ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 208

เพราะการกระทำของเจียงเฉิงนั้นว่องไวมากๆ ดังนั้นเสี่ยวหลิงจึงไม่สังเกตเห็น ยังคงสาบานอย่างจริงจัง

“สวี่ฉิง ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อเธอจริงๆ ตอนนี้เธอเชื่อฉันแล้วใช่ไหม” เสี่ยวหลิงดึงแขนของสวี่ฉิงและเอ่ยด้วยสีหน้าร้อนรน

สวี่ฉิงได้ยินเสี่ยวหลิงสาปแช่งตัวเองแบบนี้ ในใจเองก็รู้สึกแย่มากๆ ทว่าเมื่อเธอเห็นท่าทางและน้ำเสียงที่จริงใจของเสี่ยวหลิง ก็ไม่ต้องการจะต่อความยาวสาวความยืดอะไรอีก

“ไปประชุมกันก่อนเถอะ กลับไปค่อยว่ากัน” สวี่ฉิงถอนหายใจ แล้วเอ่ยกับเสี่ยวหลิง

“โอเค เธอต้องเชื่อฉันนะ” เสี่ยวหลิงมองสวี่ฉิงแล้วพูด

เจียงเฉิงเห็นท่าทางแบบนี้ของเสี่ยวหลิงแล้วก็ไม่มากความอะไรอีก เพียงแค่แอบเก็บกระดาษที่มีเส้นผมของเสี่ยวหลิงห่อเอาไว้เงียบๆ

สวี่ฉิงกับเสี่ยวหลิงประชุมที่โรงพยาบาล หลังจากประชุมเสร็จ เสี่ยวหลิงก็ดึงแขนของสวี่ฉิงอย่างสนิทสนม เอ่ยว่า “สวี่ฉิง เมื่อกี้เธอพูดดีจังเลย ฉันต้องเรียนรู้กับเธอให้มากแล้ว”

“เธอเองก็พูดดีเหมือนกัน เอาเป็นว่าภารกิจในครั้งนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้นลงแล้วสักที” สวี่ฉิงเองก็พูดส่งเดช

“แค่ก ๆ!”

เสี่ยวหลิงกำลังจะพูดอะไรต่อ ทว่าจู่ ๆก็พลันไออย่างรุนแรง ขณะเดียวกัน สิ้นของเธอเองก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง และยังมีจุดสีแดงเล็กๆขึ้นบนใบหน้า

“ฉัน......ฉันรู้สึกเจ็บปากมากๆ” เสี่ยวหลิงเอ่ยอย่างเจ็บปวดแล้วเอากระจกออกมา

เมื่อเธออ้าปากส่องกระจก เธอก็พลันสะดุ้งตกใจ กระจกในมือร่วงหล่นลงพื้นจนแตก

เพราะในช่องปากของเสี่ยวหลิงมีตุ่มหนองขึ้นมากมาย จุดสีแดงบนใบหน้าก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เริ่มเป็นแผลเปื่อย

“นี่......นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”เสี่ยวหลิงตระหนกจนเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น

สวี่ฉิงเองก็สะดุ้งตกใจ เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นอย่างน่าสยองขวัญเกินไปแล้ว ราวกับเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเดียว

จู่ ๆเสี่ยวหลิงเองก็นึกถึงคำสาปแช่งที่ตัวเองพูดก่อนหน้านี้ ว่าหากเธอโกหกสวี่ฉิง ปากเธอก็เกิดตุ่มหนอง ใบหน้าก็จะเป็นแผลเปื่อย ตอนนี้ก็เป็นจริงแล้วไม่ใช่หรือไง?

“สวี่ฉิง ฉันขอโทษ ฉันโกหกเธอจริงๆ ฉัน......ฉันเอาเงินของหั่วกัง เขายังพูดอีกด้วยว่าสามารถให้ฉันมาทำงานที่เมืองหลวงได้ เพราะฉะนั้นฉันก็เลยวางยาในเครื่องดื่มของเธอ ฉันขอโทษ” เพราะในช่องปากมีตุ่มหนอง ดังนั้นเสี่ยวหลิงจึงพูดจาได้ไม่ชัด

“ฉันรู้ เพียงแต่ฉันไม่อยากเปิดโปงเธอก็เท่านั้น ฉันรู้ว่าพื้นเพเธอไม่ได้เป็นคนร้าย” สวี่ฉิงถอนหายใจ แล้วพยุงเสี่ยวหลิงลุกขึ้นมาจากพื้น

“งั้นตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี?” เสี่ยวหลิงรู้สึกเสียใจภายหลังจริงๆ ทั้งที่สวี่ฉิงเชื่อใจเธอขนาดนั้น แต่เธอกลับยังทำร้ายสวี่ฉิง และยังโกหก ตอนนี้คำสาปแช่งเป็นจริงแล้ว

“ไปหาสามีฉันก่อนเถอะ เขาอาจจะมีวิธีช่วย” สวี่ฉิงพูดแล้วก็พาเสี่ยวหลิงมาหาเจียงเฉิง

“เสี่ยวหลิง เมื่อกี้เธอมั่นใจมากเลยไม่ใช่เหรอว่าเธอไม่ได้โกหก?” เจียงเฉิงเห็นสภาพของเสี่ยวหลิงแล้วรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“หมอเทวดาเจียง ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรทำร้ายสวี่ฉิง ยิ่งไม่ควรโกหก ถ้าฉันยอมรับผิดตั้งแต่แรก ก็จะไม่เป็นแบบนี้แล้ว” เสี่ยวหลิงมองเจียงเฉิงและเอ่ยอย่างเสียใจภายหลัง

เจียงเฉิงเห็นท่าทางของเสี่ยวหลิงเองก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสารมากๆ จึงเอากระดาษที่มีเส้นผมของเสี่ยวหลิงห่อเอาไว้ออกมา เอ่ยว่า “อันนี้ เธอไปหาที่สักที่เผาทิ้งก็จะหายดีเอง”

“นี่คืออะไร?” เสี่ยวหลิงเอ่ยอย่างสงสัยเล็กน้อย อาการเธอร้ายแรงขนาดนี้ เผากระดาษทิ้งใบเดียวก็หายดีแล้วงั้นเหรอ?

“เธอไม่เชื่อฉัน?” เจียงเฉิงถาม