ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 216

ฮั่วหลิงหลงนั่งพาดอยู่บนตักเจียงเฉิงอย่างนั้นและใช้สองแขนที่ขาวราวกับหิมะโอบรอบคอของเจียงเฉิงไว้ มองเขาด้วยสายตาที่เมากรึ่ม

“นายคิดว่าพี่สาวสวยไหม” ฮั่วหลิงหลงถามด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

“สวยสิครับ” เจียงเฉิงสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลในอ้อมแขน เขาไม่รู้ว่าควรจะวางมือทั้งสองข้างไว้ตรงไหน ถ้าวางลงบนเอวของฮั่วหลิงหลงก็คงจะดูคลุมเครือเกินไป ถ้าวางลงบนสะโพกของเธอก็จะดูหยาบคาย จะวางลงบนหน้าอีกก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

หลังจากคิดไปคิดมา เจียงเฉิงจึงได้แต่ทิ้งแขนทั้งสองข้างลงที่ข้างลำตัว

“พี่หลิงหลง พี่ดื่มไปมากแล้ว ผมไปส่งพี่กลับดีกว่า” เจียงเฉิงเอ่ยด้วยความยากลำบาก

“ทำไมล่ะ จากที่นายพูด ดูเหมือนฉันจะไม่น่าสนใจเลยสินะ ใช่ไหม” ฮั่วหลิงหลงมองเจียงเฉิงเหมือนกับจะยิ้ม น้ำเสียงนั้นอ่อนร่วนจนแทบจะละลายกระดูกมนุษย์ได้

ฮั่วหลิงหลงในตอนนี้ไม่ใช่แค่อยู่ชิดใกล้เจียงเฉิงเท่านั้น แม้แต่กลิ่นกายของเธอก็ยังแทรกซึมเข้าไปในจมูกของเจียงเฉิงอย่างชัดเจน

“น่าสนใจสิครับ เพียงแต่... ผมมีภรรยาแล้ว” เจียงเฉิงเอ่ยเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความมั่นใจเลย

พอได้ยินเจียงเฉิงพูดแบบนั้น ฮั่วหลิงหลงก็หัวเราะคิกคักออกมาอย่างอดไม่ได้

“จริงเหรอ มีภรรยาแล้วเหรอ? แต่ฟังจากน้ำเสียงของนาย ดูเหมือนนายจะไม่มีความมั่นใจเลยนะ ในหัวของนายน่ะ กำลังคิดภาพอะไรเกี่ยวกับพี่สาวอยู่หรือเปล่า”

เจียงเฉิงอึกอักไปนิดหนึ่ง แท้จริงแล้วเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่สวยสุดยอดอย่างฮั่วหลิงหลง ไม่มีใครหรอกที่จะนั่งทำใจให้นิ่งอยู่ได้ อย่างไรก็ต้องมีปฏิกิริยาเรื่องอย่างว่าบ้างแน่นอน ซึ่งเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับว่ามีศีลธรรมหรือเปล่า มันก็แค่สัญชาตญาณอย่างหนึ่งของผู้ชายเท่านั้น

“น้องชายคนดี ที่นายไม่พูดอะไร แสดงว่านายยอมรับใช่ไหม กำลังรอให้พี่สาวเป็นฝ่ายเริ่มอยู่หรือเปล่า” ฮั่วหลิงหลงว่าแล้วจึงลุกขึ้น หมุนตัวนั่งคร่อมบนตักโดยหันหน้าเข้าหาเจียงเฉิง

พอทำแบบนี้ท่าทางจึงดูคลุมเครือยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าชายหญิงกำลังใช้ท่านั้นทำอะไรบางอย่างกัน และหน้าอกที่เอิบอิ่มของฮั่วหลิงหลงก็อยู่ระดับเดียวกับสายตาของเจียงเฉิงพอดี ตอนนี้เจียงเฉิงจึงมีสิ่งล่อตาล่อใจหนักขึ้น

“พี่หลิงหลง พี่เมามากแล้ว ผมพาพี่ไปส่งที่บ้านดีกว่า” ดวงตาของเจียงเฉิงไร้ที่ให้หนี เขาทำได้เพียงมองความเอิบอิ่มใต้อาภรณ์ตรงหน้า

“ใครบอกว่าฉันเมาแล้ว พี่สาวอย่างฉันยังดื่มได้ไม่เท่าไรเลย”

ฮั่วหลิงหลงเสยผมนิดหนึ่งและเอ่ยอย่างจริงจัง

“คนเมาทุกคนมักจะบอกว่าตัวเองไม่ได้เมา” เจียงเฉิงมองความเอิบอิ่มที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้าและผิวพรรณที่ขาวราวกับหิมะ เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเล็กน้อย