ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 205

“เฮ้อ ถ้าคุณยอมลดตัวลงแต่แรก ป่านนี้ก็คงเชิญเจียงเฉิงมาได้ตั้งนานแล้ว จำเป็นต้องแบบนี้หรือไง” ปรมาจารย์เชวี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมตำหนิ

“ปรมาจารย์เชวี่ย ผมรู้ตัวว่าผิดแล้ว ตอนนี้คุณช่วยผมติดต่อหาเจียงเฉิงหน่อย ถามว่าเขาอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมไปรับ” ตอนนี้เจียงซานเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังแล้วจริงๆ เขาไม่ควรทำตัวเย่อหยิ่งกับเจียงเฉิงแบบนั้น

ปรมาจารย์เชวี่ยถอนหายใจอีกครั้ง แล้วจึงจะโทรเจียงเฉิง

“ฮัลโหล? ปรมาจารย์เชวี่ย?” เจียงเฉิงรับสายปรมาจารย์เชวี่ย

“หมอเทวดาเจียง ตอนนี้คุณอยู่ไหน? ผมมีหลานของเพื่อนคนหนึ่งอยากจะไปหาคุณ” ปรมาจารย์เชวี่ยไม่ได้บอกตรงๆว่าเป็นเจียงซาน กลัวว่าเจียงเฉิงได้ยินแล้วจะโกรธไม่บอกพิกัดของตัวเอง

“ผมอยู่ที่หยางซื่อคลินิกตรงถนนเยว่ซิ่ว” เจียงเฉิงเองก็ไม่ได้คิดมาก พลันตอบทันที

“โอเค ผมรู้แล้ว” ปรมาจารย์เชวี่ยพูดแล้วก็วางสาย

“ตอนนี้เจียงเฉิงอยู่ที่หยางซื่อคลินิกตรงถนนเยว่ซิ่วคุณรีบไปเถอะ” ปรมาจารย์เชวี่ยรีบเอ่ย

เจียงซานเช็ดน้ำตา แล้วรีบไปทันที ทว่าจู่ ๆปรมาจารย์เชวี่ยกลับเรียกเขาไว้ก่อน

“ระวังกิริยาท่าทางของตัวเองด้วย” ปรมาจารย์เชวี่ยเอ่ยเตือนอีกครั้ง

“ผมเข้าใจแล้ว” ครั้งนี้เจียงซานไม่กล้าทะนงตนแล้วจริงๆ เพราะตอนนี้ชีวิตของปู่เขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้ว คิดได้ดังนั้นเขาก็รีบก้าวขาเดินออกไปทันที

“คุณปู่ หัวใจของคุณปู่คืออาการใจสั่น ผมจ่ายยาไปให้ทั้งหมดหกแผง กินหมดก็หายดีแล้ว”

เจียงเฉิงกำลังช่วยหยางเหมยตรวจคนไข้ในคลินิก เขาพูดไปพลางเขียนใบสั่งยาไปพลาง

หลินหยุนเอ๋อร์มองดูท่าทางตั้งใจของเจียงเฉิงอยู่ข้างๆ แววตาเต็มไปด้วยความเคารพนับถือ

“สาวน้อย เมื่อไหร่จะจีบเขากลับมาที่บ้านอย่างเป็นทางการล่ะ?” หยางเหมยมองหลินหยุนเอ๋อร์แล้วยิ้มถาม

“แม่ พูดอะไรน่ะ หนูเป็นผู้หญิง จะเป็นฝ่ายจีบก่อนได้ยังไง” หลินหยุนเอ๋อร์หน้าแดงก่ำทันที พลันรีบเอ่ยอย่างออดอ้อนเล็กน้อย

“เรื่องแบบนี้ ใครจะเป็นฝ่ายจีบก่อนก็ได้ ถ้าลูกได้คบกับเจียงเฉิงจริงๆ งั้นแม่ก็เบาใจได้แล้ว” หยางเหมยเองก็มองเจียงเฉิงด้วยสีหน้าชื่นชม เพิ่งจะหนุ่มขนาดนั้น ก็มีความสามารถทางการแพทย์ที่ยอดยี่ยมขนาดนี้แล้ว

“รอดูอีกสักพักเถอะ ยังไงซะเขาก็ยังไม่ได้แต่งงานนี่” หลินหยุนเอ๋อร์แอบมองเจียงเฉิง ในใจเต็มไปด้วยความสุข เธอยังไม่รู้ว่าเจียงเฉิงแต่งงานกับสวี่ฉิงแล้ว ปกติเธอเองก็ไม่เคยถามเรื่องพวกนี้

ขณะที่เจียงเฉิงกำลังดูอาการป่วยให้คนไข้อีกคน จู่ ๆก็เห็นเจียงซานที่สวมชุดทหารวิ่งเข้ามา

“หมอเทวดาเจียง ได้โปรดไปช่วยปู่ของผมด้วย ปู่ผมเขา.......”

เจียงเฉิงเห็นแวบแรกก็รู้แล้วว่าเป็นเจียงซาน พลันเอ่ยเสียงเย็นทันทีว่า “ออกไป!”

“หมอเทวดาเจียง ก่อนหน้านี้ผมผิดไปแล้ว แต่ว่า......”

“ผมบอกแล้ว ว่าออกไป ผมกำลังตรวจคนไข้ อย่ามารบกวนผม” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเย็น

เจียงซานยังอยากจะพูดอะไรต่อ ทว่าเมื่อเห็นท่าทางของเจียงเฉิง เขาก็พลันกลืนคำพูดที่เหลือลงท้องทันที จากนั้นก็เอ่ยว่า “ผมรอหมอเทวดาเจียงด้านนอกเอง”

เจียงซานพูดแล้วก็หันตัวเดินออกไปจากคลินิก

คนไข้ในคลินิกต่างดูออก ว่าผู้ชายสวมชุดทหารที่เข้ามาเมื่อกี้นี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ ทว่าแม้ว่าจะเป็นคนแบบนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเจียงเฉิงก็ยังต้องนอบน้อมขนาดนั้น พวกคนไข้ล้วนยิ่งเคารพเจียงเฉิงมากกว่าเดิม

เมื่อเจียงเฉิงตรวจคนไข้เสร็จก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว จู่ ๆโทรศัพท์เขาก็พลันดังขึ้น ก่อนจะเห็นว่าเป็นสายจากสวี่ฉิง

“ฮัลโหล?” เจียงเฉิงรับสาย