ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 206

“ทำไมหมอนั่นเองก็ตามไปด้วย?” หั่วกังได้ยินดังนั้นก็พลันเอ่ยอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เล็กน้อย

“งั้นตอนนี้ควรทำยังไงดี?” เสี่ยวหลิงถามผ่านโทรศัพท์

ที่แท้เสี่ยวหลิงก็ถูกหั่วกังซื้อตัวนานแล้ว เธอเป็นแค่หมอธรรมดาคนหนึ่ง หั่วกังสัญญากับเธอ ว่าเพียงแค่ครั้งนี้เธอช่วยเขา เขาก็จะพาเธอมาทำงานที่โรงพยาบาลใหญ่ของเมืองหลวง และยังสามารถให้เงินเธอก้อนหนึ่งได้ด้วย ดังนั้นเสี่ยวหลิงจึงตอบตกลง

“เอาแบบนี้ ฉันเองก็มีเพื่อนอยู่ที่เมืองหลวง พรุ่งนี้ฉันจะหาเพื่อนสองคนวางยาในอาหารเช้าของเขา จากนั้นฉันจะตามไปแต่เช้า” หั่วกังเอ่ยเสียงเบา

“เข้าใจแล้วค่ะ” เสี่ยวหลิงพูดแล้วก็วางสาย

“เสี่ยวหลิง? เธอคุยโทรศัพท์กับใครอยู่งั้นเหรอ?”

จู่ ๆเสียงของสวี่ฉิงก็พลันดังลอดเข้ามา เสี่ยวหลิงตกใจจนทำโทรศัพท์หล่นลงบนพื้น

“ไม่......ไม่ได้คุยกับใคร” เสี่ยวหลิงก้มเก็บโทรศัพท์อย่างร้อนตัว ยิ้มเอ่ยว่า “เมื่อกี้เธอออกไปเจอใครงั้นเหรอ?”

“สามีฉันเอง เขาไม่ไว้ใจให้ฉันอยู่ที่นี่เองน่ะ เพราะฉะนั้นก็เลยตามมาดู ไม่เป็นไร ฉันให้เขาไปเปิดห้องข้างๆนอนแล้ว” สวี่ฉิงยิ้มเอ่ย

หลังจากสวี่ฉิงพูดจบ ทั้งคู่ก็เตรียมตัวเข้านอน

ส่วนเจียงซาน ณ ตอนนี้ก็กลับมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เขามาเยี่ยมปู่ตัวเอง เห็นว่าอาการไอรุนแรงของเจียงหวู่หยุดลงแล้ว ทว่าก็สลบไปแล้วเช่นกัน

“เจียงซาน ผมพยายามสุดความสามารถแล้ว ทำได้เพียงให้เขาจากโลกนี้ไปอย่างไร้ซึ่งความเจ็บปวดแล้วล่ะ” ปรมาจารย์เชวี่ยถอนหายใจอย่างจนใจ เขาหมดหนทางแล้วจริงๆ เพราะเจียงซานเองก็เชิญเจียงเฉิงมาไม่ได้

ในความคิดของปรมาจารย์เชวี่ย เจียงเฉิงก็คือความหวังสุดท้ายที่สามารถช่วยเจียงหวู่ได้ หากเขาไม่มา งั้นก็ไม่มีหวังแล้วจริงๆ

“ปรมาจารย์เชวี่ย ปู่ผมยังเหลือเวลาอีกเท่าไหร่?” เจียงซานจับมือของปู่ตัวเองเอาไว้อย่างรู้สึกเสียใจ

“มากสุด ก็คงเที่ยงพรุ่งนี้” ปรมาจารย์เชวี่ยเอ่ยอย่างรู้สึกเศร้าเสียใจมากๆ

เจียงซานได้ยินดังนั้น ในใจก็รู้สึกเสียใจภายหลังถึงขีดสุด หากไม่ใช่เพราะเขาเย่อหยิ่งมากเกินไป

เพียงแต่มาเสียใจภายหลังและโทษตัวเองตอนนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เขาลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยว่า “ปรมาจารย์เชวี่ย คุณวางใจเถอะ แม้คืนนี้ผมจะต้องคุกเข่าต่อหน้าหมอเทวดาทั้งคืน ผมก็จะให้เขามาช่วยคุณปู่ให้ได้”

เจียงซานพูดแล้วก็หันหัววิ่งออกไปจากห้องผู้ป่วยทันที จากนั้นก็ขับรถทหารมาที่คลินิกของหลินหยุนเอ๋อร์

ณ เวลานี้ หลินหยุนเอ๋อร์กำลังเศร้าเสียใจ เพราะเมื่อกี้เธอเพิ่งรู้ว่าเจียงเฉิงแต่งงานแล้ว ในใจเธอรู้สึกเหมือนอกหักจริงๆ

“สวัสดีครับ ผมขอสอบถามหน่อยว่าหมอเทวดาเจียงไปไหนแล้ว?” เจียงซานเอ่ยด้วยสีหน้าเครียด

“เขาไปโรงพยาบาลที่เมืองหลวงแล้ว คุณหาเขามีอะไรงั้นเหรอ?” หลินหยุนเอ๋อร์ได้ยินเจียงเฉิงพูดเรื่องนี้ ดังนั้นย่อมรู้อยู่แล้ว

“ไปเมืองหลวงแล้วงั้นเหรอ?”

เจียงซานรู้สึกหัวใจเย็นเยียบไปครึ่งซีก แม้จะไปเมืองหลวงตอนนี้ ก็จะถึงตอนฟ้าสว่าง กลับมาอีกทีก็คงเที่ยงแล้ว งั้นคุณปู่ก็สิ้นลมหายใจไปนานแล้วสิ?

เจียงซานจึงจะเพิ่งรู้ซึ้งว่าโอกาสที่เขาเสียไปในตอนนั้นคือโอกาสที่ดีขนาดไหน ทว่าเพราะเขาเย่อหยิ่งเกินไป จึงทำให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ” เจียงซานพูดแล้วก็รีบหันตัวเดินไปที่รถ ก่อนจะขับรถซิ่งไปยังทิศทางของเมืองหลวง

เจียงซานตัดสินใจแล้ว แม้จะมีความหวังเพียงเศษเสี้ยวเดียว เขาก็จะขอให้เจียงเฉิงกลับมาช่วยปู่ตัวเองให้ได้

คิดได้ดังนั้น เจียงซานก็เพิ่มแรงเหยียบคันเร่งอีก รถพลันซิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันที่สอง เจียงเฉิงกำลังจะออกไปหาสวี่ฉิง จู่ ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย เราคือเซอร์วิสอาหารเช้าของโรงแรมครับ” พนักงานชายคนหนึ่งพูดแล้วก็เข็นรถเข็นอาหารเข้ามา