เจียงเฉิงคิดไม่ถึงว่ามาถึงขนาดนี้แล้ว แม่สาวน้อยคนนี้จะยังหยิ่งทะนงและยังไม่ยอมเขาอีก
อันที่จริงก็ไม่น่าแปลกใจนัก ถึงอย่างไรเจียงจื่อหนิงก็ได้รับการฝึกฝนอยู่ในกองทัพ ดังนั้นเธอย่อมต้องทนการฝึกฝนได้เป็นอย่างดี
“เอาล่ะ ในเมื่อคุณหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนี้ งั้นผมก็คงทำได้แค่ต้องถลกกางเกงคุณแล้วหยิกซะ” เจียงเฉิงว่าแล้วจึงวางฝ่ามือลงบนเข็มขัดของเจียงจื่อหนิง
ตอนแรกเจียงจื่อหนิงตั้งใจจะกัดฟันทนต่อไป เพราะหมอนี่คงไม่กล้าถอดกางเกงเธอแน่ แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิงจะวางมือลงบนเข็มขัดของเธอจริงๆ ตอนนี้แค่เขาออกแรงเพียงเล็กน้อย กางเกงของเธอก็จะถูกถอดออกมาได้เลย ถึงตอนนั้นคงต้องอับอายขายหน้ามากแน่ๆ
“อย่าทำอะไรนะ ยอมแล้ว ฉันยอมแล้ว” เจียงจื่อหนิงกัดฟันกรอดและพยายามกลั้นน้ำตาแห่งความคับข้องใจเอาไว้
“ยอมตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ถ้าคุณเล่นไม่ซื่ออีกละก็ ผมจะถอดให้หมดจริงๆ ด้วย” เจียงเฉิงบอกพลางดึงชุดของเธอกลับเข้าที่ จากนั้นจึงปล่อยมือ
นั่นเองเจียงจื่อหนิงจึงลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างหมดสภาพและจ้องมองเจียงเฉิงอย่างเดือดดาล เพราะความโมโหนั่นเอง หน้าอกที่เอิบอิ่มของเธอจึงกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง
“คราวนี้ก็จำไว้ด้วย ต่อไปสัญญาอะไรไว้ก็ต้องรักษาคำพูด” เจียงเฉิงเอ่ยพลางหัวเราะนิดหนึ่ง
“ยังไม่รีบขอบคุณหมอเทวดาเจียงอีก ที่เขาพูดมาล้วนมีเหตุผลทั้งนั้น” เจียงซานเอ่ยกับเจียงจื่อหนิง
“เฮอะ! ไอ้พี่เหม็นตุ!” เจียงจื่อหนิงจ้องมองเจียงเฉิงด้วยสายตาโหดๆ และออกไปจากห้องคนป่วยอย่างโกรธจัด เธอถูกรังแกขนาดนี้ คนเป็นพี่ชายนอกจากจะไม่ช่วยเธอ ยังสั่งให้เธอขอโทษอีก ฝันไปเถอะ
“ต้องขออภัยจริงๆ นะครับหมอเทวดาเจียง น้องสาวผมก็อารมณ์ร้ายแบบนี้” เจียงซานมองเจียงเฉิงและกล่าวขอโทษอย่างเสียใจจริงๆ
“ไม่เป็นไร เธอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ถูกใครรังแก” เจียงเฉิงเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ
หลังจากพูดคุยกับเจียงซานอีกไม่กี่คำ เจียงเฉิงก็ขอตัวออกไปจากห้องคนไข้และเห็นสวี่ฉิงเดินออกมาจากห้องทำงานของเสิ่นปิงพอดี
“เป็นยังไงบ้างครับ”
เจียงเฉิงมองสวี่ฉิงและถามเธอ
“ไม่มีอะไรค่ะ คณบดีบอกว่าเรื่องที่ไปทำงานนอกสถานที่คราวนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ” สวี่ฉิงถอนหายใจและกล่าวกับเจียงเฉิง
เจียงเฉิงพยักหน้าและกล่าวว่า “น่าจะเป็นหั่วกังนั่นที่ติดสินบนเสี่ยวหลิงก็เลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
สวี่ฉิงเองก็คิดเป็นอื่นไม่ออก จากนั้นทั้งสองคนจึงแยกย้ายกันกลับไปที่ห้องทำงานของตน
ขณะที่เจียงเฉิงกำลังยุ่งอยู่กับงานของเขา โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล พี่หลิงหลงหรือครับ”
“น้องชาย ยุ่งอยู่หรือเปล่า” เสียงอันยั่วยวนของพี่หลิงหลงดังมาจากปลายสาย
“ไม่เท่าไหร่ครับ มีอะไรหรือเปล่า” เจียงเฉิงรู้สึกว่าเขาไม่ได้ติดต่อพูดคุยกับพี่หลิงหลงมาพักใหญ่ และเขาก็รู้สึกคิดถึงนิดหน่อย
“พี่ไม่ได้เจอนายตั้งนาน อยากชวนนายออกไปกินข้าวสักมื้อ ไม่รู้ว่านายพอจะมีเวลาว่างบ้างไหม” ฮั่วหลิงหลงเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
“ได้สิครับ” เจียงเฉิงตอบรับทันที
“งั้นก็ดีเลย เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นให้เธอนะ” ฮั่วหลิงหลงว่าแล้วจึงวางสายทันที
เจียงเฉิงมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้ว เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของฮั่วหลิงหลงฟังดูไม่ค่อยปกตินัก แม้ว่าจะเป็นน้ำเสียงที่ยั่วยวนเหมือนปกติ แต่ในน้ำเสียงนั้นดูเหมือนจะแฝงไปด้วยความเศร้าเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นานฮั่วหลิงหลงก็ส่งโลเคชั่นมาให้เจียงเฉิง เจียงเฉิงบอกสวี่ฉิงให้รู้ก่อนจะออกไปจากโรงพยาบาล
“พี่หลิงหลง” เมื่อมาถึงสถานที่นัดพบ เจียงเฉิงก็เห็นฮั่วหลิงหลงซึ่งยังคงแต่งกายอย่างเซ็กซี่ร้อนแรงเหมือนเดิม
ฮั่วหลิงหลงสวมชุดเปลือยหลังสีแดงเพลิง คอเสื้อด้านหน้าเปิดกว้างมากจนเผยให้เห็นความเอิบอิ่มที่ขาวนวลราวกับหิมะ มีร่องลึกอยู่ระหว่างกลางความเอิบอิ่มทั้งสองข้าง ทำให้คนมองรู้สึกว่าละสายตาไม่ได้ไปชั่วขณะ
“น้องชายมาเร็วจังเลยนะ” ฮั่วหลิงหลงมองเจียงเฉิงด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และเอ่ยกับเขา
“คำบัญชาของพี่หลิงหลง ผมจะกล้ามาช้าได้ยังไง” เจียงเฉิงเองก็เอ่ยคล้อยตามด้วยรอยยิ้ม ทว่านัยน์ตากลับกวาดมองไปที่หน้าอกเอิบอิ่มของฮั่วหลิงหลงโดยไม่ทันระวัง ไม่เจอกันนาน รู้สึกว่าใหญ่โตยิ่งกว่าเดิมอีก
“สะโพก ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ” เจียงเฉิงถูจมูกตนเองและถามยิ้มๆ
“น่าเกลียด!”
ฮั่วหลิงหลงมองเขม่นใส่เจียงเฉิง คราวก่อนเพื่อปลุกเร้าความกล้าให้เธอ เจียงเฉิงตบที่ก้นเธออย่างแรงไปสองที พอกลับไปดูที่บ้านจึงเห็นว่ามีรอยมือหลงเหลืออยู่ ตอนนี้พ่อหนุ่มนี่ยังจะมาถามอีก
“ไปกันเถอะ ฉันจองห้องส่วนตัวด้านในไว้แล้ว” ฮั่วหลิงหลงพูดพลางเดินนำหน้าเข้าไป เจียงเฉิงมองสะโพกงอนของฮั่วหลิงหลงที่บิดไปมาอยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความรู้สึกบนฝ่ามือที่ตบลงไปเมื่อคราวก่อน มันรู้สึกดีมากจริงๆ
ที่นี่คือร้านอาหารชานตงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ฮั่วหลิงหลงจองห้องส่วนตัวสำหรับสองที่ไว้นานแล้ว ทั้งสองคนเดินเข้าไปและสั่งอาหารอย่างรวดเร็ว นอกจากนั้นฮั่วหลิงหลงยังสั่งเหล้าชั้นดีมาพิเศษอีกสองขวด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง