ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 210

“เจียงซาน?”

เจียงเฉิงเอ่ยอย่างตกตะลึงเล็กน้อย

ใช่แล้ว รถคันนี้ก็คือรถของเจียงซานนั่นเอง เขามาหาเจียงเฉิงที่เมืองหลวง ก็เพื่อจะขอให้ไปรักษาปู่ตัวเอง ทว่าเขาหาเจียงเฉิงไม่เจอ ก่อนจะเพิ่งมาเจอเจียงเฉิงอยู่ที่นี่ ทว่ากลับไปตอนนี้ก็ไม่ทันเวลาแล้ว

“คุณชายเจียงซาน ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?” หั่วเทียนทาวเห็นว่าคนที่มาคือเจียงซาน พลันเดินไปต้อนรับอย่างดีใจ เพราะเขากับปู่ของเจียงซานรู้จักกัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลเองก็ถือว่าไม่เลว

“ลุงหั่ว นี่มัน?”

เจียงซานเห็นท่าทางของหั่วเทียนทาวเหมือนกำลังจะสู้รบ พลันรับรู้ได้ว่าน่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“คุณชายเจียงซาน ไอ้สารเลวนั่นที่อยู่ตรงข้ามมันลงมือกับลูกชายผม ทำให้ลูกชายผมไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายต่อไปได้อีก ผมก็เลยพาคนมาสั่งสอนมัน” หั่วเทียนทาวชี้หน้าด่าเจียงเฉิงอย่างโกรธเกรี้ยว

เจียงซานได้ยินคำพูดของหั่วเทียนทาวแล้วก็พลันเผยสีหน้าเย็นเยือกทันที

“คุณเรียกเขาว่าอะไรนะ?” เจียงซานถามเสียงเย็น

“ก็......ก็มันเป็นคนสารเลว” หั่วเทียนทาวรู้สึกว่าบรรยากาศไม่ค่อยปกติ พลันเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย

เมื่อสิ้นเสียงของหั่วเทียนทาว เจียงซานก็ง้างมือตบหน้าเขาเต็มแรงทันที

เจียงซานใช้แรงทั้งหมดที่มี ดังนั้นหั่วเทียนทาวจึงถูกตบจนหัวหมุนตาลาย พลันเซจนเกือบล้มลงไปกับพื้น

“คุณ......คุณชายเจียงซาน” หั่วเทียนทาวถูกตบหน้าต่อหน้าคนมากมาย ทว่าในใจกลับไม่รู้สึกโกรธเลยสักนิด

เพราะหั่วเทียนทาวรู้ดีถึงความเก่งกาจของปู่เจียงซาน นั่นเป็นถึงผู้ทรงอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่ของเมืองหลวงเชียวนะ แม้จะบอกว่าเกษียณนานแล้ว ทว่าผู้บังคับบัญชาของกองทหารที่นี่ล้วนแต่เคยเป็นลูกน้องของปู่เจียงซานในตอนนั้น ดังนั้นใครก็ไม่กล้าทำให้คนของตระกูลเจียงไม่พอใจ

เจียงซานถลึงตาใส่หั่วเทียนทาว ก่อนจะหันตัวเดินไปที่ตรงหน้าเจียงเฉิง จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงพื้น แล้วเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจว่า “หมอเทวดาเจียง เจียงซานยอมรับผิดแล้ว นี่เป็นการขอร้องครั้งที่สามของวันนี้ ได้โปรดช่วยชีวิตปู่ผมด้วยเถอะ”

ครั้งนี้เจียงซานรู้ตัวว่าผิดจริงๆแล้ว แม้อาจจะไม่ทันเวลาแล้ว ทว่าเขาก็จะใช้ความจริงใจถึงเศษเสี้ยวสุดท้ายมาขอร้องให้เจียงเฉิงช่วยปู่เขา

หั่วเทียนทาวที่เห็นสถานการณ์จากที่ไกลๆพลันตกตะลึงจนคางแทบหล่นลงพื้น

นี่......นี่เขาเห็นอะไรกันแน่? หลานชายของท่านเจียงคุกเข่าให้ไอ้สวะนั่นงั้นเหรอ? เจียงซานอยู่เมืองหลวงขึ้นชื่อเรื่องความเหิมเกริมเชียวนะ ไม่มีใครกล้าทำให้เขาไม่พอใจด้วยซ้ำ ทว่าเขากลับต้อยต่ำต่อหน้าเจียงเฉิงขนาดนี้เลยเหรอ?

อีกทั้งนี่ยังเป็นครั้งที่สามที่เขามาขอร้องให้เจียงเฉิงช่วยชีวิตแล้วด้วย หมอนี่ไม่ใช่ว่าเป็นแค่คนไร้ประโยชน์งั้นเหรอ? ทำไมถึงเป็นบุคคลที่เก่งกาจขนาดนี้ได้?

คิดได้ดังนั้น ใจของหั่วเทียนทาวก็พลันเหมือนดิ่งลงไปในหุบเขาน้ำแข็ง แย่แล้วๆ ครั้งนี้ดันไปมีเรื่องกับคนที่แม้แต่คุณชายเจียงซานยังเกรงกลัวเสียแล้ว

“แม่งเอ้ย ไหนแกบอกว่ามันเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ใช่หรือไง?” หั่วเทียนทาวฟาดหน้าหั่วกังเต็มแรง

“นี่......ผม......ผมเองก็ฟังมาจากที่สวี่จื้อกั๋วพูด เขาบอกว่าเจียงเฉิงเป็นแค่บุรุษพยาบาลที่ถูกคนกลั่นแกล้งนี่” หั่วกังกุมหน้าตัวเองแล้วเอ่ยอย่างน้อยใจ

“แกรู้ไหมว่าแกสร้างปัญหาให้ตระกูลเราใหญ่ขนาดไหน? ท่านเจียงจะกำจัดตระกูลเราก็เหมือนบดขยี้แมลงสาบตัวหนึ่ง แก......ไอ้คนไร้ประโยชน์ที่สักแต่ทำเริ่องล้มเหลว” หั่วเทียนทาวฟาดหน้าหั่วกังอีกสองฝ่ามือ

เดิมทีเจียงซานนึกมาโดยตลอดว่าเข่าของผู้ชายนั้นมีค่าดุจทองคำ มีไว้ให้เพียงฟ้าดินและพ่อแม่เท่านั้น ทว่าครั้งนี้เพื่อช่วยปู่ของเขา เขาเองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะคิดมากขนาดนั้นแล้ว