ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 217

“พี่ว่าเซี่ยยี่จิงคนนั้นไว้ใจได้หรือครับ” เจียงเฉิงถามอย่างกังวลเล็กน้อย

“เธอสบายใจได้ พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ไว้ใจได้แน่นอน” ฮั่วหลิงหลงตอบอย่างจริงจัง

เห็นได้ชัดว่าฮั่วหลิงหลงเมาเล็กน้อย ตอนนี้เสียงพูดของเธอจึงฟังไม่ค่อยชัดนัก แต่เธอยังคงมองเจียงเฉิงและกล่าวว่า “อันที่จริงเกี่ยวกับตัวนายน่ะ ฉันเองก็มีข้อสงสัยที่ใหญ่มากอยู่เรื่องหนึ่ง”

คำพูดของฮั่วหลิงหลงทำให้เจียงเฉิงใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างฉับพลัน เป็นไปได้ไหมว่าฮั่วหลิงหลงจะล่วงรู้ความลับที่เขาตายและฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่?

“ข้อสงสัยอะไรครับ” เจียงเฉิงลองถามอย่างหยั่งเชิง

“ตั้งแต่ฉันเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย ผู้ชายที่ไล่จีบฉันนับไม่ถ้วน และผู้ชายทุกคนที่ดื่มกับฉัน ก็ไม่มีใครเลยที่ไม่อยากให้ฉันเมา ไม่อยากกล่อมฉันให้ขึ้นเตียง แต่พวกเขาไม่มีใครทำสำเร็จเลย” ฮั่วหลิงหลงใช้นิ้วที่เล็บถูกย้อมจนเป็นสีแดงวาดไปตามขอบแก้วเป็นวงกลม

อันที่จริง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอในตอนเด็ก เธอจึงเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความรู้สึกที่เรียกว่าปลอดภัยเลย เธอต้องการแค่ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ซื่อสัตย์จริงใจกับเธอจากใจจริง แต่สุดท้ายก็ไม่มีเลย ผู้ชายทุกคนที่อยู่รอบตัวล้วนแล้วแต่หวังในความงามของเธอ

ผู้ชายทุกคนที่เห็นเธอมักจะมองหน้าอกเธอเป็นอันดับแรก อันดับต่อไปก็คือขา ในดวงตาไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากความปรารถนาที่มีมาแต่บุพกาล ดังนั้นเธอจึงผิดหวังกับผู้ชายทุกคนมากๆ

“มีแค่นายเท่านั้น ฉันให้โอกาสดีขนาดนั้นกับนาย นายสามารถคว้าร่างกายของฉันไปได้โดยสมบูรณ์ แต่นายกลับไม่มีความคิดนั้นเลยสักนิด ร่างกายของนายคงไม่ได้มีความบกพร่องหรอกใช่ไหม” ฮั่วหลิงหลงพูดไป ดวงตาคู่งามก็มองร่างกายส่วนล่างของเจียงเฉิงไปด้วย

พอได้ยินคำพูดของฮั่วหลิงหลง เจียงเฉิงก็รู้สึกโกรธขึ้นมาตงิดๆ เขาก็อุตส่าห์กังวลว่าฮั่วหลิงหลงจะรู้ความลับเรื่องการตายและฟื้นคืนชีพของเขา คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะสงสัยว่าเขามีความบกพร่องทางร่างกาย

“ใครบอกว่าร่างกายของผมมีความบกพร่อง” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างไม่พอใจในทันที

“ถ้าไม่มีความบกพร่อง นายจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับฉันเลยสักนิดได้ยังไง” ฮั่วหลิงหลงเอ่ยพลางยิ้มอย่างมีเสน่ห์

“ก็ได้ พี่บอกว่าร่างกายของผมมีความบกพร่องอย่างนั้นใช่ไหม งั้นผมจะพิสูจน์ให้พี่เห็น ดูสิว่าร่างกายของผมมีความบกพร่องจริงหรือเปล่า” เจียงเฉิงว่าแล้วจึงลุกขึ้นยืน

“เอาสิ พิสูจน์มาเลย!” ฮั่วหลิงหลงเอ่ยอย่างไม่ยอมให้ ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นห้องส่วนตัว ไม่มีใครมาเห็นอยู่แล้ว

เจียงเฉิงก้าวเข้าหาทันที เขาอุ้มฮั่วหลิงหลงขึ้นมาและพลิกตัวเธอกดลงบนเก้าอี้ ขณะที่ฮั่วหลิงลงกำลังเตรียมตัวเผชิญหน้ากับความป่าเถื่อนของเจียงเฉิง เธอก็รู้สึกเจ็บที่ก้นขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เพียะ!

“ยังจะพูดว่าผมมีความบกพร่องอีกไหม”