ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 212

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะมีของดีๆ ให้นายคว้ามาได้” เจียงจื่อหนิงมองเจียงเฉิงอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อเจียงเฉิงเลยสักนิด

“จื่อหนิง ทำไมเธอถึงพูดกับหมอเทวดาเจียงแบบนั้น” เจียงซานรีบพูดกับน้องสาวของเขาอย่างไม่พอใจ

“ไม่เป็นไร สวี่ฉิงกลับไปเอาเสวียนเซินมาแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะกลับมาถึง” เจียงเฉิงเอ่ยพลางมองเจียงซาน

ก่อนมาที่นี่ เจียงเฉิงนึกถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงขอให้สวี่ฉิงกลับไปเอาเสวียนเซินมาให้

“ฉันกลับมาแล้ว” ขณะที่พูดอยู่นั้น สวี่ฉิงก็รีบวิ่งเข้ามาพร้อมถุงผ้าสีแดงในมือ

“ทำให้คุณต้องเหนื่อยเลย” เจียงเฉิงเอ่ยพลางมองสวี่ฉิง

“ไม่เป็นไร ฉันยังมีธุระต้องไปพบคณบดี คุณจัดการทางนี้ไปก่อนนะ” สวี่ฉิงว่าแล้วจึงออกไปจากห้องคนไข้

สวี่ฉิงรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันบังเอิญเกินไป คราวนี้เธอไปที่เมืองหลวงมณฑลเพื่อจัดการธุระชั่วคราว ผลกลับเกิดเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงต้องไปถามเสิ่นปิงให้ชัดเจน

เจียงเฉิงถือถุงผ้าสีแดงไว้ในมือและส่งให้หมอเฉิง เขากล่าวว่า “ท่านเฉิง คุณลองดูสิครับ”

หมอเฉิงรับถุงผ้าสีแดงมาถือ เขาเปิดถุงผ้าอย่างระมัดระวังและเห็นเสวียนเซินที่อยู่ข้างในทันที ทั้งยังเป็นเสวียนเซินที่อยู่ในสภาพที่ดีเยี่ยม

ทันใดนั้นหมอเฉิงก็ไม่กล้าละเลย เขารีบสวมแว่นสายตายาวและมองดูอย่างเพ่งพินิจ

เจียงเฉิงมองเสวียนเซินชิ้นนี้และนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ในตอนนั้นที่ร้านขายยาจีนแห่งหนึ่ง ชายชราคนหนึ่งต้องการนำโสมคนมาขายให้เถ้าแก่ที่ร้านขายยา แต่เถ้าแก่คนนั้นคิดว่ามันคือหัวไชเท้าป่า เจียงเฉิงจึงรับซื้อมาเองในราคาที่ถูกมากๆ

เพื่อรักษาอาการป่วยของสวี่ฉิง เขาได้หั่นบางส่วนไปต้มเป็นซุปแล้วและยังเลือกอีกไม่น้อย คราวนี้จึงนำมาใช้ได้พอดี

“เสวียนเซินหัวนี้มีอายุร้อยปีแล้วจริงๆ แถมยังมีอายุอย่างน้อยก็สองร้อยถึงสามร้อยปีแล้วด้วย เมื่อรวมกับใบสั่งยานี้ เราสามารถให้ท่านเจียงลองได้จริงๆ” หมอเฉิงเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“เอ๋?” เห็นได้ชัดว่าเจียงจื่อหนิงยังไม่เชื่อว่าเสวียนเซินชิ้นนี้เป็นของจริง เพราะเธอเองก็รู้เหมือนกันว่าเสวียนเซินอายุเกินร้อยปีมีราคาสูงเพียงใด ดังนั้นจึงรีบเอ่ยว่า “เป็นของจริงจริงๆ เหรอ”

เจียงจื่อหนิงก้าวมาข้างหน้าทันทีและมองดูเสวียนเซินอย่างละเอียด แต่ต่อให้ก้าวมาดูตรงหน้า เธอก็มองไม่ออกเลยสักนิดว่ามีอะไรแตกต่าง

“ถ้าเป็นอย่างที่บอก งั้นคุณปู่ของผมก็มีทางรอดจริงๆ แล้วใช่ไหม” เจียงซานรู้สึกดีใจจนเนื้อเต้นและรีบถามทันที

“ใช่ มีทางรอดแล้ว” หมอเฉิงเองก็กล่าวอย่างตื่นเต้นสุดขีด

“หมอเทวดาเจียง ขอบคุณคุณจริงๆ นะครับ ขอบคุณที่ช่วยปู่ของผม ถ้าคุณปู่รอดมาได้จริงๆ คุณวางใจได้ หลังจากนี้ไม่ว่าจะต้องเสียค่าใช้จ่ายมากแค่ไหน ตราบใดที่หมอเทวดาเจียงต้องการ ตระกูลเจียงของผมจะไม่บ่นเลยสักคำ” เจียงซานตื่นเต้นสุดขีด

ตอนแรกเขาคิดว่าเขาพลาดโอกาสที่จะช่วยคุณปู่ของเขาไปแล้วเพราะความอวดดีของเขาเอง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในที่สุดเขายังช่วยคุณปู่ของเขาได้ แบบนี้เขาจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร

และเหตุผลที่เจียงซานรู้สึกขอบคุณเจียงเฉิงมากขนาดนี้ก็เพราะ หลังจากที่เขาขอให้เจียงเฉิงช่วยชีวิตอยู่สามครั้ง ในที่สุดเขาก็ได้เรียนรู้วิธีที่จะกำจัดความอวดดี เรื่องคราวนี้ยังทำให้เขารู้สึกว่าเขาเติบโตขึ้นมาก

“เจียงซาน ไม่ต้องเกรงใจผมขนาดนี้ก็ได้ ยังไงการช่วยชีวิตคนก็เป็นหน้าที่ของแพทย์อยู่แล้ว” เจียงเฉิงเอ่ยเรียบๆ จากนั้นจึงมองไปทางหมอเฉิงและถามว่า “หมอเฉิงครับ ผมรบกวนคุณช่วยทำยาตามใบสั่งยานี้หน่อยได้ไหมครับ”

“ได้สิ ไม่มีปัญหา” ใบหน้าชราของหมอเฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อได้ยินท่าทีที่สุภาพของเจียงเฉิง