ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 210

“เจียงซาน?”

เจียงเฉิงเอ่ยอย่างตกตะลึงเล็กน้อย

ใช่แล้ว รถคันนี้ก็คือรถของเจียงซานนั่นเอง เขามาหาเจียงเฉิงที่เมืองหลวง ก็เพื่อจะขอให้ไปรักษาปู่ตัวเอง ทว่าเขาหาเจียงเฉิงไม่เจอ ก่อนจะเพิ่งมาเจอเจียงเฉิงอยู่ที่นี่ ทว่ากลับไปตอนนี้ก็ไม่ทันเวลาแล้ว

“คุณชายเจียงซาน ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?” หั่วเทียนทาวเห็นว่าคนที่มาคือเจียงซาน พลันเดินไปต้อนรับอย่างดีใจ เพราะเขากับปู่ของเจียงซานรู้จักกัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลเองก็ถือว่าไม่เลว

“ลุงหั่ว นี่มัน?”

เจียงซานเห็นท่าทางของหั่วเทียนทาวเหมือนกำลังจะสู้รบ พลันรับรู้ได้ว่าน่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“คุณชายเจียงซาน ไอ้สารเลวนั่นที่อยู่ตรงข้ามมันลงมือกับลูกชายผม ทำให้ลูกชายผมไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายต่อไปได้อีก ผมก็เลยพาคนมาสั่งสอนมัน” หั่วเทียนทาวชี้หน้าด่าเจียงเฉิงอย่างโกรธเกรี้ยว

เจียงซานได้ยินคำพูดของหั่วเทียนทาวแล้วก็พลันเผยสีหน้าเย็นเยือกทันที

“คุณเรียกเขาว่าอะไรนะ?” เจียงซานถามเสียงเย็น

“ก็......ก็มันเป็นคนสารเลว” หั่วเทียนทาวรู้สึกว่าบรรยากาศไม่ค่อยปกติ พลันเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย

เมื่อสิ้นเสียงของหั่วเทียนทาว เจียงซานก็ง้างมือตบหน้าเขาเต็มแรงทันที

เจียงซานใช้แรงทั้งหมดที่มี ดังนั้นหั่วเทียนทาวจึงถูกตบจนหัวหมุนตาลาย พลันเซจนเกือบล้มลงไปกับพื้น

“คุณ......คุณชายเจียงซาน” หั่วเทียนทาวถูกตบหน้าต่อหน้าคนมากมาย ทว่าในใจกลับไม่รู้สึกโกรธเลยสักนิด

เพราะหั่วเทียนทาวรู้ดีถึงความเก่งกาจของปู่เจียงซาน นั่นเป็นถึงผู้ทรงอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่ของเมืองหลวงเชียวนะ แม้จะบอกว่าเกษียณนานแล้ว ทว่าผู้บังคับบัญชาของกองทหารที่นี่ล้วนแต่เคยเป็นลูกน้องของปู่เจียงซานในตอนนั้น ดังนั้นใครก็ไม่กล้าทำให้คนของตระกูลเจียงไม่พอใจ

เจียงซานถลึงตาใส่หั่วเทียนทาว ก่อนจะหันตัวเดินไปที่ตรงหน้าเจียงเฉิง จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงพื้น แล้วเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจว่า “หมอเทวดาเจียง เจียงซานยอมรับผิดแล้ว นี่เป็นการขอร้องครั้งที่สามของวันนี้ ได้โปรดช่วยชีวิตปู่ผมด้วยเถอะ”

ครั้งนี้เจียงซานรู้ตัวว่าผิดจริงๆแล้ว แม้อาจจะไม่ทันเวลาแล้ว ทว่าเขาก็จะใช้ความจริงใจถึงเศษเสี้ยวสุดท้ายมาขอร้องให้เจียงเฉิงช่วยปู่เขา

หั่วเทียนทาวที่เห็นสถานการณ์จากที่ไกลๆพลันตกตะลึงจนคางแทบหล่นลงพื้น

นี่......นี่เขาเห็นอะไรกันแน่? หลานชายของท่านเจียงคุกเข่าให้ไอ้สวะนั่นงั้นเหรอ? เจียงซานอยู่เมืองหลวงขึ้นชื่อเรื่องความเหิมเกริมเชียวนะ ไม่มีใครกล้าทำให้เขาไม่พอใจด้วยซ้ำ ทว่าเขากลับต้อยต่ำต่อหน้าเจียงเฉิงขนาดนี้เลยเหรอ?

อีกทั้งนี่ยังเป็นครั้งที่สามที่เขามาขอร้องให้เจียงเฉิงช่วยชีวิตแล้วด้วย หมอนี่ไม่ใช่ว่าเป็นแค่คนไร้ประโยชน์งั้นเหรอ? ทำไมถึงเป็นบุคคลที่เก่งกาจขนาดนี้ได้?

คิดได้ดังนั้น ใจของหั่วเทียนทาวก็พลันเหมือนดิ่งลงไปในหุบเขาน้ำแข็ง แย่แล้วๆ ครั้งนี้ดันไปมีเรื่องกับคนที่แม้แต่คุณชายเจียงซานยังเกรงกลัวเสียแล้ว

“แม่งเอ้ย ไหนแกบอกว่ามันเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ใช่หรือไง?” หั่วเทียนทาวฟาดหน้าหั่วกังเต็มแรง

“นี่......ผม......ผมเองก็ฟังมาจากที่สวี่จื้อกั๋วพูด เขาบอกว่าเจียงเฉิงเป็นแค่บุรุษพยาบาลที่ถูกคนกลั่นแกล้งนี่” หั่วกังกุมหน้าตัวเองแล้วเอ่ยอย่างน้อยใจ

“แกรู้ไหมว่าแกสร้างปัญหาให้ตระกูลเราใหญ่ขนาดไหน? ท่านเจียงจะกำจัดตระกูลเราก็เหมือนบดขยี้แมลงสาบตัวหนึ่ง แก......ไอ้คนไร้ประโยชน์ที่สักแต่ทำเริ่องล้มเหลว” หั่วเทียนทาวฟาดหน้าหั่วกังอีกสองฝ่ามือ

เดิมทีเจียงซานนึกมาโดยตลอดว่าเข่าของผู้ชายนั้นมีค่าดุจทองคำ มีไว้ให้เพียงฟ้าดินและพ่อแม่เท่านั้น ทว่าครั้งนี้เพื่อช่วยปู่ของเขา เขาเองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะคิดมากขนาดนั้นแล้ว

“คุณชายเจียงซาน......”

“ผู้บัญชาเมิ่งเหรอ? แถวโรงพยาบาลมีคนมารวมตัวกันก่อปัญหา รีบพาคนมาจับเดี๋ยวนี้!” เจียงซานเอ่ยผ่านโทรศัพท์อย่างไม่พอใจ

“คุณชายเจียงซาน เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” ผู้บัญชาเมิ่งไม่เคยได้ยินน้ำเสียงของเจียงซานเย็นเยือกขนาดนี้มาก่อน พลันรีบถามทันที

“บอกให้คุณมาก็รีบมา พล่ามอะไรเยอะแยะ” เจียงซานโมโหแล้วจริงๆ หั่วเทียนทาวคนนี้เหิมเกริมเกินไปแล้ว บังอาจลงมือกับผู้มีพระคุณของปู่เขาได้ยังไงกัน

“คุณชายเจียงซาน ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนะครับ” หั่วเทียนทาวรีบคุกเข่าอ้อนวอน พลันรู้สึกเสียใจภายหลังถึงขีดสุด ทว่าตอนนี้ทุกอย่างสายไปแล้ว

เจียงซานไม่แยแสหั่วเทียนทาว กลับเอ่ยกับเจียงเฉิงว่า “หมอเทวดาเจียงวางใจเถอะ พวกเขาจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน”

เจียงเฉิงจึงจะพยักหน้า หลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เจียงซานกับเจียงเฉิงจึงจะกลับมาถึงเมืองหลูหยาง

เจียงซานมองดูเวลาครู่หนึ่ง ตอนเย็นแล้ว ปรมาจารย์เชวี่ยบอกว่าปู่เขาอยู่ได้ถึงแค่ตอนเที่ยง ตอนนี้สายไปแล้ว

“ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ปู่คุณยังไม่เป็นไร” เจียงเฉิงพูดปลอบเจียงซาน

เจียงซานได้ยินเจียงเฉิงพูดแบบนี้ ในใจก็พลันรู้สึกมีหวังขึ้นมาทันที พลันรีบมาที่ห้องของเจียงหวู่

เพียงแต่เมื่อเจียงซานเข้าไปในห้อง ก็พบว่านอกจากปรมาจารย์เชวี่ยแล้ว ยังมีผู้หญิงอีกคนที่แต่งตัวแฟชั่น และหมอที่สวมชุดกาวน์สีขาวคนหนึ่ง ดูแล้วอายุน่าจะไม่น้อยแล้ว