั้นแหละ มีผมอยู่ทั้งคน ต่อไปจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”เจียงเฉิงยิ้มแล้วพูดกับเฉินเหยา

เฉินเหยาพยักหน้า สำหรับเธอในตอนนี้ ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอสบายใจวางใจได้เท่าเจียงเฉิงแล้ว

 เมืองหลูหยาง ในบ้านของจี้เจ๋อ

 “ลูกชาย ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว?”

สีหน้าของจี้กวงเย่าเต็มไปด้วยความสงสารจี้เจ๋อลูกชายของตัวเองจับใจ ข้างกายของเขายังมีผู้หญิงอายุน้อยหน้าตาสะสวยอยู่ด้วย นั่นก็คือแม่เลี้ยงของจี้เจ๋อ ตอนนี้สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสาร

ครั้งก่อนที่จี้เจ๋อกับฮั่วเซาฟงหาไท่หลงมา จะเอามารับมือกับเจียงเฉิง ผลสรุปไท่หลงไม่เป็นศัตรูกับเจียงเฉิง กลับกันมาตีแขนขาของจี้เจ๋อกับฮั่วเซาฟงหัก ฮั่วเซาฟงกลับมาที่บ้านเจียงหนาน จี้เจ๋อก็พักฟื้นอยู่บ้าน ทั้งแขนทั้งขาเข้าฝึกเต็มไปหมด

“ดีขึ้นมากแล้วครับ”จี้เจ๋ออดทนกับความเจ็บปวดที่แขนขาไว้แล้วพูดขึ้น

“ไอ้เจียงเฉิงสารเลว”จี้กวงเย่า กำหมัดแน่นด้วยความโมโห จนเส้นเอ็นปูดเต่งขึ้น

ตอนแรกเขานึกว่าลูกชายของตัวเองทะเลาะกับฝ่ายนั้นเป็นธรรมดา ไม่เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิงคนนั้นจะลงมือได้เหี้ยมโหด ไม่เพียงแค่ทำให้ลูกชายของตัวเองได้รับบาดเจ็บ ยังทำลายความร่วมมือของตระกูลฮั่วด้วย

“พ่อครับ พ่อจะต้องช่วยผมแก้แค้นนะ ผมไม่ค่อยได้ยั่วยุไอ้เจียงเฉิงอะไรนั่นเท่าไหร่เลย มันก็ทำแบบนี้กับผมแล้ว”จี้เจ๋อพูดด้วยสีหน้าเศร้าละห้อย

“ลูกชาย วางใจได้เลย พ่อของลูกมาถึงจุดนี้ในวันนี้ได้ จัดการกับเรื่องแบบนี้มาเหลือเฟือแล้ว”แม่เลี้ยงของจี้เจ๋อชื่อเหม่ยหลิง พูดแล้วจับเบาๆที่มือของจี้เจ๋อ