ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 207

“แก......แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เมื่อเห็นเจียงเฉิงปรากฏอยู่ที่นี่ หั่วกังก็ตกใจเหมือนเห็นผี เขามั่นใจว่าเจียงเฉิงสลบไปแล้ว อีกทั้งยังมีบอดี้การ์ดเก่งกาจสามคนเฝ้าดูไว้ แล้วทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้?

“ทำไมนายถึงตกใจขนาดนี้? ที่นี่เป็นห้องของเมียฉัน นายมาอยู่ที่นี่ต่างหากที่เรียกว่าแปลก” เจียงเฉิงเผยสีหน้าถมึงทึงทันที น้ำเสียงเองก็เย็นเยือกถึงขีดสุด

“ฉัน......นี่......”

หั่วกังไม่รู้ว่าควรอธิบายยังไง เพราะเขายังมาอาบน้ำที่นี่อีกต่างหาก จะอธิบายยังไงก็แก้ตัวไม่ได้แล้ว

“เจียงเฉิง ฉันพูดความจริงกับนายเลยดีกว่า สวี่ฉิงผู้หญิงคนนี้ ต้องเป็นของฉัน ตอนนี้นาย......”

เพียะ!

หั่วกังยังพูดไม่ทันจบ ก็รู้สึกว่าใบหน้าถูกตบเต็มแรง เสียงเพียะดังลั่น

หั่วกังรู้สึกเพียงแค่ว่าในปากคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด จากนั้นตัวเขาก็กระเด็นออกไปไกล ล้มลงบนพื้น เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในถูกสะเทือนจนแทบบดเบียดกัน

“ฉันเกลียดคนที่ใช้วิธีการชั่วร้ายลงมือกับสวี่ฉิงที่สุด นายทำแบบนี้ สะกิดโดนเส้นความอดทนของฉันแล้ว” น้ำเสียงของเจียงเฉิงเย็นเยือกถึงขีดสุด

หลังจากเหตุการณ์เมื่อครั้งก่อนที่สวี่ฉิงถูกลักพาตัวไป เจียงเฉิงก็ไม่มีความอดทนกับเรื่องลอบทำร้ายแบบนี้อีกแล้ว ดังนั้นตอนนี้เขามีเจตนาที่จะฆ่าหั่วกังจริงๆ

หั่วกังเห็นแววตาของเจียงเฉิงในตอนนี้แล้วก็ผวาจนเสียวสันหลังวาบ ความรู้สึกหวาดกลัวพลันก่อตัวขึ้นในใจ แม้แต่ขาก็ยังสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

“แก......แกจะทำอะไร? ฉันบอกแกไว้เลยนะ ว่าถ้ากล้าลงมือกับฉันแม้แต่นิดเดียว.....”

ปัก!

หั่วกังยังพูดไม่ทันจบ เจียงเฉิงก็ตวัดขาเตะไปที่ศีรษะเขา จนเขาตัวกระเด็นออกไป

“ไอ้สารเลว ถ้าแกทำแบบนี้ ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่” หั่วกังรู้สึกว่าคอตัวเองถูกเตะจนแทบหัก เขาใช้แรงกุมคอตัวเองเอาไว้ พลางตวาดเสียงแหบพร่า

“นายบอกว่าจะไม่ปล่อยฉันไปสินะ?”

เจียงเฉิงพูดแล้วก็เอาเข็มออกมาสองเข็ม เอ่ยว่า “เดิมทีฉันก็อยากจะฆ่าแก แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว แทนที่จะฆ่าแก สู้ให้แกตายทั้งเป็นตลอดชีวิตยังจะดีกว่า”

“แก......แกจะทำอะไร?” หั่วกังเห็นเจียงเฉิงเอาเข็มออกมาแล้วก็พลันถามอย่างหวาดกลัวทันที

“ไม่มีอะไร ก็แค่จะมอบประสยการณ์เสียวให้แกก็เท่านั้น” เจียงเฉิงพูดแล้วก็เดินไปหาหั่วกังทีละก้าว

หั่วกังอยากจะถอยหลัง ทว่าร่างกายของเขากลับไร้เรี่ยวแรง ไม่สามารถขยับได้โดยสิ้นเชิง

เมื่อเจียงเฉิงมาถึงตรงหน้าหั่วกัง เขาก็ทิ่มเข็มตรงใต้ซี่โครงทั้งสองข้างของอีกฝ่าย

“ไม่ต้องกลัว สองเข็มนี้แค่จะปลุกกำหนัดของแก ให้แกรู้สึกได้ถึงความสุขสมที่แตกต่างก็เท่านั้น” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

หั่วกังฟังแล้วยังไม่เข้าใจว่าเจียงเฉิงหมายความว่าอะไร ทว่าไม่นานเขาก็รู้สึกว่าตรงท้องน้อยเกิดความรู้สึกรุ่มร้อนเหมือนถูกเผา จากนั้นร่างกายก็พลันสั่นกระตุก รู้สึกดีเพียงครู่หนึ่ง ก็ตามมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า

“ฉันนึกว่าแกจะใช้วิธีหลักแหลมอะไรซะอีก......”

เดิมทีหั่วกังนึกว่าเจียงเฉิงก็แค่ฝังเข็มปลุกกำหนัดของเขา ทว่าเขายังพูดไม่ทันสิ้นเสียง จู่ ๆตรงท้องน้อยก็พลันรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็ตามมาด้วยความเสียว เมื่อตัวกระตุกสั่นอย่างรู้สึกดี ความเหนื่อยล้าก็ตามมาอีกครั้ง

“ไอ้เด็กเหลือขอ แกทำอะไรกับฉันกันแน่?” หั่วกังจึงจะเพิ่งรู้สึกได้ถึงความร้ายแรงของปัญหา

“เสี่ยวหลิงคนนี้ ฉันเชื่อเธอไปเสียเปล่าจริงๆ” สวี่ฉิงรู้สึกเสียใจ เดิมทีเธอยังรู้สึกว่าเสี่ยวหลิงเป็นเพื่อนที่ดี คิดไม่ถึงว่าเลยว่าจะทำแบบนี้กับเธอ

“เอาน่า เธอยังต้องไปประชุมอีกไม่ใช่หรือไง ไปกันก่อนเถอะ” เจียงเฉิงเอ่ยกับสวี่ฉิง

สวี่ฉิงตอบรับคำหนึ่ง ทั้งคู่จึงจะไปจากโรงแรมแล้วไปที่โรงพยาบาล

สวี่ฉิงปรากฏตัวที่งานประชุมตรงเวลา เสี่ยวหลิงเห็นสวี่ฉิงแล้วก็พลันช็อกทันที

“สวี่ฉิง? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เสี่ยวหลิงนึกว่าตอนนี้สวี่ฉิงถูกหั่วกังเอาขึ้นเตียงไปแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่น่าจะจบเร็วขนาดนี้

“เสี่ยวหลิง เธอจะร้อนตัวขนาดนี้ทำไม?” สวี่ฉิงมองเสี่ยวหลิงด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยว่า “หรือเธอทำเรื่องอะไรไม่ดีมาหรือเปล่า?”

เสี่ยวหลิงเห็นเจียงเฉิงเองตามสวี่ฉิงมา พลันเข้าใจในทันทีว่าหั่วกังเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

“สวี่ฉิง ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ เราสองคนสนิทกันขนาดนี้ เธอรู้จักฉันดี” เสี่ยวหลิงมองสวี่ฉิงและเอ่ยอย่างหนักแน่น

“งั้นเหรอ? ในเมื่อเธอมั่นใจขนาดนี้ งั้นเธอกล้าสาบานสาปแช่งไหม?” เจียงเฉิงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วถามเสี่ยวหลิง

“แน่นอน ฉันสาบาน ว่าถ้าฉันทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อสวี่ฉิง งั้นฉันก็จะไม่ได้ตายดี!” เสี่ยวหลิงรีบพูดสาบานทันที

“ไม่ได้ตายดีร้ายแรงเกินไปแล้ว ถ้าเธอโกหก งั้นปากเธอก็จะเกิดตุ่มหนอง ใบหน้าก็จะเป็นหนอง” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

เสี่ยวหลิงเห็นท่าทางที่จริงจังของเจียงเฉิงแล้วลังเลเล็กน้อย ทว่าเธอไม่เชื่อหรอกว่าสาบานสาปแช่งจะมีประโยชน์อะไร ดังนั้นเธอลอกคำพูดของเจียงเฉิงและสาบานอีกครั้ง

ขณะที่เสี่ยวหลิงกำลังสาบาน เจียงเฉิงก็ดึงเส้นผมของเสี่ยวหลิงหนึ่งเส้นห่อไว้ในกระดาษแผ่นหนึ่ง