ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 198

เข็มที่เจียงเฉิงโยนออกไปทิ่มโดนจุดสำคัญของหมาป่าหิว ดังนั้นเจียงเฉิงไม่จำเป็นต้องสนใจเขา พลันวิ่งไปที่รถตัวเองทันที

ขณะที่เจียงเฉิงกำลังจะจับมือจับประตูรถลัมโบร์กินี จู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความอันตรายที่แปลกประหลาด ก่อนที่เขาจะรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว วินาทีที่เขาถอยหลัง กระสุนลูกหนึ่งก็ถูกยิงใส่พื้นคอนกรีตตรงหน้าเจียงเฉิง พื้นกอนกรีตพลันแตกเป็นเศษปูนทันที

ยังมีมือปืนมาด้วยงั้นเหรอ เกือบไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงเฉิงได้รับวิชาตกทอดจากหมอเทพแล้วไหวพริบค่อนข้างดี ไม่งั้นตอนนี้เขาก็คงถูกยิงไปแล้ว

เจียงเฉิงรีบหันไปมองทิศทางหนึ่งอย่างโกรธเกรี้ยวทันที

“หลบไปได้ยังไง?”

มือปืนถือสไนเปอร์ไว้ในมือ พลางมองไปที่เจียงเฉิงด้วยสีหน้าตกตะลึง ไม่ว่ายังไงเขาก็คิดไม่ถึง ว่าภายใต้สถานการณ์ที่เป้าหมายถูกยิงโดยไม่ทันตั้งตัว จะยังมีคนสามารถหลบไปได้

ตอนนี้เจียงเฉิงไม่มีเวลายืดเยื้อกับมือปืนคนนี้ พลันรีบเข้าไปในรถลัมโบร์กินีทันที ก่อนจะสตาร์ทรถขับไปยังทิศทางของรถที่พาตัวสวี่ฉิงไป

มือปืนเห็นดังนั้นก็พลันเริ่มเล็งโจมตีครั้งต่อไป เขาเล็งปืนไปที่ศีรษะของเจียงเฉิง ก่อนจะชักไกปืนทันที ทว่าก็ยังคงถูกเจียงเฉิงขับรถหลบหลีกไปได้

อีกด้านหนึ่ง ราชาหมาป่ากำลังขับรถซิ่งไปอย่างรวดเร็ว หมาป่าใต้ที่นั่งอยู่ด้านหลังพยุงสวี่ฉิงที่หมดสติ

“ดูเหมือนว่าฮ็อคอายจะขัดขวางอีกฝ่ายไว้ได้” ราชาหมาป่าขับรถซิ่งไปพลาง ถอนหายใจโล่งอกไปพลาง

“เมื่อกี้เหมือนฉันจะเห็นหมาป่าหิวยังไม่ทันปะทะกับผู้ชายคนนั้นก็ล้มลงแล้ว” หมาป่าใต้เอ่ยอย่างหวาดผวา

“ใช่แล้ว ไอสังหารบนตัวผู้ชายคนนั้นน่ากลัวเกินไป สยดสยองเหมือนเขาศพทะเลเลือด” ราชาหมาป่าเองก็ผ่านการสู้รบที่เลือดสาดมาไม่น้อยแล้ว ทว่าเขาไม่เคยเห็นกลิ่นอายที่น่ากลัวขนาดนั้นมาก่อนเลย

“ลูกพี่ เหมือนว่าหมาป่าอีสานก็ยังไม่ออกมา” หมาป่าใต้เอ่ยอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย

“เดาว่าคงไม่ไหวแล้ว” ดวงตาของราชาหมาป่าฉายแววดุร้าย

เขาเองก็คาดคิดไม่ถึง พวกเขามีกันอยู่ห้าคน เมื่อมาถึงเมืองเล็กๆอย่างหลูหยางแล้วจะเสียพวกพ้องไปสองคนอย่างง่ายดายขนาดนี้

“แม่งเอ้ย ยังไงซะก็มีเรื่องบาดหมางกับคนที่เก่งกาจขนาดนั้นแล้ว ฉันขอสุขสมกับผู้หญิงคนนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน” หมาป่าใต้พูดแล้วก็จะลงมือกับสวี่ฉิงทันที

ก่อนหน้านี้หมาป่าใต้ก็ละโมบในความงามและรูปร่างของสวี่ฉิงมากอยู่แล้ว โดยเฉพาะตอนที่ได้สัมผัสสวี่ฉิง เขาก็ยิ่งอดกลั้นความต้องการในใจไม่ได้ อีกทั้งเขาเองก็หื่นกามมากเป็นทุนเดิม

สวี่ฉิงนอนสลบอยู่บนเบาะหลัง หมาป่าใต้พลันยื่นมือจะไปปลดกระดุมเสื้อของสวี่ฉิงทันที

“นายจ้างเรายังไม่ได้แตะเลย แกก็จะลงมือกับเธอแล้ว แกคิดว่ามันสมควรไหม?” จู่ ๆ ราชาหมาป่าก็ปริปากเอ่ย

“เราเสียพี่น้องไปตั้งสองคนแล้ว ถ้าไม่ได้เงินเพราะแกเล่นตุกติกอีก งั้นฉันก็จะไม่ปล่อยแกไปแน่” ราชาหมาป่ามองหมาป่าใต้จากกระจกมองหลังและเอ่ยอย่างไม่พอใจ

หมาป่าใต้หื่นกามมาโดยตลอด มีสาวสวยชั้นเลิศอยู่ตรงหน้าแบบนี้ กลับไม่สามารถลิ้มลองได้ เขาเองก็อัดอั้นมากเช่นกัน ทว่าเขาก็ไม่กล้าทำให้ลูกพี่ตัวเองไม่พอใจ จึงทำได้เพียงต้องหยุดมือ

“เขาไล่ตามมาแล้ว!”

จู่ ๆ ราชาหมาป่าก็เห็นลัมโบร์กินีสีเหลืองคันหนึ่งปรากฎขึ้นในกระจกมองหลัง กำลังขับไล่ตามพวกเขาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ

“ทำไมถึงเร็วขนาดนี้?”

หมาป่าใต้มองไปที่ด้านหลังอย่างตื่นตระหนก

“ฮ็อคอาย รถนายอยู่ไหน? ขวางลัมโบร์กินีคันด้านหลังไว้ซะ” ราชาหมาป่ารู้ดี ว่ารถตัวเองขับหนีลัมโบร์กินีคันนี้ไปไม่ได้ หากไม่ขัดขวางเอาไว้ ไม่นานก็ตามมาทันแน่ ๆ

“ลูกพี่ ผมอยู่ที่สะพานแล้ว ครั้งนี้ผมจะยิงมันทิ้งอน่างแน่นอน” ก่อนหน้านี้ฮ็อคอายก็ซุ่มยิงเจียงเฉิงจากที่ค่อนข้างไกลอยู่แล้ว ดังนั้นจึงสามารถมาถึงหน้าเจียงเฉิงได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้