ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 211

“จื่อหนิง? เธอมาได้ยังไงน่ะ”

เมื่อเห็นเด็กสาวผู้แต่งกายด้วยชุดแฟชั่นทันสมัย เจียงซานก็รีบเอ่ยขึ้นมาอย่างแปลกใจระคนดีใจ

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงซาน เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าจื่อหนิงก็หันกลับมา นั่นเองเจียงเฉิงจึงเห็นหน้าตาของเด็กสาวคนนั้น เธอสวยมาก เวลานี้เธอสวมเสื้อลูกไม้ตัวเล็กสีม่วง สวมกางเกงขาสั้นตั๋วจิ๋ว เผยช่วงขาเรียวยาวให้เห็นจนเด่นชัด

“พี่ทำอะไรอยู่น่ะ คุณปู่ป่วยหนักขนาดนั้น ทำไมพี่ถึงยังวิ่งออกมาข้างนอกอีก” จื่อหนิงวิ่งไปหาเจียงซาน และตะโกนใส่เจียงซานอย่างไม่พอใจสุดขีด

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงเฉิงจึงตระหนักได้ว่า ที่แท้เด็กสาวที่ชื่อจื่อหนิงคนนี้ก็เป็นพี่น้องกับเจียงซาน มิน่าเล่าหน้าตาของทั้งคู่จึงดูคล้ายกันมาก

“พี่ออกไปตามหมอเทวดาเจียง” เจียงซานเอ่ยอย่างตื่นเต้น “คราวนี้คุณปู่มีทางรอดแล้ว”

“หมอเทวดา? อายุยังน้อยแต่กล้าเรียกตัวเองว่าหมอเทวดา นี่มันจะไม่รู้จักประมาณตนเกินไปแล้ว” แพทย์ชราผู้สวมชุดกาวน์สีขาวเอ่ยอย่างไม่พอใจทันทีที่ได้ยินเจียงซานเรียกสมญานามของเจียงเฉิง

“จื่อหนิง คนนี้ใคร”

เจียงซานรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินหมอชราผู้นี้กล่าวว่าเจียงเฉิงไม่รู้จักประมาณตน ถึงอย่างไรเขาก็ต้องทุ่มพลังไปมากมายกว่าจะเชิญเจียงเฉิงมาได้

“พี่คะ คนนี้คือหมอเฉิง เป็นแพทย์ทหารในกองทัพค่ะ ตอนอยู่ที่กองทัพ ฉันขอร้องเขาตั้งนานเลยนะคะกว่าเขาจะยอมมา” เจียงจื่อหนิงมองเจียงซานและรีบบอกเขา

“จื่อหนิง ไม่จำเป็นต้องให้เขาช่วย แค่หมอเทวดาเจียงก็พอแล้ว” เจียงซานยังคงยืนกราน

“อย่าพูดว่าเป็นหมอเทวดาเลย ต่อให้เป็นเทพ เขาก็ไม่มีทางรักษาท่านเจียงได้” หมอเฉิงกล่าวด้วยความเยาะเย้ยทันที

“ท่านครับ มันเร็วเกินไปหรือเปล่าที่ท่านจะพูดแบบนี้” เจียงเฉิงเอ่ยกับหมอเฉิงด้วยรอยยิ้ม

“หนุ่มน้อย เกรงว่านายจะยังไม่รู้อาการของท่านเจียงสินะ ถึงได้กล้าพูดอย่างขาดความรับผิดชอบแบบนี้” หมอเฉิงมองเจียงเฉิงและกล่าวอย่างเย็นชา

“นายชื่อเจียงเฉิงใช่ไหม ที่นี่ไม่ต้องการนายแล้ว นายไปซะเถอะ” เจียงจื่อหนิงเองก็ไม่เชื่อเจียงเฉิง เพราะถึงอย่างไรเจียงเฉิงก็ยังเด็กมาก ดังนั้นเธอจึงก้าวเข้ามาข้างหน้าและไล่เจียงเฉิงออกไป

แต่พอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เจียงซานก็ตกใจจนเหงื่อเย็นๆ ไหลท่วมตัว เจียงเฉิงคือคนที่เขาพยายามไปเชิญอยู่สามครั้ง ถึงขนาดไล่ตามไปถึงเมืองหลวงของมณฑลกว่าจะเชิญกลับมาได้ ถ้าปล่อยให้น้องสาวของเขาไล่เขาไป นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาต้องเสียแรงเปล่าหรอกหรือ

“เธอทำอะไรน่ะจื่อหนิง ตอนนี้มีแต่หมอเทวดาเจียงเท่านั้นที่จะช่วยคุณปู่ของเราได้” เจียงซานคว้าแขนเจียงจื่อหนิงและเอ่ยอย่างไม่พอใจ

“หมอเทวดาเจียงอย่าสนใจไปเลยครับ น้องสาวผมยังเด็ก ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว” เจียงซานรีบหันไปมองเจียงเฉิงเพื่ออธิบาย กลัวว่าเจียงเฉิงจะโกรธแล้วทิ้งตรงนี้ไปอีก

“ไม่เป็นไร เจียงซาน ผมบอกแล้วว่าจะช่วยท่านเจียง ยังไงผมก็ต้องช่วย” เจียงเฉิงยิ้มพลางบอกเจียงซาน

จากนั้นเจียงเฉิงจึงหันไปมองเจียงจื่อหนิงและกล่าวว่า “น้องครับ ทำไมเราไม่มาเดิมพันกันดูล่ะ ถ้าผมช่วยคุณปู่ของน้องได้จริงๆ น้องต้องเรียกผมว่าพี่ แบบนี้เป็นยังไงครับ”

“ฝันไปเถอะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะช่วยคุณปู่ของฉันได้” เจียงจื่อหนิงเอ่ยอย่างเย็นชา

“คุณหมอ นี่คือรายงานผลตรวจของท่านเจียง กล้ามเนื้อในกลีบปอดหนาขึ้น เยื่อหุ้มหัวใจเกาะติดกัน มีการเพิ่มจำนวนเซลล์ของกะบังลมปอด มีถุงน้ำในโพรงปอด นอกจากนี้ยังประวัติป่วยเป็นวัณโรค บวกกับแผลเก่าจากกระสุนปืนที่กำเริบขึ้นมาอีก หลังพิจารณาจากอาการเหล่านี้ นายคิดว่าคุณจะยังรักษาเขาได้อีกไหม” หมอเฉิงหยิบแผ่นรายงานออกมาและเอ่ยกับเจียงเฉิง

“ท่านเฉิง ท่านอย่าเพิ่งร้อนรนไป ผมจะเขียนใบสั่งยา แล้วท่านลองดูนะว่าใช้ได้ไหม” เจียงเฉิงบอกพลางหยิบปากกากับกระดาษที่หัวเตียงขึ้นมา จากนั้นจึงเขียนใบสั่งยาส่งให้หมอเฉิง

ตอนแรกหมอเฉิงไม่ได้คิดอะไรนักกับใบสั่งยานี่ แต่ยิ่งอ่านไปเขาก็ยิ่งประหลาดใจ หลังจากอ่านใบสั่งยาจนจบ สีหน้าของเขาก็ยิ่งดูตกใจหนักขึ้นไปอีก

“พ่อหมอหนุ่ม นี่นายไปเรียนมาจากใครน่ะ” หมอเฉิงถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทึ่ง เพราะใบสั่งยานี้คือการผสมผสานวิธีขึ้นมาใหม่ ถ้าไม่มีคลังความรู้มหาศาล ไม่มีทางเขียนใบสั่งยานี้ได้แน่

“อาจารย์ผมไม่สะดวกจะเปิดเผยตัวตนน่ะ แต่แน่นอนว่าเป็นคนที่เยี่ยมยอดมากๆ” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างจริงจัง

“คุณหมอ ถึงแม้ใบสั่งยานี้จะเขียนมาอย่างละเอียด แต่เสวียนเซินร้อยปีก็เป็นของที่ไม่มีใครพบเห็นมาเป็นร้อยปีแล้วนะ” หมอเฉิงเองก็คร่ำหวอดอยู่ในวงการแพทย์มานานหลายปี ดังนั้นจึงย่อมรู้ค่าของยาสมุนไพรนี้เป็นธรรมดา

เจียงเฉิงยิ้มน้อยๆ และกล่าวว่า “ท่านเฉิงไม่ต้องห่วง ก่อนหน้านี้ผมซื้อเสวียนเซินร้อยปีจากชายชราคนหนึ่งมาได้โดยบังเอิญ คนรักของผมน่าจะได้กลับมาเร็วๆ นี้”

“ได้เสวียนเซินร้อยปีมาจากชายชรา? ของล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้แบบนี้น่ะหรือจะมีคนเอามาขาย” เจียงจื่อหนิงเอ่ยกับเจียงเฉิงอย่างเยาะเย้ย

“คุณไม่เชื่ออีกแล้วเหรอ ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็พนันกัน ถ้าผมมีเสวียนเซินร้อยปีจริงๆ คุณต้องให้ผมหยิกแก้มคุณ แบบนี้เป็นไง”

เจียงเฉิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ได้ซี่ ถ้านายเอามาได้จริงอย่างที่พูด อย่าว่าแต่หยิกแก้มเลย ให้หยิกก้นก็ยังได้” เจียงจื่อหนิงกล่าวพลางจ้องมอง

“งั้นก็ตกลง พูดแล้วคำไหนคำนั้น” เจียงเฉิงเหลือบมองก้นของเจียงจื่อหนิงที่งอนขึ้นมาจริงๆ ถ้าได้หยิกสักทีคงจะรู้สึกดีแน่นอน