ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 223

หมอเคราแพะว่าแล้วจึงฝังเข็มลงไปที่จุดฝังเข็ม

ทันทีที่เข็มแรกทิ่มลงไป ลู่เสวี่ยถิงก็ตัวสั่นไปทั้งตัว จากนั้นความหนาวเย็นก็เพิ่มขึ้นมาจากจุดที่ฝังเข็มลงไป

“หนาวจังเลย” ลู่เสวี่ยถิงตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

“อาจารย์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ลู่หยุนเฟยรีบถามอย่างกังวล

“คุณชายลู่ไม่ต้องตกใจไป วิธีฝังเข็มน้ำแข็งไฟ หนึ่งเป็นหยิน หนึ่งเป็นหยาง สองฝ่ายจะปรับเข้าหากัน พอผมฝังเข็มเข็มที่สองลงไป รับรองว่าคุณหนูลู่ต้องหายดีแน่นอน” หมอเคราแพะกล่าวพลางหยิบเข็มอีกเล่มขึ้นมา จากนั้นจึงแทงลงไปบนจุดฝังเข็มของลู่เสวี่ยถิงโดยใช้วิธีเดียวกัน

“คุณหนูลู่ คราวนี้น่าจะรู้สึกถึงความร้อนแล้วใช่ไหมครับ” ชายเคราแพะถามลู่เสวี่ยถิงหลังจากแทงเข็มที่สองลงไป

ทันใดนั้นลู่เสวี่ยถิงก็รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่วร่างกายของเธอ

“น้องเป็นยังไงบ้าง” ลู่หยุนเฟยมองน้องสาวเขาและถามเธออย่างตึงเครียด

“รู้สึกอุ่นๆ คราวนี้สบายขึ้นมาก” ลู่เสวี่ยถิงถอนหายใจอย่างโล่งอกและเอ่ยเบาๆ

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่หยุนเฟยจึงผ่อนคลายลงทันที

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หมอเคราแพะก็ดึงเข็มออกจากตัวของลู่เสวี่ยถิง จากนั้นจึงบอกว่า “อีกเดี๋ยว ผื่นร้อนพวกนี้ก็จะหายไปจนหมด”

“พี่คะ หนูรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ร่างกายก็เหมือนจะมีแรงขึ้นมาก” สีหน้าของลู่เสวี่ยถิงดูดีขึ้นมาก ทันใดนั้นเธอจึงเอ่ยอย่างดีใจ

“ดีแล้วๆ” ลู่หยุนเฟยยิ้มอย่างมีความสุข ตอนนี้ก็แค่รอให้ผื่นร้อนบนตัวของลู่เสวี่ยถิงจางหายไป

“ท่านอาจารย์ เมื่อไรผื่นร้อนถึงจะหายไปหรือครับ” ลู่หยุนเฟยมองชายเคราแพะและถามเขา

“สิบนาที” ชายเคราแพะตอบอย่างมั่นใจ

หลังจากผ่านไปสิบนาที รอยผื่นแดงบนแขนของลู่เสวี่ยถิงก็เริ่มจางหายไปจริงๆ

“วิชาแพทย์ของอาจารย์ยอดเยี่ยมจริงๆ” ลู่หยุนเฟยเอ่ยอย่างประหลาดใจ ตอนนี้แค่รอให้รอยแดงหายไปจนหมด ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย

“พี่คะ หนูขอไปห้องน้ำก่อนนะคะ” ลู่เสวี่ยถิงนั่งอยู่ที่นี่มานานแล้ว ดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรอีก

“อื้ม” ลู่หยุนเฟยเองก็อนุญาตทันที

ลู่เสวี่ยถิงไปเข้าห้องน้ำ หลังจากทำธุระเสร็จแล้วเธอจึงล้างมือ เธอประหลาดใจมากที่พบว่ารอยแดงบนแขนของเธอหายไปแล้วอย่างสมบูรณ์

“ดีขึ้นแล้วจริงๆ” ลู่เสวี่ยถิงทั้งแปลกใจทั้งดีใจ ในที่สุดเธอก็ไม่ต้องสวมเสื้อกันหนาวในฤดูร้อนเพราะรู้สึกหนาวอีกต่อไปแล้ว

“ท่านอย่ากังวลไปเลยครับ มาคิดหาทางแก้กันดีกว่า” ชิต้าลี่เองก็ตกใจจนเหงื่อเย็นๆ ผุดพราย เดิมทีกำลังจะถกปัญหาเรื่องการลงทุนกันอยู่แล้ว แต่จู่ๆ ก็มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แบบนี้การเจรจาธุรกิจต้องคว้าน้ำเหลวเป็นแน่

เมื่อมีสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ลู่หยุนเฟยจึงนึกถึงเจียงเฉิงขึ้นมาทันที เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายหาไป๋เว่ยกั๋วอย่างฉับพลัน

“คุณชายลู่ อาการของคุณหนูลู่เป็นยังไงบ้าง” ไป๋เว่ยกั๋วรีบถามทันที

“ประธานไป๋ หมอเจียงเฉิงคนนั้นอยู่ไหนครับ”

“เขากลับโรงพยาบาลแล้วครับ ผมยังรอคุณอยู่ที่ชั้นล่าง” ไป๋เว่ยกั๋วรีบบอก แค่ได้ยินน้ำเสียงของลู่หยุนเฟยเขาก็รู้ทันทีว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

“ครับ ช่วยบอกที่อยู่โรงพยาบาลมาที ผมจะส่งคนไปรับเขา” ลู่หยุนเฟยรีบกล่าว

ไป๋เว่ยกั๋วไม่กล้ารีรอ เขารีบบอกที่อยู่โรงพยาบาลของเจียงเฉิงพร้อมกับบอกชั้นที่อยู่ของสำนักงานให้เขา

ขณะที่เจียงเฉิงกำลังดูแลผู้ป่วยอยู่ในโรงพยาบาล จู่ๆ ก็มีชายในชุดสูทสีดำจำนวนหนึ่งบุกเข้าไปในห้องตรวจคนไข้ของเจียงเฉิง

“เจียงเฉิงใช่ไหม คุณชายลู่สั่งให้คุณมากับเรา” หัวหน้าของชายชุดดำที่ชื่อว่าเกาหมิงเอ่ยกับเจียงเฉิงอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินคำพูดที่หยิ่งผยองนั้น เจียงเฉิงจึงหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “กลับไปบอกคุณชายลู่ของพวกนายว่าฉันไม่ใช่ลูกน้องของเขา ไม่ใช่คนที่ใครจะสั่งให้มาก็มา สั่งให้ไปก็ไป พวกนายกลับไปเถอะ”