ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 215

“พี่หลิงหลง พี่ยังจะดื่มเหล้าอีกหรือครับ” เจียงเฉิงมองฮั่วหลิงหลงและถามอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“ทำไมล่ะ นายเป็นนักดื่มไม่ใช่เหรอ ไม่อยากดื่มกับพี่หน่อยหรือไง” ฮั่วหลิงหลงยกมือขึ้นเท้าคางและมองเจียงเฉิงยิ้มๆ

“ก็ได้ครับ ถ้าพี่หลิงหลงอยากดื่ม” เจียงเฉิงได้ยินฮั่วหลิงหลงพูดดังนั้นก็ได้แต่ตอบรับออกไป

“งั้นวันนี้เราสองคนไม่เมาไม่กลับ” ฮั่วหลิงหลงคว้าขวดเหล้าขึ้นมาด้วยมือเล็กๆ และรินเหล้าลงไปเต็มแก้วเหล้าทั้งสองแก้ว

ฮั่วหลิงหลงหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาและเอ่ยกับเจียงเฉิงว่า “แก้วนี้เพื่อฉลองที่ฉันได้พบกับนักดื่มอย่างนาย ฉันขอหมดแก้วก่อนล่ะ”

ว่าแล้วฮั่วหลิงหลงจึงเงยหน้ากระดกสุราเข้มข้นที่มีอยู่เต็มแก้วลงคอ

“พี่หลิงหลง พี่...” เจียงเฉิงยังไม่ทันห้ามฮั่วหลิงหลง ฮั่วหลิงหลงก็ดื่มเหล้าลงไปแล้ว

เมื่อไม่มีทางเลือก เจียงเฉิงจึงต้องกระดกเหล้าที่มีอยู่เต็มแก้วดื่มตามลงไป

“พี่หลิงหลง ถ้ายังดื่มแบบนี้ต่อไป ผมอาจจะถูกพี่มอมจนเมาก็ได้นะครับ” เจียงเฉิงวางแก้วเหล้าลงพลางมองฮั่วหลิงหลงด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง ฮั่วหลิงหลงก็กลอกตาใส่เขาทันที เธอกล่าวว่า “ยังจะโกหกพี่อีก พี่มองออกน่ะว่าเธอคอแข็ง ต่อให้พี่มอมจนเมาไม่เป็นผู้เป็นคน เธอก็ไม่เป็นอะไรหรอกน่ะ”

ฮั่วหลิงหลงพูดพลางรินเหล้าจนเต็มแก้วทั้งสองใบอีกครั้ง

“พี่หลิงหลง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม” เจียงเฉิงรีบถามเพราะเห็นท่าทีที่ผิดปกติของฮั่วหลิงหลง

“ไม่มีอะไร พี่แค่มีความสุขน่ะ” ฮั่วหลิงหลงมองเจียงเฉิงด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นมาเล็กน้อย “มา มาชนแก้วกันอีกรอบ”

“ไม่จริง พี่ต้องมีอะไรแน่ๆ” เจียงเฉิงรู้สึกได้ ไม่อย่างนั้นฮั่วหลิงหลงคงไม่ดื่มเหล้าแบบนี้

เมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงสังเกตเห็นแล้ว ฮั่วหลิงหลงจึงทำได้เพียงวางแก้วลง จากนั้นจึงถอนหายใจและบอกว่า “ฉันจะไปแล้ว”

เจียงเฉิงตกตะลึงทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้น เนิ่นนานมาแล้วที่เขามักจะไปดื่มเหล้าที่ร้านของฮั่วหลิงหลง นอกจากนี้ฮั่วหลิงหลงยังเคยเต้นอย่างสุดเหวี่ยงต่อหน้าเขา และเขาก็รู้สึกผูกพันอย่างลึกซึ้งไปแล้ว

ดังนั้นเจียงเฉิงจึงรีบถามว่า “พี่จะไปแล้ว? ไปไหนครับ”

“ฉันจะกลับไปเจียงหนาน” ฮั่วหลิงหลงเอ่ยเบาๆ

เจียงเฉิงรู้ว่าเมืองเจียงหนานเป็นอาณาเขตของตระกูลฮั่ว คราวก่อนฮั่วเซาฟงน้องชายของฮั่วหลิงหลงก็เดินทางมาจากที่นั่นมาหลูหยางเพื่อทำให้ฮั่วหลิงหลงอับอาย

“พูดแบบนี้ พี่คิดดีแล้วหรือครับ” เจียงเฉิงถามด้วยใจคอที่เหี่ยวแห้งเล็กน้อย

“ก็ดี ฉันเข้าใจแล้วล่ะ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเกลียดชังของแม่ ฉันไม่ควรเอาแต่วิ่งหนี ฉันควรจะกลับไปแก้แค้นตั้งนานแล้ว” ฮั่วหลิงหลงเอ่ยด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมจริงจัง

คราวนี้ฮั่วหลิงหลงมีความสุขกับการดื่มมากจริงๆ เธอดื่มกับเจียงเฉิงทีละแก้วๆ และในไม่ช้า เหล้าขาวสองขวดก็ถูกดื่มจนหมด ต้องสั่งเพิ่มมาอีกสองขวด

“ตระกูลฮั่วไม่ได้รบกวนพี่แล้วใช่ไหม” เจียงเฉิงดื่มเหล้าไปมากแล้ว แต่เขายังไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก เขามองฮั่วหลิงหลงและถามเธอ

“ไม่แล้ว พวกนั้นอาจจะกลัวอำนาจของน้องชายอย่างเธอก็ได้” ฮั่วหลิงหลงมองเจียงเฉิงยิ้มๆ แก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย

เวลานี้แววตาของฮั่วหลิงหลงปรือลงอย่างขมุกขมัว เธอที่มีเสน่ห์อยู่แล้วจึงยิ่งดูมีแรงดึงดูดมากขึ้นกว่าเดิม

“หลังจากกลับไปแล้ว ถ้าพี่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ พี่เรียกหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะ” เจียงเฉิงมองฮั่วหลิงหลงและเอ่ยอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง ฮั่วหลิงหลงจึงหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “น้องชาย นายช่วยฉันมามากแล้ว ถ้าฉันอยากจะตอบแทนนาย ก็มีแต่จะต้องอุทิศตัวเองให้เท่านั้น”

ว่าแล้วฮั่วหลิงหลงจึงลุกขึ้น พยุงโต๊ะโซเซขยับเข้าไปหาเจียงเฉิง

“พี่ดื่มเยอะแล้ว นั่งก่อนดีกว่า” เจียงเฉิงลุกขึ้นบอกเธอ

“ฉันไม่นั่ง นายนั่นแหละนั่ง” ฮั่วหลิงหลงใช้สองมือกดไหล่เจียงเฉิงให้นั่งลง จากนั้นฮั่วหลิงหลงจึงนั่งลงบนตักของเจียงเฉิงทันที

สัมผัสอันอ่อนนุ่มนี้ทำให้หัวใจของเจียงเฉิงสั่นไหวขึ้นมาอย่างฉับพลัน