ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 209

เจียงเฉิงเห็นสถานการณ์แบบนี้ก็พลันเข้าใจในทันที ว่านี่คือเขาทำร้ายลูก แล้วทำให้พ่อโกรธจนออกอาละวาด

อีกทั้งหั่วเทียนทาวคนนี้ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร ซ้ำยังพาคนมาเยอะขนาดนี้อีกต่างหาก

“ใช่แล้ว มันนี่แหละ” หั่วกังมองเจียงเฉิงด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงอะไร ดูเหนื่อยล้าอ่อนแรง

เห็นได้ชัดว่าถูกเข็มของเจียงเฉิงทรมานจนเกือบน็อก

“หักขาหักแขนของไอ้หมอนี่ แล้วทำให้มันกลายเป็นขันทีซะ” หั่วเทียนทาวตวาดเสียงโมโห

ขณะที่ลูกน้องของหั่วเทียนทาวกำลังจะลงมือ สวี่ฉิงก็มาขวางอยู่หน้าเจียงเฉิง ตะโกนว่า “ลุงหั่ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาลงมือกับสามีของฉัน?”

หั่วเทียนทาวได้ยินคำพูดของสวี่ฉิงแล้วก็พลันแค่นยิ้มเสียงเย็น เอ่ยว่า “มีสิทธิ์อะไร? เธอรู้ไหมว่าไอ้หมอนี่ทำอะไรกับลูกฉัน?”

“มันใช้วิชามารของมันทำให้ลูกชายฉันต้องกลายเป็นขันทีไปตลอดชีวิต ฉันทำแบบนี้กับมันไม่ใช่เรื่องที่สมควรหรือไง?”

ใช่แล้ว วันนี้ตอนที่ขากำลังจะไปทำงาน คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆจะได้รับสายขอความช่วยเหลือจากลูกชาย เมื่อเขาพาหมอไปถึง ก็พบว่าลูกชายสลบไปแล้ว อีกทั้งหลังจากที่ตรวจเสร็จ ก็พบว่าลูกชายตัวเองไม่สามารถเป็ลูกผู้ชายต่อไปได้อีก

หั่วเทียนทาวก็มีหั่วกังแค่ลูกชายเพียงคนเดียว ทำแบบนี้มันทำให้ตระกูลฮั่วของเขาสิ้นลูกหลานสืบสกุลเลยเชียวนะ เขาจะไม่โกรธได้ยังไงกัน

“แม้สามีฉันจะทำเกินไปหน่อยก็จริง แต่คุณไม่อยากรู้ต้นสายปลายเหตุเหรอ?” สวี่ฉิงถามเสียงเย็น

“สวี่ฉิง นางแพศยา จนถึงตอนนี้แล้วก็ยังจะเข้าข้างไอ้สวะนี่ แค่ก ๆ......” หั่วกังเห็นสวี่ฉิงพยายามปกป้องเจียงเฉิงขนาดนี้ก็พลันตวาดเสียงโมโหอย่างไม่พอใจทันที

เพราะใช้แรงมากเกินไป หั่วกังจึงอดไอไม่ได้ สีหน้าพลันแดงก่ำในทันที เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิงจะลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้ เมื่อนึกถึงว่าจากนี้ไปจะไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายได้อีกแล้ว เขาก็โกรธจัดถึงขีดสุด อยากจะถลกหนังของเจียงเฉิงให้สาสมใจ

“ฉันไว้ชีวิตนายก็ถือว่าฉันเมตตานายแล้ว ถ้านายยังกล้าพูดเหยียดหยามเมียฉันแม้แต่คำเดียว งั้นก็อย่าอยู่บนโลกนี้อีกเลย” สิ้นเสียงเจียงเฉิง แววตาเขาก็พลันฉายแววเย็นเยือก

หั่วกังเห็นแววตาที่น่ากลัวนั่นของเจียงเฉิง ในใจก็พลันรู้สึกหวาดกลัว

“เหอะๆ จองหองนัก อยู่ต่อหน้าฉันยังอยากจะทำร้ายลูกฉันต่ออีก เชื่อไหมว่าฉันจะเรียกทหารมายิงไอ้เด็กเหลือขออย่างแกเดี๋ยวนี้” หั่วเทียนทาวโกรธจนหัวเราะ พลันก่นด่าอย่างโกรธเกรี้ยว

หั่วเทียนทาวมีอิทธิพลในระดับหนึ่งที่เมืองหลวง รู้จักกับคนในกองทัพทหารอยู่บ้าง ดังนั้นที่นี่จึงมีคนส่วนน้อยมากที่กล้าทำให้เขาไม่พอใจ หั่วกังเองก็อาศัยจุดนี้ขึ้นเป็นรองประธานของสมาคมแพทย์แผนจีนเมืองหลูหยาง

“ลุงหั่ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องมีเหตุมีผล ฉันมาประชุมที่เมืองหลวง ปรากฏว่าลูกชายคุณกลับวางยาฉัน อยากจะทำเรื่องมิดีมิร้ายกับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะสามีฉันแล้วล่ะก็ ฉันก็คงถูกลูกชายคุณย่ำยีไปแล้ว เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะลูกชายคุณทำผิดก่อนไม่ใช่หรือไง?” สวี่ฉิงตำหนิเสียงขรึม

สวี่ฉิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้หั่วเทียนทาวไม่รู้ว่าควรโต้กลับยังไง

หั่วเทียนทาวเองก็รู้ว่าลูกชายตัวเองเป็นคนยังไง เพื่อให้ได้มาซึ่งคนที่ต้องการก็ยอมทุ่มเททุกอย่าง ไม่เลือกวิธีการเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นครั้งนี้ก็ต้องเป็นเพราะไปทำอะไรชั่วๆกับคนอื่นแน่ ๆ ก็เลยทำให้คนอื่นลงไม้ลงมือ เรื่องนี้ก็ผิดที่ลูกชายเขาจริงๆ