ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 196

ได้ยินเจียงเฉิงพูดดังนั้น เซียวเย่หรันก็พลันหน้าแดงก่ำ ครั้งก่อนเธอถูกเจียงเฉิงฉีกถุงน่องก็น่าอายมากพอแล้ว ครั้งนี้ถึงขั้นต้องแก้ผ้าเลยงั้นเหรอ

“ต้องทำแบบนี้จริงๆเหรอ?” เซียวเย่หรันถามด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ

“ใช่ ที่คุณรู้สึกไม่สบายตัว เพราะเดิมทีร่างกายคุณเย็นอยู่แล้ว ประกอบกับเจอลมจากภายนอก จึงจำเป็นต้องใช้เข็มร้อนในการฝังเข็ม แล้วยังจำเป็นต้องนวดทุยหนาด้วย ถ้าใส่เสื้อก็จะลำบากมาก” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างจริงจัง

“ไม่ใช่ให้คุณยืนเปลือยต่อหน้าผม คุณแค่นอนคว่ำบนเตียงก็พอแล้ว” เจียงเฉิงเอ่ยเสริม

เซียวเย่หรันคิดไม่ถึงว่าปัญหาร่างกายตัวเองจะค่อนข้างสาหัสพอสมควร ทว่าเพื่อเพื่อให้ฟื้นฟูกลับมา เธอก็ทำได้เพียงตอบตกลงว่า “ก็ได้ งั้นไปบ้านฉันเถอะ”

เจียงเฉิงตอบรับคำหนึ่ง จากนั้นทั้งคู่ก็ไปจากที่นี่ แล้วไปถึงบ้านของเซียวเย่หรัน

ทันทีที่เจียงเฉิงเดินเข้าบ้านเซียวเย่หรัน เขาก็ได้กลิ่นหอมสดชื่นโชยจมูก การตกแต่งภายในบ้านเองก็ค่อนข้างเรียบง่าย

“คุณรอฉันก่อน ฉันบอกให้คุณเข้ามาคุณค่อยเข้ามา” เซียวเย่หรันพูดแล้วก็เข้าไปในห้องนอนตัวเอง

เจียงเฉิงรออยู่ด้านนอกสักพัก เซียวเย่หรันจึงจะเอ่ยว่า “เอาล่ะ คุณเข้ามาเถอะ”

เจียงเฉิงเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นเซียวเย่หรันนอนคว่ำอยู่บนเตียงแล้ว ท่อนล่างถูกปกปิดด้วยผ้าห่ม เผยแผ่นหลังที่ขาวเนียน

“แบบนี้ได้ใช่ไหม?” เซียวเย่หรันหันศีรษะมาทางเจียงเฉิงด้วยใบหน้าแดงก่ำแล้วเอ่ยถาม

“ได้” เจียงเฉิงพูดแล้วก็นั่งลงข้างกายเซียวเย่หรัน ก่อนจะเอาเข็มที่เตรียมเอาไว้ออกมา

เจียงเฉิงใช้มือกดไหล่ของเซียวเย่หรัน เซียวเย่หรันก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือของเจียงเฉิง ร่างกายพลันสั่นสะท้านเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ” เจียงเฉิงนึกว่าเซียวเย่หรันกลัวเจ็บ พลันรีบเอ่ยทันที

อันที่จริงเซียวเย่หรันไม่ได้กลัวเจ็บ แต่คือร่างกายของเธอไม่ได้สัมผัสกับเพศตรงข้ามมานานแล้ว

เจียงเฉิงเริ่มฝังเข็มให้เซียวเย่หรันช้าๆ เมื่อฝังเข็มเสร็จ ก็ใช้มือทั้งสองข้างกดเอวของเซียวเย่หรันแล้วนวดทุยหนาเบาๆ

“ร้อนจัง” หน้าผากของเซียวเย่หรันมีเหงื่อไหลซึม พลางเอ่ยเสียงเบา

“นี่คือการฝังเข็มร้อน เพื่อระบายความหนาวเย็นในร่างกายคุณ ก็จริงที่จะรู้สึกร้อนมาก” เจียงเฉิงกดนวดเอวของเซียวเย่หรันพลางอธิบายไปด้วย

เซียวเย่หรันไม่ใช่แค่รู้สึกร้อนเพราะเข็มบนแผ่นหลัง มือของเจียงเฉิงที่กดบนเอวเธอเองก็ทำให้เธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าว

ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป เจียงเฉิงจึงจะเก็บเข็ม เซียวเย่หรันเองก็เปลี่ยนเสื้อ และรู้สึกว่าสบายตัวขึ้นมากจริงๆ

“แบบนี้ฉันก็หายแล้วใช่ไหม?” เซียวเย่หรันถาม

“หนึ่งครั้งยังไม่พอ ต้องทำอีกครั้งถึงจะหายดี ถ้ามีเวลาผมค่อยมาหาคุณอีกที” เจียงเฉิงยิ้มเอ่ย

“อืม เรื่องยูนิฝ่างฉันจะลงทุนเต็มจำนวน ส่วนกำไรเราก็แบ่งกันคนละครึ่ง” เซียวเย่หรันเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้ถูกเหลี่ยวเฟยเจี๋ยขัดจังหวะ ยังไม่ทันได้พูดเรื่องสำคัญเลย

เจียงเฉิงไม่มีความเห็นอะไร เอ่ยว่า “ได้ งั้นก็ตกลงตามนี้”"

เจียงเฉิงไปจากบ้านเซียวเย่หรันก็กลับมาที่โรงพยาบาล จะไปรับสวี่ฉิงเลิกงาน

ณ โรงพยาบาลเมืองหลูหยางที่หนึ่ง ภายในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง