ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 197

“ฉันไม่เชื่อที่นายพูดหรอกนะ นึกว่านายจะเป็นหมอที่พึ่งพาได้ซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นหมอเถื่อน” หญิงวัยกลางคนถลึงตาใส่เจียงเฉิง ก่อนจะพาลูกสาวออกไปจากที่นี่

เจียงเฉิงเห็นสถานการณ์แบบนี้เองก็รู้สึกจนใจ หญิงสาวคนนี้รู้สึกเหมือนปวดท้องประจำเดือน ก็เพราะม้ามและกระเพาะของเธอนั้นอ่อนแอ ชี่พร่องเลือดน้อย สาเหตุของโรคคือกระเพาะ เพียงแค่กินข้าวเยอะหน่อย ก็จะสามารถบรรเทาอาการได้ เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่เชื่อเขา

ยังไงซะ เจียงเฉิงก็ได้ทำในสิ่งที่ควรทำไปแล้ว เขาเก็บของครู่หนึ่ง แล้วจะไปหาสวี่ฉิง

ณ ขณะเดียวกัน สวี่ฉิงเองก็กำลังเดินออกจากห้องทำงานตัวเองพอดี

“ผู้หญิงคนนั้นสินะ?”

หมาป่าอีสานมองไปที่สวี่ฉิงแล้วเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว เธอนั่นแหละ หน้าตาสวยไม่เบาเลย” หมาป่าใต้เองก็มองไปที่สวี่ฉิงด้วยสายตาหื่นกาม

“รอเดี๋ยว ทำไมถึงยังมีผู้หญิงอีกคน?” จู่ ๆหมาป่าอีสานก็เห็นสวี่ฉิงกำลังคุยกับผู้หญิงหน้าตาดีอีกคน พลันรีบเอ่ยถาม

“ไม่เป็นไร ก็พาไปด้วยกันทั้งสองคนนี่แหละ เรามาทำอะไรฟิน ๆกัน” หมาป่าใต้ชอบขืนใจผู้หญิงที่สุด ดังนั้นแค่เป็นคนสวย เขาก็ไม่เคยปฏิเสธใครทั้งนั้น

“จับตาดูให้ดี แล้วคอยดูจังหวะ” ตงเป๋ยหลางพูด ก่อนที่ทั้งคู่จะปลอมตัวเป็นญาติคนไข้ยืนอยู่บนทางเดิน

“หมอสวี่ ขอบคุณมากนะ คุณเลิกงานแล้วทั้งที แต่ฉันก็ยังรบกวนคุณ” มู่หรงเสวี่ยยิ้มเอ่ยกับสวี่ฉิง

“ไม่เป็นไร ผู้กองมู่หรง ยังไงซะ เราก็คุ้นเคยกันขนาดนี้แล้ว แค่เอายาแก้หวัดเท่านั้นเอง” สวี่ฉิงเองก็ยิ้มเอ่ยอย่างผ่อนคลาย

“ก็น้องสาวฉันนั่นแหละ ตอนดึกไม่นอนดีๆก็เลยเป็นหวัด” มู่หรงเสวี่ยเอ่ยกับสวี่ฉิง แล้วทั้งคู่ก็เดินไปยังทิศทางห้องน้ำ

ตอนที่สวี่ฉิงกับมู่หรงเสวี่ยเดินออกมาจากห้องน้ำ จู่ ๆ มู่หรงเสวี่ยก็พลันชะงักฝีเท้า

เพราะมู่หรงเสวี่ยเห็นผู้ชายสองคนบนทางเดิน ดูแล้วเหมือนจะกำลังพูดคุยกัน และดูธรรมดามากๆ

ทว่าท่าเดินและฝีเท้าของสองคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่เคยผ่านการฝึกฝนมาก่อน โดยเฉพาะสายตานั่นที่โหดเหี้ยมอำมหิตถึงขีดสุด

ด้วยความที่เป็นตำรวจ มู่หรงเสวี่ยมีไหวพริบที่ไวต่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ดังนั้นเพียงครู่เดียวเธอก็รู้สึกได้ถึงไอสังหาร

“สองคนนี้ แข็งแกร่งมากๆ!”

“มีอะไรงั้นเหรอ?”

สวี่ฉิงเห็นมู่หรงเสวี่ยยืนนิ่งไม่ขยับก็พลันถามทันที

“คุณเดินไปอีกทาง” มู่หรงเสวี่ยเอ่ยเสียงเย็น

“หือ?”

สวี่ฉิงไม่เข้าใจเล็กน้อย

“รีบไปเร็ว!”

มู่หรงเสวี่ยไม่เคยเจอศัตรูที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน แม้จะเป็นตอนที่เผชิญกับผึ้งนักฆ่าเมื่อก่อนหน้านี้ เธอก็ไม่เคยรู้สึกได้ความกดดันที่รุนแรงขนาดนี้ พลันรีบตะโกนใส่สวี่ฉิงทันที

สวี่ฉิงได้ยินมู่หรงเสวี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมขนาดนี้ พลันรู้สึกได้ถึงความร้ายแรงของปัญหา ก่อนจะรีบหันตัวไปจากที่นี่

ขณะเดียวกัน หมาป่าอีสานและหมาป่าใต้เองก็เคลื่อนไหวแล้ว

“นายไปจับคนนั้น คนนี้ฉันจัดการเอง!”

หมาป่าอีสานพุ่งตัวไปหามู่หรงเสวี่ยไปพลาง เอ่ยสั่งหมาป่าใต้ไปพลาง

“รนหาที่ตาย!”

มู่หรงเสวี่ยเผยแววตาเย็นเยือก พลันพุ่งตัวไปหาชายสองคนทันที เธอใช้เขาข้างเดียวแตะพื้น ร่างกายลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะใช้หัวเข่าอีกข้างโจมตีใส่ศีรษะของหมาป่าอีสานอย่างฉับพลัน