ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 200

ราชาหมาป่ามองแค่แวบแรกก็ดูออก ว่าเจ้าคนที่ล้มนอนอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพก็คือฮ็อคอายที่รับผิดชอบซุ่มยิง เขาในตอนนี้แขนขาหักทั้งสี่ข้าง ใบหน้าอาบไปด้วยเลือด ลมหายใจอ่อนแรง

เมื่อเห็นสภาพของฮ็อคอาย มุมปากของฮวาหนานหลังก็พลันกระตุกสั่นทีหนึ่ง เขาคลุกคลีในวงการมานานหลายปีก็ยังไม่เคยเห็นภาพที่อำมหิตขนาดนี้มาก่อน สามารถทำให้กระดูกของคนบิดเบี้ยวผิดรูปจนกลายเป็นแบบนี้ได้

สวี่ฉิงที่เดิมทีใกล้จะสูญเสียสติไปโดยสิ้นเชิง ณ เวลานี้เองก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย พลันเห็นเงาร่างหนึ่งที่คุ้นตา ยืนอยู่ที่ประตูห้องที่เก่าโทรมแห่งนี้ สีหน้าโกรธจัดถึงขีดสุด แววตาคมเฉียบดุจมีดกำลังจับจ้องคนตรงหน้า

“เจียงเฉิง......”

สติของสวี่ฉิงในตอนนี้เลือนรางถึงขีดสุดแล้ว ทว่าเธอยังคงดูออกว่าเป็นเจียงเฉิง น้ำตาที่ซาบซึ้งไหลรินออกมาจากหางตา เธอรู้ว่าเจียงเฉิงต้องไม่เป็นอะไร เธอรู้ว่าเขาต้องมาช่วยเธอ

“แกเป็นใครกันแน่?” ราชาหมาป่ามองเจียงเฉิงอย่างหวาดระแวง เขารู้ดี ว่ามีเพียงวิชาแยกกระดูกเส้นเอ็นเท่านั้นที่สามารถทำให้กระดูกร่างกายคนผิดรูปจนเป็นแบบนี้ได้

เจียงเฉิงไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะมองไปที่ราชาหมาป่า สายตาของเขาจับจ้องไปยังสวีฉิงที่ล้มนอนอยู่บนพื้น เขาดูออก ว่าสวี่ฉิงเองก็ถูกป้อนยาแบบนั้นเหมือนมู่หรงเสวี่ยในตอนนั้น

เจียงเฉิงพลันกำหมัดไว้แน่น เพราะโกรธจัดเกินไป เส้นเลือดบนหน้าผากเขาก็ปูดโปนออกมา เขาเดินมาที่ข้างกายสวี่ฉิง แล้วพยุงเธอขึ้น เอ่ยเสียงเบาว่า “เป็นความผิดฉันเอง ที่ทำให้เธอลำบาก”

แม้สายตาของสวี่ฉิงจะเลือนราง ทว่าเธอกลับไม่มีท่าทีจะโทษเจียงเฉิง เพียงแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

“สวะอย่างแกเองเหรอ? แกกล้าตามมาถึงนี่ได้ยังไงกัน?”

จี้เจ๋อเห็นเจียงเฉิงแล้วก็พลันตะโกนอย่างโมโหทันทีว่า “พวกแกสองคน ฆ่ามันซะ ฉันจะให้เงินพวกแกสองเท่า”

“จี้เจ๋อ ตอนนั้นฉันไม่น่าหักแขนหักขาแกเลยจริงๆ” เจียงเฉิงวางตัวสวี่ฉิงแล้วหันตัวมาเอ่ยกับจี้เจ๋อด้วยสายตาเย็นเยือก

“เพิ่งมาเสียใจภายหลังตอนนี้งั้นเหรอ? สายไปแล้ว” จี้เจ๋อด่าเสียงเย็น

“แกเข้าใจความหมายฉันผิด ฉันหมายถึงว่าฉันควรจะฆ่าแกให้ตายตั้งแต่ตอนนั้น” เจียงเฉิงมีเจตนาฆ่าแล้วจริงๆ เดิมทีเขาไม่อยากฆ่าคน ทว่าคนที่เขาแคร์มากที่สุดก็คือสวี่ฉิง เธอถูกป้อนยาไม่พอ อีกทั้งอีกนิดก็เกือบจะถูกย่ำยีแล้ว เขาโกรธมากจริงๆ

“แกสองคนยืนบื้อทำอะไร? ฆ่ามันเดี๋ยวนี้ซะ!”

จี้เจ๋อตวาดเสียงโมโห

ราชาหมาป่ารู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของเจียงเฉิงอย่างชัดเจน ทว่าตอนนี้จะไปก็ไม่ทันแล้ว สู้ปะทะกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ยังมีทางรอด

“ไป!”

ราชาหมาป่าตะโกน ก่อนจะควักปืนออกมาแล้วเล็งไปที่เจียงเฉิงทันที

เจียงเฉิงแค่นเสียงเย็นขึ้นจมูก พลันปาเข็มออกไปเข็มหนึ่ง พุ่งเข้าไปในปากกระบอกปืนอย่างแม่นยำ

ปัง!

ปืนในมือราชาหมาป่าระเบิดในทันที มือของเขาเละจนเลือดเนื้อแหลกลาญ พลันรีบกุมมือคุกเข่าลงบนพื้นแล้วกรีดร้อง

“ไปตายซะ!”

หมาป่าใต้จับมีดทหารพุ่งแทงใส่เจียงเฉิง ทว่าเขายังไม่ทันเห็นชัดว่าเจียงเฉิงเคลื่อนไหวยังไว ก็พบว่าเจียงเฉิงหายตัวไปแล้ว ก่อนที่วินาทีถัดมามีดทหารในมือเขาจะทะลุผ่านลำคอตัวเอง